Vos als een vis in het water

Na jarenlang knokken en het winnen van vele wedstrijden  leek "het" telkens niet te lukken voor Marianne Vos.
Er was een soort (mentale) barriere om die grote Vis  (het WK) vaker dan eenmaal te winnen en de andere grote Vis, de OS, glipte de eerste keer uit haar handen.

Desondanks waren de verwachtingen hoog en moest ze het nu toch echt gaan afmaken.
Geen excuses,  geen problemen en vooral geen angst om te falen krijgen.
Hoewel ze daar doorgaans prima mee overweg kan en als een veelvraat veel vissen tot zich neemt was er op de grote eendaagse afspraken toch vaak iets dat niet helemaal goed ging.

In de wegwedstrijd brak voor Marianne het zonnetje door terwijl voor de anderen de regen viel.
Vos voelde zich als een vis in het water op weg naar Londen.
Een goudvis, of goudvos,  hoe je haar zou kunnen noemen.

Wellicht kan er nog wel een gouden medaille bij op de tijdrit  en anders is de gouden race wellicht de doorbraak in de zin van het winnen van het komende WK in Valkenburg.

Jaloezie na een briljante afsluiter.

Altijd een vreemd iets: door omstandigheden een wielerwedstrijd missen en dan de uitslag via andere bronnen vernemen.

Wanneer je dan een uitslag ziet als die van de Olympische wedstrijd  beleef je een mix van verbazing, vreugde en verwondering.

De ronde matten over en rond Box Hill  leverde dus voor het thuispubliek niet de gewenste overwinnaar op.
Zoals bij de Nederlandse estafettedames was het goud al zo goed als zeker binnen.
Echter is er een oude Kazakse wielerbeer wiens huid nog steeds niet verkocht kan worden voordat de trekker is overgehaald.

Sterker nog: Vino schoot eerder  en raker.
De held was eigenlijk al een paar keer afgeschreven,  uit een ravijn gevist  en kon hooguit meedoen als een leuke veldvuller.
Niets van dat: het is en blijft natuurlijk wel Vinokourov!
Ondanks dat velen dat toch weer vergeten en na een aantal kansloze maar moedige pogingen in de Tour hem een rustig afscheid, met wellicht nog een paar moedige vergeefse pogingen in de vroege finale hadden toegedicht.

De Engelsen waren teleurgesteld dat ze niet hun gewenste winnaar kregen  dus besloten ze een tweevoudig Luik-Bastenaken-Luik, meervoudige etappewinnaar in de Tour en eenmaal derde in het Algemene klassement,  Vueltawinnaar  en nog een boel andere wedstrijden waaronder een eerdere zilveren medaille op de spelen van 2000  te bestempelen als een "nobody".

Het zou Vino sieren om nu per direct te stoppen met wielrennen.
Echter,  dat heeft hij volgens mij al een keer of drie gedaan, om dan telkens terug te keren en weer een briljante zege tevoorschijn te toveren.

 

OS 2012: weinig afmatting op Box hill?

Een Olympische wegwedstrijd heeft altijd weer iets speciaals.
Het is een soort WK, maar dan met nog minder renners per ploeg  en slechts eenmaal in de vier jaar.
Je weet niet precies wat je moet verwachten, net zo min als het weer in de regio waar men ditmaal de olympische droomwolken in diens hoofd of aan de hemel ziet verschijnen.

Een vlakke aanloop waarna een negental rondes om de Box hill worden gereden, met de bedoeling dat er afgemat zal worden.
In feite is die heuvel niet veel meer dan een lopertje, maar uiteraard zullen er renners zijn die er toch een stevige koers van willen maken en hier hun slag slaan.
Gezien de finish ongeveer dertig kilometer vlakke weg verder wacht moeten de aanvallers met veel zijn en het liefst moet het ook nog cats and dogs regenen.

Vaak eindigen Olympische wegritten niet in een massasprint om goud, maar uitzonderingen zijn er om gemaakt te worden.
Hopelijk zal het er nu lang om gaan spannen of dit wel of niet een uitzondering op die regel zal worden.

Adoptierenner Fouchard rijdt hem uit.

Naast alle overbekende renners sneeuwen veel mindere goden of onontdekte talenten onder tijdens een groot sportevenement als de Tour de France.
Om deze renners ok de aandacht te geven besloten ze op het Fok! forum om alle onbekendere Tourrenners te laten adopteren door de Tourvolgers  en ze online of soms ook offline  aan te moedigen.

Sinds 2007 heb ik in volgorde van Tourjaar de renners Johann Tschopp, Chris Froome, Marco Bandiera, Matias Frank en Ivan Velasco al gepoogd een extra boost te geven in diens onbekendere fase van hun carrieres.
De eerste twee zijn er niet bepaald onsuccesvol door gebleken  en Chris Froome blijf ik nog altijd supporteren.
Hopelijk kan hij nog eens een grote ronde winnen maar de kansen worden kleiner als er twee andere toppers terugkeren en de tijdritten minder zwaar doorwegen.

Terwijl je enerzijds gewoon de koers volgt met de toppers en zwarte rossen voor een topklassering  merk je dat je toch ook op zoek gaat naar je adoptierenner.
Bij elke ontsnapping kijken of hij er ook bij zit,  bij iedere valpartij hopen dat hij er niet bijligt  en als je hem aan de finish niet te zien krijgt maar meteen op de website van de Tour spieken op welke plek en hoever van de winnaar je adoptieheld zijn voorwiel over de streep heeft gedrukt.

Nog leuker zou zijn om de renner ter plaatse aan te moedigen,  maar dat heb ik geweten toen ik dit deed bij Matias Frank:  een paar honderd meter verder lag hij op zijn gezicht en eindigde zijn Tour al voordat ik me nog af kon vragen hoe zijn tijd was geweest.
Om in ruil voor mijn aanmoedigingen wat van zijn huid achter te laten op het parcours vond ik wat ver gaan.

Ditmaal had ik voor Julien Fouchard gekozen:  een lange sterke renner die voor de Cofidisploeg uitkomt  met daarnaast een mooie naam.
Een adoptierenner moet ook een mooie naam hebben vind ik,  eentje die je daardoor ook graag uitspreekt op een quasi taalkenners toontje:  Zjoeliejaan Foesjaaar in de kopgroep!

Enfin:  Fouchard is zo'n typische aanvaller die nog vaak naast de prijzen grijpt,  beetje zoals vele Franse renners (vergeten we even de rittenkapers die bijna iedere Tour de Fransen laten juichen), Bram de Groot, Dries Devenyns en Marc Marcato.
Toch dicht ik hem wel wat leuke prijzen toe wanneer hij sterker wordt en een prima koersinzicht weet te kweken.

In de Tour viel hij zelden op, maar door goed te kijken kon ik hem een aantal malen ontwaren.
Nummer 85 van cofidis  achteraan in het peloton in een bergetappe, maar ook samen met Nibali terugkeren na een valpartij  en dan genoemd worden op Sporza.

Er werd op dat moment nog een aardig verhaal over Fouchard (die ik terplekke tot Le Fou heb gebombardeerd vanwege zijn aanvallen) verteld.
Over zijn vele aanvalspogingen in de Vuelta en de voorbije Gent - Wevelgem,  terwijl hij zich in de Tour vrij koest hield.

Nou kwam dit ook wel door de massacrash van de etappe naar Metz,  waarin ook Julien lag  en zijn knieen aardig openhaalde.
Gelukkig kon hij, met ingepakte knieen en wel, doorkoersen.

Pas op het laatst bleek hij er weer prima door te komen:  eindelijk mee in de ontsnapping, maar daar met Boeckmans als een van de eersten moeten lossen.

In de tijdrit werd hij plots 66e  op slechts 6 minuten van Wiggins  en ook op de Champs Elysees voelde hij zich prima thuis  door in de Sprint intermédiaire des Champs-Elysées nog even een paar puntjes te sprokkelen alvorens daar voor de vierde keer in de hele Tour in de top-100 te rijden (41e).

Daarnaast heb ik hem nog een paar keer geluk gewenst op de facebookpagina die voor hem was opgericht.

Op naar een volgende koers op Julien aan te moedigen  en hem -liever nog- opnieuw te adopteren in een volgende Tour.

Bij eventueel gebrek aan Fouchard zijn er gelukkig nog een aantal andere mooie namen te vinden,  zoals een Perrig Quemeneur of Kenny Elissonde.

Rood rugnummer

Aanvallen om het aanvallen,  zelfs wanneer je er twee etappes mee wint,  is passé.
Zelfs wanneer je een Fransman bent  is het niet meer voldoende.

Om het op zijn Desgranges te zeggen: lijden met veel drama is veel beter.
Johnny ervoer het vorig jaar al  toen hij met het rode rugnummer werd beloond voor het doorfietsen onder het bloed na een onvrijwillige ontmoeting met het prikkeldraad.

Dit jaar zagen we Voeckler iedere etappe in het offensief,  Vino vocht als een leeuw om bij zoveel als mogelijk ontsnappingen te zitten  en ook Luis - Leon Sanchez was vaak bij de pinken.
Echter  had hij die pink beter even tussen zijn spaken kunnen steken.

Dit was namelijk hetgeen dat spokesman  Chris Anker  deed.
Voor een stomme fout,  die hij moest bekopen met een Zarrabeitiaatje en daarna gewoon door te koersen alsof het je neus is die zo bloedt  is hij degene die met de strijdlust gaat pronken.
Dan kan Voeckler wel knieproblemen hebben gehad en andere zielige verhalen, maar dat levert geen liters bloed over je fiets en lichaam op  en dat zien we het liefst:  helden die zwaar gehavend Parijs weten te redden.

Het is nog een wonder dat Wout Poels of Maarten Tjallingii de dagprijs niet wonnen, maar voor volgend jaar zie ik wel een kans voor de stuurvaste Nederlandse delegatie.

Moeten ze wel oppassen voor Tyler Farrar,  gezien die iedere etappe wel ergens op zijn snufferd ligt en ook Voeckler is nu een geinspireerd man die sowieso vrijwel alles zal doen om in beeld te komen.

Tijdrijden is niet saai

Er waren vele mensen die klaagden over een parcours.
Te weinig echte bergen, teveel saaie tijdritten.

Eigenlijk valt dat reuze mee: in de tijden van Lance had je ook Tours met twee lange tijdritten,  vaak ook nog een ploegentijdrit en een proloog.
Er werd daarnaast op bijna evenveel bergen aangekomen als dit jaar.

Tijdritten zijn daarnaast niet saai.
Alleen al het verschil in ritme,  houding en kunst om het bovenlichaam zo stil mogelijk te houden is interessant om te zien.
Bradley Wiggins verstaat als een van de weinigen de kunst om dat bovenlichaam stil te houden.
De ploegleider zou een kopje koffie op zijn rug kunnen zetten  en het blijft netjes staan.
Cancellara en Martin kunnen dit ook  en het mag uiteraard geen wonder heten dat ze de wereldtitel hiermee betwisten.

Helemaal stil blijven zitten hoeft niet altijd het recept voor een snelle tijdrit te zijn.
Santiago Botero en Sergei Gontsjar al ooit zien hakken op de grootst mogelijk versnelling?
Bij die mannen dacht je, wanneer je ze van veraf zag aankomen, dat ze bezig waren met een voor de toeschouwer onzichtbare Angliru,  maar ze wonnen op die manier toch een aantal grote tijdritten.

Voor volgend jaar dan wellicht weer minder tijdritkilometers,  maar in plaats van een proloog gewoon beginnen met een lange tijdrit  of zelfs een klimtijdrit,  zodat er meteen verschillen zijn en de ijdele hoop leeft dat er wat minder wordt gewrongen en gevallen.

Oude knipsels: Boogerd en La Plagne

Veel oudere wielerfans bewaren plakboeken en krantenknipsels uit wedstrijden in lang vervlogen wielertijden.

Ik ben van een jongere generatie, maar ook ik heb van de jaren 2000, 2001 en 2002 nog een aantal krantenknipsels  en andere papieren herinneringen bewaard.
Hoewel ik toen vooral formule 1 volgde zijn de krantenknipsels meestal wielergerelateerd.

Het vriendschappelijke klopje,  de Vuelta van 2001 (voor een schoolopdracht )  en ook de zege van Michael Boogerd op La Plagne.

In de tv-gids stond voor die dag de etappe beschreven, met niet geheel toevallig een vooruitblik van Michael Boogerd op de rit naar La Plagne.

De Madeleine was zijn favoriete col en dat zou hij die dag dan ook meer dan laten blijken.

Daarnaast heb ik uiteraard de foto met artikel bewaard waarop hij juichend over de finish komt.

Tweets van en over elkaars geblokte ruggen tijdens de Tour

Terwijl Luis - Leon nog even zijn verbazing laat bezinken -hij knipperde een keer met zijn ogen en Cavendish bleek ineens 50 meter voor hem te rijden-  twitteren verschillende Tourrenners even scherp en snel als Cav hun bevindingen tijdens deze 99e Tour.

Bram Tankink zou wellicht de gele trui winnen als het aankomt op het aantal tweets tijdens de Tour, maar ook een boel andere renners tweeten er op los.

Zo ontdekte Bram Tankink ook hoe Rabobank toch nog in het geel terecht was gekomen en had hij een meestertip voor de fans ter plaatse die Bram en Laurens niet uitelkaar kunnen houden:

Bram Tankink ‏@bramtankink
V d mensen die langs de kant moeite hebben met t verschil tussen Lau en mij, in bergetappes fietst Lau vooraan en ik achteraan. Werkt altijd

Daarnaast ziet hij de lol in het knechtenwerk

Bram Tankink ‏@bramtankink

En dan met 1 bidon in je nek langs het peloton rijden en 'service' roepen. Moest het een beetje leuk houden voor mezelf. Rug weer beter.

Ook mistte hij bijna weer de start!

Bram Tankink ‏@bramtankink

Volledig verzonken in 'de man zonder ziekte' zou ik haast vergeten dat ik in De Tour ben. Net aangekomen bij de start.

Stuart O'grady over wat je allemaal tegenkomt in de Tour, naar aanleiding van het spijkerkwartiertje.

STUART O'GRADY ‏@StueyOG

Durin TDF's I've ridden thru-roads laid down by moses,flares,mustard gas,champagne showers,blind spectators,now tacks.Imagine that in motoGP

Iemand bleek een grapje uitgehaald te hebben met Ten Dam

laurenstendam ‏@laurenstendam

Wrong postcards! Found my bag at the 'giro donne bus' after the finish. Driver gave me Iris her spot. Thanks for ... - http://moby.to/evlotr

De planche de belles filles was uiteraard voer voor jongehoerderij in het peloton

Tweeter Sagan ‏@TweeterSagan

Sagan phone ahead to Mr Prudhomme. "About these Belles Filles. How many? Blond or brunette? Worth me getting out of the saddle for?" 

Sagans twitteraar (iemand anders onder diens naam) heeft respect voor oude rot Vinokourov, al schat hij hem wel iets ouder in.

Tweeter Sagan ‏@TweeterSagan

Mr Vino amazing talent. Even though ride for unmentionable team, break leg last year and age 48, he in break everyday 3rd week. Klobúk!
Sagans twitteraar ziet het verschil in 100 jaar Tour(malet)

Tweeter Sagan ‏@TweeterSagan

In 1910 on Tourmalet riders shout at Mr Desgrange 'Murderer!' In 2012 on Tourmalet Sagan shout at Mr Prudhomme 'Travel agent!'

Zabriskie met zijn typische droge humor.

dzabriskie ‏@dzabriskie

Came in 69th today. I'm 69ing this race to death.

dzabriskie ‏@dzabriskie

I'm stuck on the massage table and I want to dance.

David Millar heeft het fenomeen "grijze trui"  ook ontdekt
David Millar ‏@millarmind

"@greyjersey: David Millar takes the grey jersey, only 1'' ahead of Jens Voigt and Andreas Kloden." Thank you very much. 

David en Dave kunnen ook samen lachen om een offday

David Millar ‏@millarmind

Today I sucked really bad, but when I told @dzabriskie this he said, 'Dude, you don't know what sucking is.' That basically sums up our day. 

Karsten over gaatjes in het peloton.

Karsten Kroon ‏@KarstenKroon

There is guys who need big gaps (me). There is guys who only need small gaps. Then there is guys who try to create gaps. Farrar.

Karsten Kroon ‏@KarstenKroon

I know it is 'guys are' and not 'guys is', my dad's an english teacher after all. But it's shorter, i'm limited to 140 characters. Sorry! 

Tot slot is er ook in de Tour als renner nog genoeg van de natuur te zien.

Baden Cooke ‏@badencooke

Driving to the race start and just saw a couple making love vigorously on the side of the road. #thebuseruptedwithlaughter

 

Plaatsvervangende pijn

Wielrennen volgen betekent ook het leed van de renners aanschouwen.
Elke koers betekent naast de winnaars ook altijd wel iemand die gehavend uit de strijd strompelt.
De eerste keer horen over een gebroken sleutelbeen en het is "aah, dat is toch hartstikke pijnlijk!?"

Na een aantal rondes en eendaagsen gekeken te hebben is het beeld van de gevallen renner die zijn arm ondersteunend naar de kant strompelt  vrij gewoon geworden,  alsof het een kleine schaafwond betreft die morgen wel weer over is.

De meeste blessures gaan makkelijk langs je heen, je bouwt toch een hardheid op als wielervolger.

Maar sommige (ge)vallen raken je toch.
Zo was er die vreselijke val van Hoogerland in het prikkeldraad.
Afschuwelijk was dat, alleen het idee al om zo lelijk terecht te komen.
De beelden heb ik ook nooit meer bekeken,  nadat ik een herhaling op tv zag  en mijn maag ongeveer omkeerde van alleen al de manier waarop Johnny door de lucht vloog.

Bovendien weet ik een beetje hoe het is om in een prikkeldraad te belanden,  met de mountainbike.
Dat leverde voor mij een paar sneetjes op in mijn vingers en bovenbenen en een kapotte versnellingskabel.
Hoewel het even erg leek  stelde het niets voor bij Hoogerland.
De schrammetjes die ik had hoefden niet eens gehecht te worden.

Om nog maar te zwijgen over de val van Beloki, die na jaren onzichtbaar volgen eindelijk ging aanvallen en veel sympathie won. 
Schreeuwend van de pijn lag hij daar, terwijl ik vol ongeloof naar de tv staarde:  wielrennen is soms zo hard..

Vandaag zat ik dan plots een tijdje met kromme tenen bij het horen van wat Chris Anker  Sorensen overkwam.
Hoewel hij als een bikkel doorfietste (of kon hij toch maar beter stoppen, met dat bloedverlies?)  droop het bloed van zijn hand, over zijn stuur en over zijn been.

Wat was er gebeurd: de ongelukkige had een krant in zijn wiel gekregen in een afdaling en  hij probeerde het vod te verwijderen in volle afdaling, maar kwam met zijn vingers tussen de spaken.
Nu kan hij het ziekenhuis in voor een huidtransplantatie.

Hoewel ik zelf niet iets dergelijks heb meegemaakt vind ik nare blessures aan vingers blijkbaar pijnlijker en enger dan andere wielerblessures

Sorensen is overigens niet de eerste.
Oud ONCE -en Banestorenner Mikel Zarrabeitia ging hem ooit eens voor en moet het nu doen met een ringvinger (of een deel er van: de verhalen zijn tegenstrijdig en de foto's ontbreken) minder.

Het oude wielrennen herleeft.

