Af en toe zijn de mooie dopingverhalen aan vervanging toe.
De peertjes van Pollentier, het gesneden brood, de stroop in de aderen van Riis en andere wilde verhalen zijn zo vaak de revu gepasseerd dat er wel weer eens tijd is voor nieuw voer.
Voer voor leuke woordgrappen, verhalen tijdens een lange koers en nieuwe insteken (hij zei insteken!) voor dit blog.
Tyler Hamilton; de man van wellicht de vaagste dopingsmoes ooit en een volgespoten tour waarin hij zogenaamd met een gebroken sleutelbeen vijfde werd en een etappe won.
Deze oud CSC, Us Postal en Phonakrenner doet een letterlijk boekje open over het hoe en wat qua dopinggebruik in zijn nabije wieleromgeving.
De vraag is natuurlijk wat er allemaal van waar is, gezien zijn verklaringen voor de lichaamsvreemde bloedcellen die bij hem werden aangetroffen ook zo smeuïg klonken.
Toch lijkt het me wel een vermakelijke weglezer voor tijdens de wielerloze donkere dagen die er weer aan zitten te komen.
Zo zouden renners van US Postal een mannetje op een motor mee hebben laten rijden in de karavaan, met thermosflessen vol EPO, om zo gauw na de etappe de ploeg te kunnen bevoorraden.
Ook zouden de renners na een etappe meteen op de hotelkamer aan de bloedzak, die bij ieder bed klaarhing, kunnen bijtanken.
De pil waarin deze verhalen voorkomen komt dus in de winkels te liggen onder de naam "the secret race".
Vanaf 5 september gaat ie in de roulatie, op het getimede moment dat Lance net zijn strijd met de USADA heeft opgegeven.
vrijdag 31 augustus 2012
woensdag 29 augustus 2012
Cobo mist Gianetti
Vorig jaar was hij, met Froome, de verrassende topper in een vrij mager bezette Vuelta.
Dit jaar komt hij er niet echt van te pas.
Elke rit moet hij toegeven op de top van het veld, maar echt dramatisch verliezen heeft hij tot dusver ook niet gedaan.
Vrij opmerkelijk aan het presteren van Cobo is het wel of niet rijden voor ploegleider Mauro Gianetti.
Cobo reed jarenlang bij het vrij beruchte Saunier Duval, waar hij regelmatig leuke dingen liet zien.
In 2007 won Cobo voor diezelfde Gianetti bij de Saunier Duvalploeg de ronde van het Baskenland, Het was die editie waarin Bjorn Leukemans riep dat "de Spanjaarden" reden als brommers.
Leukemans werd niet veel later zelf gepakt en Saunier Duval ging een jaartje later tegen de vlakte tijdens de Tour.
Cobo zelf was niet positief en vervolgde met Gianetti in de Fuji - Servetto formatie.
Ook hier goed voor een ritzege in de Vuelta.
Caisse d'epargne trok hem vervolgens aan voor 2010, maar hier werd het helemaal niets met Cobo.
Inmiddels had de ploeg van Gianetti nog een paar malen van hoofdsponsoren gewisseld en ging nu door het leven als "de schoen die ademt".
Meer lucht voor Juanjo, die zich weer bij zijn oude vriend voegde.
De daaropvolgende Vuelta is geschiedenis.
Echter is ook de ploeg opnieuw geschiedenis, toen in december bleek dat Gianetti geen sponsor meer kon vinden.
Terug naar de ploeg waarin Cobo in 2010 zo onopvallend meepeddelde.
Wat dat oplevert zien we dit seizoen netjes terug.
Al is het nog wel de goden verzoeken met nog een halve Vuelta te gaan.
Dit jaar komt hij er niet echt van te pas.
Elke rit moet hij toegeven op de top van het veld, maar echt dramatisch verliezen heeft hij tot dusver ook niet gedaan.
Vrij opmerkelijk aan het presteren van Cobo is het wel of niet rijden voor ploegleider Mauro Gianetti.
Cobo reed jarenlang bij het vrij beruchte Saunier Duval, waar hij regelmatig leuke dingen liet zien.
In 2007 won Cobo voor diezelfde Gianetti bij de Saunier Duvalploeg de ronde van het Baskenland, Het was die editie waarin Bjorn Leukemans riep dat "de Spanjaarden" reden als brommers.
Leukemans werd niet veel later zelf gepakt en Saunier Duval ging een jaartje later tegen de vlakte tijdens de Tour.
Cobo zelf was niet positief en vervolgde met Gianetti in de Fuji - Servetto formatie.
Ook hier goed voor een ritzege in de Vuelta.
Caisse d'epargne trok hem vervolgens aan voor 2010, maar hier werd het helemaal niets met Cobo.
Inmiddels had de ploeg van Gianetti nog een paar malen van hoofdsponsoren gewisseld en ging nu door het leven als "de schoen die ademt".
Meer lucht voor Juanjo, die zich weer bij zijn oude vriend voegde.
De daaropvolgende Vuelta is geschiedenis.
Echter is ook de ploeg opnieuw geschiedenis, toen in december bleek dat Gianetti geen sponsor meer kon vinden.
Terug naar de ploeg waarin Cobo in 2010 zo onopvallend meepeddelde.
Wat dat oplevert zien we dit seizoen netjes terug.
Al is het nog wel de goden verzoeken met nog een halve Vuelta te gaan.
maandag 27 augustus 2012
Op de feiten voorlopen: wie hoort de zeven Tours van Lance te winnen?
Gelukkig is de uitspraak van het USADA niet bindend, ook het WADA en de UCI zullen zich erover moeten buigen en dan pas zullen we weten of Lance ook daadwerkelijk op papier zijn tourzeges kwijtraakt.
Als we de Tourzege aan de rechtmatige renners geven moet dat wel een renner zijn die nooit in opspraak kwam.
Geen dingen waar we, ook zonder enig hard bewijs, deze renner op zijn Yanks voor kunnen schrappen uit alle uitslagen waarin zijn naam voorkomt.
Iemand die geen straf kreeg voor dopinggebruik, niet bij een ploeg reed waar stelselmatig gepakt werd en alleen daar erg goed was en niet in allerlei zaken rondom dubieuze artsen genoemd werd.
Om over nog meer pillen aan feiten om door te lezen alvorens de juiste conclusie te trekken nog te zwijgen.
Daar gaan we dan..
1999: Kurt van de Wouwer
2000: Kurt van de Wouwer
2001: Andrei Kivilev (een postume gele trui..)
2002: David Moncoutie (tenminste als de verhalen over zijn cleanheid waar zijn, want hij zat wel bij Cofidis tijdens een dopingschandaal rondom die ploeg)
2003: Haimar Zubeldia
2004: Sandy Casar
2005: Cadel Evans
Als we de Tourzege aan de rechtmatige renners geven moet dat wel een renner zijn die nooit in opspraak kwam.
Geen dingen waar we, ook zonder enig hard bewijs, deze renner op zijn Yanks voor kunnen schrappen uit alle uitslagen waarin zijn naam voorkomt.
Iemand die geen straf kreeg voor dopinggebruik, niet bij een ploeg reed waar stelselmatig gepakt werd en alleen daar erg goed was en niet in allerlei zaken rondom dubieuze artsen genoemd werd.
Om over nog meer pillen aan feiten om door te lezen alvorens de juiste conclusie te trekken nog te zwijgen.
Daar gaan we dan..
1999: Kurt van de Wouwer
2000: Kurt van de Wouwer
2001: Andrei Kivilev (een postume gele trui..)
2002: David Moncoutie (tenminste als de verhalen over zijn cleanheid waar zijn, want hij zat wel bij Cofidis tijdens een dopingschandaal rondom die ploeg)
2003: Haimar Zubeldia
2004: Sandy Casar
2005: Cadel Evans
Pieken richting het WK.
Op de montjuich in Barcelona was het tijd voor Rodriguez om zijn voorsprong in het klassement te vergroten en in de aanval kon hij de diensten van een dit jaar werkelijk telkens tekort schietende toprenner goed gebruiken: Phillipe Gilbert.
Purito meer voorsprong en Gilbert zijn eerste seizoenszege (!)
De vorm van de Waalse veelvraat van 2011 lijkt precies op tijd gearriveerd.
Daar het vaak voorkomt dat de mannen in vorm tijdens de Vuelta de regenboogtrui mogen aantrekken kan Gilbert toch een klim maken richting de 5, op de sterrenlijstjes onder vele voorbeschouwingen voor de strijd in Valkenburg.
De concurrentie, waaronder ook Rodriguez, is gewaarschuwd.
We zagen in het verleden wel eens vaker renners een matig seizoen rijden voor hun doen, maar op tijd voor het WK toch de juiste vorm vinden.
Paolo Bettini deed dit bijvoorbeeld in jaar twee van zijn regenboogtweeluik, door vrijwel niets te winnen en ineens in de Vuelta te zegevieren.
Een jaar later deed Alessandro Ballan dit zelfde kunstje: hij won, in tegenstelling tot 2007, niets.
Tot aan de Vuelta.
Om dan vervolgens te schitteren op het WK.
Purito meer voorsprong en Gilbert zijn eerste seizoenszege (!)
De vorm van de Waalse veelvraat van 2011 lijkt precies op tijd gearriveerd.
Daar het vaak voorkomt dat de mannen in vorm tijdens de Vuelta de regenboogtrui mogen aantrekken kan Gilbert toch een klim maken richting de 5, op de sterrenlijstjes onder vele voorbeschouwingen voor de strijd in Valkenburg.
De concurrentie, waaronder ook Rodriguez, is gewaarschuwd.
We zagen in het verleden wel eens vaker renners een matig seizoen rijden voor hun doen, maar op tijd voor het WK toch de juiste vorm vinden.
Paolo Bettini deed dit bijvoorbeeld in jaar twee van zijn regenboogtweeluik, door vrijwel niets te winnen en ineens in de Vuelta te zegevieren.
Een jaar later deed Alessandro Ballan dit zelfde kunstje: hij won, in tegenstelling tot 2007, niets.
Tot aan de Vuelta.
Om dan vervolgens te schitteren op het WK.
vrijdag 24 augustus 2012
Armstrong: het stokpaardje van de USADA
Een groot sportman als Lance A geeft nooit op: niet om nog een Tourzege te halen, niet tegen een vreselijke ziekte en ook niet tegen de voortdurende dopingaantijgingen en rechtzaken.
Tot nu: de strijd tegen de gerechtelijke stappen en aantijgingen sleept inmiddels al 13 jaar voort, sinds Lance terugkeerde van een slopende strijd tegen kanker en zich in de gele trui reed, ergens in Le Puy de Fou.
Hoewel er geen onomstoten bewijs is dat hij aan de oppeppende snoepjes heeft gezeten heeft het USADA er, jaren nadien nog steeds niet genoeg van gehad om te blijven jagen op de zevenvoudige Tourwinnaar.
Voor het USADA was het geen prioriteit, nee: het lijkt meer op een principekwestie.
Lance moet eraan, desnoods blijven we doorgaan tot het einde der wielertijden maar die zeges zal hij verliezen!
Lance heeft er na al die jaren wel zijn afgetrainde buik vol van.
De strijd heeft hij opgegeven en de diknekkige, veelkoppige tegenpartij kraait de victorie.
Niet dat deze nog niet even bij de UCI en/of ASO langs moet om daar nog hun gesterrenstreepte waarheid te halen, maar de kans is aardig groot dat hij een aantal titels gaat inleveren.
The Boss himself heeft hierop te zeggen wat ik als wielerfan ook van mening ben:
"Zij kunnen de controle over een professionele internationale sport niet overnemen en zo mijn Tourzeges afnemen. Ik weet wie die zeven Tours won, mijn ploeggenoten weten dat, en iedereen tegen wie ik reed weet wie er won. We reden samen. [...] Het zwaarste evenement ter wereld waarbij de sterkste man wint. Niemand kan daar ooit iets aan veranderen. En Travis Tygart al helemaal niet.”
Bovendien, de Tourzeges worden uitgedeeld aan de volgende mannen: Alex Zülle, Jan Ullrich (3x), Joseba Beloki, Andreas Klöden en Ivan Basso.
Renners die, met dezelfde behandeling van het USADA even hard al hun resultaten mogen schrappen, eigenhandig, op hun blote knieen met een gummetje of typ-ex.
Om nog maar eens terug te kijken naar Tourzege 1 van Armstrong en te beoordelen met het oog op verdenkingen, bewezen feiten of dubieuze verledens/ploegen.
Wat eindigde achter de sterke arm der wielersport?
2. Alex Zülle (Festina affaire 1998, dopinggebruik bekend)
3. Fernando Escartin (Reed bij Kelme: een van de ploegen waar stelselmatig dopinggebruik voorkwam en zo ongeveer de testploeg voor bloeddoping was).
4. Laurent Dufaux (Ook Festina 1998).
5. Angel Casero (Reed oa bij Vitalicio Seguros: een ploeg die uit koersen stapte wegens dopingcontroles, of uit de tour van 1998 na de Festinasoap en andere dubieuze verhalen en was last but not least betrokken in Operacion Puerto).
6. Abraham Olano (Gepakt op cafeine in een Ronde van Catalonie).
7. Daniele Nardello (had Sassi als arts, die een redelijk dubieuze naam heeft qua doping).
8. Richard Virenque (Derde renner op 7 in het Festinaschandaal 1998).
9. Wladimir Belli (Heeft dopinggebruik toegegeven).
10. Andrea Peron (Kwam in opspraak in een zaak rondom cafeinepillen).
Pas nummer 11, destijds naast VDB de Belgische hoop in die dagen: Kurt van de Wouwer, is vrij van geruchten en verdenkingen.
We zullen nog maar zwijgen over de Tours die daarop volgden.
Tot nu: de strijd tegen de gerechtelijke stappen en aantijgingen sleept inmiddels al 13 jaar voort, sinds Lance terugkeerde van een slopende strijd tegen kanker en zich in de gele trui reed, ergens in Le Puy de Fou.
Hoewel er geen onomstoten bewijs is dat hij aan de oppeppende snoepjes heeft gezeten heeft het USADA er, jaren nadien nog steeds niet genoeg van gehad om te blijven jagen op de zevenvoudige Tourwinnaar.
Voor het USADA was het geen prioriteit, nee: het lijkt meer op een principekwestie.
Lance moet eraan, desnoods blijven we doorgaan tot het einde der wielertijden maar die zeges zal hij verliezen!
Lance heeft er na al die jaren wel zijn afgetrainde buik vol van.
De strijd heeft hij opgegeven en de diknekkige, veelkoppige tegenpartij kraait de victorie.
Niet dat deze nog niet even bij de UCI en/of ASO langs moet om daar nog hun gesterrenstreepte waarheid te halen, maar de kans is aardig groot dat hij een aantal titels gaat inleveren.
The Boss himself heeft hierop te zeggen wat ik als wielerfan ook van mening ben:
"Zij kunnen de controle over een professionele internationale sport niet overnemen en zo mijn Tourzeges afnemen. Ik weet wie die zeven Tours won, mijn ploeggenoten weten dat, en iedereen tegen wie ik reed weet wie er won. We reden samen. [...] Het zwaarste evenement ter wereld waarbij de sterkste man wint. Niemand kan daar ooit iets aan veranderen. En Travis Tygart al helemaal niet.”
Bovendien, de Tourzeges worden uitgedeeld aan de volgende mannen: Alex Zülle, Jan Ullrich (3x), Joseba Beloki, Andreas Klöden en Ivan Basso.
Renners die, met dezelfde behandeling van het USADA even hard al hun resultaten mogen schrappen, eigenhandig, op hun blote knieen met een gummetje of typ-ex.
