Renners die stoppen: Mario Aerts

Een volgende ervaren rot gaat in 2012 zijn ervaringen gebruiken in dienst als ploegleider van de ploeg waar hij 12 seizoenen voor uitkwam: Lotto.

Zijn eerste profseizoenen waren nog voor Vlaanderen 2002, waar hij in september 1995 instroomde en een aantal successen wist te boeken zoals de GP d'isbergues en het eindklassement van Franco-Belge.

Lotto pikte de bergminnende Belg daarna op, om hem daarna ongeveer de rest van zijn wielerbestaan te houden (op een vrij tegenvallende affaire met de Telekomploeg in 2003 en 2004 na).

In 1999 klimt Aerts naar de derde plaats op de Muur van Huy en drie jaar later zal hij de Waalse Pijl ook winnen.
Deze zege kwam tot stand door mee te zitten in een kopgroepje dat vlak voor de Muur ontstond, met daarin ook Bartoli, maar de Italiaanse klassiekerspecialist kon niet antwoorden op de demarrage van Mario.
Met recht kan dat zijn grootste overwinning genoemd worden.

Daarnaast wint hij in 2001 de Giro Di Lucca.

Waalse pijl 2002

In de grote ronden doet hij het gedegen door aardig mee te kunnen in de bergen en daardoor vaak te eindigen bij de eerste 30, wat gezien kan worden als anoniem meerijden.
Anoniem meerijden deed hij vooral in 2002 allerminst door verschillende keren in de aanval te gaan.
Het leverde hem telkens een tweede plaats: Botero kon hij niet aan, Frigo sprintte beter en Jalabert was nog gretiger in het verzamelen van bergpunten.

De jaren die volgenden waren jaren waarin de Belg meestal in de middenmoot was te vinden of de grote knecht was van onder andere Jurgen Vandenbroeck en Cadel Evans.

Afgelopen seizoen kwam er helaas niet meer veel van terecht door aanhoudende hartritmestoornissen.
Het "snertjaar" van Mario krijgt vervolgens geen vervolg meer op de fiets, maar in de wagen.

Silly Season 2012: Wat het tot dusver is geworden... Team Lotto

Voor een overzicht per team beginnen we bij de Lottoploeg.


Nieuw:

Lars Bak (HTC High Road)
Gregory Henderson (Sky)
Joost Van Leijen (Vacansoleil)
Gaetan Bille (Wallonie-Bruxelles Credit Agricole)
Jonas Vangenechten (Wallonie - Bruxelles Credit Agricole
Sander Cordeel (Colba - Mercury)
Brian Bulgac (Rabobank CT)
Dennis Vanendert
Tosh Van Der Sande
Frederique Robert (Quick Step)
Mehdi Sorabi (Tabiz Petrochemical Team) (Een Iraanse renner die het erg goed doet in bergetappes in kleine aziatische koersen, hij krijgt een kans bij een grotere Europese ploeg) (eerder foutief bij Ag2r geplaatst)


Gebleven:

Jens Debusschere
Bart De Clerq
Francis De Greef
Kenny Dehaes
Gert Dockx
Andre Greipel
Adam Hansen
Maarten Neyens
Vincente Reynes
Oliver Kaisen
Jurgen Roelandts
Marcel Sieberg
Jurgen Van de Walle
Jelle Vanendert
Jurgen Van Den Broeck
Frederik Willems


Vertrokken:

Mario Aerts (Stopt definitief als renner en wordt ploegleider)
Sebastian Lang (Stopt)

Jan Bakelandts (Naar Radioshack- Nissan Trek)
Adam Blythe (Naar BMC)
Phillipe Gilbert (Naar BMC)
Matthew Lloyd (Naar GreenEdge)
Klaas Lodewijck (Naar BMC)
Oscar Pujol Munoz (Naar Andalucia Caja Granada)

Onduidelijkheid is er nog over:

David Boucher
Jussi Veikkanen
Sven Vandousselaere

Een gouden fiets

De gouden fiets ofwel: velo d'or wordt uitgereikt aan de, volgens beroepsjournalisten, beste wielrenner van het jaar.

Dit jaar is dat een formaliteit geweest aangezien het Career Year van de winnaar: Phillipe Gilbert.

In zijn eentje was hij verantwoordelijk voor het grootste deel van de successen van de Belgische wielergarde en presteerde het onder meer om het trio heuvelklassiekers Amstel Gold Race, Waalse Pijl en L-B-L te winnen, iets dat Davide Rebellin voor het laatst presteerde zeven jaar geleden.

Maar nog indrukwekkender is dat hij ook de Brabantse pijl, Monte Paschi Eroica, de Ronde van België, de Ster ZLM Toer, Belgisch Kampioen weg en ook tijdrijden, Clasica San Sebastian, GP Wallonië, GP Quebec (moet ik nog doorgaan?!!), een Touretappe + 3e in puntenklassement, etappe in Tirreno , Gullegem en god weet nog meer koersen wist te winnen.
Tel daarbij ook nog een derde plek in Milaan - San Remo, negende in de Ronde en derde in Montreal op en je komt bij een Hinaultesk of Merckxiaans jaar dat je niet gauw meer ziet in het moderne wielrennen door een type dat niet eens een pure sprinter (Lees: Cavendish) is.

Renners die stoppen: een van de succesvollere Noren

In de vijfde etappe van de voorbije Vuelta lag een Noorse renner op het asfalt: hij was in botsing gekomen met een overstekend kind!
Het kind komt er vanaf met een gebroken arm en de renner kan zijn weg vervolgen met een aantal schaafwonden.
Ik heb het over Kurt-Asle Arvesen, wiens wielercarrière bijna eindigde op deze lelijke manier.
Helemaal eindigde deze in Tours, begin deze maand.

Daarmee heeft de Noor er een leuke loopbaan opzitten.
Het begint min of meer wanneer hij in 1997 wereldkampioen wordt bij de beloften, vóór ene Oscar Freire.
Ook was hij al Noors kampioen en tweede in Parijs - Tours voor beloften.

WK Beloften in San Sebastian (lekker vies!)

Het volgende jaar mocht hij uitkomen voor de profs, maar het mag duidelijk zijn dat hij in het begin nog even moest rijpen, maar de resultaten komen gaandeweg.
Wel wordt hij opnieuw Noors Kampioen of wint andere koersen in en om Scandinavië.

Zijn eerste deelname aan een grote ronde is in 1999 in de Vuelta, maar daar stapt hij af en pas 4 jaar later zien we hem in de Giro verschijnen: in een Noorse kampioenstrui die hij voor de derde maal heeft veroverd.
In de tiende etappe zit hij mee in een vlucht met onder meer Tiralongo en Gilberto Simoni die het tot een sprint laten komen, waar Arvesen ze er allemaal oplegt.
Vier jaar later zal hij nog eens naar Italië komen voor de fiori, in Fiorano.
Hier verslaat hij in de massasprint de regerend wereldkampioen Paolo Bettini en reageerde daarop dat hij "het wel jammer vond voor de krekel, maar dat Paolo vaker wint en ik maar eens in de vier jaar".

De volgende jaren zijn het met name ereplaatsen die hij meeneemt uit diverse koersen.
Ook is hij aanwezig in de Tour de France en daar probeert hij het ook in de sprints en ontsnappingen.
In een van de overgangsritten komt hij voorop te zitten met "Il Falco" Savoldelli.
Hij laat zich echter door deze sluwe Italiaan beetnemen en mag het met de eer doen.