Hoeveel we ook over moderne wielrennerij horen,  over oortjes,  biologische paspoorten en treintjes:  het oude wielrennen herleeft deze Tour.

We hadden al een klassiekertje met de spijkers die door een anonieme man met of zonder hamer  op het parcours werden gestrooid.
Een grapje dat nog wat beter had gepast in de honderste Tour,  als herleving van de begindagen.

Na de nagels werd de oudste der Schlecks positief bevonden op een vochtafdrijvend (maskerings)middeltje.
Niets erg ouds onder de zon die in Frankrijk wel schijnt, maar de verklaring van Schleck des te meer.
Arme Frank zou zijn vergiftigd, zoals dat ook in de beginjaren van het harde fietsen wel eens voorkwam.

Wellicht is dit alles opgezet voor de teaser van de honderdste Tour de France,  waarin Prudhomme al verscheidene gebeurtenissen uit het zwart witte tijdperk in RGB laat herleven om ze in de trailer voor  2013 te gebruiken.

We zagen Chris Horner namelijk ook al uit het ravijn van de Aubisque kruipen.
Hij deed een Van Estje  en dat  omdat de eigenlijke stuntman Wiggins zijn geel niet wilde riskeren viel hij in.
Helaas ontbrak bij de Amerikaan de moed om zo diep te gaan als onze Wim en zijn trouwe uurwerk  dus zal daar toch het oude beeld gebruikt moeten worden.

Wat kunnen we de komende dagen nog verwachten?

Enkele opties uit de prehistorie van het wielrennen.

- "Fans" die op een medevluchter van een Fransman in gaan meppen.
- Barricades of met opzet gesloten spoorwegovergangen.
- Een vluchter die onder een boom in slaap sukkelt.
- Engoulvent zich verbergend achter een boom of huis in de strijd met Farrar om de rode lantaarn.
- Een Nederlander wint een etappe.

De geslepenheid van Voeckler

Vlak voor de Tour leek het niets te worden met de moderne Virenque.
Titi had last van zijn knie en moest zelfs het Franse Kampioenschap laten schieten uit angst om de Tour niet te halen.
De publiekslieveling niet in de Tour?  dat kan niet!

Uiteindelijk haalde hij Luik  en hadden velen de vraag wat hij kon laten zien.

Knieproblemen mijn derriere!  de man in het groen,  nu vervangen door een bolletjesexemplaar, rijdt iedereen die het aandurft met hem te vluchten op een hoopje.
Behalve in de etappe naar Pau,  hier moest hij afrekenen met een andere veelwinnende vluchter.

In de zware pyreneeenrit stond er geen maat op Thomas.
Met de kniepijn valt het dus wel mee zou je zeggen.
Tenzij dat ook een spelletje is geweest van de geslepen Fransman,  een afleidingsmanoeuvre.
Met een attestje voor astma ben je hopeloos uit de tijd:  dat was het dopingexcuus rond 2007.
Nu kan een zalfje of spuitje voor een pijnlijke knie wellicht de verlichting bieden.

Desalniettemin is het een prima seizoen van de camerageile Fransman:  goed in de (heuvel)klassiekers (met de Brabantse pijl als hoogtepunt)  en nu weer in zijn Ronde scoren.

Overigens hebben nu drie renners het gepresteerd om te winnen op de plek waar ze al eens eerder wonnen:  Cancellara in Luik, Fedrigo in Pau  en Voeckler in Luchon (de beruchte etappe waarin ene Schleck misschakelde).

Fedrigo rook opnieuw zijn kans.

Fedrigo staat bekend om de juiste gok.
Met een neus voor de juiste ontsnapping richting het einde van de Tour  en dat in combinatie met het juiste koersinzicht.

Je wint nooit vier touretappes wanneer je talent mist en vooral de geslepenheid als het op een vlucht aankomt.
Tenzij je natuurlijk het domme geluk hebt dat je met nog slechtere renners op pad bent,  Flecha heeft zo bijvoorbeeld eens een Touretappe gewonnen.
Maar het kwartet haal je nooit met alleen stom geluk en  dat weet Devenyns inmiddels ook.

Gezegend met een prima sprint  en een neus voor het juiste moment om weg te springen  flikt Fedrigo het bijna jaarlijks.
In andere gevallen dan dit jaar was het telkens een bergetappe over een aantal zware cols waarin Pierrick rook dat het peloton die dag wel zou laten begaan.

Net als de laatste keer, in 2010,  won hij in wat  zo ongeveer hoofdstad van de overgangsetappe is: Pau.

Toen in een sprint met een behoorlijke groep,  waaronder ook Lance Armstrong in zijn oude dagen.
Nu sprong hij eerder weg  en kreeg Vande Velde mee,  die echter totaal kansloos strijkijzerde in de sprint die Fedrigo gewoon van kop af inzette.

Geen spijkerharde koers

Daar lagen ze op de weg.
Niet de renners deze keer, maar spijkers.

Het kan de broer van Albert  zijn geweest die de term "aan de weg timmeren"  iets te letterlijk had genomen,  maar meer waarschijnlijk is een groepering die tegen het een of ander dat met de Tour en/of Frankrijk te maken had  dit op zijn geweten heeft.

Of gewoon een figuur dat zijn of haar visie op het begrip humor even wilde tonen, ook dat kan anno 2012.

Evans was de eerste die stilstond en vele minuten leek te gaan verliezen, maar omdat er plots veel meer renners lek reden  en dat Wiggins de lieve vrede wilde bewaren, in plaats van een spijkerharde koers werd het spel lamgelegd in de afdaling.

Intussen zullen de nagels in huize Evans ook opgeraakt zijn, maar dan door al het gestuntel bij BMC.
Cadel stond dan wel al ver achter,  maar wanneer hij dichter zou staan,  of zelfs voor op de kopman van Sky  was het maar de vraag of er gewacht zou worden.

één piraat besloot  laque te hebben aan de wapenstilstand en in zijn uppie er vandoor te muizen: Pierre Rolland.
Dit wordt hem niet in dank afgenomen  en Rolland zal blij mogen zijn dat hij al zijn etappe binnen heeft, want nu laten ze hem natuurlijk niet zomaar meer rijden.

Hoeveel Ducrot ook roept over het nieuwe wielrennen:  spijkers op de weg komen nog altijd voor en dit verschijnsel is  nog ouder dan ploegen, doping, Longo  en televisieuitzendingen,  laat staan oortjes.

Het stamt uit het prille begin van de Tour.
In die oertijd had je nog heuse wielerhooligans, die niet alleen spijkers op het parcours strooiden. Soms gingen ze ook de, met hun favoriet, concurrerende renners letterlijk te lijf.

Klagen in Luxemburg

Waar de Nederlanders klagen over hun delegatie brekebenen in de Tour zie ik voor de Luxemburger ook redenen voor een klaagzang dit seizoen.

Neem Andy Schleck.
Het enige opvallende dat dit toptalent tot dusver presteerde is het krijgen van een Tourzege die hij eigenlijk twee jaar geleden verloren had aan een Spanjaard die zogenaamd verkeerde steak had gegeten.
Verder reed hij,  als hij zich al liet zien in een koers,  onopvallend mee  in de hoop iets in de Tour van 2012 te kunnen uithalen.
Daarmee kwam ook de tweede keer dat hij opviel,  door in voorbereiding op deze Tour op straat te vallen en zich zo te blesseren dat de rest van het seizoen ook in de prullenmand kan.

Klinkt plausibel, maar ook dubieus.
Wel het loon, maar niet de prestaties:  het zou zo een voetballer van Oranje kunnen zijn.

Broertje Frank hebben we ook net zo vaak zien rijden dit jaar, maar hij werd wel derde in een Girorit,  alvorens hij daar zou afstappen.
Zijn reden  om La corsa rosa te verlaten luidde: "schouderpijn",  opgelopen bij een valpartij. 
Een valpartij waarvan hij Alex Rasmussen de schuld gaf en de ruzie uitvocht op de manier hoe een moderne wielrenner (of diens vriendin, zie mevrouw Froome en Cav)   dit zou doen: via twitter.

Daarnaast deed hij het toch nog aardig in Zwitserland, maar in de Tour zijn de prestaties beneden zijn oude niveau.
Parijs is uiteraard nog ver en de woorden van Bruyneel (er moeten prestaties komen!) zijn wellicht blijven hangen,  dus wie weet zit er nog wat in het vat tijdens de ritten in de pyreneeen.

Update:

Toch nog positief nieuws uit het Luxemburgse kamp:  de resultaten van de dopingtest op de dag dat ik dit berichtje schreef.
Voorgevoel? 

Met een fakkel achter Wiggins aan.

Nee,  het was geen haat-actie van een stel boeren die het met rieken en fakkels op renners hadden voorzien, maar "gewoon"  weer een van de dwaze fans die denken grappig te zijn tijdens de Tour.

Deze heldere lichten besloten om met fakkels achter de renners aan te rennen,  waarop Wiggins een brandwond opliep aan zijn arm.

Andere renners gooiden als reactie water of zelfs hun bidon naar deze lopende vuurtjes.
De fakkel kan beter in het Verenigd Koninkrijk blijven,  waar over twee weken het olympisch vuur toch moet worden aangestoken.

In aanloop naar de Spelen doen de Britten het prima in de Tour,  want naast geel en ritzege voor Wiggins hebben met Cavendish, Froome en vandaag ook Millar  vier van de vijf Britten  een etappezege.

Dat is nog eens rendement uit je delegatie halen!

18 kleine Ne(g)erlandertjes (update)

Hoewel het geen zaak is om er om te lachen, al de pech en fouten van de Nederlandse delegatie in de Tour kon ik het niet laten om toch aan een oud versje te denken.


18 kleine nederlandertjes begonnen aan de Tour
Ze zouden wel gaan winnen dachten ze stoer.

18 kleine nederlandertjes dachten "dat lukt op de klim van Boulogne, misschien"
Maarten wilde eerder gaan,  toen waren er nog maar zeventien.

17 kleine nederlandertjes hadden de overschoenen van ale-jet gezien
Wout had ze willen houden en toen waren er nog maar zestien.

16 kleine nederlandertjes lazen in de hotelkamer een boek van Tolkien
Rob had nog  last van de val van Numeror,  toen waren er nog maar vijftien.

15 kleine nederlandertjes visten naar haa-ien
Lieuwe ging echter achter het net,  toen waren er nog maar veertien.

14 kleine nederlandertjes draaiden als een wasmasjien
Bauke hing de vuile was buiten,  toen waren er nog maar dertien.

13 kleine nederlandertjes smeerden tegen zadelpijn op hun billen wat zalf Robert pakte per ongeluk schuurcreme,  toen waren er nog maar twaalf.

12 kleine nederlandertjes gingen in dialoog met zichzelf
Tom verloor de discussie,  toen waren er nog maar elf.

11 kleine nederlandertjes moesten nog een weekje afzien
Kenny verteerde zijn derde week niet meer,  toen waren er nog maar tien.


Wordt vervolgd

Malaise Hollandaise

Het zit allemaal niet mee in Nederland:  "we"  worden op een hoopje gespeeld en zijn als vice-wereldkampioen het lachertje  op het EK,  het is opnieuw een doorgebroken dijk van een zomer, "ons" geld gaat naar landen die er zelf de kantjes vanaf lopen en ons smakelijk uitlachen en dan hebben "we"  ook nog eens de Tour de France waarin Nederlanders (na een prima start) vooral tegenvallen.
Of vooral: vallen.

Het stukje over de laatste Tourwinnaar op mijn blog krijgt niet voor niets veel hits op google.
Men vraagt zich af wanneer er voor het laatst een Nederlander won  en of dat nog voor of na de oorlog is geweest.

Maar als klagen een sport was zou Nederland misschien daar zijn pijlen op kunnen richten,  daar zijn we uiteraard ook erg goed in.
Want als de sporters wel winnen is er dat verdraaide maaiveld waar ze dan met het hoofd boven steken.
Dan zijn ze weer arrogant,  over het stalen ros getild en/of verwaand.

In het klagen zit uiteraard wel een kern van waarheid:  zo richt de Rabobankploeg zich teveel op de Tour, met de grote kans dat wanneer het daar misgaat het seizoen grotendeels in het water valt.
In plaats van zich ook beter op meerdere grote wedstrijden te richten, want hoe lang is het nou niet geleden dat er iemand een grote klassieker won of een andere meerdaagse koers?

Daarbij hinkt de ploeg ook nog eens op drie gedachten:  gaan voor het klassement,  voor sprints en ook nog eens voor de ontsnapping.
Dat kan niet meer in het moderne wielrennen,  de ploeg moet of gewoon volledig gebouwd zijn om een kopman met een tweede (schaduw)kopman,  of men gaat voor de vluchters en stuurt er regelmatig eentje of twee op pad die het ook af kunnen maken.
Als de vluchters ook wat aardig een berg over kunnen zou daarvan eentje per ongeluk een goed klassement kunnen rijden, maar daar ga je niet meteen van uit.

Ook kan een gehavende renner als Mollema, die er niet veel meer te zoeken heeft zolang hij niet herstelt eigenlijk beter afstappen in de Tour om zo in het naseizoen wellicht nog kans te hebben om leuke dingen te laten zien.