Om nog maar eens terug te kijken naar Tourzege 1 van Armstrong en te beoordelen met het oog op verdenkingen, bewezen feiten of dubieuze verledens/ploegen.
Wat eindigde achter de sterke arm der wielersport?
2. Alex Zülle (Festina affaire 1998, dopinggebruik bekend)
3. Fernando Escartin (Reed bij Kelme: een van de ploegen waar stelselmatig dopinggebruik voorkwam en zo ongeveer de testploeg voor bloeddoping was).
4. Laurent Dufaux (Ook Festina 1998).
5. Angel Casero (Reed oa bij Vitalicio Seguros: een ploeg die uit koersen stapte wegens dopingcontroles, of uit de tour van 1998 na de Festinasoap en andere dubieuze verhalen en was last but not least betrokken in Operacion Puerto).
6. Abraham Olano (Gepakt op cafeine in een Ronde van Catalonie).
7. Daniele Nardello (had Sassi als arts, die een redelijk dubieuze naam heeft qua doping).
8. Richard Virenque (Derde renner op 7 in het Festinaschandaal 1998).
9. Wladimir Belli (Heeft dopinggebruik toegegeven).
10. Andrea Peron (Kwam in opspraak in een zaak rondom cafeinepillen).
Pas nummer 11, destijds naast VDB de Belgische hoop in die dagen: Kurt van de Wouwer, is vrij van geruchten en verdenkingen.
We zullen nog maar zwijgen over de Tours die daarop volgden.
donderdag 23 augustus 2012
Uit de oude doos: Vuelta 2001
In 2001 moesten we in de klas een krantenwerkstuk bijhouden.
Uiteraard moest dit net gebeuren toen we in de dagen vlak na de aanslagen in New York zaten.Iedereen koos dus meteen om hier een werkstuk van te maken, maar ik besloot om het over de sportieve boeg te gooien aangezien ik anders vreesde om enerzijds de zoveelste met hetzelfde onderwerp te worden en anderzijds kregen we op school kranten aangereikt en bleef er al gauw niets van de foto's en artikelen over de aanslagen over, terwijl andere katernen en artikelen ongeschonden overbleven.
De Vuelta was immers ook bezig en hoewel het nieuws in vergelijking met de ontwikkelingen in en buiten Amerika karig was wist ik er, voor een puber die destijds nog niet echt over internet beschikte, nog een leuk werkstuk van te maken.
Roberto Heras in de US Postal"kleuren".
Destijds kende ik niet alle rennersnamen, waardoor ik een paar keer "Jan Pronk" in plaats van Matthe Pronk schreef en Addy Engels werd Oscar Engels!
Levi Leipheimer zou de nieuwste aanwinst worden van Rabobank, in de Vuelta van 2001 werd hij derde.
Dat hij pas zes jaar later, alweer voor een andere werkgever, pas weer op het podium van een grote ronde zou staan vermoedde ik als beginnende wielervolger nog niet.
Een beetje lui bleek ik, zoals ik hierboven ook vermeldde, bij het zoeken naar de rennersnamen (die mijn leraar overigens ook niet kende, dus het zou wel loslopen dacht ik waarschijnlijk destijds).
Zo heet Plaza plotseling ook Oscar, evenals Rubiera en Mercado die een andere voornaam mogen dragen.
Uiteraard zijn het wel leuke namen van een wielerperiode die alweer lang vervlogen lijkt.
Ik bedoel: Casero (Festina), Sevilla (Kelme), Heras (Us Postal), Mercado (Banesto) en consorten, je kunt er mooie "vergeten wielrenners" stukken over schrijven, zoals op hetiskoers wel eens gedaan wordt.
woensdag 22 augustus 2012
Te laat juichen, blijft pijnlijk.
Niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste keer zal het lachwekkende fenomeen voorbijkomen in Chasse patat en Mayo: renners die aan de meet denken gewonnen te hebben terwijl de winnaar al lang en breed binnen is.
Je zou maar niet hebben vernomen dat er een groepje vooruit is gebleven, of zelfs een solist.
Vervolgens steven je af op de finishlijn.
Grinta tot over je oren, een tunnelvisie met als licht aan het einde die felbegeerde witte streep.
Je gaat het nog redden ook, want wat sprint je goed vandaag!
Niet vermoedende dat de rest al wist wat jij pas zal weten wanneer je al juichend over de finish bent gebold.
Wat een mooie zege leek blijkt vooral een leuk vermaak voor de toekijkende medemens.
Echter, je bent wel in goed gezelschap daar het de besten is overkomen.
Na 4 minuten zien we Garcia van Caja Rural denken dat hij een mooie vis binnen heeft.
Wat langer terug flikte Kolobnev in Parijs - Nice een stunt door solo voorop te blijven.
Daarachter volgde nog een massasprint voor plek 2.
En ook Bauke Mollema weet hoe dit voelt, nadat hij tegen het einde van dit filmpje een sprint voor plaats twee wint.
Je zou maar niet hebben vernomen dat er een groepje vooruit is gebleven, of zelfs een solist.
Vervolgens steven je af op de finishlijn.
Grinta tot over je oren, een tunnelvisie met als licht aan het einde die felbegeerde witte streep.
Je gaat het nog redden ook, want wat sprint je goed vandaag!
Niet vermoedende dat de rest al wist wat jij pas zal weten wanneer je al juichend over de finish bent gebold.
Wat een mooie zege leek blijkt vooral een leuk vermaak voor de toekijkende medemens.
Echter, je bent wel in goed gezelschap daar het de besten is overkomen.
Na 4 minuten zien we Garcia van Caja Rural denken dat hij een mooie vis binnen heeft.
Wat langer terug flikte Kolobnev in Parijs - Nice een stunt door solo voorop te blijven.
Daarachter volgde nog een massasprint voor plek 2.
En ook Bauke Mollema weet hoe dit voelt, nadat hij tegen het einde van dit filmpje een sprint voor plaats twee wint.
dinsdag 21 augustus 2012
Wat je niet moet doen als toeschouwer.
Het grote voordeel aan wielrennen is het feit dat je als toeschouwer dicht op de koers kan staan.
Je kunt op veel plekken gratis bij de renners komen en er een praatje mee maken of op de foto met je held, je kunt nog vlak voor de koers passeert vaak de beklimming zelf fietsen tussen de overige toeschouwers en uiteraard kun je dicht op de wedstrijd staan.
Waar je bij veel sporten op een tribune plaats moet nemen, ver van het veld of de baan, kun je je favoriete renner van centimeters afstand toejuichen of zelfs een zetje geven als er geklommen wordt.
De keerzijde is natuurlijk dat de toeschouwers in hun enthousiasme, onwetendheid of baldadigheid nog wel eens een negatieve invloed op de koers hebben.
Duidelijke don'ts voor toeschouwers:
- Meerennen met de renners, vooral wanneer je dat ook nog eens leuk lijkt om dit met je hele vriendengroep te doen.
Als het niet te druk is (Alpe d'huez met z'n mierenhoop, om maar iets te noemen) kun je het wel doen, maar let op dat je alle motoren en renners achter je niet hindert.
De toeschouwers op tv mogen wel wat te lachen hebben uiteraard.
- Je hond meenemen en al helemaal niet onaangelijnd.
- Net voordat de renners passeren besluiten dat het volgen van de koers aan de andere kant van de weg interessanter is.
- Met een fotocamera op het parcours gaan staan en dan door de lens kijkende wachten op het goede moment voor het shot: je kunt de diepte en afstand veel minder inschatten.
- Renners vlak voor de top van een klim trakteren op een verfrissende douche: kans is er dat ze kou vatten in de afdaling.
- Niet goed op je kinderen en jezelf letten wanneer de reclamekaravaan passeert en allerlei prullaria naar het publiek gooit: bijna elk jaar wordt er wel iemand aangereden.
Je kunt op veel plekken gratis bij de renners komen en er een praatje mee maken of op de foto met je held, je kunt nog vlak voor de koers passeert vaak de beklimming zelf fietsen tussen de overige toeschouwers en uiteraard kun je dicht op de wedstrijd staan.
