Lang geleden bestonden de meeste wegen uit een lint van op goed geluk geplaatste zwerfkeien.
Met paard en wagen, fietsen op houten wielen of een zeldzame auto was het lekker hobbelen naar je bestemming.
De meeste wielerwedstrijden werden natuurlijk ook op deze wegen gehouden.
In 1896 besloot men om een wedstrijd te houden van Parijs naar Roubaix.
De Duitser Josef Fisher was degene die won, waarna het 25 minuten wachten was op de Deen Charles Meyer.
Ondertussen zijn de wegen van glad asfalt en de fietsen licht geworden.
Maar de wedstrijd van Parijs naar Roubaix bestaat nog en is een heus monument geworden, de grootste wielerklassieker op de kalender.
De renners krijgen, van de 260 kilometer die ze fietsen, een dikke 50 kilometer aan ouderwetsche wegen te verwerken.
Dit leverde door de jaren heen een indrukwekkende erelijst op.
Vorig jaar was het een droge editie, stofhappen dus.
George Hincapie ging dramatisch onderuit toen zijn stuur het begaf en Fabian Cancellara ramde iedereen aan gort.
Achter hem passeerde ook nog eens een goederentrein en de zwitser beleefde de droom van elke renner: solo aankomen in de velodrome van Roubaix.
Voor dit jaar is hij ook de topfavoriet, het lijkt alsof alleen pech hem van prolongatie af kan houden.
Maar hoe zit het met Hoste, Ballan, gusev, Vaitkus, Boonen, Flecha, Hushovd.
Zijn zij in staat om de zwitserse locomotief te verslaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten