Waar en wanneer vinden de belangrijke koersen van het komende wielerseizoen plaats?
17 t/m 22 januari: Tour Down Under
5 t/m 10 februari: Koersen in de zandbak: Ronde van Qatar
19 /m 23 februari: Ruta Del Sol voor degenen die het pisweer hier beu worden.
24 februari t/m 4 maart: Ronde van Langkawi
25 februari: Omloop het Nieuwsblad (voor de flandriens die het pisweer wel tof vinden)
26 februari: Kuurne - Brussel - Kuurne
26 februari: Clasica de Almeria (voor degenen die Kuurne te koud vinden)
29 februari t/m 4 maart: Ronde van Murcia
2 t/m 4 maart: Driedaagse van West Vlaanderen
3 maart: de hopelijk eens wat minder ondergewaardeerde Strade Bianche klassieker: Monte Paschi Eroica
4 t/m 11 maart: de rit naar de zon? Parijs - Nice
7 t/m 13 maart: Tirreno - Adriatico
14 maart: Nokere Koerse
17 maart: Milaan - San Remo, La Primavera
19 t/m 25 maart: Ronde van Catalonië
21 maart: Dwars door Vlaanderen
23 maart: E3 prijs Vlaanderen (tegenwoordig bijna leuker dan de Ronde)
24 t/m 25 maart: Criterium International
25 maart: Gent - Wevelgem
27 t/m 29 maart: Driedaagse de panne - Koksijde
31 maart: Volta Limburg Classic (Omdat "Hel van het Mergelland" niet meer hip klinkt)
31 maart: GP Miguel Indurain
1 april: Ronde van Vlaanderen (en dan blijken de Muur en de Bosberg er gewoon in te zitten, 1 april, kikker in je wiel!)
2 t/m 7 april: Ronde van het Baskenland (voor wie geen kasseien meer kan zien)
4 april: Scheldeprijs
8 april: Parijs - Roubaix
9 april: Rund om Köln
11 april: Brabantse Pijl
15 april: Amstel Gold Race
18 april: Waalse Pijl
22 april: Luik - Bastenaken - Luik
22 t/m 29 april: Ronde van Turkije
24 t/m 29 april: Ronde van Romandië (mocht het hier te mooi weer zijn, kun je genieten van de regen aldaar)
1 mei: Rund um den Finanzplatz (heerlijke naam, zeker op dag van de arbeid)
4 t/m 8 mei: Vierdaagse van Duinkerken
5 t/m 27 mei: Giro d'Italia
13 t/m 20 mei: Ronde van Californië
14 t/m 19 mei: Olympia's Tour
23 t/m 27 mei: Bayern Rundfahrt
23 t/m 27 mei: Ronde van België (waardoor Sporza wel eens leuke Giroritten half mist)
30 mei t/m 3 juni: Ronde van Luxemburg
3 t/m 10 juni: Critérium Du Dauphiné
8 t/m 10 juni: Zeeuws Wielerweekend
9 t/m 17 juni: Ronde van Zwitserland
13 t/m 17 juni: Ster ZLM Toer
30 juni t/m 22 juli: Tour de France
10 t/m 16 juli: Ronde van Polen
21 t/m 25 juli: Ronde van Wallonië
Olympische Spelen Londen:
28 juli: Wegwedstrijd heren
29 juli: Wegwedstrijd dames
1 augustus: Tijdrit dames en heren
1 t/m 7 augustus: baanwielrennen (dames en heren)
8 t/m 10 augustus: BMX (dames en heren)
11 augustus: Mountainbike dames Cross - Country
12 augustus: Mountainbike heren Cross - Country
1 t/m 5 augustus: Ronde van Burgos
Het komkommerseizoen:
6 t/m 12 augustus: ENECO-Tour
14 augustus: Clasica San Sebastian
14 augustus: Tre Valli Varesine, Italië
17 augustus: Dutch Food Valley Classic (krijg het bijna niet uit mijn toetsenbord)
19 augustus: Vattenfall Cyclassics
Naseizoen:
18 augustus t/m 9 september: Vuelta a España (begint vrij vroeg dit keer, wel beter voor het deelnemersveld aangezien veel renners normaalgesproken eerder afstapten omdat gauw daarna het WK begon)
22 t/m 26 augustus: Ronde van Denemarken
26 augustus: GP Ouest France - Plouay
31 augustus en 1 september: de nieuwe klassieker Rotterdam - Antwerpen en vice versa
7 september: Grand Prix Cycliste de Québec
8 september: Parijs-Brussel
9 september: Grand Prix Cycliste de Montréal
12 september: Grote Prijs van Wallonië
Het WK in Valkenburg:
16 september: ploegentijdrit (Dames en heren)
17 september: tijdrit heren junioren en tijdrit heren beloften
18 september: tijdrit dames junioren en tijdrit dames elite
19 september: Tijdrit heren
21 september: wegwedstrijd dames junioren
22 september: wegwedstrijd heren beloften en dames elite
23 september: Wegwedstrijd heren junioren en heren elite
29 september: Ronde van Lombardije (naar voren geschoven vanwege het UCI - paradepaardje in Peking)
6 oktober: Ronde van Emilië
7 oktober: Parijs-Tours
10 t/m 14 oktober: Ronde van Peking
10 oktober: Milaan-Turijn
11 oktober: Ronde van Piemonte
zaterdag 31 december 2011
Wielrennen in 2012
Het wielerjaar 2012, wat kunnen we gaan verwachten?
Hier de ploegen van volgend jaar, met linkjes naar rijders (wordt later aangevuld).
Protour - Ploegen:
Astana
BMC
Garmin - Cervélo
GreenEdge
Katusha
Lampre - ISD
Liquigas
Lotto - Bellisol
Movistar
Omega Pharma - Quickstep
Rabobank
Radioshack - Nissan Trek
Saxo Bank Sungard
Sky Procycling
Vacansoleil - DCM
Euskaltel
Ag2r
FDJ - Big Mat
UCI - Europe Tour, professionele ploegen:
Accent Jobs - Willems Veranda's
Landbouwkrediet
Topsport Vlaanderen - Mercator
Andalucia - Caja Granda
Caja Rural
Bretagne - Schuller
Cofidis
Saur - Sojasun
Europcar
Farnese Vini
Team NetApp
Colnago - CSF Inox
Utensilnord- Named
Acqua e Sapone
Androni Giocattoli
Project 1T4l - Felt
Team RusVelo
Hier de ploegen van volgend jaar, met linkjes naar rijders (wordt later aangevuld).
Protour - Ploegen:
Astana
BMC
Garmin - Cervélo
GreenEdge
Katusha
Lampre - ISD
Liquigas
Lotto - Bellisol
Movistar
Omega Pharma - Quickstep
Rabobank
Radioshack - Nissan Trek
Saxo Bank Sungard
Sky Procycling
Vacansoleil - DCM
Euskaltel
Ag2r
FDJ - Big Mat
UCI - Europe Tour, professionele ploegen:
Accent Jobs - Willems Veranda's
Landbouwkrediet
Topsport Vlaanderen - Mercator
Andalucia - Caja Granda
Caja Rural
Bretagne - Schuller
Cofidis
Saur - Sojasun
Europcar
Farnese Vini
Team NetApp
Colnago - CSF Inox
Utensilnord- Named
Acqua e Sapone
Androni Giocattoli
Project 1T4l - Felt
Team RusVelo
woensdag 28 december 2011
Bij gebrek aan winterweer:
De Tour van 1926!
Midden in juli was het: een etappe van Bayonne naar Luchon over een paar bekende pyreneeëncols over een afstand van 326 kilometer.
De Tour was de langste uit de 98 die er tot dusver zijn verreden met een totale afstand van 5745 kilometer, dus die rit kon er ook nog wel bij.
Het peloton werd midden in de nacht de weg opgejaagd en trof het slechtste weer dat je maar kunt verzinnen in Zuid Frankrijk, in de maand juli, aan.
Stromende regen, hagel, kou, onweer en mist over de volle afstand en de renners moesten destijds ook nog eens over onverharde geitenpaden de cols over.
Geitenpaadjes werden modderstromen en hoger in de bergen ging regen over in sneeuw.
Dit alles was het deel van de dwangarbeiders van de weg: levens in gevaar, renners die te voet de berg op ploeterden en volgwagens bleven vastzitten in de blubber, maar de koers ging gewoon door.
Toen wel: hoe meer leed, drama en afzien, hoe beter vond directeur Desgranges en elke overtreding van het strenge reglement werd meteen zwaar bestraft.
Onderweg is het met de techniek van die tijd al een karwei om een berg te beklimmen: het achterwiel moet omgedraaid worden voor het grotere tandwiel om de berg te bedwingen.
Veel gefietst werd er niet, het was op delen van de beklimmingen meer een wedstrijd veldlopen met een fiets.
19 uur na de start arriveert in Luchon een eerste renner, compleet onherkenbaar door een dikke laag modder: het blijkt de Belg Lucien Buysse te zijn.
Een van de omstanders wurmt de verkrampte vingers los van zijn stuur, anderen helpen Buysse van zijn fiets.
Deze Flandrien zit op krachten te komen in een warm bad wanneer na 25 minuten de Italiaan Bartolomeo Aimo binnenstrompelt.
Onderweg hebben ze de meest spartaanse omstandigheden overleefd: Buysse is onderweg in een afgrondje gevallen, de Tourwinnaar van 1925: Ottavio Bottecchia is meer dood dan levend afgestapt en onder meer Adelin Benoit valt letterlijk uit de wedstrijd.
De man in het geel was tijdens de etappe nog de Belg Vanslembrouck.
Hij heeft een lekke band en eenmaal dat probleem verholpen is werken zijn remmen niet meer.
De afdaling is dan ook een hachelijke onderneming waarbij de Belg remt door zijn voet tegen het achterwiel te drukken.
Hij verliest dan ook het geel wanneer hij twee uur na Buysse Luchon binnenkomt.
Slechts 10 van de 76 gestarte renners zijn in een uur na Buysse binnen en de sensatie van Desgranges slaat na verloop van tijd toch wel om in angst, want waar zijn al die andere renners gebleven?
Desgranges besloot om een zoektocht naar de vermiste mannen op te zetten en deze werden overal aangetroffen: in berghutjes, stallen of zelfs in grotten!
Slechts 22 renners zijn voor middernacht binnen, waarvan sommigen in een bus waren gestapt en de laatste kilometers weer op de fiets af hebben gelegd, iets dat later bekend wordt omdat ze vergaten de chauffeur een fooi te geven en deze dat kwam vragen bij de directie.
Ze krijgen echter geen straf en dat is in de tijd van Desgranges een uitzondering.
Van de schrik bekomen strijkt de Tourdirecteur over zijn hart: degenen die Luchon die dag of nacht nog bereiken mogen in de Tour blijven.
47 renners zijn er na deze helse tocht over om, na een extra rustdag, de volgende etappe aan te vangen.
Midden in juli was het: een etappe van Bayonne naar Luchon over een paar bekende pyreneeëncols over een afstand van 326 kilometer.