Waar je bij veel sporten op een tribune plaats moet nemen, ver van het veld of de baan, kun je je favoriete renner van centimeters afstand toejuichen of zelfs een zetje geven als er geklommen wordt.
De keerzijde is natuurlijk dat de toeschouwers in hun enthousiasme, onwetendheid of baldadigheid nog wel eens een negatieve invloed op de koers hebben.
Duidelijke don'ts voor toeschouwers:
- Meerennen met de renners, vooral wanneer je dat ook nog eens leuk lijkt om dit met je hele vriendengroep te doen.
Als het niet te druk is (Alpe d'huez met z'n mierenhoop, om maar iets te noemen) kun je het wel doen, maar let op dat je alle motoren en renners achter je niet hindert.
De toeschouwers op tv mogen wel wat te lachen hebben uiteraard.
- Je hond meenemen en al helemaal niet onaangelijnd.
- Net voordat de renners passeren besluiten dat het volgen van de koers aan de andere kant van de weg interessanter is.
- Met een fotocamera op het parcours gaan staan en dan door de lens kijkende wachten op het goede moment voor het shot: je kunt de diepte en afstand veel minder inschatten.
- Renners vlak voor de top van een klim trakteren op een verfrissende douche: kans is er dat ze kou vatten in de afdaling.
- Niet goed op je kinderen en jezelf letten wanneer de reclamekaravaan passeert en allerlei prullaria naar het publiek gooit: bijna elk jaar wordt er wel iemand aangereden.
De Vuelta is de koers voor de Nederlanders.
Minder hectiek, minder piekende toprenners en nog een aantal ploegen die verlangen naar het najaar of de winter.
Tijdens de Tour is er veel meer druk en daar lijken mannen als Gesink en Mollema niet tegen te kunnen: ze liggen er elk jaar wel weer bij en komen vervolgens niet meer in hun ritme.
Behalve 2010, toen Gesink ondanks twee valpartijen wel sterk overeind bleef in het klassement, maar uitzonderingen bevestigen de wielerregel.
Vorig jaar zagen we Mollema al puike dingen doen waarmee hij ook voor een dag met de rode trui werd beloond en op slechts een halve minuut van latere Tourwinnaar Wiggins vierde was in Madrid.
Gesink streed jaren eerder met Valverde en was op weg naar wellicht plek 2, tot hij toch eens viel en daardoor tijd verloor in de laatste bergetappe.
Nu is Valverde de geslagen hond na een Valpartij en doen Mollema, Gesink en Ten Dam met de besten mee.
Contador, Froome en Rodriguez lijken een maatje te groot, maar ook zij kunnen een val of slechte dag tegenkomen, waardoor een podium tot de mogelijkheden behoort.
Madrid is echter nog ver.
en daarbij: wanneer is het voor het laatst dat Gesink niet ook in een grote ronde het asfalt verkende, als dat al ooit is gebeurd?
Tijdens de Tour is er veel meer druk en daar lijken mannen als Gesink en Mollema niet tegen te kunnen: ze liggen er elk jaar wel weer bij en komen vervolgens niet meer in hun ritme.
Behalve 2010, toen Gesink ondanks twee valpartijen wel sterk overeind bleef in het klassement, maar uitzonderingen bevestigen de wielerregel.
Vorig jaar zagen we Mollema al puike dingen doen waarmee hij ook voor een dag met de rode trui werd beloond en op slechts een halve minuut van latere Tourwinnaar Wiggins vierde was in Madrid.
Gesink streed jaren eerder met Valverde en was op weg naar wellicht plek 2, tot hij toch eens viel en daardoor tijd verloor in de laatste bergetappe.
Nu is Valverde de geslagen hond na een Valpartij en doen Mollema, Gesink en Ten Dam met de besten mee.
Contador, Froome en Rodriguez lijken een maatje te groot, maar ook zij kunnen een val of slechte dag tegenkomen, waardoor een podium tot de mogelijkheden behoort.
Madrid is echter nog ver.
en daarbij: wanneer is het voor het laatst dat Gesink niet ook in een grote ronde het asfalt verkende, als dat al ooit is gebeurd?
zaterdag 18 augustus 2012
Spaanse zonnesteek
Heet is het in Nederland, nog heter is het op het Iberisch schiereiland waar over een paar uur de Vuelta van start gaat.
De hitte steeg de organisatie naar de bol.
Met name de vlaggetjes bij de Nederlandse rugnummers bleken hiervan de dupe te zijn, gezien de bovenstaande uitspattingen.
vrijdag 17 augustus 2012
Renners die (alweer) stoppen: Alexandre Vinokourov
Een zaterdagmiddag in juli, in het bruisende Londen.
Een Kazak stapt op het hoogste treetje van een Olympisch podium, nadat hij de Colombiaan naast hem zijn blauwe achterwerk had getoond.
Hoewel de blonde Kazak in elke koers wel de aanval kiest had niemand, behalve Vino zelf, hem nog een Olympische titel toegedicht.
Toch weet je het met de aanvallende klasbak nooit, hij valt tevergeefs aan, moet een ander laten gaan en verliest een paar koersen.
Dan plots, als je even niet oplet, is zijn moment daar.
Weer volgt er een fantastische overwinning.
Zijn koersdagen waren geteld en in de Tour waren er wat pogingen tot een laatste stunt die echter op niets uitliepen.
Een jaar eerder leek het in dezelfde ronde zelfs al over met de wielercarrière van Alexandre toen hij daar, ergens in het Centraal Massief, zwaar gehavend uit een ravijn moest worden getild door zijn ploegmaten.
Een gebroken dijbeen op 37-jarige leeftijd klinkt als een doodvonnis voor de gemiddelde wielrenner.
Vinokourov is en was echter geen gemiddelde wielrenner en liet in Londen nog een keer zien waartoe hij in staat was als hij zijn duivels ontbond.
Vlak na de val riep hij dan wel dat hij per direct zou stoppen met koersen, maar een aantal maanden later kwam hij hier weer op terug zoals hij al eens eerder had gedaan na een verkeerde transfusie.
Nog een jaar koersen en dan verder bij Astana als ploegleider en/of de politiek in.
In Kazachstan uiteraard, bij ongeveer de enige partij die het parlement kent: Nur Otan.
Voor het wielrennen was Vinokourov een echte aanwinst met zijn immer aanvallende koerstactiek.
Nimmer vergeten zijn de optredens in de Tours van 2003 en 2005 in positieve zin -en ook zijn Tour van 2007- in negatieve zin van het woord positief.
Vino had in 2003 geen Ullrich bij Telekom om voor te koersen en zo kon hij dus zelf op pad gaan.
Vrij gemakkelijk volgde hij Armstrong bergop op Alpe d'huez, om later er nog van weg te rijden ook.
Alleen Iban Mayo was nog iets beter die dag.
Dan maar een nieuwe poging in de volgende etappe, met aankomst na een, door gesmolten asfalt, verradelijke afdaling in Gap.
Solo ging hij er in die laatste klim en afdaling vandoor, terwijl het groepje met Armstrong, Ullrich en Beloki het elkaar ook nog even moeilijk maakte om vervolgens de schade op de ontketende Kazach te beperken.
Terwijl Vino naar zijn eerste Touretappe reed werd de afdaling voor Beloki een ander verhaal..
Eerder in 2003 had Alexandre verkondigd om voor het podium te gaan in de Tour.
Vino had zojuist Parijs - Nice gewonnen; een wedstrijd die werd overschaduwd door het tragische ongeluk van diens landgenoot Andrei Kivilev.
In rouw om de dood van Andrei reed hij naar de eindzege om vervolgens in tranen de foto van de, in het harnas overleden, renner te tonen op het podium.
Veertig dagen na de fatale val wordt de Amstel Gold Race verreden.
In Kazachstan is de veertigste dag na de dood van een dierbare een bijzondere dag.
Hoe kan het ook anders dan dat Vinokourov deze wedstrijd op zijn naam schrijft.