Voor mij persoonlijk maakt het weinig uit of Nederlanders nu wel of niets presteren, maar als ik zo om me heen alle kritiek en klaagzangen lees en hoor  vond ik het tijd om er maar een stukje over te schrijven.

La Toussuirre: geen suf colletje.

Na twee alpenreuzen volgt een ogenschijnlijk makkelijke slotklim naar La Toussuirre.
Zo'n klim waar de onwetenden over denken dat het wel saai zal worden en het veel te makkelijk is om veel actie te zien onder de favorieten voor la maillot jaune.

Deze zijn vergeten hoe er meer van dit soort zware bergetappes met een vrij makkelijk slot uitmondden in een finale vol actie.

Neem de eerste en tot dusver enige keer dat La Toussuirre in de Tour werd opgenomen.
De dag daarvoor verwachtte iedereen spanning op de Alpe d'huez, maar daar gebeurde dus vrijwel niets,  behalve dan dat Landis zijn geel terugpakte.

De volgende dag een vergelijkbaar parcours met dit jaar, maar dan de Galibier in plaats van de Madeleine.
Langzaam sloopte deze alpenkraker de al tere heupen van Floyd en toen er op La Toussuirre nog wat geprikt werd door de favorieten, was dat exact in de roos van Landis en parkeerde hij volledig.

Minuten verloor de Amerikaan en de gele trui weer aan die verdomde Spanjaard die hij het in een verzengend hete bullshit-etappe cadeau had gegeven.
Gedesillusioneerd kwam hij aan om die avond zijn teleurstelling "weg te drinken" met een flinke slok "whiskey".

De volgende dag werd wielergeschiedenis.

Ook Ullrich kan meepraten over een etappe met de Galibier, eindigend op het weinig tot de verbeelding sprekende hindernisje "Les Deux Alpes".
Het vergeten van een uiterst essentieel jasje in de lange, natte en koude afdaling van die reus omdat Pantani was ontsnapt, maar wel zo slim was om te stoppen om er eentje aan te trekken,  kwam Der Jan erg duur te staan op dat ogenschijnlijk makkelijke klimmetje.

Ook kunnen we aan Cadel Evans vragen hoe het voelt wanneer er,  rijdend in een Roze tricotje, nog een onbekend colletje genomen moet worden, maar de benen de relatief makkelijke weg niet meer kunnen verteren.

Erik Breukink zal tot slot nog wel eens boze (het hadden roze moeten zijn) dromen hebben over een doodeenvoudig,  godvergeten, viaductachtig, saai hobbeltje dat ergens op een regenachtige dag in de Dolomieten tussen de afdaling van de laatste zware klim en de finish gepropt was.

Maar eerst krijgen we nog een rit die eindigt na een afdaling  en dat is ook niet zelden voer voor spannende ontwikkelingen.
Zeker wanneer een man als Nibali meekoerst.

Fietsen tegen de bierkaai

Net als Evans in de voorbije tijdrit  en menig puncher tegen Peter Sagan is het lastig schrijven tegen de doorgewinterde schrijvers, journalisten en wielergekken op de site Het is Koers!

Normaalgesproken leveren zij al vele goede en scherpe berichten, maar tijdens de Tour lijkt het als Leukemans tegen de spanjaarden.
"Alsof ze op een brommer rijden!".
Per dag vliegen de nieuwe berichten je om de oren  en heb ik zelfs te weinig tijd om ze allemaal te lezen.

Als Chasse patat en Mayo doe ik uiteraard de naam van mijn blog aan door ook wielerberichtjes te schrijven,  niet dat niemand ze leest maar het is toch een kansloze missie om zo bekend en groot te worden als zij.

Maar dat geeft ook niets,  ik schrijf net als zij voor mijn eigen plezier en ben ook nog eens een stuk jonger (denk ik).

Joop Zoetemelk was al Tourwinnaar en reed net in de regenboogtrui toen mijn navelstreng werd doorgeknipt, terwijl ik nog moest leren fietsen toen Fignons paardenstaart het moest aflegen tegen het tijdritstuur van Lemond.

Tijdens de rustdag heb ik vernomen dat de Ronde van Polen is begonnen en dat daar ook Nederlanders hard kunnen vallen.
Ook is Remy Di Gregorio vermoedelijk betrokken in een duistere dopingzaak en is hij samen met Kittel een van de weinigen die de Tour moet verlaten zonder  iets te breken, tenzij het de omerta is binnen een bepaald besloten kringetje.

Pools zaagblad

Terwijl er over de Tour wordt geklaagd dat de bergetappes niet zoveel voorstellen en er teveel tijdritkilometers zijn  is de Ronde van Polen, net als de komende Vuelta geknipt voor de klimmers van vandaag de koers.

In Polen ligt een leuk gebied om eens een dag lang de renners te martelen over een aantal venijnige puisten 
Dat wordt uiteraard al ieder jaar gedaan, maar dit jaar heeft men een Spartaanse versie bedacht.
Het doet denken aan een eerbetoon voor het 150-jarig bestaan van een lokale zagenfabrikant.

Team Sky heeft voor de gelegenheid Henao, Uran en Nordhaug opgetrommeld  om de zaag te bedienen.
Aan het eind van de dag kunnen er ongetwijfeld her en der benen geraapt worden.

Waarom je geen koers moet kijken bij mensen die er niets om geven.

Talloze redenen om de koers niet te kijken bij of met mensen die er niets om geven.
De volgende situaties komen je in die gevallen dan waarschijnlijk bekend voor.

Soms  autobiografisch, andere met wat fantasie aangelengd.

Situatie 1:

Finale Luik - Bastenaken - Luik.

Nibali vooruit  en Iglinskiy gaat er achteraan.
De spanning neemt toe, maar op het moment dat Iglinskiy de Italiaan nadert  vallen bij je ouders waar je het zit te kijken je zus, zwager en kind binnen.

Aah, waar is babylief!  En ze kan al wat woordjes!  wil je met de bal spelen?  waar issie daaan??

Nou hoef je niet altijd het commentaar te horen, maar uiteraard heeft het kind net iets nodig waarvoor opa of oma voor de televisie moet staan om het te zoeken,  of nog beter:  dat wordt gecombineerd met de hele familie die dan om je heen gaat zitten en op het beslissende moment van alles wil weten van je.
Ondertussen vang je nog net een glimp op van hoe Iglinskiy juichend over de finish komt, maar heb je de strijd vooraf gemist.