De Tour was de langste uit de 98 die er tot dusver zijn verreden met een totale afstand van 5745 kilometer, dus die rit kon er ook nog wel bij.
Het peloton werd midden in de nacht de weg opgejaagd en trof het slechtste weer dat je maar kunt verzinnen in Zuid Frankrijk, in de maand juli, aan.
Stromende regen, hagel, kou, onweer en mist over de volle afstand en de renners moesten destijds ook nog eens over onverharde geitenpaden de cols over.
Geitenpaadjes werden modderstromen en hoger in de bergen ging regen over in sneeuw.
Dit alles was het deel van de dwangarbeiders van de weg: levens in gevaar, renners die te voet de berg op ploeterden en volgwagens bleven vastzitten in de blubber, maar de koers ging gewoon door.
Toen wel: hoe meer leed, drama en afzien, hoe beter vond directeur Desgranges en elke overtreding van het strenge reglement werd meteen zwaar bestraft.
Onderweg is het met de techniek van die tijd al een karwei om een berg te beklimmen: het achterwiel moet omgedraaid worden voor het grotere tandwiel om de berg te bedwingen.
Veel gefietst werd er niet, het was op delen van de beklimmingen meer een wedstrijd veldlopen met een fiets.
19 uur na de start arriveert in Luchon een eerste renner, compleet onherkenbaar door een dikke laag modder: het blijkt de Belg Lucien Buysse te zijn.
Een van de omstanders wurmt de verkrampte vingers los van zijn stuur, anderen helpen Buysse van zijn fiets.
Deze Flandrien zit op krachten te komen in een warm bad wanneer na 25 minuten de Italiaan Bartolomeo Aimo binnenstrompelt.
Onderweg hebben ze de meest spartaanse omstandigheden overleefd: Buysse is onderweg in een afgrondje gevallen, de Tourwinnaar van 1925: Ottavio Bottecchia is meer dood dan levend afgestapt en onder meer Adelin Benoit valt letterlijk uit de wedstrijd.
De man in het geel was tijdens de etappe nog de Belg Vanslembrouck.
Hij heeft een lekke band en eenmaal dat probleem verholpen is werken zijn remmen niet meer.
De afdaling is dan ook een hachelijke onderneming waarbij de Belg remt door zijn voet tegen het achterwiel te drukken.
Hij verliest dan ook het geel wanneer hij twee uur na Buysse Luchon binnenkomt.
Slechts 10 van de 76 gestarte renners zijn in een uur na Buysse binnen en de sensatie van Desgranges slaat na verloop van tijd toch wel om in angst, want waar zijn al die andere renners gebleven?
Desgranges besloot om een zoektocht naar de vermiste mannen op te zetten en deze werden overal aangetroffen: in berghutjes, stallen of zelfs in grotten!
Slechts 22 renners zijn voor middernacht binnen, waarvan sommigen in een bus waren gestapt en de laatste kilometers weer op de fiets af hebben gelegd, iets dat later bekend wordt omdat ze vergaten de chauffeur een fooi te geven en deze dat kwam vragen bij de directie.
Ze krijgen echter geen straf en dat is in de tijd van Desgranges een uitzondering.
Van de schrik bekomen strijkt de Tourdirecteur over zijn hart: degenen die Luchon die dag of nacht nog bereiken mogen in de Tour blijven.
47 renners zijn er na deze helse tocht over om, na een extra rustdag, de volgende etappe aan te vangen.
dinsdag 27 december 2011
Afzien op de fiets.
Wielrennen is vaak afzien en soms dan ook écht goed afzien.
Hitte, harde wind, kou, regen, soms zelfs sneeuw.
Onherkenbaar door de modder of stof in Parijs - Roubaix of als een verzopen kat na een lange koers in de stromende regen.
Na de koers van je fiets vallen of getild moeten worden van de krampen, aan het zuurstof moeten, doorgaan tot je er bijna letterlijk bij neervalt.
Johnny Hoogerland valt met een hoge snelheid in het prikkeldraad, akelige verwondingen, bloed en pijn.
De Zeeuw zet de tanden op elkaar, huilt even aan de finish maar haalt ingepakt in het verband Parijs.
Eddy Merckx wordt tijdens zijn poging op de zesde Tourzege te halen op zijn lever geslagen door een achterlijke Fransman (in Tourtijden soms een pleonasme).
Een gevoelige tik, net als de val waardoor hij zijn kaak breekt.
Alleen nog door een rietje etende bereikt hij toch als tweede de Champs Elysees.
In Parijs - Roubaix is het vaak droog, maar in de regen is het net de cyclo-cross.
Alleen nog aan de manier van fietsen of de grimas op het gezicht zou je kunnen aflezen wie er nu op kop rijdt.
Beestenweer
Paolo Bettini wint in 2005 de Zuri Metzgete in de stromende regen.
Waar driekwart peloton afstapt of bibberend rondrijdt trekt de "krekel" zijn arm - en beenstukken uit.
Niets afzien, maar jezelf op een andere planeet wanen.
Bettini komt dan ook minuten eerder aan in Zurich en kan dan toch wel lekker warm gaan douchen.
Alle overbodige ballast kan weg.
Dit staat nog in schril contrast met de winterse omstandigheden op de Gavia in de Giro van 1988.
Johan Van de Velde, Erik Breukink en Andy Hampsten speelden de hoofdrol in deze koude heroïek.
Johan, bezig met een vlucht, ontdeed zich van zijn extra kleding voor de klim.
Maar onderschatte het feit dat regen in het dal kan betekenen dat het op 2600 meter hoogte heerlijk staat te sneeuwen.
Terwijl ze Johan ontdooien in een auto, bibberen en glibberen Breukink en Hampsten naar beneden.
Breukink wint dit duel der ijskonijnen, terwijl achter de twee renner onderkoeld binnenrolden en anderen weer ongestraft in de auto mochten kruipen om zo de meet te halen.
Zo zijn er nog een aantal grootste voorbeelden van de hardheid die vereist is om wielrenner te worden en te blijven.
Deze komen nog wel aan bod in de aanloop van de koersen van komend jaar (te denken aan Luik - Bastenaken - Luik 1980).
maandag 26 december 2011
zaterdag 24 december 2011
Renners die stoppen : Addy Engels
Bij de naam Addy Engels verwacht je een gezellige dikkerd met een kale kop, die je aantreft in de dorpskroeg.
Geen naam waar je van verwacht dat er een man achter schuilgaat met zo'n heerlijk stoere mannenkop en dito lijf.
Eentje die hard werkt en stukgaat voor zijn kopman.
Dat laatste ging op voor Addy Engels, een knecht bij uitstek voor een man als Tom Boonen en af en toe zelf voor een succes gaan in een vlucht.
Aan het begin van zijn carrière leek Engels een nieuwe topklimmer of minstens een leuke knecht voor Boogerd of de Leipheimers van deze rabowereld in spe te zijn.
Met name toen hij de Giro van 2002 afsloot op plaats 24 en in hetzelfde jaar ook in de Tour relatief goed begon aan de bergen.
Deze lijn stagneerde echter daarna en Addy kon vertrekken bij Rabobank om een jaartje bij de Bankgiroploeg te rijden.
Toen deze ophield te bestaan zag Lefevre nog wel potentie in de Drent.
Winnen deed hij ook niet vaak en zijn beste resultaat na de Nederlandse titel voor beloften is een tweede plek in een Girorit, achter een niet veel bekendere Joan Horrach.
Bijdragen aan zeges van onder meer Boonen deed Addy desalniettemin en na zijn jaren op de fiets zal hij bij het team van Shimano in de ploegleiderswagen nog wat renners richting succes proberen te leiden.
Geen naam waar je van verwacht dat er een man achter schuilgaat met zo'n heerlijk stoere mannenkop en dito lijf.
Eentje die hard werkt en stukgaat voor zijn kopman.
Dat laatste ging op voor Addy Engels, een knecht bij uitstek voor een man als Tom Boonen en af en toe zelf voor een succes gaan in een vlucht.
Aan het begin van zijn carrière leek Engels een nieuwe topklimmer of minstens een leuke knecht voor Boogerd of de Leipheimers van deze rabowereld in spe te zijn.
Met name toen hij de Giro van 2002 afsloot op plaats 24 en in hetzelfde jaar ook in de Tour relatief goed begon aan de bergen.
Deze lijn stagneerde echter daarna en Addy kon vertrekken bij Rabobank om een jaartje bij de Bankgiroploeg te rijden.
Toen deze ophield te bestaan zag Lefevre nog wel potentie in de Drent.
Winnen deed hij ook niet vaak en zijn beste resultaat na de Nederlandse titel voor beloften is een tweede plek in een Girorit, achter een niet veel bekendere Joan Horrach.
Bijdragen aan zeges van onder meer Boonen deed Addy desalniettemin en na zijn jaren op de fiets zal hij bij het team van Shimano in de ploegleiderswagen nog wat renners richting succes proberen te leiden.
donderdag 22 december 2011
Omega Pharma - Quickstep 2012: blauw blijft erin.
Het shirt van Omega Pharma - Quickstep is nou geen koerstenue waarvan ik zeg: prachtig, maar gewoon een vrij standaard shirt met een prettige blauwe tint.
Echt mooie shirts zijn in het wielrennen sowieso al vrij zeldzaam, want meestal teveel sponsoren en soms ook niet erg mooie kleurcombinaties.
Maar hier ga ik nog eens uitgebreider op in..
Nu over op de ploeg voor 2012.
De ploeg van Lefevre heeft de vaste waarden gemengd met wat nieuwe mannen die van Quick Step ook eens een volwaardige klassementsploeg zouden moeten maken.
Hiervoor zijn Peter Velits en Levi Leipheimer aangetrokken.
Ook Tijdritkanon Tony Martin kan op de juiste momenten in stelling gebracht worden nadat ze hem, samen met een aantal anderen, opgeraapt hebben uit de ruines van het omgevallen HTC- High Road
Nieuw bij Omega Pharma - Quickstep:
Tony Martin (HTC - High Road)
Matthew Brammeier (HTC High Road)
Bert Grabsch (HTC - High Road)
Peter Velits (HTC - High Road)
Martin Velits (HTC - High Road)
Andrew Fenn (An Post - Sean Kelly)
Michel Golás (Vacansoleil DCM)
Michal Kwiatkowski (Radioshack)
Levi Leipheimer (Radioshack)
Serge Pauwels (Team Sky)
Frantisek Rabon (HTC - High Road)
Stijn Vandenbergh (Katusha)
Matteo Trentin (Vanaf september stagiair)
Gebleven:
Marco Bandiera
Tom Boonen
Dario Cataldo
Francesco Chicci
Sylvain Chavanel
Gerald Ciolek
Dries Devenyns
Kevin De Weert
Nikolas Maes
Jerome Pineau
Gert Steegmans
Zdenek Stybar
Niki Terpstra
Kristof Vandewalle
Guillaume Van Keirsbulck
Julien Vermote
Vertrokken:
Andy Cappelle (Accent - Willems Veranda's)
Marc De Maar (United Healthcare)
Addy Engels (Stopt)
Iljo Keisse (onbekend, maar waarschijnlijk niet Christina Watches)
David Malacarne (Europcar)
Francesco Reda (Acqua e Sapone)
Frederique Robert (Lotto - Bellisol)
Kevin Seeldraeyers (Astana)
Andreas Stauff (onbekend)
Jan Tratnik (onbekend)
Kevin Van Impe (Vacansoleil - DCM)
dinsdag 20 december 2011
2013: De Ronde van Noorwegen
Nieuwe plannen voor de wielerkalender: een ronde in het noorden van Noorwegen.