De arme Kivilev had ook al eens nipt dat podium gemist in de Tour van 2001 en grote vriend Vinokourov zou voor hem dat podium wel gaan bereiken.
Dit deed hij dan ook, met slechts een handvol minuten achterstand op Ullrich en Armstrong.
Op de dag af exact een jaar na Kivilevs noodlottige val wint hij een etappe in de gewraakte Parijs - Nice.
Echter zal hij de Tour moeten missen door een zware valpartij in de Ronde van Zwitserland.
Ondanks dat hij later dat jaar nog brons pakt op het WK tijdrijden is het een weinig succesvol seizoen waarop hij in 2005 wraak besluit te nemen.
In La Doyenne sprong hij, nog vrij ver van de finish, achter Jens Voigt aan om vervolgens samen de rest zonder antwoord achter te laten.
Jens heeft geen antwoord in de laatste kilometer op Vino en zo volgt een tweede heuvelklassieker in twee jaar op het palmares.
Met het zojuist door hem veroverde Kazachstaanse kampioenstenue kan hij in de Tour niet zo overtuigen als in 2003.
Enerzijds zijn anderen sterker, anderzijds ontstaat er wrijving in de ploeg omdat Vino voor zichzelf wil rijden en niet voor kopman Ullrich.
Vino pakt een ritzege in de alpen, maar koerst daarna achter de top aan, wegrijden lukt hem niet.
Een derde plek in de afsluitende tijdrit geeft hem wel moed, om vervolgens de Champs elysees op te draaien als zesde in het algemeen klassement op een handvol seconden van nummer vijf Levi Leipheimer.
Er broeit een plannetje in het hoofd van Vino, nu de champs elysees er nat bijligt en iedereen die niet voorzichtig koerst begint te glibberen over de keitjes.
De laatste ronde ligt deze er wel weer droog bij, maar het plannetje krijgt toch zijn uitvoering: Vino springt mee met de laatste vluchterspoging om een massasprint te omzeilen.
Als dan vlak voor de slinger om de fontein Bradley McGee een fikse versnelling plaatst stoempt Vino er heen, om hem in de laatste rechte lijn achter zich te laten.
Een overwinning op epische wijze die zelden is vertoond: het sprintersbal verstoord door een partycrasher in het blauw van Kazachstan.
Vino kiest vervolgens voor Liberty Seguros om hier vanaf 2006 zijn kunnen te tonen.
Geen Ullrich of andere topper die hem in de weg zal rijden tijdens de Tour.
Het zal echter anders lopen: ploegbaas Manolo Saiz wordt gepakt in verband met het grote dopingschandaal rond Eufemanio Fuentes..
Naast Saiz zijn een boel renners uit de ploeg betrokken in deze zaak, maar Vino gaat vrijuit.
Liberty Seguros verdwijnt als sponsor en de ploeg leeft voort met de Kazachstaanse sponsoring van Astana.
De gemiste Tour wordt in de Vuelta ingehaald.
Aanvankelijk verliest Vino nog wat tijd in de eerste aankomst boven en wordt niet veel later in een eerste serieuze aanvalspoging glashard geremonteerd door Valverde.
Die klap tergt Vino dermate dat hij de volgende twee etappes wint.
"Zo doen we dat!" moet hij in het Kazachs gezegd hebben.
De achterstand op Valverde poetst hij vervolgens in een overgansetappe weg, waar hij aanvalt voor de top van een beklimming in de finale van de dag.
In de afdaling wordt hij bijna teruggepakt, maar vindt met Tom Danielson een prima hulpje om vervolgens toch weer uit te lopen.
In de verdere Vuelta rijdt Alexandre zijn Spaanse naamgenoot op verder afstand, zodat Vino nu ook een grote ronde te pakken heeft.
2007 moet het succes dan vervolging krijgen in de Tour.
Het voorspel is de Dauphine waarin Vino twee etappes en het puntenklassement pakt.
In de Tour valt de Astanadroom echter in een heuvelachtige tussenrit gedurende de eerste week al in duigen.
Zowel Vino als Andreas Klöden vallen hard en lopen zowel fysiek als in het klassement aardige schade op.
Met hangen, wurgen en ingepakte knieen komt hij de Alpen over om daarna te recupereren.
De tijdrit, die door regen wordt opgeschud, is voor hem.
Het is een spectaculaire wederopstanding die in de tweede pyreneeenrit een vervolg krijgt.
Ook hier wint Vino, op mooie wijze vanuit een grote vluchtersgroep.
De volgende dag komt er een andere verrassing: de dopingtest op de dag van de winnende tijdrit blijkt positief te zijn.
Vino blijkt bloeddoping te hebben gebruikt en vanwege een boel dopinggerommel in aanloop naar de Tour kan niet alleen de betrapte renner, maar ook de complete ploeg, naar huis.
Achteraf blijkt Vino nog goed weg te zijn gekomen: hij had per ongeluk het bloed van teamgenoot Kashechkin ingespoten en vice versa.
Gelukkig voor hen was het dezelfde bloedgroep en rhesusfactor, anders had het aardig naar kunnen aflopen voor beide mannen.
Of ze nu willen of niet, bloedbroeders zijn het nu wel.
De schorsing is voor Vino aanleiding om voor de eerste keer "einde carrière" aan te kondigen.
In 2009 staat hij echter gewoon weer aan de start om onder meer een etappe in de Tour de L'Ain te winnen.
Een klassiek voorjaar verder komt hij ook terug bij de klassieker die hij vijf jaar eerder won.
Ditmaal komt hij met de Rus Alexandr Kolobnev voorop te zitten.
Hij verslaat deze vrij gemakkelijk in de eindsprint.
Wat later komen sterke geruchten bovendrijven dat Vino de Rus zou hebben betaald om te mogen winnen.
Niet iets dat zelden voorkomt in de wielrennerij, maar nu toch de geruchtenmolen meer dan waard zo blijkt.
Deze verhalen zetten bij menigeen ook vraagtekens wat betreft de Olympische zege.
Echter blijft wel staan dat Vinokourov een groots renner is geweest.
Mooie overwinningen, spectaculaire come-backs en met zijn nimmer aflatende aanvalslust een renner die de koersen waarin hij van start ging kleur gaf.
Missen zal ik hem dan ook zeker.
Tot slot nog de bewegende beelden van zijn laatste etappezege in de Tour (2010).
Een Kazak stapt op het hoogste treetje van een Olympisch podium, nadat hij de Colombiaan naast hem zijn blauwe achterwerk had getoond.
Hoewel de blonde Kazak in elke koers wel de aanval kiest had niemand, behalve Vino zelf, hem nog een Olympische titel toegedicht.
Toch weet je het met de aanvallende klasbak nooit, hij valt tevergeefs aan, moet een ander laten gaan en verliest een paar koersen.
Dan plots, als je even niet oplet, is zijn moment daar.
Weer volgt er een fantastische overwinning.
Zijn koersdagen waren geteld en in de Tour waren er wat pogingen tot een laatste stunt die echter op niets uitliepen.
Een jaar eerder leek het in dezelfde ronde zelfs al over met de wielercarrière van Alexandre toen hij daar, ergens in het Centraal Massief, zwaar gehavend uit een ravijn moest worden getild door zijn ploegmaten.
Een gebroken dijbeen op 37-jarige leeftijd klinkt als een doodvonnis voor de gemiddelde wielrenner.
Vinokourov is en was echter geen gemiddelde wielrenner en liet in Londen nog een keer zien waartoe hij in staat was als hij zijn duivels ontbond.
Vlak na de val riep hij dan wel dat hij per direct zou stoppen met koersen, maar een aantal maanden later kwam hij hier weer op terug zoals hij al eens eerder had gedaan na een verkeerde transfusie.
Nog een jaar koersen en dan verder bij Astana als ploegleider en/of de politiek in.
In Kazachstan uiteraard, bij ongeveer de enige partij die het parlement kent: Nur Otan.