Situatie 2:

Sprint bergop in de Tour.
Deze sprint nadert zijn climax,  nog 500 meter te gaan.
Gilbert nipt vooruit (in 2008-vorm)  en een pak punchers en klassementsmannen daarachter.
Op dat moment komt je irritante zusje binnengehuppeld en wil MTV kijken, om als grappig bedoeld protest voor je tv te springen.
Wegduwen helpt niet meer,  want ze heeft al gewonnen,.
Evenals Valverde die je net nog uit ziet bollen als ze onder je gefoeter toch voor het scherm weg is gejaagd.

Pinot et Madiot

Zondag 8 juli 2012:  in een lastige Jura-etappe is na tal van actie een Zweed vooruit.

Achter de Zweed demarreert een jonge renner uit een grote groep figuranten  en nadert rap de Zweed die onlangs nog een tijdrit won van Cancellara.
Maar de steile beklimming is geen tijdrit,  dat merkt Kessiakoff maar al te goed  en ook dat achtervolgen in een afdaling een heel ander spelletje is eveneens.

De Fransman met de mooie, op klank rijmende, naam Thibaut Pinot is ontketend  en krijgt vanuit de ploegleiderswagen een verbale zet in zijn rug van een man die weet wat winnen is  en zeker op Franse grond.
Marc Madiot, die in 1984 een Touretappe won  en ook tweemaal Parijs - Roubaix op zijn naam schreef schreeuwt zijn longen uit zijn lijf voor zijn jonge pupil.

Het schreeuwen als was hij een bondscoach werpt zijn vruchten af:  het verschil met de achtervolgende favorietengroep smolt als neige noir (dus geen pinot noir) voor de zon  en het schreeuwen gaf de boost die Thibaut de voorsprong stabiel rond de halve minuut deed blijven.
Niet kijkend naar de aankomstplaats waar je omheen en doorheen moet, nee in plaats van die paar kilometer eerder  ligt de finishlijn buiten de bebouwde kom,  merde!

Ondertussen hangt Madiot ongeveer tot aan zijn lenden uit de wagen zo te schreeuwen dat de luchtverplaatsing de tegenwind enigzins neutraliseert.
Spannend blijft het, tot de rode vod.
Hier is het dat het in beeld pronkende tijdsverschil duidelijk maakt dat de pinot noir vanavond geopend kan worden.
De ontlading volgt,  ook in de ploegleidersauto.
Madiot valt terug in de wagen en al juichend  in de armen van een ander ploeglid.

Het is dat Pinot een dikke minuut tekort komt om de jongerentrui van Taaramae af te pakken, anders had ook de Pinot Blanc kunnen vloeien.

Grote puinhoop in de Tour.

In de Autoracerij wordt er nog altijd over gesproken:  de grote klapper,  waarin in een paar seconden 14 auto's aan diggelen gingen op een nat Spa - Francorchamps.
Het verschil is dat de coureurs zelf er op een enkele blauwe plek na zonder kleerscheuren uit kwamen gekropen.

De etappe naar Metz in deze Tour veranderde in een heuse Metzgete  binnen een enkele wielomdraai.
Met een slordige 70 in het uur smakten een boel renners op elkaar, waaronder maar weer eens bijna de hele Raboploeg en de Garminformatie.
Direct en indirect heeft deze onvrijwillige knuffelpartij  maarliefst 13 renners voer voor de bezemwagen gemaakt en in het geval van Wout Poels zelfs de intensive care.

Oorzaak van de crash zou Davide Vigano kunnen zijn, die naar verluidt bij die snelheid bezig was om de overschoentjes van Petacchi in zijn shirt te stoppen met dus de handen los van het stuur.
Toen er iets gebeurde kon hij niet reageren  en begon de kettingreactie.

Vorig jaar hadden we ook twee van deze bijltjesdagen in de eerste week.
De ene op een vlak parcours, met een bijna clowneske serie van valpartijen.
De andere was puur een wielervorm van de wet van Murphy: een afdaling waarin het plots nat was en een boel mannen genadeloos onderuitschoven  voordat er vervolgens  een idioot in een auto van de Franse TV kwam blunderen door Hoogerland en Flecha onderuit te schoffelen.

Massale valpartijen zijn onderdeel van het rijden in een peloton, maar zo gortig qua massale blessures heb ik ze zelden gezien.

In de buurt komen de twee afdalingen van de Kemmelberg in Gent - Wevelgem 2007, waarbij een boel renners met verwondingen moeten opgeven en sommigen maanden uit de roulatie raakten.
Destijds gewijt aan het steeds lichter en vooral stijver worden van het materiaal waarop de renners rijden.
Ook was er een etappe in de laatste Tourweek van 2001 waarbij een boel renners uit een bocht in een afdaling vlogen in een van de laatste ritten,  waarbij vijf man hun missie om Parijs te halen nog in de prullenbak zagen verdwijnen.

Robert Gesink zag in de ellende nog wel een reden om te lachen.
Bram Tankink kwam namelijk onder een stapel fietswrakken gekropen met zijn helm half linksom en zijn bril half rechtsom,
Dat komische beeld zorgde dus nog voor een pijnverlichtende lach in de Rabobus.

Valpartij! Eenmaal raden wie er bijligt?

Valpartijen zijn niet altijd te voorspellen, maar in negen van de tien gevallen  weet je wanneer de kans groot is dat er wordt gevallen.

De toplocaties zijn:

- Rond de laatste drie kilometer, wanneer het gewurm voor de beste plek in de sprint in de knoei komt met de klassementsrenners die nog voorin zitten en er eigenlijk niet horen.

- De sprint zelf.

- In heuvelritten in de eerste week van een grote ronde (met name de Tour),  wanneer de heuvels komen, de wegen smaller worden  en de zenuwpezen allemaal zoeken en wringen voor de beste plekken.

- Wanneer het begint te regenen,  liefst een rotonde of andere bocht.

- In  klassiekers in de stroken voordat een belangrijke heuvelzone of kasseistrook de strijd zal doen losbarsten, maar er nog een groot peloton over is.

Naast de toplocaties zijn er uiteraard plekken te over om het asfalt te proeven, maar we houden het stukje niet te lang.

Bij de valpartijen kom je geregeld dezelfde mannen tegen, die door gebrek aan stuurmanskunst, een steekje los, of gewoon een neus voor het ongeluk veelvuldig aan de verkeerde kant van de fiets belanden.
Voorbeelden te over:  zo zien we Tyler Farrar regelmatig stuiteren (nu al twee dagen op rij  en ook de Giro reed hij niet uit door een val. Ook in eerdere wedstrijden lag Tyler er regelmatig bij).

Frank Schleck begon de reputatie van notoire valler op te bouwen na enkele spectaculaire klappers op vaak beslissende momenten, maar blijft de laatste tijd vaak wel op zijn fiets.