Degenen die deze ronde in het hoge noorden willen organiseren zijn hierover aan het praten met het ASO.
De ronde zou na de Tour kunnen worden verreden en met de erg korte nachten up above zijn er ook avondetappes mogelijk.
Om de renners eens van kwalitatieve slaapplekken te garanderen, iets dat meestal de vraag is in de meeste koersen, zou het peloton kunnen overnachten op een luxe cruiseschip en zo ook weer verplaatsen naar de volgende etappeplaats.
De vrouwen en kinderen mogen ook mee.
Het kan altijd wat worden voor tussen Tour en Vuelta, wat nu nog opgevuld wordt met wat saaie wedstrijden (noem een Vattenfall en een ENECO-tour die wel potentie heeft, maar constant vervalt in de leuke passages te ver van de finish leggen).
De omgeving is afwisselend en mooi in het noorden, zo zijn er de Lofoten en het nog noorderlijkere Finnmark met steden ala Vadsø en Hammerfest en de noordkaap.
Klimmen zijn er ongetwijfeld genoeg te vinden.
Of de ambitieuze koers er gaat komen is de vraag, maar wat mij betreft mag 'ie een leuke vijfdaagse zijn in het gat tussen de Tour en Vuelta.
Degenen die deze ronde in het hoge noorden willen organiseren zijn hierover aan het praten met het ASO.
De ronde zou na de Tour kunnen worden verreden en met de erg korte nachten up above zijn er ook avondetappes mogelijk.
Om de renners eens van kwalitatieve slaapplekken te garanderen, iets dat meestal de vraag is in de meeste koersen, zou het peloton kunnen overnachten op een luxe cruiseschip en zo ook weer verplaatsen naar de volgende etappeplaats.
De vrouwen en kinderen mogen ook mee.
Het kan altijd wat worden voor tussen Tour en Vuelta, wat nu nog opgevuld wordt met wat saaie wedstrijden (noem een Vattenfall en een ENECO-tour die wel potentie heeft, maar constant vervalt in de leuke passages te ver van de finish leggen).
De omgeving is afwisselend en mooi in het noorden, zo zijn er de Lofoten en het nog noorderlijkere Finnmark met steden ala Vadsø en Hammerfest en de noordkaap.
Klimmen zijn er ongetwijfeld genoeg te vinden.
Of de ambitieuze koers er gaat komen is de vraag, maar wat mij betreft mag 'ie een leuke vijfdaagse zijn in het gat tussen de Tour en Vuelta.
maandag 19 december 2011
Nog eens de Muur
De dood van Weylandt en Tondo overschaduwen de gebeurtenis, maar toch is het een van de minder mooie wielergebeurtenissen in 2011 geweest: het besluit om de Muur van Geraardsbergen niet op te nemen in de komende Ronde(s).
Het lijkt me stug dat dit monument nooit meer terugkomt in Vlaanderens mooiste, zoals Het Bos van Wallers en de Koppenberg ook meerdere malen verdwenen uit een parcours, maar altijd weer terugkeerden.
Toch hoort de puist aan de rand van Geraardsbergen eigenlijk onlosmakelijk in de voorjaarsklassieker die voorheen van Brugge naar Meerbeke voerde (in 2012 dus Oudenaarde).
Op het internet is natuurlijk een schat aan beeldmateriaal te vinden van de kasseienweg die venijnig tegen de Oudenberg helt en naar de Onze-Lieve-Vrouw van Oudebergkapel leidt.
In 2012 kun je er wel terecht voor de E3 prijs Vlaanderen en de befaamde krakelingenworp en tonnekensbrand op 26 februari.
Voor de medeliefhebbers van de Muur een hele lading gedenkwaardige beelden!
Het lijkt me stug dat dit monument nooit meer terugkomt in Vlaanderens mooiste, zoals Het Bos van Wallers en de Koppenberg ook meerdere malen verdwenen uit een parcours, maar altijd weer terugkeerden.
Toch hoort de puist aan de rand van Geraardsbergen eigenlijk onlosmakelijk in de voorjaarsklassieker die voorheen van Brugge naar Meerbeke voerde (in 2012 dus Oudenaarde).
Op het internet is natuurlijk een schat aan beeldmateriaal te vinden van de kasseienweg die venijnig tegen de Oudenberg helt en naar de Onze-Lieve-Vrouw van Oudebergkapel leidt.
In 2012 kun je er wel terecht voor de E3 prijs Vlaanderen en de befaamde krakelingenworp en tonnekensbrand op 26 februari.
Voor de medeliefhebbers van de Muur een hele lading gedenkwaardige beelden!
zondag 18 december 2011
Renners die stoppen : Dario David Cioni
Een aantal weken voor kerstmis 1974 werd hij geboren in het Engelse Reading.
Een Engelse moeder en een Italiaanse vader, maar lang zou hij niet op het Britse eiland blijven.
In Italië begon diens leven op twee wielen op een mountainbike.
Talent heeft Dario zeker, al gauw behaalt hij de eerste podiumplaatsen en overwinningen binnen.
Hieronder ook een aantal Italiaanse kampioenschappen.
Op zowel het Europese kampioenschap als het wereldkampioenschap in Sankt Wendel (1996) pakt Dario ook een tweede plaats.
Buiten dat scoort hij ook in de liefde tijdens het mountainbiken: Dario trouwt met Annarita Goldin, ook een mountainbiker en kampioene van Italië.
Naast de mountainbike gaat hij ook van start op de weg, bij Mapei.
Hier rijdt hij af en toe een ereplek, maar pas echt concentreren op het wegwielrennen doet Cioni pas wanneer blijkt dat hij niet naar de Olympische Spelen in Sydney mag.
In 2001 pakt Cioni een overwinning in een kleine Portugese koers en mag in de volgende jaren uitkomen in de grote ronden.
Meestal is dit in de middenmoot en bij Fassa Bortolo is hij, samen met Marzio Bruseghin, de enige die het jonge talent Ivan Basso omringt en met hem de Tour uitrijdt: de rest van de ploeg is al naar huis na het afstappen van Petacchi.
De komende seizoenen laat hij toch wat meer zien in de Giri die hij ook rijdt.
Na een prima Ronde van Romandië waar hij derde wordt doet hij het ook goed in de Giro met een vierde plek overall.
Later in 2004 wint hij ook het IK tijdrijden.
Na zijn negende plek in de Giro van 2005 komt hij echter niet meer verder in het rondewerk.
Logischerwijs kreeg hij regelmatig de functie als goede knecht bij onder meer Lotto en Team Sky.
Bij de laatste ploeg is het contract van Dario niet meer verlengd en andere ploegen zochten ook geen 37-jarige knecht.
Daar Dario tijdens zijn profloopbaan ook een opleiding heeft gevolgd in sportmarketing heeft hij van Sky wel een functie aangeboden gekregen als contactpersoon van de Italiaanse partners van de ploeg in relatie tot de media.
Foto's: MTB tijdschrift met foto van winterkampioen Dario Cioni en ook in het wegwielrennen kan enige mountainbike-ervaring van pas komen.
Een Engelse moeder en een Italiaanse vader, maar lang zou hij niet op het Britse eiland blijven.
In Italië begon diens leven op twee wielen op een mountainbike.
Talent heeft Dario zeker, al gauw behaalt hij de eerste podiumplaatsen en overwinningen binnen.
Hieronder ook een aantal Italiaanse kampioenschappen.
Op zowel het Europese kampioenschap als het wereldkampioenschap in Sankt Wendel (1996) pakt Dario ook een tweede plaats.
Buiten dat scoort hij ook in de liefde tijdens het mountainbiken: Dario trouwt met Annarita Goldin, ook een mountainbiker en kampioene van Italië.
Naast de mountainbike gaat hij ook van start op de weg, bij Mapei.
Hier rijdt hij af en toe een ereplek, maar pas echt concentreren op het wegwielrennen doet Cioni pas wanneer blijkt dat hij niet naar de Olympische Spelen in Sydney mag.
In 2001 pakt Cioni een overwinning in een kleine Portugese koers en mag in de volgende jaren uitkomen in de grote ronden.
Meestal is dit in de middenmoot en bij Fassa Bortolo is hij, samen met Marzio Bruseghin, de enige die het jonge talent Ivan Basso omringt en met hem de Tour uitrijdt: de rest van de ploeg is al naar huis na het afstappen van Petacchi.
De komende seizoenen laat hij toch wat meer zien in de Giri die hij ook rijdt.
Na een prima Ronde van Romandië waar hij derde wordt doet hij het ook goed in de Giro met een vierde plek overall.
Later in 2004 wint hij ook het IK tijdrijden.
Na zijn negende plek in de Giro van 2005 komt hij echter niet meer verder in het rondewerk.
Logischerwijs kreeg hij regelmatig de functie als goede knecht bij onder meer Lotto en Team Sky.
Bij de laatste ploeg is het contract van Dario niet meer verlengd en andere ploegen zochten ook geen 37-jarige knecht.
Daar Dario tijdens zijn profloopbaan ook een opleiding heeft gevolgd in sportmarketing heeft hij van Sky wel een functie aangeboden gekregen als contactpersoon van de Italiaanse partners van de ploeg in relatie tot de media.
Foto's: MTB tijdschrift met foto van winterkampioen Dario Cioni en ook in het wegwielrennen kan enige mountainbike-ervaring van pas komen.
Van triple (20) naar een tripletje
Een tripletje zal hij niet vaak gebruiken, maar toch is hij overgestapt van de triple (20) naar een sport waar het tripletje ook van toepassing kan zijn: Brian Megens.
De continentale renner van Rabobank deed tot voor kort nog aan darts, een zware sport wanneer je de atleten op de weegschaal zet.
Brian besloot om de frikandellen, hamburgers en friet opzij te zetten en de sportschool op te zoeken: de kilo's gingen eraf.
Overigens is het een niet te onderschatten sport als het gaat om het concentratievermogen.
Na het darten besloot hij te gaan kickboksen, maar na wat matpartijen had hij het wel een beetje gezien.
Op marktplaats zag Brian een leuke renfiets en hij was verkocht: heerlijk stoempen in de buitenlucht.
Van het darten heeft hij geen fysieke bagage, maar mentaal heeft hij zeker het nodige geleerd aangezien je bij deze sport opperst geconcentreerd moet blijven en ook elke wedstrijd er weer 100% moet staan.