Voor het wielrennen was Vinokourov een echte aanwinst met zijn immer aanvallende koerstactiek.
Nimmer vergeten zijn de optredens in de Tours van 2003 en 2005 in positieve zin -en ook zijn Tour van 2007- in negatieve zin van het woord positief.
Vino had in 2003 geen Ullrich bij Telekom om voor te koersen en zo kon hij dus zelf op pad gaan.
Vrij gemakkelijk volgde hij Armstrong bergop op Alpe d'huez, om later er nog van weg te rijden ook.
Alleen Iban Mayo was nog iets beter die dag.
Dan maar een nieuwe poging in de volgende etappe, met aankomst na een, door gesmolten asfalt, verradelijke afdaling in Gap.
Solo ging hij er in die laatste klim en afdaling vandoor, terwijl het groepje met Armstrong, Ullrich en Beloki het elkaar ook nog even moeilijk maakte om vervolgens de schade op de ontketende Kazach te beperken.
Terwijl Vino naar zijn eerste Touretappe reed werd de afdaling voor Beloki een ander verhaal..
Eerder in 2003 had Alexandre verkondigd om voor het podium te gaan in de Tour.
Vino had zojuist Parijs - Nice gewonnen; een wedstrijd die werd overschaduwd door het tragische ongeluk van diens landgenoot Andrei Kivilev.
In rouw om de dood van Andrei reed hij naar de eindzege om vervolgens in tranen de foto van de, in het harnas overleden, renner te tonen op het podium.
Veertig dagen na de fatale val wordt de Amstel Gold Race verreden.
In Kazachstan is de veertigste dag na de dood van een dierbare een bijzondere dag.
Hoe kan het ook anders dan dat Vinokourov deze wedstrijd op zijn naam schrijft.
De arme Kivilev had ook al eens nipt dat podium gemist in de Tour van 2001 en grote vriend Vinokourov zou voor hem dat podium wel gaan bereiken.
Dit deed hij dan ook, met slechts een handvol minuten achterstand op Ullrich en Armstrong.
Op de dag af exact een jaar na Kivilevs noodlottige val wint hij een etappe in de gewraakte Parijs - Nice.
Echter zal hij de Tour moeten missen door een zware valpartij in de Ronde van Zwitserland.
Ondanks dat hij later dat jaar nog brons pakt op het WK tijdrijden is het een weinig succesvol seizoen waarop hij in 2005 wraak besluit te nemen.
In La Doyenne sprong hij, nog vrij ver van de finish, achter Jens Voigt aan om vervolgens samen de rest zonder antwoord achter te laten.
Jens heeft geen antwoord in de laatste kilometer op Vino en zo volgt een tweede heuvelklassieker in twee jaar op het palmares.
Met het zojuist door hem veroverde Kazachstaanse kampioenstenue kan hij in de Tour niet zo overtuigen als in 2003.
Enerzijds zijn anderen sterker, anderzijds ontstaat er wrijving in de ploeg omdat Vino voor zichzelf wil rijden en niet voor kopman Ullrich.
Vino pakt een ritzege in de alpen, maar koerst daarna achter de top aan, wegrijden lukt hem niet.
Een derde plek in de afsluitende tijdrit geeft hem wel moed, om vervolgens de Champs elysees op te draaien als zesde in het algemeen klassement op een handvol seconden van nummer vijf Levi Leipheimer.
Er broeit een plannetje in het hoofd van Vino, nu de champs elysees er nat bijligt en iedereen die niet voorzichtig koerst begint te glibberen over de keitjes.
De laatste ronde ligt deze er wel weer droog bij, maar het plannetje krijgt toch zijn uitvoering: Vino springt mee met de laatste vluchterspoging om een massasprint te omzeilen.
Als dan vlak voor de slinger om de fontein Bradley McGee een fikse versnelling plaatst stoempt Vino er heen, om hem in de laatste rechte lijn achter zich te laten.
Een overwinning op epische wijze die zelden is vertoond: het sprintersbal verstoord door een partycrasher in het blauw van Kazachstan.
Vino kiest vervolgens voor Liberty Seguros om hier vanaf 2006 zijn kunnen te tonen.
Geen Ullrich of andere topper die hem in de weg zal rijden tijdens de Tour.
Het zal echter anders lopen: ploegbaas Manolo Saiz wordt gepakt in verband met het grote dopingschandaal rond Eufemanio Fuentes..
Naast Saiz zijn een boel renners uit de ploeg betrokken in deze zaak, maar Vino gaat vrijuit.
Liberty Seguros verdwijnt als sponsor en de ploeg leeft voort met de Kazachstaanse sponsoring van Astana.
De gemiste Tour wordt in de Vuelta ingehaald.
Aanvankelijk verliest Vino nog wat tijd in de eerste aankomst boven en wordt niet veel later in een eerste serieuze aanvalspoging glashard geremonteerd door Valverde.
Die klap tergt Vino dermate dat hij de volgende twee etappes wint.
"Zo doen we dat!" moet hij in het Kazachs gezegd hebben.
De achterstand op Valverde poetst hij vervolgens in een overgansetappe weg, waar hij aanvalt voor de top van een beklimming in de finale van de dag.
In de afdaling wordt hij bijna teruggepakt, maar vindt met Tom Danielson een prima hulpje om vervolgens toch weer uit te lopen.
In de verdere Vuelta rijdt Alexandre zijn Spaanse naamgenoot op verder afstand, zodat Vino nu ook een grote ronde te pakken heeft.
2007 moet het succes dan vervolging krijgen in de Tour.
Het voorspel is de Dauphine waarin Vino twee etappes en het puntenklassement pakt.
In de Tour valt de Astanadroom echter in een heuvelachtige tussenrit gedurende de eerste week al in duigen.
Zowel Vino als Andreas Klöden vallen hard en lopen zowel fysiek als in het klassement aardige schade op.
Met hangen, wurgen en ingepakte knieen komt hij de Alpen over om daarna te recupereren.
De tijdrit, die door regen wordt opgeschud, is voor hem.
Het is een spectaculaire wederopstanding die in de tweede pyreneeenrit een vervolg krijgt.
Ook hier wint Vino, op mooie wijze vanuit een grote vluchtersgroep.
De volgende dag komt er een andere verrassing: de dopingtest op de dag van de winnende tijdrit blijkt positief te zijn.
Vino blijkt bloeddoping te hebben gebruikt en vanwege een boel dopinggerommel in aanloop naar de Tour kan niet alleen de betrapte renner, maar ook de complete ploeg, naar huis.
Achteraf blijkt Vino nog goed weg te zijn gekomen: hij had per ongeluk het bloed van teamgenoot Kashechkin ingespoten en vice versa.
Gelukkig voor hen was het dezelfde bloedgroep en rhesusfactor, anders had het aardig naar kunnen aflopen voor beide mannen.
Of ze nu willen of niet, bloedbroeders zijn het nu wel.
De schorsing is voor Vino aanleiding om voor de eerste keer "einde carrière" aan te kondigen.
In 2009 staat hij echter gewoon weer aan de start om onder meer een etappe in de Tour de L'Ain te winnen.
Een klassiek voorjaar verder komt hij ook terug bij de klassieker die hij vijf jaar eerder won.
Ditmaal komt hij met de Rus Alexandr Kolobnev voorop te zitten.
Hij verslaat deze vrij gemakkelijk in de eindsprint.
Wat later komen sterke geruchten bovendrijven dat Vino de Rus zou hebben betaald om te mogen winnen.
Niet iets dat zelden voorkomt in de wielrennerij, maar nu toch de geruchtenmolen meer dan waard zo blijkt.
Deze verhalen zetten bij menigeen ook vraagtekens wat betreft de Olympische zege.
Echter blijft wel staan dat Vinokourov een groots renner is geweest.
Mooie overwinningen, spectaculaire come-backs en met zijn nimmer aflatende aanvalslust een renner die de koersen waarin hij van start ging kleur gaf.
Missen zal ik hem dan ook zeker.