Mauricio Soler was een renner die het stereotype Colombiaan van de jaren '80 deed herbeleven met zijn vele staaltjes van stuurlosheid, tot een vreselijke val het einde van zijn loopbaan betekende.

In de jaren '90 hadden we dan weer Alex Zülle die  nog meer horizontaal ging dan de gemiddelde "madam"  en zo is het ook niet moeilijk te raden waarom hij in 1999 de Tour aan Armstrong verloor.
Hoewel: ook zonder val had hij het waarschijnlijk niet gered, maar het was wellicht de niptste zege van Lance geworden.

Daarnaast heb je ook de kamikazepiloten die je het liefst in je wiel houdt als sprinter of sprintaantrekker zijnde,  denkende aan mafkezen als Graeme Brown en Julian Dean.

Ook renners met het lichaam van een gespierde spijker die bij vrijwel elke val iets breken kunnen (onterecht)  een slechte reputatie opbouwen,  zie Gesink, VandeVelde en Gerben Löwik die bij vrijwel elke val ook meteen in het gips en/of de schroeven en pinnen gezet kunnen worden.

Slechtste Tour voor Nederlanders ooit

Nee,  over dit jaar gaat het niet.
Tenzij Tom Veelers, Mollema en Gesink betrapt worden op doping of een motortje in de fiets  en de overgebleven Nederlanders worden allen ziek, staken  of vallen in een greppel.

Na vier etappes en een proloog doen de Nederlandse renners het namelijk met een vijfde, vierde, derde  en zelfs ook met de zevende plek al makkelijk beter dan de slechtste Tour die de Nederlandse delegatie ooit neerzette.

Niet dat ze nu lui op hun ereplekken moeten rusten:  een tweede en eerste plek kunnen er makkelijk bij.

De slechtste Tours zijn we nu al ruim gepasseerd.

Magerheid troef was het namelijk in 2004  toen de eerste Nederlander in het klassement op de 74e plek gevonden kon worden  en het qua prestaties in de etappes  al helemaal niets was,  Marc Lotz (wie kent hem nog?)  kwam in een tussenrit een keertje binnen op plek vijf .
Heel per ongeluk,  kon er niets aan doen: de vlucht waarin hij zat mocht voorop blijven.

In 1999 lag Michael Boogerd op zijn gezicht in de befaamde passage over een glibberige algenweg, maar deelde dat leed met een grote groep ongelukkigen.
US Postal reed door,  de mannen die de slag mistten kregen een nette 6 minuten aan de gescheurde koersbroek.
Voor Boogerd was dit een klap die hij die Tour niet te boven kwam,  terwijl het van de andere Nederlanders ook niet hoefde te komen.
Marc Lotz mocht ook toen de honneurs waarnemen en joeg zijn oranje glorie een keertje als achtste over de streep,  terwijl de winnaar al minstens drie keer in slow motion was herhaald.

Dit is waarschijnlijk wel de slechtste Tour voor het Nederlandse kamp geweest in de voorbije 20 - 25 jaar.
Het dieptepunt werd wel het volgende jaar ruimschoots gecompenseerd.

Na het succes van Weening in 2005 redde meestal Boogerd nog de eer door in de top-15 van het klassement te eindigen  en een aantal malen bij de eerste vijf te finishen.
Vervolgens hadden Moerenhout en Maaskant de titel voor de beste Nederlander in een etappe te pakken: ze werden allebei een keer vierde in een verdwaalde etappe.

De afgelopen jaren begon het nog meer de goede kant op te gaan:  Gesink met een derde plek in Morzine-Avoriaz en een uiteindelijke vijfde plaats in het eindklassement in 2010 en Mollema met een tweede plek in een hectische overgangsrit tijdens de vorige Tour.

Op naar de bergen: waar Mark, Fabian en hopelijk ook Peter meer kruimels zullen overlaten.

De hoogmoed van Sagan

Peter Sagan is het mannetje.
22 jaar is hij jong en na al een leuke voorgeschiedenis  bezig aan een puik seizoen.
De overmoed stijgt met de etappe die hij wint en dat is ook niet gek wanneer je ze er met speels gemak oplegt in een sprint heuvelop.

Voor vandaag had hij zijn zegegebaar al aan de ontbijttafel uitgedacht: als een dansende nordic walker vereeuwigd worden op de hellende lijn van Boulogne Sur Mer.
En ja,  Sagan hield prima stand in de chaotische etappe  en de show kon beginnen.

Wat hij bij zijn volgende winst verzint is nog een verrassing.
Wel moet hij oppassen niet al te overmoedig te worden: de vorm zal niet altijd zo top zijn,  een valpartij zit in een klein hoekje  en een positief plasje is ook niet weg te denken.

Voordat dat gebeurt  plaats ik vrolijk alle manieren hoe Sagan zegeviert op een rijtje.

Pechreeks van Martin

Ergens in het mooie Zwitserse land,  april dit jaar.
Tony Martin is bezig aan een trainingsrit in het voorjaarszonnetje.
Tussen de pieken en dalen is hij in gedachten al in Londen, waar het goud naar hem lonkt, net als die leuke rondemisses op het podium.

Vlak voor Tony zijn lippen tuit om de miss haalt de miss uit  en slaat de Duitser met een ferme klets in het gezicht.
Tony komt met een klap bij uit zijn droom en bemerkt dat hij zich in een ambulance bevindt, op weg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
De klap in het gezicht is hard aangekomen, degene die de klap uitdeelde was echter geen rondemiss maar een auto.

In het ziekenhuis stellen ze een kaakbreuk vast, maar bij nader onderzoek in Zurich wordt aan die diagnose ook een fractuur in arm en schouder vastgesteld.

Een weekje later kan hij alweer trainen en het herstel verloopt voorspoedig.
In mei wint hij alweer een tijdrit -en eindklassement van de Ronde van België  en in juni de Duitse titel.
De Tour komt dan als de voorbereiding op de Olympische tijdrit aan het einde van juli.
De proloog als een voorproefje van diens vorm.

Tot voorbij het eerste tussenpunt is het duidelijk dat die vorm wel snor zit, maar dan staat Martin plots naast zijn fiets.
Zijn band lekgeslagen!  ondanks een vlugge fietswissel is het wel duidelijk dat dat hem niet meer gaat worden.
Tijd om wonden te likken heeft Martin niet,  want in de eerste etappe ligt hij er alweer bij.
Een pijnlijke houding verraadt al dat er wederom schade is bij de Duitser.

In het ziekenhuis wordt er een fractuur vastgesteld, maar desondanks is Tony toch gestart in de tweede etappe.