Drie jaar later is hij, wat wijzer, wel in staat om het af te maken in de Tour de France. (heerlijk Noors commentaar overigens!)
Andermaal een zege in de trui van zijn vaderland.

In het "Vlaamse" voorjaar kon Arvesen ook aardig uit de pedalen, met een zevende plaats in de Ronde van 2008 en een goede week voor deze Ronde zat hij in de E3-prijs in de juiste ontsnapping en liet de eerder weggesprongen Kopp in de laatste kilometer nog netjes zijn Noorse achterwerk zien.

Arvesen in een blije mood

Kurt-Asle Arvesen zal niet geheel verdwijnen uit de wielercontreien: hij gaf (zoals zovelen) te kennen nog betrokken te willen blijven bij de sport.

Saxo Bank op omvallen?

Problemen bij Saxo: Bjarne zit zonder geld en Contador schreeuwt om een paar klimgeiten voor de Tour van 2012.
Bjarne is waarschijnlijk door de EPO uit zijn hoogtijdagen heen, anders kon hij dit nog slijten op Ebay (of een farmaceutische variant hierop).

Nu moet hij het doen met het dumpen van wat werknemers: Steensen, Gustov en Vandborg mogen nog een van de gaten in de transfermarkt gaan opvullen.

Renners die Stoppen: Garcia Acosta

Een tijdje terug deed ik mee aan een quiz met daarin de vraag welke renner van Movistar deze ploeg (met de eerdere hoofdsponsoren Banesto, Illes Baleares en Caisse d'epargne) trouw is gebleven en nog voor Indurain heeft gereden.

Het antwoord was oude rot José Vicente Garcia Acosta, meestal afgekort tot zijn achternaam.
De Spanjaard stapte in 1994 het elite-peloton in als stagiair bij het toenmalige Banesto en zijn eerste successen rolden binnen toen hij in 1996 de Ronde van Navarra won.

Ook zijn debuut in de grote ronden bleef niet lang zonder resultaat: zijn eerste vuelta (van uiteindelijk 15) was meteen raak met een etappezege vanuit een vluchtersgroepje.
Ook in 2002 komt hij solo aan in het mooie Avila, maar in de jaren die volgen is hij knecht of niet in staat om te schitteren.
Zijn laatste Vuelta is er niet eentje in stijl: in plaats van alle 15 edities uit te rijden (best uniek) ligt hij in de eerste week bij een valpartij en finisht in het ziekenhuis.

Uitzinnige vreugde als hij in 2002 in Avila wint

In de Tour de France zien we hem twaalf keer aan de start en 9 keer op de Camps elysees.
26 deelnames aan grote ronden en daarvan wist Garcia Acosta er 22 uit te rijden.
De Giro liet hij echter altijd rechts van Spanje liggen.

De ontsnappingspogingen van de Spanjaard leiden in 2000 tot een succes op Quatorze juillet als hij zijn grotendeels Franse medevluchters achter zich laat.

Touretappe in 2000

Voor zijn laatste individuele overwinning gaan we 5 jaar terug toen hij een etappe in Castilla y leon greep.
Dit jaar mocht hij nog delen in de vreugde van een gewonnen ploegentijdrit in de ronde van Burgos.

De schoen ademt niet meer.

Een sponsor hebben die je van schoenen voorziet die zorgen dat je pedaalminnende voeten na de koers niet stinken is aardig.
Echter is het feest weer voorbij: de schoen die ademt heeft zijn laatste adem als sponsor uitgeblazen en zo kan het immers veranderende transferlijstje nogmaals danig op de schop.

Menchov kan heel misschien weer aankloppen bij Rabo, die Freire zien gaan naar de Russen.
Cobo had afgelopen week nog bijgetekend, maar kan plots op zoek naar iemand die nog een Vueltawinnaar kan gebruiken.


Ondertussen zijn we ook aanbeland bij de zesdaagsen en dan wel in Amsterdam, waar Niki Terpstra en Iljo Keisse de leiding in benen hebben.

Renners die stoppen: Cyril Dessel

Na het seizoen is het tijd voor wat terugblikken, terugblikken op enkele carrieres op de fiets die voorbij zijn of voorbij lijken te zijn.

In 1999 maakte de Fransman zijn debuut bij de Casinoformatie en begon hiermee aan een erg bescheiden start van zijn loopbaan.
De eerste drie seizoenen was hij zelden opvallend in zijn prestaties, maar van de hatelijke 0 overwinningen verlost hij zichzelf met de zege in de alom bekende GP Ostfenster.
In 2002 doet hij eens mee in de Tour de France, maar daar rijdt hij vrijwel onopvallend in de rondte en ook de komende jaren blijft het vrij stil rond Dessel.
Wel moet hij een tijdje aan de kant door een operatie aan zijn blindedarm.

Dit maakt hem ietsje lichter en zo gebeurt het dat hij de ronde van de Middellandse zee op zijn naam schrijft en ook in de Tour de France gaat het hem plots voor de wind, wanneer hij in een ontsnapping zit die ver genoeg reikt voor een gele trui.
Deze weet hij een aantal dagen te houden, maar wanneer hij de trui verliest houdt Cyril nog aardig stand in het klassement.
Als zesde sluit hij dit, qua bekendheid, hoogtepunt van zijn wielercarrière af.

Eventjes is Dessel de leider van twee klassementen in de Tour.

Na een dramatische Tour in 2007, waarin hij last had van toxoplasmose en uitgeput moest opgeven is 2008 nog een vrij succesvol jaar voor Dessel.
Hij wint etappes in zowel de vierdaagse van Duinkerken, de ronde van Catalonië als de Dauphiné.
De eerste wint hij in een bergsprintje van Gerald Ciolek, terwijl hij bij de andere overwinningen telkens solo aankomt na weggereden te zijn in een beklimming.

Ook in de Tour weet Dessel raak te schieten.
Tijdens de beklimming naar het dak der alle tours: De Bonette komt hij in een kleine groep die in de achtervolging is op Barloworldrenner Augustyn, die even verderop zijn moment of fame beleeft: hij schiet het ravijn in en moet lang wachten op zijn fiets.
Inmiddels is het viertal renners al beneden en daarin twee renners die al eens een etappe wonnen (Popovych en Casar) en Dessel is samen met Arroyo nog maagd op dat gebied.
Cyril is echter een local, kan bijna met gesloten ogen de laatste kilometers afleggen en weet dan ook op het juiste moment zijn pijl te verschieten.

Dessel is op het juiste moment weggesprongen!


Dat dit ook zijn laatste overwinning zou zijn zou hij zich nog niet beseffen.
Zijn laatste Tourdeelname stamde van een jaartje later, echter viel hij ook vroegtijdig uit.

Het voorbije seizoen reed hij zowel de Giro als Vuelta uit, waarvan de Giro in dienst van John Gadret.

Tour 2012: minder tegen de bergen op, maar meer tegen de klok

Hoewel het rittenschema eerder was uitgelekt als was het de troonrede is hij op de derde dinsdag van oktober gepresenteerd.
Het gaat niet zo'n zware tour worden, want de klimkilometers dalen en de tijdritlasten zullen stijgen.
Andy Schleck kondigde al aan om meer op zijn tijdrit te trainen terwijl Cadel Evans en Alberto Contador iets rustiger kunnen slapen.