Tot slot nog de bewegende beelden van zijn laatste etappezege in de Tour (2010).
dinsdag 14 augustus 2012
Clasica op een dinsdag: hoe diep kun je zinken?
De Clasica San Sebastian was al niet echt een klassieker waarvoor je thuisbleef, maar gezien de positie op de kalender zo vlak na de Tour, was het op zich wel een wedstrijd om de wielerhonger een beetje mee te stillen.
In veel gevallen was het deelnemersveld niet echt indrukwekkend of was het voor een aantal deelnemende toppers een verplicht nummer.
Desondanks verzamelde de wedstrijd toch wel een leuke erelijst met Armstrong, Dekker, Bettini, Casagrande en Jalabert.
Maar daarna volgde een rits renners die bijna of helemaal het allure van een eendagsvlieg hadden en bij dubieuze ploegen ineens meer konden.
Ik bedoel: Perdiguero en Zaballa (Beiden Saunier Duval).
Dit leverde de wedstrijd qua aanzien een knauw op.
Echter vanaf 2008 begint de erelijst weer een normaal patroon aan te nemen met over het algemeen aansprekende renners.
Niet dat deze geen dubieuze naam hebben (Gilbert is na een buitenaards seizoen hard teruggevallen en Valverde moest een dopingschorsing uitzitten).
Daarnaast had het ook wel iets met de Baskische woorden zoals Kutxa en Jaizkibel.
De keuze om nu de klassieker te laten plaatsvinden op een dinsdag is me wat vreemd.
Door de olympische wegwedstrijd was het uiteraard niet handig om het op die zaterdag te zetten, maar een week later zou niet zo'n verkeerde optie zijn zou je zeggen.
Echter speelt hier ook het ongelukkige feit mee dat het een World Tour wedstrijd is en er geen twee wedstrijden op hetzelfde moment mogen worden gehouden, of twee dagen op rij (Eneco-Tour was immers ook bezig).
Intussen is de koers opnieuw een prooi voor Luis - Leon Sanchez aan het worden.
Samen met Lars Boom een van de weinige echte winnaars in de Raboploeg momenteel.
In veel gevallen was het deelnemersveld niet echt indrukwekkend of was het voor een aantal deelnemende toppers een verplicht nummer.
Desondanks verzamelde de wedstrijd toch wel een leuke erelijst met Armstrong, Dekker, Bettini, Casagrande en Jalabert.
Maar daarna volgde een rits renners die bijna of helemaal het allure van een eendagsvlieg hadden en bij dubieuze ploegen ineens meer konden.
Ik bedoel: Perdiguero en Zaballa (Beiden Saunier Duval).
Dit leverde de wedstrijd qua aanzien een knauw op.
Echter vanaf 2008 begint de erelijst weer een normaal patroon aan te nemen met over het algemeen aansprekende renners.
Niet dat deze geen dubieuze naam hebben (Gilbert is na een buitenaards seizoen hard teruggevallen en Valverde moest een dopingschorsing uitzitten).
Daarnaast had het ook wel iets met de Baskische woorden zoals Kutxa en Jaizkibel.
De keuze om nu de klassieker te laten plaatsvinden op een dinsdag is me wat vreemd.
Door de olympische wegwedstrijd was het uiteraard niet handig om het op die zaterdag te zetten, maar een week later zou niet zo'n verkeerde optie zijn zou je zeggen.
Echter speelt hier ook het ongelukkige feit mee dat het een World Tour wedstrijd is en er geen twee wedstrijden op hetzelfde moment mogen worden gehouden, of twee dagen op rij (Eneco-Tour was immers ook bezig).
Intussen is de koers opnieuw een prooi voor Luis - Leon Sanchez aan het worden.
Samen met Lars Boom een van de weinige echte winnaars in de Raboploeg momenteel.
zondag 12 augustus 2012
Dodeman, klim in de luwte van de Keutenberg.
Zomaar een ronde fietsen in Zuid-Limburg.
Drukte op de Sibbergrubbe, bijna in de file aan de voet van de Gulperberg (vanaf de steilste kant uiteraard, met als beloning een mooi uitzicht) en veel fietsers die zich ook aan de Eyserbosweg wagen.
Terwijl de massa toeristen voor de Keutenberg kiest duik ik af richting Wijlre en vanuit daar langs het pittoreske kasteel Wijlre, een slotje met een zonnewijzer als klok.
Het is hier stil en vredig, zoals in een overgroot deel van de streek.
Tot je in Valkenburg komt natuurlijk.
In het slaperige dorpje Stokhem linksaf en dan zie je de weg plots heel steil de hoogte in gaan.
Niet zo gruwelijk steil als de Keutenberg in het begin, maar het scheelt toch niet veel.
Volgens bordjes, die je enkel ziet als je deze weg afdaalt, zou het steilste stuk toch 18% halen.
Deze klim is echter langer steil dan de Keutenberg.
De laatste heeft het beginstuk waarin de weg ongeveer recht tegen de heuvel op ligt, maar al vrij gauw volgt het knikje in de weg waarna het voornamelijk vals plat is.
Op de klim heb ik het rijk alleen, slechts een enkele wandelaar zie ik de Dodeman afdalen, maar andere fietsende stervelingen ontwaar ik niet.
De Amstel Gold Race laat deze klim altijd links liggen en gaat voor de combinatie Fromberg en Keutenberg.
Uiteraard verklaart dit ook de weinige fietsers die tijdens hun dagje Zuid Limburg de laatste klim verkiezen boven de wat zwaardere Dodeman.
Misschien moet het ook maar zo blijven.
Dat het een klimmetje is voor de liefhebbers, die even de luwte van het toerisme op willen zoeken.
Drukte op de Sibbergrubbe, bijna in de file aan de voet van de Gulperberg (vanaf de steilste kant uiteraard, met als beloning een mooi uitzicht) en veel fietsers die zich ook aan de Eyserbosweg wagen.
Terwijl de massa toeristen voor de Keutenberg kiest duik ik af richting Wijlre en vanuit daar langs het pittoreske kasteel Wijlre, een slotje met een zonnewijzer als klok.
Het is hier stil en vredig, zoals in een overgroot deel van de streek.
Tot je in Valkenburg komt natuurlijk.
In het slaperige dorpje Stokhem linksaf en dan zie je de weg plots heel steil de hoogte in gaan.
Niet zo gruwelijk steil als de Keutenberg in het begin, maar het scheelt toch niet veel.
Volgens bordjes, die je enkel ziet als je deze weg afdaalt, zou het steilste stuk toch 18% halen.
Deze klim is echter langer steil dan de Keutenberg.
De laatste heeft het beginstuk waarin de weg ongeveer recht tegen de heuvel op ligt, maar al vrij gauw volgt het knikje in de weg waarna het voornamelijk vals plat is.
Op de klim heb ik het rijk alleen, slechts een enkele wandelaar zie ik de Dodeman afdalen, maar andere fietsende stervelingen ontwaar ik niet.
De Amstel Gold Race laat deze klim altijd links liggen en gaat voor de combinatie Fromberg en Keutenberg.
Uiteraard verklaart dit ook de weinige fietsers die tijdens hun dagje Zuid Limburg de laatste klim verkiezen boven de wat zwaardere Dodeman.
Misschien moet het ook maar zo blijven.
Dat het een klimmetje is voor de liefhebbers, die even de luwte van het toerisme op willen zoeken.
vrijdag 10 augustus 2012
Een Ekimovje met terugwerkende kracht.
Athene, augustus 2004.
Tyler Hamilton heeft zijn favorietenrol in de Tour niet waar weten te maken.
Na een valpartij had hij teveel last van rugpijn en in de Pyreneeen keerde hij letterlijk zijn rug naar het peloton om de handdoek in de ring te werpen.
Een jaar eerder was hij met een breuk in een sleutelbeen wel in staat om de Tour uit te rijden.
Dan maar bijkomen en alles op Athene zetten.
Iets teveel, zo zou later in het lab blijken.