De ambitie van Megens is om het te schoppen tot de profploeg en het liefst goed zijn in het bedwingen van de cols en als alles goed is heeft hij geen triple nodig om hier goed te scoren.
De continentale renner van Rabobank deed tot voor kort nog aan darts, een zware sport wanneer je de atleten op de weegschaal zet.
Brian besloot om de frikandellen, hamburgers en friet opzij te zetten en de sportschool op te zoeken: de kilo's gingen eraf.
Overigens is het een niet te onderschatten sport als het gaat om het concentratievermogen.
Na het darten besloot hij te gaan kickboksen, maar na wat matpartijen had hij het wel een beetje gezien.
Op marktplaats zag Brian een leuke renfiets en hij was verkocht: heerlijk stoempen in de buitenlucht.
Van het darten heeft hij geen fysieke bagage, maar mentaal heeft hij zeker het nodige geleerd aangezien je bij deze sport opperst geconcentreerd moet blijven en ook elke wedstrijd er weer 100% moet staan.
De ambitie van Megens is om het te schoppen tot de profploeg en het liefst goed zijn in het bedwingen van de cols en als alles goed is heeft hij geen triple nodig om hier goed te scoren.
Persoonlijke wielerbeleving: De Tour van 1999
Van wielrennen had ik weinig kaas gegeten in de zomer van 1999, ik was destijds helemaal gek van de formule 1 en daar wist ik zo ongeveer alles van.
Buiten Ullrich, Pantani, Virenque, Erik Dekker, Erik Zabel en Mario Cipollini kende ik geen enkele renner en kon me vooral herinneren dat de Tour van 1998 uit was gelopen op één groot drama met dopingschandalen.
Mijn interesse werd gewekt tijdens een schoolkamp.
Vreemd genoeg op een schoolkamp, maar het kwam omdat ik een krant las waarin stond dat Michael Boogerd, een van de kanshebbers op een leuke klassering, in één van de eerste etappes was gevallen en op minuten achterstand was aangekomen.
Na dat kamp ging ik dan ook maar eens kijken hoe de Tour de France nu eigenlijk ging en wat de Nederlanders eigenlijk presteerden.
Ullrich en Pantani deden niet mee en de eerste ritten die ik zag waren de standaard vlakke, eindigend op een massasprint (vaak gewonnen door Cipollini).
Een tijdrit volgde, renners die één voor een van start gingen en om de snelste tijd knokten.
Dit deed me wel denken aan de kwalificatietraining in de formule 1, maar in plaats van de Pole - Position stond de gele trui op het spel.
Na de formule 1 (De beruchte race waarin Schumacher zijn been brak) schakelden we over op de Tour en daar was ook een ongeluk gebeurd met Bobby Julich, die in een afdaling was gevallen.
Abraham Olano knalde tegen een stapel strobalen en Lance Armstrong won.
De hele voorgeschiedenis van Armstrong was me totaal onbekend en ik vroeg me dan ook af wie hij was en of hij familie was van Louis of Neil.
Tijdens de Tour en die hier op volgden zou dat uiteraard meer dan duidelijk worden.
De Nederlanders stelden teleur en dat deden ze ook in de volgende bergetappes.
Tijdens de etappes vroeg ik me af waarom Nederlanders ook niet meegingen in de ontsnapping en waarom ze geen punten probeerden te pakken.
Mijn zus (de zus die Indurain ook graag van dichtbij wilde zien en al jaren de Tour keek) werd soms een beetje moe van al die vragen die ik stelde en met name over het waarom van de Nederlanders (in het bijzonder Michael Boogerd).
Gaandeweg leerde ik het wielrennen kennen en ook dat helden hier in één luttele seconde konden ontstaan.
Zo was er de etappe naar de Alpe d'huez met Guerini die richting de zege peddelde, tot die onvoorzichtige fotograaf met hem ging knuffelen.
OH Neee! WAT EEN SUKKEL! moet ik hebben geroepen over de man die iets te enthousiast opging in het maken van een close-up van Guiseppe.
Gelukkig kon de Italiaan meteen opstaan en de etappe winnen.
Nederlandse etappezeges zouden er niet meer komen en ik vond het wel jammer dat Zülle te ver achterstond op Armstrong.
Dat Robbie McEwen de laatste etappe won voor Rabobank was dan nog een klein oranje lichtpuntje op een, voor een dertienjarig joch, toch leuke kennismaking met wielrennen en Le Tour.
Buiten Ullrich, Pantani, Virenque, Erik Dekker, Erik Zabel en Mario Cipollini kende ik geen enkele renner en kon me vooral herinneren dat de Tour van 1998 uit was gelopen op één groot drama met dopingschandalen.
Mijn interesse werd gewekt tijdens een schoolkamp.
Vreemd genoeg op een schoolkamp, maar het kwam omdat ik een krant las waarin stond dat Michael Boogerd, een van de kanshebbers op een leuke klassering, in één van de eerste etappes was gevallen en op minuten achterstand was aangekomen.
Na dat kamp ging ik dan ook maar eens kijken hoe de Tour de France nu eigenlijk ging en wat de Nederlanders eigenlijk presteerden.
Ullrich en Pantani deden niet mee en de eerste ritten die ik zag waren de standaard vlakke, eindigend op een massasprint (vaak gewonnen door Cipollini).
Een tijdrit volgde, renners die één voor een van start gingen en om de snelste tijd knokten.
Dit deed me wel denken aan de kwalificatietraining in de formule 1, maar in plaats van de Pole - Position stond de gele trui op het spel.
Na de formule 1 (De beruchte race waarin Schumacher zijn been brak) schakelden we over op de Tour en daar was ook een ongeluk gebeurd met Bobby Julich, die in een afdaling was gevallen.
Abraham Olano knalde tegen een stapel strobalen en Lance Armstrong won.
De hele voorgeschiedenis van Armstrong was me totaal onbekend en ik vroeg me dan ook af wie hij was en of hij familie was van Louis of Neil.
Tijdens de Tour en die hier op volgden zou dat uiteraard meer dan duidelijk worden.
De Nederlanders stelden teleur en dat deden ze ook in de volgende bergetappes.
Tijdens de etappes vroeg ik me af waarom Nederlanders ook niet meegingen in de ontsnapping en waarom ze geen punten probeerden te pakken.
Mijn zus (de zus die Indurain ook graag van dichtbij wilde zien en al jaren de Tour keek) werd soms een beetje moe van al die vragen die ik stelde en met name over het waarom van de Nederlanders (in het bijzonder Michael Boogerd).
Gaandeweg leerde ik het wielrennen kennen en ook dat helden hier in één luttele seconde konden ontstaan.
Zo was er de etappe naar de Alpe d'huez met Guerini die richting de zege peddelde, tot die onvoorzichtige fotograaf met hem ging knuffelen.
OH Neee! WAT EEN SUKKEL! moet ik hebben geroepen over de man die iets te enthousiast opging in het maken van een close-up van Guiseppe.
Gelukkig kon de Italiaan meteen opstaan en de etappe winnen.
Nederlandse etappezeges zouden er niet meer komen en ik vond het wel jammer dat Zülle te ver achterstond op Armstrong.
Dat Robbie McEwen de laatste etappe won voor Rabobank was dan nog een klein oranje lichtpuntje op een, voor een dertienjarig joch, toch leuke kennismaking met wielrennen en Le Tour.
vrijdag 16 december 2011
De meerdagsvlieg Jacky Durand
In mijn zoektocht naar de eendagsvliegen dacht ik ook aan Jacky Durand, echter is het bij hem zo dat hij toch vaker prijs had dan ik vermoedde.
Jacky was het type dat eigenlijk maar een ding deed: meervoudig houdini spelen en de juiste ontsnapping pakken of forceren.
Dit zou hij vervolgens proberen te perfectioneren tot een vaker slagend kunstje.
Aanvankelijk was hij de zoveelste grapjurk die voor het peloton uit mocht stoempen.
Tot hij in de lente van 1992 samen met Wegmüller nog in de finale een leuke voorsprong had in de Ronde van Vlaanderen.
Durand had het bordje en het toetje van Wegmüller leeg gegeten en de Duitser zag Durand aan de horizon verdwijnen richting de bloemen van Meerbeke.
Een klassiek succes zou "dudu" ook in 1998 herhalen in Parijs - Tours.
Vanuit een kopgroep sprong hij met Giro-eendagsvlieg (één ritzege in 1997 ,verder een erg mager palmares) Mirko Gualdi weg.
Dit duo wist het tot Tours te halen, waar Durand de Italiaan makkelijk baas kon.
Nog eens vier jaar later bleef hij vooruit met een andere renner in de herfsklassieker: Jacob Storm Pill.
Deze Piil was echter in de sprint wel een maatje te groot voor Jacky, ondanks dat hij de Deen het meeste werk liet doen.
Ook in de Tour genoten de Fransen uiteraard volop van de vele malen dat Jacky in de aanval ging en als ultieme underdog meestal op 10 kilometer van het einde bijgehaald werd.
Toch slaagde hij er tweemaal in om een Touretappe in lijn te winnen en daarvoor in 1998 ook de prijs voor de strijdlust nog bij te pakken en in 1999 daarbij ook de rode lantaarn.
In het tijdrijden scoort hij wel een eendagsvliegenoverwinning.
Dit gebeurt wanneer hij als één van de eersten start in de proloog van de Tour van 1995 en een scherpe tijd neerzet.
Niet lang na zijn rit slaat het weer om en de regen en harde wind zorgen ervoor dat niemand nog vooruitkomt.
Durand draagt de gele trui nog één dag alvorens hij hem aan Laurent Jalabert moet geven: een andere populaire Fransman.
Daarnaast had hij in de Vuelta in 1999 ook een keer de gouden trui om zijn schouders: puur door ook te profiteren in een natte proloog en een ontsnapping te forceren in de volgende etappe met als beloning de nodige bonificatieseconden.
Ook veroverde Durand tweemaal de kampioenstrui van zijn vaderland.
Al met al geen kansloze ontsnapper, maar een renner die wist dat hij het niet kon redden in de bergen, tijdritten of sprints en toch een boel overwinningen wist te pakken.
Jacky was het type dat eigenlijk maar een ding deed: meervoudig houdini spelen en de juiste ontsnapping pakken of forceren.
Dit zou hij vervolgens proberen te perfectioneren tot een vaker slagend kunstje.
Aanvankelijk was hij de zoveelste grapjurk die voor het peloton uit mocht stoempen.
Tot hij in de lente van 1992 samen met Wegmüller nog in de finale een leuke voorsprong had in de Ronde van Vlaanderen.
Durand had het bordje en het toetje van Wegmüller leeg gegeten en de Duitser zag Durand aan de horizon verdwijnen richting de bloemen van Meerbeke.
Een klassiek succes zou "dudu" ook in 1998 herhalen in Parijs - Tours.