Waar de Giro al haar profielen en routes al online heeft staan wordt hier bij de tour tot juni voor een groot deel nog geheimzinnig gedaan.

De Tour begint in Luik met een proloog van 6 km
De volgende dag zal de etappe eindigen op een heuvel bij Seraing, zoals dit jaar het geval was in de Vendee.
Na seraing gaat het peloton van Vise naar Tournai (Doornik) en dus wellicht over een paar vlaamse klimmetjes, maar een vlakke finish.
Net als de etappe naar Seraing eindigt de etappe naar Boulogne Sur Mer na een klimmetje en de renners hebben er wat stevige pukkels opzitten alvorens aan te komen in de kuststad (en geboorteplek van onder meer Ribery).
De volgende etappe voert van Abbeville naar Rouen en kan wel eens uitlopen op waaiers.
Hierna is het waarschijnlijk weer een paar ritten voor de sprinters, tot de zevende etappe op zaterdag 7 juli: het peloton moet zich opmaken voor een aankomst op vogezencol La planche des belles filles.
Dit is een bekende klim uit de cyclosportive Les trois ballons en heeft stijgingspercentages tot 13% klaarliggen.

De weg is zelden vlak in etappe 8, wanneer er van Belfort naar Porrentruy gereden wordt en men over zes Juraklimmen moet.
Na deze aardig zware rit mag de tijdritfiets en helm weer uit de kast voor 38 km hardfietsen bij de tijdritstad bij uitstek: Besançon.
Besançon was altijd een stad van gerenommeerde onderzoeken naar tijd en microtechnologie. In 2004 was het Lance Armstrong die hier het snelste onderzoek naar tijd op de fiets wist te volbrengen.
Nu wordt er dan gezocht naar zijn opvolger.

Na de tijdrit is er een rustdag alvorens de Grand Colombier wordt beklommen in de tiende etappe.
De volgende dag liggen er meerdere alpenreuzen klaar: Col de Madeleine, Croix De Fer met de Mollard en als finish La Tousuirre (voor het eerst in 2006 beklommen, Rasmussen was winnaar).
Veel alpencols volgen er niet meer, of het moeten twee beklimmingen zijn in de eerste helft van etappe 12. Deze etappe eindigt echter vrij vlak.
De volgende dag eveneens, maar ook deze kan waaiers opleveren met de zeewind in de juiste sterkte en richting.

Ook de zondagetappe is op papier nog niet indrukwekkend te noemen: twee colletjes en dan op weg naar Foix.
Geen voorbode voor een traditionele pyreneënrit naar Pau: Pau wordt via een vlakkere weg bereikt ditmaal.
Volgende etappe naar Bagneres de Luchon zal wel een Tourmalet, Aspin en Peyresourde bevatten en finishen na de afdaling van die laatste col.

Ook de volgende etappe gaat over een aantal cols, waaronder de Menté, Port de Bales en komt aan op de Peyragudes (Een vrij onbekende klim die ook nog niet eerder opgenomen is in de Tour).
Na de bergen is er nog een tijdrit over 52 kilometer naar Chartres, gevolgd door de finale in Parijs.

Het klimmen op de helling en tijdrijden in de lift, maar wel zonder ploegentijdrit.
Dit lijkt op het eerste oog een saaie Tour, maar wellicht muist er een type Voeckler, Pereiro of Arroyo vandoor in een van vele tussenritten.
Bovendien zijn drie aankomsten bergop vrij modaal voor de Tour de France.

Een afsluiter in stijl

De Chrono Des Nations, toch wel de afsluiter van het seizoen, is er eentje uit het nieuwe boekje van Tony Martin.
De tijd die David Millar vorig jaar neerzette werd even flink verbeterd en ook de concurrentie (waaronder dezelfde Millar) kwamen niet eens in de buurt van de tijd van de Duitser.

Hiermee lijkt Martin het stokje definitief over te nemen van "Spartacus", die dit seizoen "slechts" tijdritten in de Tirreno, Ronde van Zwitserland en Luxemburg kon winnen, terwijl Tony Martin met het WK tijdrijden, een tijdrit in zowel Tour als Vuelta, Dauphiné, Parijs - Nice, Ronde van het Baskenland, Tour of Beijing, Algarve en de Chrono des nations kan pochen bij de kerstboom.

Een tijdrit met beide in topvorm zou een mooie wens zijn voor komend seizoen.

De Giro van 2012

Als ze in 2002 dachten dat Groningen al ver van Italië lag zouden ze nog niet beseffen waar tien jaar later de eerste roze trui te halen valt.
Dit is namelijk in Herning, Denemarken.
Om te beginnen is er een proloog van een kleine 9 kilometer en twee ritten in lijn die vrijwel vlak zijn in het Deense.

Na de vlucht naar Verona en de eerste rustdag mag men zich opmaken voor een ploegentijdrit over 32 kilometers.
Twee dagen later gaat er voor het eerst geklommen worden in een heuvelachtige rit over de 200 grens tussen Urbino en Porto Sant'elpido.
De volgende dag wordt er ook bergop gefinisht in Rocca di cambio, in de streek van L'aquila.
Dit doen we een dag later dunnetjes over met de aankomst in Lago Laceno, na beklimming van de Appenijnencol Molella.
Even kan het peloton bijkomen met een vlakke etappe.
De volgende dag is er opnieuw een stijgende aankomst in Assisi.
Van Assisi gaat het naar Montecatini Terme: vrijwel vlak.
De dagen nadien zijn een vervolg op dit beeld: afwisselend vlak en heuvels.

De zwaarte zit hem echt richting de staart: de veertiende etappe is de eerste aankomst in het hooggebergte (2000 meter) in Cervinia.
De volgende dag komt men aan op de Pian Dei Resinelli bij de finishplaats van de voorbije Ronde van Lombardije; Lecco.
Na de tweede rustdag pakt men de draad rustig op met een aankomst na een korte klim te Pfalzen.
Van Pfalzen gaat de strijd verder richting Cortina d'ampezzo over de Valparola (2051 m), Duran, Staulanza en de Passo Giau.
Een dag later mag het peloton daar even van bijkomen: de etappe gaat dan eigenlijk de hele tijd licht bergaf.

We sluiten af met een dubbele koninginnenrit.
De eerste dag (vrijdag 25 mei) Passo Manghen en tweemaal tegen de Alpe di Pampeago op, met daartussen nog de Passo Lavazé.
De Alpe Di Pampeago werd onder meer in 2008 (Sella), 2003 (Simoni) 1999 (Pantani) en 1998 (Tonkov) als aankomst opgenomen.

Sella reeg in 2008 de etappezeges aaneen, maar het was vrij snel duidelijk dat de laboratoria de reden van dit presteren konden opsporen (CERA).


Op de zaterdag een loodzware onderneming van meer dan 200 kilometer over de Tonale, Aprica, Teglio en een klapstuk om de pedalen bij af te likken: de Mortirolo gevolgd door aankomst op de beroemde Stelvio.
Nu maar hopen dat het goed weer is, want de Stelvio wil nog wel eens decor zijn van sneeuwjachten.

Na dit alles is er nog een tijdrit in Milaan over 31,5 km.

Alberto Contador heeft al laten weten af te zien van het verdedigen van zijn Maglia Rosa.
Dit kan de spanning alleen ten goede komen, want dit jaar was het na een van de eerste serieuze bergetappes al zo goed als duidelijk wie er met de eindzege naar huis zou gaan.

De meest spraakmakende beklimmingen uit de wielergeschiedenis

De afgelopen jaren had de organisatie van de Giro steevast een ontzettend zware beklimming geïntroduceerd.
Dit leverde hier en daar discussie op en de nodige watertandende fans.
Ook in het verleden moesten koersen opgeleukt worden met een nieuwe puist die een fanaat had ontdekt in de buurt van het oorspronkelijke parcours of wilde een organisatie met een nieuw stukje afzien de pers halen.

dit begon al met de allereerste beklimmingen in de Tour de France waarover diverse renners en volgelingen schande spraken.
Hoe konden ze die mannen nu een berg laten beklimmen op de fiets!?

De ronde van Lombardije moest wat meer steil krijgen
Organisator Vincenzo Torriani vond het parcours van de Ronde van Lombardije niet boeiend genoeg en besloot de Muur van Sormano in het parcours op te nemen. (zie mijn verhaal over Jo de Roo)
Een Muur waar die van Huy nog een puntje aan kan zuigen: gemiddeld 15% over twee kilometer, met een strook van ruim 25%!
De eerste edities ging het goed, maar in 1962 werd het buiten de gebeurtenissen rond Jo de Roo ook voor andere renners een puinhoop. De klim verdween uit de Ronde en is tot op vandaag de dag ook niet meer gebruikt.

Een verborgen venijn in Vlaanderen

Eens was het Walter Godefroot die hem ontdekte: de Koppenberg.
Hij vertelde dit aan de organisatie van de Ronde van Vlaanderen, maar liet in het midden waar deze kasseientrap lag.
Een aantal jaren later was de mysterieuze bult gevonden en ook maar in de Ronde opgenomen.
Dit leverde regelmatig chaos op wanneer één renner verkeerd schakelt en stil komt te staan op de steile flanken. De achteropkomende helden staan dan massaal stil en kunnen alleen nog te voet verder.
Dit overkwam zelfs Eddie Merckx een keer, maar het was de legendarische val van Jesper Skibby waardoor de koppenberg voor lange tijd uit de Ronde is verdwenen.
In 2002 is hij geherintroduceerd en daarna vrijwel jaarlijks een zware hindernis.

De Vuelta kreeg haar legendarische klim

Waar de Tour de France de Mont Ventoux en Alpe d'huez heeft en de Giro de Stelvio, Zoncolan en Mortirolo miste de organisatie van de Vuelta eind jaren '90 een eigen spraakmakende col.
Tot men er een vond in de Asturias: De Angliru.
Deze werd in 1999 voor het eerst opgenomen in de Vuelta en loog er niet om: na een vrij normale aanloop volgt een zeer steile finale van 6 kilometer in een gemiddelde van 13,5% met daarin de befaamde strook Cueña les cabres die de weg doet hellen tot ruim 23%
Zowel in 1999 en 2000 ging het goed, maar twee jaar later werd de klim afgelegd in de regen.
De wegen waren vrijwel onbegaanbaar voor de volgwagens en motoren, waardoor renners met lekke banden verder moesten klimmen op de velg.
Door gestrande wagens ontstond ook nog een grote puinhoop en problemen met renners die er met moeite nog langs konden.
Dientengevolge werd dit beest dan ook jarenlang in zijn Asturische kooi gelaten, tot in 2008 het kriebelde bij de organisatie.
Naast 2008 werd hij ook afgelopen Vuelta bedwongen: beide malen zonder problemen.

De Giro gaat nog een stapje verder

Voor de oorlog was het normaal: klimmen op een grindpad.
Maar in 2005 was de organisatie van de Giro in een retrostemming en besloot de Colle Delle Finestre op te nemen in deze editie.
Een beklimming die deels over gravelpaden gaat en ook nog aardig steil is (9,1%).
De andere zijde werd geasfalteerd zodat de afdaling veilig voltooid kon worden.
Het leverde mooie plaatjes op en een legendarische etappe waarin de gravelpaden geen problemen opleverden en de renners er een mooie koers van maakten.

Een jaar later was er opnieuw commotie over de beklimming van de Kronplatz.
Deze klim, eveneens deels onverhard, overtrof de finestre in steilheid.
Richting de top komen stijgingspercentages van 24% voor en dat op gravel!
2006 zou echter niet het jaar zijn waarin de klim daadwerkelijk bedwongen kon worden: slecht weer was de doodsteek voor de spraakmakende kronplatz.
Twee jaar later mocht het wel zo zijn in een klimtijdrit: het werd meteen ook de langzaamste rit in de recente Girohistorie: een gemiddelde van 19 km per uur was de snelheid van de winnaar.
Doe dat maar eens na als amateur of toerist!

Het luipaard laat zijn tanden zien

Vincenzo Nibali had het op zijn heupen tijdens de Ronde van Lombardije, die ditmaal van Milaan naar Lecco ging.
Even ging zijn voorsprong naar anderhalve minuut en was er nog die ene klim naar Villa Vergano.
Maar plots was het licht uit voor de straathaai en beet hij in het stof.

Onze Bauke had inmiddels andermaal ervaren dat de rubbertjes onder zijn carbon ros nog sneller stuk gaan dan Pirellibanden in de F1 en mocht het oprapen van de gestorven haai niet meer meemaken.
Een selecte groep profiteerde hier wel van: eentje met Joaquin Rodriguez, Ivan Basso, Phillipe Gilbert, Giovanni Visconti, Daniel Martin, Domenico Pozzovivo en ook Oliver Zaugg.
Ivan de verschrikkelijke kan niet veel meer dan hij deed: een stevig tempo erin gooien dat teveel werd voor Gilbert, maar niet voor Oliver Zaugg.
De Dark horse van Leopard gaf er een slinger aan die ze in Lecco al konden voelen en hoe de rest ook nog probeerde: Zaugg was alvast gegaan.
Zijn achtervolgers konden nog net van een afstandje zijn zegegebaar zien.

Dat is op het randje voor de Leopardploeg, die toch nog een zege kan bijschrijven voordat ze fuseren met Radioshack.
Hooggespannen verwachtingen voor het seizoen met de Schleckjes, Cancellara en onder meer Bennati.
Maar weinigen zullen er op gerekend hebben dat dan Oliver Zaugg een grote klassieker wint en het verder bij de E3 prijs Harelbeke is gebleven (Cancellara).

Oliver Zaugg kwam mij wel bekend voor: typetje outsider voor een ereplek in een rittenkoers of klassieker, maar winnen?
Op zijn palmares prijkt nu de giro di lombardia als een vlag op de maan, verdere resultaten moeten echt op de wielersite worden gezocht waar men verder kijkt dan de eerste 3.

Oliver Zaugg in de aanval (foto: leopard-trek)

De Ronden van Lombardije van Jo de Roo

De Ronde van Lombardije is ook zo'n wielermonument.
Jarenlang geldt deze als de afsluiter van het wegseizoen, tot het jaar van de verandering 2012: geen muren van Geraardsbergen in de Ronde, Parijs - Tours op het tweede plan en de Ronde van Lombardije verschuift naar het weekend dat na het WK valt.