Vanuit een kopgroep sprong hij met Giro-eendagsvlieg (één ritzege in 1997 ,verder een erg mager palmares) Mirko Gualdi weg.
Dit duo wist het tot Tours te halen, waar Durand de Italiaan makkelijk baas kon.
Nog eens vier jaar later bleef hij vooruit met een andere renner in de herfsklassieker: Jacob Storm Pill.
Deze Piil was echter in de sprint wel een maatje te groot voor Jacky, ondanks dat hij de Deen het meeste werk liet doen.
Ook in de Tour genoten de Fransen uiteraard volop van de vele malen dat Jacky in de aanval ging en als ultieme underdog meestal op 10 kilometer van het einde bijgehaald werd.
Toch slaagde hij er tweemaal in om een Touretappe in lijn te winnen en daarvoor in 1998 ook de prijs voor de strijdlust nog bij te pakken en in 1999 daarbij ook de rode lantaarn.
In het tijdrijden scoort hij wel een eendagsvliegenoverwinning.
Dit gebeurt wanneer hij als één van de eersten start in de proloog van de Tour van 1995 en een scherpe tijd neerzet.
Niet lang na zijn rit slaat het weer om en de regen en harde wind zorgen ervoor dat niemand nog vooruitkomt.
Durand draagt de gele trui nog één dag alvorens hij hem aan Laurent Jalabert moet geven: een andere populaire Fransman.
Daarnaast had hij in de Vuelta in 1999 ook een keer de gouden trui om zijn schouders: puur door ook te profiteren in een natte proloog en een ontsnapping te forceren in de volgende etappe met als beloning de nodige bonificatieseconden.
Ook veroverde Durand tweemaal de kampioenstrui van zijn vaderland.
Al met al geen kansloze ontsnapper, maar een renner die wist dat hij het niet kon redden in de bergen, tijdritten of sprints en toch een boel overwinningen wist te pakken.
donderdag 15 december 2011
1 day of fame: eendagsvliegen in het peloton (vervolg)
Nogmaals nam ik een duik in het verleden om wat typerende en mooie exemplaren van de fietsende eendagsvlieg te vinden.
Een echte knecht die op een goede dag eens mee mag in de ontsnapping óf een renner die vaak aanvalt, maar meestal lang voor de bloemen weer binnengehaald wordt en kansloos in de achtergrond binnenbolt, op die ene geluksdag na..
Ietwat beknopter beschreven dan in deel 1 volgen er nog wat leuke namen.
Javier Murguialday
Deze Spanjaard had een profcarrière van 1986 tot 1994 en won enkele wedstrijden in Spanje, maar meestal was hij pelotonvulling.
In de tour van 1992 kwam Javier voor Amaya Seguros (onder meer met berggeit Fabio Parra) aan de start.
Deze Tour gaat in de tweede etappe al, vanuit San Sebastian, de bergen in waar Richard Virenque zijn benen maar eens laat spreken op de eerste beklimming.
Na de top krijgt Virenque gezelschap van ploeggenoot Dante Rezze (vooral bekend van de beelden waarin ze hem uit het ravijn van de Portet d'aspet takelen, op de zwarte dag van Casartelli).
Bij de twee sluit een nog minder bekende local hero aan: Javier Murguialday.
Het peloton komt pas in actie als de voorsprong van het trio maarliefst 22 minuten bedraagt en Virenque een tweede Chiapucci dreigt te worden.
De ploegen van Indurain en Bugno knabbelen aan de 22 minuten tot aan de voet van de laatste klim: de Marie Blanque.
Hier overleven Virenque en Murguialday de slag, Rezzes taak zit erop en hij zakt terug.
De Spanjaard pakt de etappe, Virenque de gele trui.
Virenque zal nog een boel bolletjestruien en overwinningen pakken, Murguialday verdwijnt weer in de grijze massa.
Langer geleden had Nederland haar eendagsvlieg in Harm Ottenbros
Deze kleine renner had een paar ritten gewonnen, maar was allesbehalve een hoogvlieger.
In 1969 wordt het WK in het Belgische Zolder gehouden en iedereen gaat voor een thuisoverwinning van een Eddy Merckx of Rik van Looy.
Echter, die twee gunnen elkaar geen spaakbreedte en hiervan profiteren de Nederlanders met Jan Harings en Harm Ottenbros en ook een andere Belg is mee: Julien Stevens.
In de laatste ronden blijven één Nederlander en één Belg voorop: Ottenbros en Stevens.
De Belg zou moeten winnen, maar dat doet hij niet: Harm smijt zijn voorwiel eerder over de streep.
Veel vrienden maakt hij hier niet mee en in het peloton kan hij niet rekenen op steun, sterker nog: ze gaan tegen hem koersen.
De vloek van de regenboogtrui is voor hem dan ook echt van toepassing.
Moe van de negatieve reacties en tegenvallende resultaten keerde hij een aantal jaren later de sport de rug toe en zijn koersfiets mocht een duik nemen in de Oosterschelde.
Een echte knecht die op een goede dag eens mee mag in de ontsnapping óf een renner die vaak aanvalt, maar meestal lang voor de bloemen weer binnengehaald wordt en kansloos in de achtergrond binnenbolt, op die ene geluksdag na..
Ietwat beknopter beschreven dan in deel 1 volgen er nog wat leuke namen.
Javier Murguialday
Deze Spanjaard had een profcarrière van 1986 tot 1994 en won enkele wedstrijden in Spanje, maar meestal was hij pelotonvulling.
In de tour van 1992 kwam Javier voor Amaya Seguros (onder meer met berggeit Fabio Parra) aan de start.
Deze Tour gaat in de tweede etappe al, vanuit San Sebastian, de bergen in waar Richard Virenque zijn benen maar eens laat spreken op de eerste beklimming.
Na de top krijgt Virenque gezelschap van ploeggenoot Dante Rezze (vooral bekend van de beelden waarin ze hem uit het ravijn van de Portet d'aspet takelen, op de zwarte dag van Casartelli).
Bij de twee sluit een nog minder bekende local hero aan: Javier Murguialday.
Het peloton komt pas in actie als de voorsprong van het trio maarliefst 22 minuten bedraagt en Virenque een tweede Chiapucci dreigt te worden.
De ploegen van Indurain en Bugno knabbelen aan de 22 minuten tot aan de voet van de laatste klim: de Marie Blanque.
Hier overleven Virenque en Murguialday de slag, Rezzes taak zit erop en hij zakt terug.
De Spanjaard pakt de etappe, Virenque de gele trui.
Virenque zal nog een boel bolletjestruien en overwinningen pakken, Murguialday verdwijnt weer in de grijze massa.
Langer geleden had Nederland haar eendagsvlieg in Harm Ottenbros
Deze kleine renner had een paar ritten gewonnen, maar was allesbehalve een hoogvlieger.
In 1969 wordt het WK in het Belgische Zolder gehouden en iedereen gaat voor een thuisoverwinning van een Eddy Merckx of Rik van Looy.
Echter, die twee gunnen elkaar geen spaakbreedte en hiervan profiteren de Nederlanders met Jan Harings en Harm Ottenbros en ook een andere Belg is mee: Julien Stevens.
In de laatste ronden blijven één Nederlander en één Belg voorop: Ottenbros en Stevens.
De Belg zou moeten winnen, maar dat doet hij niet: Harm smijt zijn voorwiel eerder over de streep.
Veel vrienden maakt hij hier niet mee en in het peloton kan hij niet rekenen op steun, sterker nog: ze gaan tegen hem koersen.
De vloek van de regenboogtrui is voor hem dan ook echt van toepassing.
Moe van de negatieve reacties en tegenvallende resultaten keerde hij een aantal jaren later de sport de rug toe en zijn koersfiets mocht een duik nemen in de Oosterschelde.
woensdag 14 december 2011
1 day of fame: eendagsvliegen in het peloton.
Wanneer een renner een grote koers of een etappe in een grote ronde is het in negen van de tien gevallen eentje die al eerder bewees een winnaar te zijn, óf het wapenfeit betekent de doorbraak van de betreffende atleet.
Dat kon bijvoorbeeld gebeuren bij Oscar Freire, die als vrij onbekende jongeling het WK in 1999 op zijn naam schreef.
Freire won daarna nog een hele berg koersen en was ook geen gedoodverfde eendagsvlieg.
Dé eendagsvlieg is een renner die vaak onzichtbaar meepeddelt, meestal als waterdrager of uit de windhouder van een kopman of is vaak te vinden in een kansloze ontsnapping, tot hij ineens zijn dag heeft en alles op zijn plek blijkt te vallen.
Bij voorkeur één keertje en daarna weer anoniem meerijden.
Wie komen hiervoor in aanmerking?
Eros Poli
Wie anders?
Als amateur had hij succes in de olympische ploegentijdrit, maar bij de profs kwam het er niet uit bij de, voor wielerbegrippen, reus (bijna 2 meter en een slordige 90 kilo).
Zijn rol was dan ook het onbekende hulpje van bijvoorbeeld Mario Cipollini.
Tot hij op een snikhete dag vrijgeleide kreeg van het peloton.
Er zit toch een Mont Ventoux als obstakeltje voor de aankomst en iedereen kan lekker doorpeddelen terwijl Eros 22 minuten voor hun uit puft en met dat logge lijf toch niet over de helse col zal raken.
Eros zwoegt en harkt, zweet en kraakt op de flanken van een van de zwaarste cols in Frankrijk.
Zijn 22 minuten voorsprong smelten als sneeuw voor de zon en achter hem naderen Virenque en Pantani.
Op zijn laatste adem en oververhit sleept de Italiaan zich over de top, de klimmers niet meer ver achter zich latend.
In de afdaling naar Carpentras kan hij zijn gewicht en stuurmanskunsten in de strijd werpen, iets dat voldoende blijkt om uit de greep van degenen te blijven die wel trek in een eendagsvlieg hebben.
Zijn day of fame sluit hij af met een uitgebreid zegegebaar, achtervolgers zijn door zijn goede afdaling nog lang niet te bekennen.
Een ander voorbeeld is de Pool Grzegorz Gwiazdowski.
Deze renner had een kleine voorgeschiedenis met een overwinning in de Tour de l'ain eerder in 1999.
Toch zou je aardig rijk zijn wanneer je op hem inzette voor het kampioenschap van Zurich in hetzelfde jaar.
De Pool reed bij Cofidis en een beetje in de schaduw van Farazijn en Vandenbroucke zou hij deelnemen aan deze klassieker.
Een deelname die nog bijna geen doorgang zou vinden omdat zijn visum niet in orde was.
Met hulp van ploeggenoot Vandenbroucke kon de Zwitserse douane nog overgehaald worden om Grzegorz aan de start te laten verschijnen.
Hierover was de Pool zo opgelucht dat hij al vroeg in de race de ontsnapping verkoos en dit deed met Jaksche en Brochard: twee renners om mee thuis te komen.
In de finale werden ze teruggevonden door de favorieten (op die bewuste dag Bettini, Boogerd, Tchmil, Dufaux en Rebellin).