Dat is allemaal ver na de tijd van Jo de Roo, die in zowel 1962 als 1963 schitterde op de Lombardische wegen.
In 1962 had de organisatie van de Ronde van Lombardije besloten om de koers maar eens een flinke tikkel zwaarder te maken nadat deze al een aantal malen op een massasprint was uitgelopen.
De aankomst werd van Milaan naar Como verlegd en zo kwam bijvoorbeeld de Muur van Sormano (een kuitenbijter van 1700 meter met een gemiddelde stijging van 17% met op zijn steilst een stuk 25%) beter tot zijn recht.

Jo de Roo had zijn zinnen gezet op de vernieuwde Giro di Lombardia om zo nog een gooi te doen naar het Superprestigeklassement.
Dus de Zeeuw ging in de aanval en had lokale held Livio Trape mee.
Aanvankelijk reed de Roo weg van Trape op de muur, maar plots liep zijn ketting af en moest ook nog eens zijn wiel worden gewisseld.

Toen de mecaniciens hem weer in gang duwden viel de tifosi hen lastig en kwam de Roo ook nog eens ten val.
Trape was hem weer voorbijgetrapt en voordat Jo weer in zijn ritme was en de top van de Muur had bereikt keek hij al tegen 30 secondi achterstand aan.

Echter in de afdaling en een goede vlakke twintig kilometer wist hij de Italiaan bij zijn lurven te grijpen en te winnen.
Een jaar later herhaalt de Roo zijn succes (ook in Parijs - Tours) maar ditmaal wint hij een sprint vanuit een negenkoppige kopgroep.

Silly season 2011-2012: meer renners vinden hun nieuwe stal

De verschuivingen zijn inmiddels een eindje gevorderd en dat levert een voorlopige stand op van:

Ag2r - La Mondiale

Nieuw:

Romain Bardet
Sylvain Georges (Big Mat - Auber 93)
Mehdi Sohrabi (Tabiz Petrochemical Team) (Een Iraanse renner die het erg goed doet in bergetappes in kleine aziatische koersen, hij krijgt een kans bij een grotere Europese ploeg)

Gebleven:

Nicolas Roche
Christophe Riblon
Anthony Ravard
Mathieu Perget
Jean - Christophe Peraud
Rinaldo Nocentini
Matteo Montaguti
Lloyd Mondory
Sebastien Minard
Julien Loubet
Romain Lemarchand
Joeri Krivtsov
Biel Kadri
Steve Houanard
Sebastien Hinault
Kristof Goddaert
Ben Gastauer
John Gadret
Martin Elmiger
Hubert Dupont
Mickael Cherel
Maxime Bouet
Guillaume Bonnafond
Julien Berard


Astana

Nieuw:

Borut Bozic (Vacansoleil)
Francesco Gavazzi (Lampre)
Andrey Kashechkin (lampre) (terug van weggeweest)
Kevin Seeldraeyers (Quickstep)
Jacopo Guarniari (Liquigas)
Egor Silin (Katusha)
Dmitry Muravyev (Radioshack)
Janez Brajkovic (Radioshack)
Simone Ponzi (Liquigas)
Fabio Aru

Gebleven:

Evgeni Petrov
Alexander Vinokourov
Roman Kreuziger
Paolo Tiralongo
Tanel Kangert
Francesco Masciarelli
Adrey Zeits
Robert Kiserlovski
Fredrik Kessiakoff



BMC Racing Team:


Nieuw:
Phillipe Gilbert (Omega Pharma - Lotto)
Thor Hushovd (Garmin - Cervélo)
Klaas Lodewyck (Omega Pharma - Lotto)
Marco Pinotti (HTC - High Road)
Tejay Vangarderen (HTC - High Road)
Adam Blythe (Omega Pharma - Lotto)
Stephen Cummings (Team Sky)

Gebleven:

Cadel Evans
Alessandro Ballan
Chris Barton
Chad Beyer
Brent Bookwalter
Markus Burghardt
Chris Butler
Yannick Eijssen
Matthias Frank
George Hincapie
Martin Kohler
Jeff Louder
Amaël Moinard
Steve Morabito
John Murphy
Taylor Phinney
Manuel Quinziato
Timothy Roe
Mauro Santambrogio
Ivan Santamorita
Michael Schär
Johan Tschopp
Greg Van Avermaet
Danilo Wyss
Simon Zahner


Cofidis

Nieuw:

Remi Di Gregorio (Astana)
Jan Ghyselink (HTV - High Road)
Edwig Cammaerts (Landbouwkrediet)
Egiotz Garcia Echeguibel (Caja Rural)
Rudy Molard

Gebleven:

Romain Zingle
Arnaud Labbe
David Moncoutié


Euskaltel

Nieuw:

Victor Cabedo (Orbea)
Ricardo Garcia Ambroa (Orbea)
Adrian Saez (Orbea)

Gebleven:

Samuel Sanchez
Igor Anton
Egoi Martinez
Gorka Verdugo
Amets Txurruka
Ruben Pérez
Alan Pérez
Romain Sicard
Gorka Izagirre
Ion Izagirre
Ivan Velasco
Pablo Urtasun
Mikel Lando
Pello Bilbao
Mikel Astarloza
Jorge Azanza
Juanjo Oroz
Migual Minguez
Pierre Cazaux







Garmin - Cervélo

Nieuw:

Koldo Fernandez (Euskaltel)
Robert Hunter (Radioshack)
Alex Rasmussen (HTC - High Road) onzeker door een "rasmussentje" bij de dopingtest
Sébastien Rosseler (Radioshack)

Gebleven:

Thomas Danielson
Tyler Farrar
Murilio Fischer
Heinrich Haussler
Ryder Hesjedal
Alex Howes
Andreas Klier
Michel Kreder
Martijn Maaskant
Daniel Martin
Christophe Le Mevel
David Millar
Ramunas Navardauskas
Gabriel Rasch
Jacob Rathe
Andrew Talansky
Christian Vande Velde
Sep Vanmarcke
Johan Vansummeren
David Zabriskie



Green Edge

Stuart O'grady (Leopard - Trek)
Michael Albasini (HTC - High Road)
Allan Davis (Astana)
Matthew Goss (HTC - High Road)
Simon Gerrans (Sky)
Jack Bobridge (Garmin Cervélo)
Julian Dean (Garmin Cervélo)
Brett Lancaster (Garmin - Cervélo)
Sebastian Langeveld (Rabobank)
Pieter Weening (Rabobank)
Fumiyuki Beppu (Radioshack)
Daryl Impey (Team Netapp)
Simon Clarke (Astana)
Leigh Howard (HTC - High Road)
Mitchell Docker (Skil Shimano)
Svein Tuft (Spidertech)
Tomas Vaitkus (Astana)
Wesley Sulzberger (FDJ)
Jens Mouris (Vacansoleil)
Jens Keukeleire (Cofidis)
Christian Meier (United Healthcare)
Matthew Wilson (Garmin - Cervélo)
Cameron Meyer (Garmin - Cervélo)
Travis Meier (Garmin - Cervélo)
Daniel Teklehaymanot


Omega Pharma - Quick Step

Nieuw:

Tony Martin (HTC High Road)
Peter Velits (HTC High Road)
Martin Velits (HTC High Road)
Levi Leipheimer (Radioshack)
Bert Grabsch (HTC - High Road)
Serge Pauwels (Team Sky)
Frantisek Rabon (HTC - High Road)
Stijn Vandenbergh (Katusha)
Matthew Brammeier (HTC - High Road)
Andrew Fenn (Ann Post - Sean Kelly)
Michal Golas (Vacansoleil)
Michal Kwiatkowski (Radioshack)


Gebleven:

Tom Boonen
Dario Cataldo
Sylvain Chavanel
Gerald Ciolek
Dries Devenyns
Guillaume van Keirsbulck
Jerome Pineau
Gert Steegmans
Zdenek Stybar
Niki Terpstra
Matteo Trentin
Kristof Vandewalle
Julien Vermote
Kevin De Weert


Liquigas

Nieuw:

Moreno Moser

Gebleven:

Ivan Basso
Valerio Agnoli
Francesco Belotti
Maciej Bodnar
Eros Capecchi
Damiano Caruso
Mauro Da Dalto
Tiziano Dall'antonia
Timothy Duggan
Mauro Finetto
Ted King
Kristjan Koren
Paolo Longo Borghini
Alan Marangoni
Dominik Nerz
Vincenzo Nibali
Daniel Oss
Maciej Paterski
Fabio Sabatini
Juraj Sagan
Peter Sagan
Cristiano Salerno
Sylwester Szmyd
Alessandro Vanotti
Elia Viviani
Cameron Wurf


Lotto

Nieuw:

Lars Bak (HTC High Road)
Gregory Henderson (Sky)
Joost Van Leijen (Vacansoleil)
Gaetan Bille (Wallonie-Bruxelles Credit Agricole)
Jonas Vangenechten (Wallonie - Bruxelles Credit Agricole
Sander Cordeel (Colba - Mercury)
Brian Bulgac
Dennis Vanendert
Tosh Van Der Sande


Gebleven:

Jens Debusschere
Bart De Clerq
Francis De Greef
Kenny Dehaes
Gert Dockx
Andre Greipel
Adam Hansen
Maarten Neyens
Vincente Reynes
Oliver Kaisen
Jurgen Roelandts
Marcel Sieberg
Jurgen Van de Walle
Jelle Vanendert
Jurgen Van Den Broeck
Frederik Willems


Katusha

Nieuw:

Angel Vicioso (Androni Giocattoli)
Gatis Smukulis (HTC - High Road)
Nikita Eskov (ASD Lunezia)
Xavier Florencio (Geox)

Gebleven:

Arkimedes Arguelyes
Pavel Broett
Giampaolo Caruso
Danilo Di Luca
Denis Galimzjanov
Vladimir Goesev
Joan Horrach
Leif Hoste
Vladimir Isajtsjev
Petr Ignatenko
Mikhail Ignatjev
Sergej Ivanov
Alexander Kolobnev
Aliaksandr Koetsjinski
Alberto Losada
Alexander Mironov
Daniel Moreno
Artem Ovetsjkin
Luca Paolini
Alexandr Plioetsjin
Alexander Porsev
Joaquin Rodriguez
Joeri Trofimov
Nikolai Troesov
Maxime Vantomme
Edouard Vorganov


FDJ

Nieuw:

Kenny Elissonde


Movistar

Nieuw:

Giovanni Visconti (Farnese Vini)
Vladimir Karpets (Katusha)
Nicolas Castroviejo (Euskaltel)
Jose Herrada (Caja Rural)
Javier Moreno Bazan (Caja Rural)
Nairo Quintana (Café de Colombia)


Gebleven:

Andrej Amador
David Arroyo
Marzio Bruseghin
Imanol Erviti
Rui Costa
José Ivan Gutierrez
Jesus Herrada
Beñat Intxausti
Francisco Iriarte
Vasil Kirjienka
Ignatas Konovalovas
Pablo Lastras
David Lopez
Angel Madrazo
Carlos Oyarzun
Sergio Pardilla
Luis Pasamontes
Francisco Perez
Ruben Plaza
José Rojas
Branislau Samoilau
Enrique Sanz
Juan Mauricio Soler
Francisco Ventoso


Lampre

Nieuw:

Simone Stortoni (Colnago CSF)
Alberto Ongarato (Vacansoleil)
Davide Cimolai (Liquigas)
Matteo Rabottini (Farnese Vini)
Winner Ancona

Gebleven:

Alfredo Balloni
Leonardo Bertagnolli
Grega Bole
Matteo Bono
Vitaliy Boets
Damiano Cunego
Danilo Hondo
Vitaliy Kondroet
Denis Kostjoek
Dmitro Krivtsov
Oleksandr Kvatsjoek
Enrico Magazzini
Adriano Malori
Marco Marzano
Manuele Mori
Przemyslaw Niemiec
Aitor Perez
Alessandro Petacchi
Daniele Pietropolli
Daniele Righi
Michele Scarponi
Alessandro Spezialetti
Simon Spilak
Balint Szeghalmi
Diego Ulissi


Sky Procycling

Nieuw

Mark Cavendish (HTC High Road)
Bernhard Eisel (HTC - High Road)
Richie Porte (Saxo Bank)
Danny Pate (HTC - High Road)
Kanstantin Sivtsov (HTC High Road)
Sergio Luis Montoya Henao (Gobernacion De antioqua)
Luke Rowe
Salvatore Puccio

Gebleven:

Davide Appollonio
John-Lee Augustyn
Michael Barry
Edvald Boasson Hagen
Kjell Carlström
Dario David Cioni
Russell Downing
Alex Dowsett
Juan Antonio Flecha
Chris Froome
Mathew Hayman
Jeremy Hunt
Peter Kennaugh
Christian Knees
Thomas Lövkvist
Lars Petter Nordhaug
Morris Possoni
Michael Rogers
Ian Stannard
Christopher Sutton
Ben Swift
Geraint Thomas
Rigoberto Uran
Bradley Wiggins
Xavier Zandio


Radioshack - Nissan Trek

Fusieploeg van Leopard en Radioshack met:

Andy Schleck (Leopard - Trek)
Fränk Schleck (Leopard - Trek)
Jan Bakelandts (Omega Pharma - Lotto)
Jens Voigt (Leopard - Trek)
Fabian Cancellara (Leopard - Trek)
Jacob Fuglsang (Leopard - Trek)
Tony Gallopin (Cofidis)
Laurent Didier (Saxo Bank)
Gianni Meersman (FDJ)
Robert Wagner (Leopard - Trek)
Maxime Montfort (Leopard Trek)
Maxime Vievard
Daniele Bennati (Leopard - Trek)
Chris Horner (Radioshack)
Andreas Klöden (Radioshack)
Haimar Zubeldia (Radioshack)
Markel Irizar (Radioshack)
Nelson Olivieira (Radioshack)
Jesse Sergent (Radioshack)


Saxo Bank - Sungard

Nieuw:

Karsten Kroon (BMC)
Sergio Paulinho (Radioshack)
Christopher Juul Jensen (Glud & Marstrand)
Ran Margaliot


Gebleven:

Jonas Aaen
Jonathan Bellis
Manuele Boaro
Mads Christensen
Alberto Contador
Volodimir Gustov
Lucas Haedo
Juan José Haedo
Jesus Hernandez
Kasper Klostergaard
Rafal Majka
Jaroslaw Marycz
Michael Morkov
Daniel Navarro
Benjamin Noval
Nick Nuyens
Luke Roberts
André Steensen
Nicki Sörensen
Chris Anker Sörensen
David Tanner
Brian Vandborg


Rabobank

Nieuw:

Mark Renshaw (HTC - High Road)
Jetse Bol (Rabobank CT)
Wilco Kelderman (Rabobank CT)

Gebleven:

Carlos Barredo
Lars Boom
Theo Bos
Matti Breschel
Graeme Brown
Stef Clement
Laurens ten Dam
Jos van Emden
Rick Flens
Oscar Freire
Juan Manuel Garate
Robert Gesink
Steven Kruijswijk
Tom Leezer
Paul Martens
Michael Matthews
Bauke Mollema
Grischa Niermann
Luis Leon Sanchez
Tom-Jelte Slagter
Maarten Tjallingii
Coen Vermeltfoort
Dennis van Winden
Maarten Wynants

Saur - Sojasun

Nieuw:

David Lelay (Ag2r)
Maxime Mederel (Big Mat- Auber 93)


? - Shimano

Nieuw:

John Degenkolb (HTC - High Road)
Patrick Gretsch (HTC - High Road)
Ramon Sinkeldam (Rabobank CT)
Tom Dumoulin (Rabobank CT)
Tobias Ludvigsson (Cykelcity.se)
Warren Barguil


Gebleven:

Bert de Backer
Thomas Bonnin
Robin Chaigneau
Roy Curvers
Thomas Damuseau
Yukihiro Doi
Johannes Fröhlinger
Alexandre Geniez
Simon Geschke
Feng Han
Yann Huguet
Thierry Hupond
Cheng Ji
Marcel Kittel
Roger Kluge
Koen de Kort
Martin Reimer
Mathieu Sprick
Albert Timmer
Tom Veelers
Ronan van Zandbeek



Vacansoleil

Nieuw:

Gustav Erik Larsson (Saxo Bank)
Kenny Van Hummel (Skil - Shimano)
Francesco Giannani (Androni Giocatolli)
Barry Markus (Rabobank CT)
Bert-Jan Lindeman (Team Jo Piels)
Nikita Novikov (Katusha CT)
Kris Boeckmans (Topsport Vlaanderen)
Thomas Marczynski (CCC–Polsat – Polkowice)
Jacek Morajko (CCC Polsat - Polkowice)

Gebleven:

Santo Anza
Maxim Belkov
Matteo Carrara
Stijn Devolder
Romain Feillu
Gorik Gardeyn
Thomas De Gendt
Johnny Hoogerland
Martijn Keizer
Sergej Lagoetin
Joost van Leijen
Björn Leukemans
Pim Ligthart
Marco Marcato
Wouter Mol
Ezequiel Mosquera
Marcello Pavarin
Ruslan Pidgornii
Wout Poels
Rob Ruijgh
Mirko Selvaggi
Frederik Veuchelen
Lieuwe Westra





Renners die stoppen (over een aantal van deze zal ik nog een portretje schrijven):

Kurt - Asle Arvesen (Sky)
José Vicente Garcia Acosta (Movistar)
David Loosli (Lampre)
Iñaki Isasi (Euskaltel)
Gorazd Stangelj (Astana)
Roman Kirejev (Astana)
Cyril Dessel (Ag2r)

Parijs - Tours: Een volgend succes voor de Belgen

Parijs - Tours is helaas ondergewaardeerd door de UCI voor de ronde van Beijing die meer een paradepaardje van McQuaid is dan echt een geweldige koers en dat helpt niet zo hard mee voor een sterke (sprinters)bezetting.

Maar de lange reeks successen van de Belgische wielrenners in 2011 is nog niet ten einde.
Uit een kopgroep die 50 kilometer voor de finish ontstond ontsnapten Greg van Avermaet en Marco Marcato.
Dit duo was een maatje te groot voor het al uitgedunde peloton en daar Marco Marcato niet had onthouden hoe te winnen deed Greg het graag even voor.

Daarmee hebben de Belgen na de Ronde, Parijs - Roubaix, Amstel Gold Race, Het Waalse tweeluik, San Sebastian, een aantal touretappes en een Girorit, Brabantse pijl, GP Quebec, Monte Paschi Eroica, driedaagse de panne en nog meer te pakken.
Hiervan nog het grootste deel door de soms onklopbare Gilbert, maar het grote aandeel in klassiekeroverwinningen is bijzonder (ik gok dat dat voor het eerst sinds Eddie Merckx moet zijn, maar kan het mis hebben).

Oscarito en zijn verstrooidheid

Oscar Freire is een bij tijd en wijle geniale wielrenner.
Hij mag dan regelmatig geblesseerd zijn, als hij weer fit is kan hij er heel gauw weer staan en soms bijna uit het niets een overwinning kapen.
Dat is uiteraard ook de manier waarop de Spanjaard voor het eerst wereldkampioen werd, in Verona 1999.

Oscarito staat nogal bekend als een dromer en in combinatie met wielrennen levert dit regelmatig grappige anekdotes.
Nu ook weer: Freire had geen zin om in de regen te trainen en besloot de auto te nemen om naar het goede weer te rijden.
Eenmaal in droge omstandigheden ontdekt hij dat hij vergeten is om zijn fiets mee te nemen!

Eerder had hij al uitspattingen als het zich afvragen aan de medevluchters tijdens een Franse beloftenkoers wie toch die "allez" was die constant werd aangemoedigd door het publiek.
Maar toen hij zelf in de aanval ging en nog steeds dat woordje hoorde scanderen besefte hij de daadwerkelijke betekenis.

Tijdens een training met de ploeg gaat Oscar nog een extra rondje doen, maar hij verdwaalde!

Een populairder verhaal dat waarschijnlijk tot het rijk der fabelen hoort:

"In de Brabantse pijl van 2005 vroeg hij, met nog 500 meter te gaan, aan Boogerd hoever het nog was tot de finish.
Boogerd antwoordde dat dit toch wel een beetje dichtbij was en vervolgens won Freire toch nog! "
Echter: ik neem aan dat dit verhaal dat al jaren de rondte gaat een leuke fabel is na even researchwerk!
Freire zat namelijk in de finale in een groepje met Axel Merckx en Marc Lotz dat vooruitreed op Wim Vanhuffel en onder andere Karsten Kroon en niet Michael Boogerd.
Ook een jaar later was Boogerd in geen velden of wegen te bekennen (hij was geblesseerd).
In 2007 was Boogerd wel bij Freires derde overwinning, maar toen ging dit verhaal al in de rondte.

Wel is het zo dat Freire in een touretappe van 2008 met reserveschoenen reed omdat hij zijn eigen schoenen was vergeten.
Hij verwisselde later in de etappe zijn schoenen tijdens het fietsen en kon zo met het vertrouwde schoeisel de Tourmalet en Hautacam bedwingen.

Ronde van Emilië: Opnieuw een onterecht juichende renner!

Het juichen omdat je denkt een wedstrijd te hebben gewonnen maakt momenteel een revival mee in de wielersport.
In de Giro Di Emilia was het Bauke Mollema die dacht te hebben gewonnen na een sprint met degene die in de Coppa Sabatini een ronde te vroeg had gejuicht: Rigoberto Uran.
De landgenoot was echter voorafgegaan door Betancourt, die eerder naar een vluchtersgroep was gereden en deze achter zich had gelaten.
Geheel begrijpelijk natuurlijk, wanneer in een finale vluchters worden teruggehaald en je niet doorkrijgt dat er nog eentje over is gebleven.

We zagen dit al eens in de befaamde "juich om je ereplaats week" in maart 2007 toen achtereenvolgens in Parijs - Nice en Tirreno zagen hoe Tom Boonen, Bernhard Eisel en Mirko Lorenzetto een zegegebaar maakten maar er al één of meerdere renners voorafgingen.