Gwiazdowski kon hier al tevreden mee zijn.
Zijn ploegleider niet, want "VDB" en Farazijn hadden de slag gemist.
Dus spoorde hij de Pool aan om, hoe hopeloos het ook leek, zijn laatste pijl te verschieten en deze deed een kansloos ogende demarrage.
Normaal eentje om dan een paar kilometer verderop alsnog gepakt te worden, ware het niet dat de achtervolgers teveel bezig waren met pokeren en te weinig met die onbeduidende Pool.
Het gevolg laat zich raden: Grzegorz Gwiazdowski mocht zich kampioen van Zurich noemen!
Vrij vlug na dit verrassende succes verdwijnt de Pool in het niets, een vlaag van mysterie over zich latende.
Dat kon bijvoorbeeld gebeuren bij Oscar Freire, die als vrij onbekende jongeling het WK in 1999 op zijn naam schreef.
Freire won daarna nog een hele berg koersen en was ook geen gedoodverfde eendagsvlieg.
Dé eendagsvlieg is een renner die vaak onzichtbaar meepeddelt, meestal als waterdrager of uit de windhouder van een kopman of is vaak te vinden in een kansloze ontsnapping, tot hij ineens zijn dag heeft en alles op zijn plek blijkt te vallen.
Bij voorkeur één keertje en daarna weer anoniem meerijden.
Wie komen hiervoor in aanmerking?
Eros Poli
Wie anders?
Als amateur had hij succes in de olympische ploegentijdrit, maar bij de profs kwam het er niet uit bij de, voor wielerbegrippen, reus (bijna 2 meter en een slordige 90 kilo).
Zijn rol was dan ook het onbekende hulpje van bijvoorbeeld Mario Cipollini.
Tot hij op een snikhete dag vrijgeleide kreeg van het peloton.
Er zit toch een Mont Ventoux als obstakeltje voor de aankomst en iedereen kan lekker doorpeddelen terwijl Eros 22 minuten voor hun uit puft en met dat logge lijf toch niet over de helse col zal raken.
Eros zwoegt en harkt, zweet en kraakt op de flanken van een van de zwaarste cols in Frankrijk.
Zijn 22 minuten voorsprong smelten als sneeuw voor de zon en achter hem naderen Virenque en Pantani.
Op zijn laatste adem en oververhit sleept de Italiaan zich over de top, de klimmers niet meer ver achter zich latend.
In de afdaling naar Carpentras kan hij zijn gewicht en stuurmanskunsten in de strijd werpen, iets dat voldoende blijkt om uit de greep van degenen te blijven die wel trek in een eendagsvlieg hebben.
Zijn day of fame sluit hij af met een uitgebreid zegegebaar, achtervolgers zijn door zijn goede afdaling nog lang niet te bekennen.
Een ander voorbeeld is de Pool Grzegorz Gwiazdowski.
Deze renner had een kleine voorgeschiedenis met een overwinning in de Tour de l'ain eerder in 1999.
Toch zou je aardig rijk zijn wanneer je op hem inzette voor het kampioenschap van Zurich in hetzelfde jaar.
De Pool reed bij Cofidis en een beetje in de schaduw van Farazijn en Vandenbroucke zou hij deelnemen aan deze klassieker.
Een deelname die nog bijna geen doorgang zou vinden omdat zijn visum niet in orde was.
Met hulp van ploeggenoot Vandenbroucke kon de Zwitserse douane nog overgehaald worden om Grzegorz aan de start te laten verschijnen.
Hierover was de Pool zo opgelucht dat hij al vroeg in de race de ontsnapping verkoos en dit deed met Jaksche en Brochard: twee renners om mee thuis te komen.
In de finale werden ze teruggevonden door de favorieten (op die bewuste dag Bettini, Boogerd, Tchmil, Dufaux en Rebellin).
Gwiazdowski kon hier al tevreden mee zijn.
Zijn ploegleider niet, want "VDB" en Farazijn hadden de slag gemist.
Dus spoorde hij de Pool aan om, hoe hopeloos het ook leek, zijn laatste pijl te verschieten en deze deed een kansloos ogende demarrage.
Normaal eentje om dan een paar kilometer verderop alsnog gepakt te worden, ware het niet dat de achtervolgers teveel bezig waren met pokeren en te weinig met die onbeduidende Pool.
Het gevolg laat zich raden: Grzegorz Gwiazdowski mocht zich kampioen van Zurich noemen!
Vrij vlug na dit verrassende succes verdwijnt de Pool in het niets, een vlaag van mysterie over zich latende.
Fietsgerechten
Wielerrestaurants bestaan er al, zoals Casa Grinta en Staminee d’Eetappe in Eindhoven.
Waarschijnlijk zal er niet het Peertje van Pollentier geserveerd worden, of het gesneden brood van Museeuw.
Net zo min verwacht ik de Colombiaanse koffie uit huize Simoni of de gedrogeerde duiven van Adri van der Poel aan te treffen op de menukaart.
Wellicht wel een Chasse patatje (te serveren bij een mals stukje vlees en een goede salade).
De genoemde gerechten zouden nog wel ergens op de menulijsten kunnen verschijnen.
Het peertje van Pollentier komt natuurlijk van het peertje met schone urine die hij onder zijn shirt probeerde te verbergen toen hij na zijn winst op Alpe d'huez werd gecontroleerd.
Dit gerecht kan een stoofpeertje zijn met een wat zurige twist, maar ook een biertje of appelsap uit een peervormig glas.
Het gesneden brood van Museeuw is een codenaam voor doping die hij gebruikte in een afgeluisterd telefoongesprek met een veearts.
Dit kan in culinaire zin een gesneden stokbroodje zijn met een pittige tapenade of geroosterd brood met tomaat en de nodige kruiden.
De Colombiaanse koffie van Simoni's grootmoeder is zogenaamd een eeuwenoud Italiaans recept, ooit gelekt vanuit La Famiglia di Cosa Nostra.
De koffiebonen werden gebruikt om stiekem cocaïne te smokkelen, maar soms belandde een van de smokkelbonen "per ongeluk" in de koffiemachine en beleefde(n) een of meerdere maffialeden wat dolle uurtjes.
Om de zaak legaal te houden kan het wielerrestaurant de koffie serveren als een stevige espresso en bij voorkeur de Caffè Corretto variant.
maandag 12 december 2011
Persoonlijke wielerbeleving: Een vreselijke etappe naar Saint-Flour
Een valpartij is onlosmakelijk verbonden aan wielrennen en al helemaal in de nerveuze Tour de France, waar het heel blijven voor een favoriet in de eerste week bijna evenveel prioriteit heeft als voorin eindigen in de belangrijke bergetappes.
Op de één of andere wijze ging dat in de voorbije Tour ongeveer constant mis, behalve bij dé ongekroonde brokkenkampioenen Fränk Schleck en Cadel (Don't touch me) Evans.
Meestal was het een gevolg van ploegen die bijna met z'n allen in een valpartij doken maar waarvan vaak de kopmannen het zwaarst geraakt werden.
In het Centraal Massief gekomen leek het grondonderzoek nog niet voltooid.
Voeckler kreeg met Luis Leon, Hoogerland, Flecha veel speelruimte en de gele trui leek ook weer in beeld voor de Fransman, leuk! net zoals in 2004 in een zelfde baggerzomer.
Ondertussen stappen er wat renners af, waaronder Amets Txurruka (waarvoor ik alleen al supporter vanwege zijn leuke naam).
Wanneer ik even weg ben geweest en weer inschakel blijkt een volgend drama de boel te hebben opgeschud.
In een van de afdalingen gingen er een boel renners lelijk tegen de vlakte.
Jurgen Vandenbroek en Alexander Vinokourov zijn behoorlijk toegetakeld en kunnen opgeveegd worden.
Door alweer twee toppers te zien wegvallen heb ik er behoorlijk de smoor in en vrees voor een tweede Weylandt wanneer dit zo doorgaat.
Ik besluit om de etappe met een "half oog" te volgen, want Hoogerland rijdt een leuke etappe en Voeckler kan weer eens in het geel terechtkomen.
Maar we zijn nog niet klaar met de narigheid: er is een Fransman die reed waar hij eigenlijk niet mocht rijden en dat bij de kopgroep, een slechte combinatie..
Wat volgt is de welbekende crash met Hoogerland die in het prikkeldraad gelanceerd wordt en Flecha die ook ongelukkig de grond opzoekt.
De beelden bekijk ik vol walging en heb spontaan helemaal geen zin meer in de etappe, of zelfs de gehele Tour de France.
Dit is gekkenwerk! moeten er ook hier doden vallen om dit te grote spektakel te remmen?
De rest van de etappe kijk ik ook niet meer, eerst maar eens even de woede laten zakken.
Uiteindelijk zal ik de rest van de Tour toch volgen en gelukkig biedt deze vooral nog genoeg spanning zonder al teveel ongelukken.
Op de één of andere wijze ging dat in de voorbije Tour ongeveer constant mis, behalve bij dé ongekroonde brokkenkampioenen Fränk Schleck en Cadel (Don't touch me) Evans.
Meestal was het een gevolg van ploegen die bijna met z'n allen in een valpartij doken maar waarvan vaak de kopmannen het zwaarst geraakt werden.
In het Centraal Massief gekomen leek het grondonderzoek nog niet voltooid.
Voeckler kreeg met Luis Leon, Hoogerland, Flecha veel speelruimte en de gele trui leek ook weer in beeld voor de Fransman, leuk! net zoals in 2004 in een zelfde baggerzomer.
Ondertussen stappen er wat renners af, waaronder Amets Txurruka (waarvoor ik alleen al supporter vanwege zijn leuke naam).
Wanneer ik even weg ben geweest en weer inschakel blijkt een volgend drama de boel te hebben opgeschud.
In een van de afdalingen gingen er een boel renners lelijk tegen de vlakte.
Jurgen Vandenbroek en Alexander Vinokourov zijn behoorlijk toegetakeld en kunnen opgeveegd worden.
Door alweer twee toppers te zien wegvallen heb ik er behoorlijk de smoor in en vrees voor een tweede Weylandt wanneer dit zo doorgaat.
Ik besluit om de etappe met een "half oog" te volgen, want Hoogerland rijdt een leuke etappe en Voeckler kan weer eens in het geel terechtkomen.
Maar we zijn nog niet klaar met de narigheid: er is een Fransman die reed waar hij eigenlijk niet mocht rijden en dat bij de kopgroep, een slechte combinatie..
Wat volgt is de welbekende crash met Hoogerland die in het prikkeldraad gelanceerd wordt en Flecha die ook ongelukkig de grond opzoekt.
De beelden bekijk ik vol walging en heb spontaan helemaal geen zin meer in de etappe, of zelfs de gehele Tour de France.
Dit is gekkenwerk! moeten er ook hier doden vallen om dit te grote spektakel te remmen?
De rest van de etappe kijk ik ook niet meer, eerst maar eens even de woede laten zakken.
Uiteindelijk zal ik de rest van de Tour toch volgen en gelukkig biedt deze vooral nog genoeg spanning zonder al teveel ongelukken.
zondag 11 december 2011
Gestopte wielrenners: Martin Reimer
Nog maar 22 jaar was hij, toen Martin Reimer het Duitse kampioenschap binnensleepte.
Dit kan een begin zijn van een succesverhaal, maar voor Martin is niets minder waar.
Met de Duitse driekleur mocht hij namelijk in de zomer van 2009 gaan pronken tijdens de koers en dat slechts anderhalf jaar voor zijn terugtrekken uit de wielersport.
In de sprint liet hij bij (Garmin) Cervélo toch aardige dingen zien voor zijn leeftijd met een aantal ereplaatsen en top tien in Parijs - Tours.
Een volgende overwinning ontbrak, geen verlenging van contract en Martin verhuisde naar Skil - Shimano.
Hier zou hij de ploeg moeten versterken en als kapitein voor de klassiekers fungeren.
Echter was dat wat hoog gegrepen voor een jonge renner als Reimer.
Daarbij had hij bonje met een van de leiders van de ploeg (door Reimer zelf ook toegegeven dat de onenigheid ook wel van zijn kant kwam) en werd Reimer ook vaak opgesteld in wedstrijden met veel klimwerk, iets wat hem niet ligt.
Aan het eind van dit seizoen wordt diens contract niet verlengd omdat hij te weinig resultaten boekt.
"Ook niet gek, wanneer ze me in te weinig wedstrijden laten starten en wanneer ik mag rijden is het ook vaak in die waarin ik geen kans heb!" luidde zijn teleurgestelde reactie.
Voor 2012 waren er enkel continentale ploegen die hem nog een kans gunden en dat was beneden de ambities van de jonge Duitser, die geen andere optie zag dan een carrièreswitch.
No hard feelings voor hem, maar hij is weer wat levenservaring rijker.
Dit kan een begin zijn van een succesverhaal, maar voor Martin is niets minder waar.
Met de Duitse driekleur mocht hij namelijk in de zomer van 2009 gaan pronken tijdens de koers en dat slechts anderhalf jaar voor zijn terugtrekken uit de wielersport.
In de sprint liet hij bij (Garmin) Cervélo toch aardige dingen zien voor zijn leeftijd met een aantal ereplaatsen en top tien in Parijs - Tours.
Een volgende overwinning ontbrak, geen verlenging van contract en Martin verhuisde naar Skil - Shimano.
Hier zou hij de ploeg moeten versterken en als kapitein voor de klassiekers fungeren.
Echter was dat wat hoog gegrepen voor een jonge renner als Reimer.
Daarbij had hij bonje met een van de leiders van de ploeg (door Reimer zelf ook toegegeven dat de onenigheid ook wel van zijn kant kwam) en werd Reimer ook vaak opgesteld in wedstrijden met veel klimwerk, iets wat hem niet ligt.
Aan het eind van dit seizoen wordt diens contract niet verlengd omdat hij te weinig resultaten boekt.
"Ook niet gek, wanneer ze me in te weinig wedstrijden laten starten en wanneer ik mag rijden is het ook vaak in die waarin ik geen kans heb!" luidde zijn teleurgestelde reactie.
Voor 2012 waren er enkel continentale ploegen die hem nog een kans gunden en dat was beneden de ambities van de jonge Duitser, die geen andere optie zag dan een carrièreswitch.
No hard feelings voor hem, maar hij is weer wat levenservaring rijker.
donderdag 8 december 2011
"Breukink vraagt of het in orde is"
De afgelopen dagen ging het nieuwste soapje rond Vinokourov aan het rollen.
Waar hij samen met Kolobnev op weg naar Luik, ergens in april 2010, de rest ver achter hun van een zeem voorziene kontjes hadden gelaten zouden ze een dealtje hebben gesloten.
Vino deze ronde en "Kolobok" zijn NK.
Dit geschiedde uiteindelijk en deed wat bladeren opwaaien (stof is er niet na wat regen).
Echter: deze deals zijn natuurlijk al ongeveer zo oud als het wielrennen oud is.
Het kan stiekem, of op zo'n manier dat je wel ergens weet dat het is gebeurd maar dat het vooral subtiel blijft.
Ook kan het op de manier zoals het eerder in een NK in het zuiden van Limburg gebeurde.
Michael Boogerds favoriete stukje Nederland en dat moest hij op dat moment delen met een wat minder bekende coureur van de Skil-Shimano ploeg: Sebastian Langeveld.
Rabobank heeft de afgelopen jaren al vaak een NK weggegeven aan andere renners, terwijl ze vaak het sterkste collectief vormen.
Langeveld blijft netjes bij Boogerd en heeft antwoord op demarrages van Boogie in de finale.
Een beetje wielervolger weet natuurlijk hoe nerveus de Hagenees van deze grapjes wordt.
Ook Breukink weet dit en gaat in onderhandeling.
Dat levert het volgende schouwspel op:
Voor de camera, al fietsend, zegt Boogerd tegen Langeveld: "Breuk vraagt of het in orde is".
Sebastian verstaat het niet en de verslaggevers op tv ook maar half.
Boogerd herhaalt deze vraag dus nog eens harder waarop Langeveld vraagt "Wie?!" en Boogerd: "BREUKINK!, HIJ VRAAGT OF HET IN ORDE IS!!".
Goedzo, die hebben we gehoord.
Niet veel later zien we Langeveld plotseling naar zijn been grijpen: een klassiek teken van krampen.
Bij elke demarrage van Boogerd gaat zijn rechterhand naar het rechterbeen om er eventjes zo opvallend mogelijk aan te schudden.
Boogerd muist er vandoor en pakt de titel.
Waar hij samen met Kolobnev op weg naar Luik, ergens in april 2010, de rest ver achter hun van een zeem voorziene kontjes hadden gelaten zouden ze een dealtje hebben gesloten.
Vino deze ronde en "Kolobok" zijn NK.
Dit geschiedde uiteindelijk en deed wat bladeren opwaaien (stof is er niet na wat regen).
Echter: deze deals zijn natuurlijk al ongeveer zo oud als het wielrennen oud is.
Het kan stiekem, of op zo'n manier dat je wel ergens weet dat het is gebeurd maar dat het vooral subtiel blijft.
Ook kan het op de manier zoals het eerder in een NK in het zuiden van Limburg gebeurde.
Michael Boogerds favoriete stukje Nederland en dat moest hij op dat moment delen met een wat minder bekende coureur van de Skil-Shimano ploeg: Sebastian Langeveld.
Rabobank heeft de afgelopen jaren al vaak een NK weggegeven aan andere renners, terwijl ze vaak het sterkste collectief vormen.
Langeveld blijft netjes bij Boogerd en heeft antwoord op demarrages van Boogie in de finale.
Een beetje wielervolger weet natuurlijk hoe nerveus de Hagenees van deze grapjes wordt.
Ook Breukink weet dit en gaat in onderhandeling.
Dat levert het volgende schouwspel op:
Voor de camera, al fietsend, zegt Boogerd tegen Langeveld: "Breuk vraagt of het in orde is".
Sebastian verstaat het niet en de verslaggevers op tv ook maar half.
Boogerd herhaalt deze vraag dus nog eens harder waarop Langeveld vraagt "Wie?!" en Boogerd: "BREUKINK!, HIJ VRAAGT OF HET IN ORDE IS!!".
Goedzo, die hebben we gehoord.
Niet veel later zien we Langeveld plotseling naar zijn been grijpen: een klassiek teken van krampen.
Bij elke demarrage van Boogerd gaat zijn rechterhand naar het rechterbeen om er eventjes zo opvallend mogelijk aan te schudden.
Boogerd muist er vandoor en pakt de titel.
woensdag 7 december 2011
Persoonlijke wielerbeleving: Tour de France 1996
Veel wielrenners kende ik nog niet als tienjarig jochie en ik had alleen gehoord van de Tour de France.
In 1995 had ik wat etappes gezien en kende ik de sprinter Erik Zabel, Erik Breukink en uiteraard Miguel Indurain, die misschien wel de zesde keer zijn gele trui in Parijs zou brengen.
Van mijn ouders hoorde ik dat de Tour dit jaar naar Nederland zou komen en zelfs door ons dorp!
Wát bijzonder en leuk!
Ik zat op school in een andere plaats en dacht dat mijn klasgenoten het nooit zouden geloven wanneer ik vertelde dat de Tour door ons dorp zou komen.
Echter kwamen ze ook door die plaats, dus zó speciaal was het dan ook niet.
Een lokale pomphouder had bij het tankstation een erg grote eiffeltoren neergezet en op de dag dat de Tour langskwam liep ongeveer het hele dorp uit.
Mijn zus hoopte dat ze Miguel zou zien, of liever nog: vallen in de bocht waar we stonden!
Ik deelde deze hoop ook wel, maar een valpartij was wel lichtelijk overdreven.
Het was lang wachten, eerst de ellenlange reclamekaravaan en maar wachten, we stonden iets te ver om snoep of andere spulletjes te vangen.
En plots waren ze er: de renners!
Ik zag hoe "iemand van de ploeg van Zabel" op kop reed, gevolgd door een bonte flits van 3 seconden!
Was dit het? ik had Indurain nog niet gezien!
In 1995 had ik wat etappes gezien en kende ik de sprinter Erik Zabel, Erik Breukink en uiteraard Miguel Indurain, die misschien wel de zesde keer zijn gele trui in Parijs zou brengen.
Van mijn ouders hoorde ik dat de Tour dit jaar naar Nederland zou komen en zelfs door ons dorp!
Wát bijzonder en leuk!
Ik zat op school in een andere plaats en dacht dat mijn klasgenoten het nooit zouden geloven wanneer ik vertelde dat de Tour door ons dorp zou komen.
Echter kwamen ze ook door die plaats, dus zó speciaal was het dan ook niet.
Een lokale pomphouder had bij het tankstation een erg grote eiffeltoren neergezet en op de dag dat de Tour langskwam liep ongeveer het hele dorp uit.
Mijn zus hoopte dat ze Miguel zou zien, of liever nog: vallen in de bocht waar we stonden!
Ik deelde deze hoop ook wel, maar een valpartij was wel lichtelijk overdreven.
Het was lang wachten, eerst de ellenlange reclamekaravaan en maar wachten, we stonden iets te ver om snoep of andere spulletjes te vangen.
En plots waren ze er: de renners!
Ik zag hoe "iemand van de ploeg van Zabel" op kop reed, gevolgd door een bonte flits van 3 seconden!
Was dit het? ik had Indurain nog niet gezien!
dinsdag 6 december 2011
Je weet dat het koers is als...
Wielerkriebels in december, jawel!
We moeten nog even wachten, maar je weet echt weer wanneer het koers is als:
- Voeckler aanvalt en de hele zendtijd vult.
- Er weer een snok aan gegeven wordt.
- (in Vlaanderen) "Rodaniaaaaa" door de straat schalt.
- Mart Smeets denkt dat U iemand niet kent.