Eisel juicht voor zijn vierde plaats in een Tirreno - Adriatico rit van 2007

Carlos Betancourt is na Enrico Battaglin in de Coppa Sabatini de volgende jonge renner die wint.
De colombiaan is nog net geen 22 jaar en heeft nog een even jong palmares.
Afgelopen Giro was hij een keer vierde in de bergetappe naar Sestrieres, een jaar eerder won hij de Baby Giro en in 2009 had hij zilver op het WK voor beloften.

Coppa Sabatini: een rondje te vroeg!

De Coppa sabatini kent een plaatselijke ronde rond de aankomst, zoals meerdere eendaagse koersen.
Dit zorgde voor een vergissing van ditmaal de koploper Rigoberto Uran.
Juichend kwam hij over de streep, ware het niet dat er nog een ronde te trappen was.
Degene die wel op het juiste moment juichte is de 21-jarige Enrico Battaglin van de Colnago-CSF ploeg.
Hij versloeg onder meer de oude rot in het vak Davide Rebellin en Giovanni Visconti.
Dopingzondaars uit 2008 Emmanuele Sella en Stefan Schumacher waren eveneens voorin te vinden.

Enrico Battaglin is een verre neef en eveneens treder in de bandensporen (winst in 1975) van Giovanni Battaglin

Giovanni Battaglin won de Giro en Vuelta van 1981.
Dat zou zijn careeryear zijn, want daarna bleven meer successen uit.

Hoe Virenque Parijs - Tours won

Een klimmer kan een haast uitgelezen sprinterskoers winnen. Dat bewees onder meer Richard Virenque in Parijs - Tours 2001.
Vijf jaar eerder had hij het al eens geprobeerd, maar toen werd hij op slechts 500 meter van de meet opgepeuzeld door het peloton.

De Fransman kwam in 2001 terug van een schorsing van acht maanden en had alleen een Vuelta in zijn benen zitten.
In de Vuelta had hij het ook al eens geprobeerd in een ontsnapping met aankomst op het vlakke en moest hier Beat Zberg voor zich dulden.

Dát zou in Parijs-Tours net anders lopen.

Na 22 kilometers koers ging hij er vandoor met landgenoot en gepatenteerd vluchter Jacky Durand en het peloton zag haar kans schoon een rustmoment in te lassen en zo het duo 17 minuten voorsprong te gunnen.
Uiteraard werd dit verschil weer langzaam tenietgedaan toen Tours naderde en ook het feit dat Jacky Durand stukzat hielp niet.
De veelvuldige bergkoning van de Tour besloot een klimmetje te gebruiken als springplank en ging solo verder.
Dat bracht succes want hoewel hij nog maar 45 seconden had met 10 kilometer te gaan wist hij stand te houden.
Freire vond zichzelf terug op de tweede plaats; een paar tellen na de blije fransman.
Voor "Oscarito" zou het een week later toch raak zijn toen hij zijn tweede regenboogtrui veroverde.

Ronde van Peking (met of zonder vlees)

Diverse toppers zijn afgereisd naar Peking, of Beijing zoals het tegenwoordig liever klinkt.
Hier vindt de gelijknamige Ronde plaats met om te beginnen een tijdrit over een deel van het parcours van de olympische spelen in 2008, maar dan eigenlijk wel alleen het vlakke deel.

De UCI heeft de ploegen en renners afgeraden om van de Chinese vleesspecialiteiten te snoepen. Er is namelijk een grote kans op een positieve clenbuteroltest en dat is, gezien de affaire Contador géén gezonde keus.
Met of zonder hulp van een pekingeend is Tony Martin de eerste leider van de rittenkoers geworden, met een geslagen gat van 17 seconden op David Millar.
Zijn achtervolgers kunnen nu aan de slag en hebben daarvoor met name in de bergetappe van vrijdag gelegenheid.

Voor de Chinese renners was het behelpen: de best geklasseerde is Haijun Ma van het Qinghai cycling team op een 105e plek, vlak voor Frederik Veuchelen.
De Chinees heeft ook wel eens in Europa gefietst en dat leverde onder meer een tweede plaats op in de Tour de Pais de Savoye van 2007, achter Daniel Martin.

Parijs - Tours 2004, de laatste grote dag van Erik

Na de vette jaren 2000 en 2001 begon 2002 ook goed voor Erik Dekker met het winnen van de Tirreno - Adriatico.
Echter; een poos later in hetzelfde Italië was het geluk tegen Dekker gekeerd.
In de nervositeit komt hij in aanraking met het Italiaanse asfalt en breekt zijn heup.
Deze blessure gooit in het ergste geval een carrière als wielrenner in de prullenbak, maar bij Dekker viel het al met al mee, want in de Tour kon hij toch zijn mannetje staan en hoewel hij niet in staat was om voor het derde jaar op rij te scoren zorgde hij wel voor een etappezege van Karsten Kroon.

Vervolgens viel met name 2003 in het water door blessures, maar in 2004 leek de oude Dekker toch weer echt opgestaan toen hij weer vooraan zat in de grote klassiekers van het voorjaar.
Op 10 oktober 2004 vindt Parijs - Tours plaats en Erik is van plan om deze te rijden als in zijn beste ontsnappingen tijdens de Tour van 2000.
De latere ploegleider van Rabobank belandt dan ook gauw in een kopgroep die het grootste deel van de wedstrijd voorop mag blijven.
Als dan in de finale het peloton gaat vissen naar deze groep brandt de overlevingsstrijd los met lossende renners en gelosten die toch weer voorop raken.
De schifting is onherroepelijk en er zijn nog twee kleine rennertjes over: Matthias Kessler en Erik Dekker.
Het peloton zit niet al te fris meer achter dit duo aan, maar is nog altijd de gevaarlijke leeuw, azend op die twee prooien vlak daarvoor.
Normaal gesproken worden dat soort pogingen zo heerlijk gemeen op luttele kilometers van het einde nog gepakt en kunnen de sprinters bepalen wie het langste voorwiel heeft.
Ditmaal blijven Kessler en Dekker nipt vooruit en lijkt de Duitser de beste kaarten te hebben, met het peloton bijna op de niet bestaande pakkendragertjes.
Maar hij vergist zich toch in Dekker! deze wint op fenomenale wijze Parijs - Tours!


Hier de beelden van deze nagelbijtkoers!

Een rustig wielerweekend

Ooit was het eerste weekend van oktober de tijd voor de Züri Metzgete.
Deze Zwitserse slagerij stond voor het laatst in 2006 op de kalender en was toen voor Samuel Sanchez die dit in regenachtige omstandigheden deed.
Ook in 2005 werd hij verreden in de regen en was het Paolo Bettini die de rest van het veld deklasseerde.
In de kou was hij ook de enige die op een gegeven moment zijn arm -en beenstukken uittrok en de naaste achtervolgers (de toen nog vrij onbekende en in dat najaar doorbrekende Fränk Schleck en Lorenzo Bernucci) met bijna speels gemak op een kleine drie minuten zette.
Door geldgebrek is deze leuke koers helaas ter ziele gegaan..


Nu was er een kleine klassieker in de Ronde van de Vendee: gewonnen door Marco Marcato.
In deze koers lag het veld dusdanig uiteen dat er maarliefst 14 deelnemers binnen de tijdslimiet binnen zijn gekomen.
Marcato deed het in de sprint tegen onder meer Maxime Bouet.