- Fränk Schleck of Robert Gesink valt.
- "Buren" opschuift naar morgen.
- Je zelf op een racefiets wil springen.
- Je zelfs een zondag vrijhoudt om tv te kijken.
Voor de Tour is er nog een aanvulling:
- Je allerlei mooiweerfietsers ziet opduiken in een té strak pakje om een grotere buik.
- Ineens iedereen over wielrennen begint te praten.
- Het ene dopingschandaal na het andere gerucht opduikt.
- Je overal hoort dat "de Hollanders" weer tegenvallen.
- Er zó weinig op tv is dat je de hele middag naar een peloton op een vlakke weg kunt kijken, plus allerlei kasteeltjes en een workshop "101 manieren om een fiets uit te beelden in een weiland".
We moeten nog even wachten, maar je weet echt weer wanneer het koers is als:
- Voeckler aanvalt en de hele zendtijd vult.
- Er weer een snok aan gegeven wordt.
- (in Vlaanderen) "Rodaniaaaaa" door de straat schalt.
- Mart Smeets denkt dat U iemand niet kent.
- Fränk Schleck of Robert Gesink valt.
- "Buren" opschuift naar morgen.
- Je zelf op een racefiets wil springen.
- Je zelfs een zondag vrijhoudt om tv te kijken.
Voor de Tour is er nog een aanvulling:
- Je allerlei mooiweerfietsers ziet opduiken in een té strak pakje om een grotere buik.
- Ineens iedereen over wielrennen begint te praten.
- Het ene dopingschandaal na het andere gerucht opduikt.
- Je overal hoort dat "de Hollanders" weer tegenvallen.
- Er zó weinig op tv is dat je de hele middag naar een peloton op een vlakke weg kunt kijken, plus allerlei kasteeltjes en een workshop "101 manieren om een fiets uit te beelden in een weiland".
maandag 5 december 2011
Persoonlijke wielerbeleving in 2011: Wouter Weylandt
Meestal schrijf ik over het wielrennen in een algemene vorm, maar af en toe zal ik ook wat stukjes plaatsen over hoe ik zelf een wielerwedstrijd beleefde of dat ik er ook bij aanwezig was.
De bewuste etappe vond plaats op een maandag en ik was vrij, zoals ik momenteel eigenlijk elke maandag vrij heb.
In de middag zet ik dan de tv aan en wanneer de etappe vlak en saai is zit ik nog eerst wat te lezen op internet, of huiswerk te maken.
De finishplaats Rapallo vond ik daarbij ook interessant: hier was ik namelijk zelf geweest in de zomer van vorig jaar en vanuit daar voeren we met een bootje naar het rijkeluisoord Portofino.
Deze keer leek een saaie aanloop ook het geval, maar net na het inschakelen hoorde ik dat Wouter Weylandt in een zware valpartij betrokken was en het niet duidelijk was hoe zijn toestand was.
Het commentaar klonk niet bepaald vrolijk, maar op het begin had ik het eigenlijk niet door omdat ik ook nog wat met andere dingen bezig was.
Op het begin ging het voorval nog redelijk langs me af: er zijn vaker flinke valpartijen en dat is erg vervelend en naar voor de renner, maar hopelijk kan hij na een tijdje revalideren weer het peloton in.
Tot ik even inlas over de lopende etappe op het Fok!forum en de volgende reacties las:
"OMG! dit is niet goed..."
"ik denk dat we kunnen neutraliseren"
"Bloed stroomde vethard uit zijn neus en was bewusteloos... "
"Wat een hoop bloed zeg. :X
"Dam reanimatie :'( "
"Zeer waarschijnlijk te laat. Zag er erg slecht uit."
"Al dat bloed deed me terugdenken aan Casartelli. "
"Heb wel vaker renners zwaar zien vallen, maar vaak zag je dan toch redelijk snel tteken van leven.. Was hier niet te zien. "
"Als dat bloed zo gutsend uit je neus komt is het wel heel erg met de verwondingen. Trieste dag zo. "
Meteen werd de rest van wat ik deed bijzaak en ging ik voor de tv zitten, met het zeer sombere commentaar op Sporza.
Tijdens de etappe al een besluit om de podiumceremonie af te lasten, genoeg tekenen om aan te nemen dat dit geen gewone huis, tuin en keukenval was.
Iemand won de etappe, maar dat was niet meer boeiend, het was wachten op meer nieuws over de arme Wouter die nota bene een jaar eerder op de eerste maandag van de Giro won..
Mensen gooiden ondertussen beelden van de tragedie op internet, maar ik besloot wijselijk niet te kijken, ik was al opgelucht dat ik de close-up van de bloedende Weylandt niet had gezien en ging er ook maar niet naar op zoek.
Na een lange tijd volgt het nare bericht dat hij is overleden.
Ik maak mijn eten klaar en voel me toch wat vreemd.
Iemand die je niet persoonlijk kent, maar deel uitmaakt van een sport die je dagelijks volgt komt toch nog vrij dichtbij en zeker wanneer je hem in verschillende toestanden hebt zien verkeren: vreugde na een overwinning, teleurstelling of zelfs verdriet na een opgave of nipt verlies en in sommige gevallen woede, angst of hoop.
De Giro zal in elk geval niet de Giro worden waar ik naar uitkeek en ook grotendeels en een deel daarvan is alweer vergeten, wel herinner ik me het lichtpuntje Pieter Weening over de strade bianche.
Het komt overigens, eerlijk gezegd, niet alleen door Weylandt, maar ook omdat Contador vrij snel de boel besliste.
De bewuste etappe vond plaats op een maandag en ik was vrij, zoals ik momenteel eigenlijk elke maandag vrij heb.
In de middag zet ik dan de tv aan en wanneer de etappe vlak en saai is zit ik nog eerst wat te lezen op internet, of huiswerk te maken.
De finishplaats Rapallo vond ik daarbij ook interessant: hier was ik namelijk zelf geweest in de zomer van vorig jaar en vanuit daar voeren we met een bootje naar het rijkeluisoord Portofino.
Deze keer leek een saaie aanloop ook het geval, maar net na het inschakelen hoorde ik dat Wouter Weylandt in een zware valpartij betrokken was en het niet duidelijk was hoe zijn toestand was.
Het commentaar klonk niet bepaald vrolijk, maar op het begin had ik het eigenlijk niet door omdat ik ook nog wat met andere dingen bezig was.
Op het begin ging het voorval nog redelijk langs me af: er zijn vaker flinke valpartijen en dat is erg vervelend en naar voor de renner, maar hopelijk kan hij na een tijdje revalideren weer het peloton in.
Tot ik even inlas over de lopende etappe op het Fok!forum en de volgende reacties las:
"OMG! dit is niet goed..."
"ik denk dat we kunnen neutraliseren"
"Bloed stroomde vethard uit zijn neus en was bewusteloos... "
"Wat een hoop bloed zeg. :X
"Dam reanimatie :'( "
"Zeer waarschijnlijk te laat. Zag er erg slecht uit."
"Al dat bloed deed me terugdenken aan Casartelli. "
"Heb wel vaker renners zwaar zien vallen, maar vaak zag je dan toch redelijk snel tteken van leven.. Was hier niet te zien. "
"Als dat bloed zo gutsend uit je neus komt is het wel heel erg met de verwondingen. Trieste dag zo. "
Meteen werd de rest van wat ik deed bijzaak en ging ik voor de tv zitten, met het zeer sombere commentaar op Sporza.
Tijdens de etappe al een besluit om de podiumceremonie af te lasten, genoeg tekenen om aan te nemen dat dit geen gewone huis, tuin en keukenval was.
Iemand won de etappe, maar dat was niet meer boeiend, het was wachten op meer nieuws over de arme Wouter die nota bene een jaar eerder op de eerste maandag van de Giro won..
Mensen gooiden ondertussen beelden van de tragedie op internet, maar ik besloot wijselijk niet te kijken, ik was al opgelucht dat ik de close-up van de bloedende Weylandt niet had gezien en ging er ook maar niet naar op zoek.
Na een lange tijd volgt het nare bericht dat hij is overleden.
Ik maak mijn eten klaar en voel me toch wat vreemd.
Iemand die je niet persoonlijk kent, maar deel uitmaakt van een sport die je dagelijks volgt komt toch nog vrij dichtbij en zeker wanneer je hem in verschillende toestanden hebt zien verkeren: vreugde na een overwinning, teleurstelling of zelfs verdriet na een opgave of nipt verlies en in sommige gevallen woede, angst of hoop.
De Giro zal in elk geval niet de Giro worden waar ik naar uitkeek en ook grotendeels en een deel daarvan is alweer vergeten, wel herinner ik me het lichtpuntje Pieter Weening over de strade bianche.
Het komt overigens, eerlijk gezegd, niet alleen door Weylandt, maar ook omdat Contador vrij snel de boel besliste.
Een nieuw wielerboefje? en de (on)nodige blessures
Dat trainen niet altijd even gezond voor een wielrenner kennen we maar al te goed uit het verleden.
De koers is de plek om publiekelijk ongezond om te gaan met de zwaartekracht en bijvoorbeeld je sleutelbeen of je geschoren huid.
Voor degenen die het wat anoniemer aanpakken kun je je goed bezeren tijdens een trainingsrit.
Tijdens de trainingstochten ging Irizar tegen de vlakte en kan het kerstmaal waarschijnlijk alleen vloeibaar verorberen met een gebroken kaak en een verder ook gehavend gezicht..
Down Under is er een val van Julian Dean, die ook buiten competitie traint op zijn bekende kamikaze en dat was niet zo gezond voor zijn schouderblad.
Ook kun je gaan vechten met agenten, in elk geval dat was wat Jurgen van Goolen deed nadat zijn fiets overleed in de slotfase van Parijs - Tours.
De Franse agent had zijn fiets ingenomen en daar was Jurgen het niet mee eens, hetgeen dus uitliep op een klein handgemeen.
De politie komt nu met een klacht tegen de renner van Willems Veranda's.
De koers is de plek om publiekelijk ongezond om te gaan met de zwaartekracht en bijvoorbeeld je sleutelbeen of je geschoren huid.
Voor degenen die het wat anoniemer aanpakken kun je je goed bezeren tijdens een trainingsrit.
Tijdens de trainingstochten ging Irizar tegen de vlakte en kan het kerstmaal waarschijnlijk alleen vloeibaar verorberen met een gebroken kaak en een verder ook gehavend gezicht..
Down Under is er een val van Julian Dean, die ook buiten competitie traint op zijn bekende kamikaze en dat was niet zo gezond voor zijn schouderblad.
Ook kun je gaan vechten met agenten, in elk geval dat was wat Jurgen van Goolen deed nadat zijn fiets overleed in de slotfase van Parijs - Tours.
De Franse agent had zijn fiets ingenomen en daar was Jurgen het niet mee eens, hetgeen dus uitliep op een klein handgemeen.
De politie komt nu met een klacht tegen de renner van Willems Veranda's.
Abonneren op:
Posts (Atom)