Hamilton haalde goud op de tijdrit, voor oude vos -en titelverdediger Ekimov.
De B-staal bleek echter onzorgvuldig bewaard te zijn en zo mocht Tyler de medaille houden.
Echter kon hij wel twee jaar vanaf het zijspoor toekijken.
Zijn terugkeer kende geen lang verloop: al gauw werd hij op non-actief gezet vanwegeeen volgende positieve test.
Tweemaal aan dezelfde steen gestoten, dus Tyler hing zijn fiets aan de wilgen.
De gouden medaille ging vorig jaar al retour naar het IOC, maar officieel bleef de amerikaan nog altijd de winnaar.
Daar komt nu verandering in.
Ekimov kan alsnog het goud ophalen.
Daarmee wordt hij de eerste renner die de gouden medaille prolongeerde, maar dat is ook niet gek aangezien de tijdrit pas vanaf 1996 olympisch is.
Tyler Hamilton heeft zijn favorietenrol in de Tour niet waar weten te maken.
Na een valpartij had hij teveel last van rugpijn en in de Pyreneeen keerde hij letterlijk zijn rug naar het peloton om de handdoek in de ring te werpen.
Een jaar eerder was hij met een breuk in een sleutelbeen wel in staat om de Tour uit te rijden.
Dan maar bijkomen en alles op Athene zetten.
Iets teveel, zo zou later in het lab blijken.
Hamilton haalde goud op de tijdrit, voor oude vos -en titelverdediger Ekimov.
De B-staal bleek echter onzorgvuldig bewaard te zijn en zo mocht Tyler de medaille houden.
Echter kon hij wel twee jaar vanaf het zijspoor toekijken.
Zijn terugkeer kende geen lang verloop: al gauw werd hij op non-actief gezet vanwegeeen volgende positieve test.
Tweemaal aan dezelfde steen gestoten, dus Tyler hing zijn fiets aan de wilgen.
De gouden medaille ging vorig jaar al retour naar het IOC, maar officieel bleef de amerikaan nog altijd de winnaar.
Daar komt nu verandering in.
Ekimov kan alsnog het goud ophalen.
Daarmee wordt hij de eerste renner die de gouden medaille prolongeerde, maar dat is ook niet gek aangezien de tijdrit pas vanaf 1996 olympisch is.
vrijdag 3 augustus 2012
Eneco Tour, hoe op te leuken?
Na alle grote koersen en voor de Vuelta uit is er een gapend wielergat dat opgevuld dient te worden met allerlei wedstrijden die vaak toch een soort "mosterd na de maaltijd" karakter lijken te hebben.
De Eneco-Tour hoort hier gerust bij, maar zou toch nog behoorlijk opgeleukt kunnen worden als er maar wat geld over de brug wil komen of een creatievere organisatie wordt gevonden.
Ooit werd de ronde op de kalender gezet als zijnde BeNeLux Tour, maar uiteindelijk laat (niet) uit luxe het "Lux" gedeelte rechtsonder liggen.
In veel gevallen worden de mogelijkheden tot interessante koersen ook slecht benut met finishplaatsen te ver van de heuvelzone af en wordt het geheel in de tijdrit beslist.
Vanaf de wal schreeuwende heb ik wel een paar open-deur opties, of gewoon wilde ingevingen om deze ronde, die ook nog in vakantietijd valt, leuker te maken.
Proloog
De proloog vooraf laten gaan aan een van de vele criteria na de Tour in bijvoorbeeld Boxmeer, Stiphout, Chaam, Heerlen of andere opties die zich voordoen.
Veel publiek gegarandeerd en extra publiciteit.
Luxemburg
Hoort inderdaad ook bij de Benelux, maar was zelfs met de Schlecks in koers een ondergeschoven kindje.
Toch liggen hier talloze mooie heuvels en mooie aankomstplaatsen voor het "oprapen".
Ardennen
In plaats van de heuvels tot de laatste 50 kilometer te nemen gewoon ergens in de Ardennen finishen, of in Maastricht na een mini variant van de oude Gold Race.
Deze eindigde niet vaak in een massasprint, door de zware finale met een aantal vlakke kilometers in het einde waardoor de niet-sprinters de koers toch hard gingen maken.
Leuke andere mogelijkheden
Waarom alleen Zuid-Limburg, ook bij Nijmegen kan een plaatselijke ronde met een paar keer Oude Holleweg of Nieuwe Holleweg, Zevenheuvelenweg en nog een aantal beklimmingen die daar liggen voor leuk koerswerk zorgen.
De Utrechtse heuvelrug kan ook (op creatieve wijze) voor wat verrassingen zorgen en uiteraard biedt de kust nog kans op waaierrijden.
Plaatsnaamcombinaties
Als er leuke plaatsen zijn die de Enecotour willen ontvangen voor een rit met een opvallende naam zou het ook prima zijn.
Te denken aan: Reet - Kuttekoven, Waspik - Balgoij, Dorst - Biervliet, Grauwe Kat - Katlijk, Echt - Raar, Jeuk - Krabbedijke, Sexbierum - Frieschepalen of Mol - Grave.
Klimtijdrit
Ook in de lage landen is er wel iets te regelen qua klimtijdritten.
Sommige heuvels in Luxemburg of de Waalse Ardennen lenen zich goed voor een korte (proloog) klimtijdrit.
Te denken aan de Rosier en de Vecquee en in Luxemburg Munshausen, Pafebierg of Weisse Wak
De Eneco-Tour hoort hier gerust bij, maar zou toch nog behoorlijk opgeleukt kunnen worden als er maar wat geld over de brug wil komen of een creatievere organisatie wordt gevonden.
Ooit werd de ronde op de kalender gezet als zijnde BeNeLux Tour, maar uiteindelijk laat (niet) uit luxe het "Lux" gedeelte rechtsonder liggen.
In veel gevallen worden de mogelijkheden tot interessante koersen ook slecht benut met finishplaatsen te ver van de heuvelzone af en wordt het geheel in de tijdrit beslist.
Vanaf de wal schreeuwende heb ik wel een paar open-deur opties, of gewoon wilde ingevingen om deze ronde, die ook nog in vakantietijd valt, leuker te maken.
Proloog
De proloog vooraf laten gaan aan een van de vele criteria na de Tour in bijvoorbeeld Boxmeer, Stiphout, Chaam, Heerlen of andere opties die zich voordoen.
Veel publiek gegarandeerd en extra publiciteit.
Luxemburg
Hoort inderdaad ook bij de Benelux, maar was zelfs met de Schlecks in koers een ondergeschoven kindje.
Toch liggen hier talloze mooie heuvels en mooie aankomstplaatsen voor het "oprapen".
Ardennen
In plaats van de heuvels tot de laatste 50 kilometer te nemen gewoon ergens in de Ardennen finishen, of in Maastricht na een mini variant van de oude Gold Race.
Deze eindigde niet vaak in een massasprint, door de zware finale met een aantal vlakke kilometers in het einde waardoor de niet-sprinters de koers toch hard gingen maken.
Leuke andere mogelijkheden
Waarom alleen Zuid-Limburg, ook bij Nijmegen kan een plaatselijke ronde met een paar keer Oude Holleweg of Nieuwe Holleweg, Zevenheuvelenweg en nog een aantal beklimmingen die daar liggen voor leuk koerswerk zorgen.
De Utrechtse heuvelrug kan ook (op creatieve wijze) voor wat verrassingen zorgen en uiteraard biedt de kust nog kans op waaierrijden.
Plaatsnaamcombinaties
Als er leuke plaatsen zijn die de Enecotour willen ontvangen voor een rit met een opvallende naam zou het ook prima zijn.
Te denken aan: Reet - Kuttekoven, Waspik - Balgoij, Dorst - Biervliet, Grauwe Kat - Katlijk, Echt - Raar, Jeuk - Krabbedijke, Sexbierum - Frieschepalen of Mol - Grave.
Klimtijdrit
Ook in de lage landen is er wel iets te regelen qua klimtijdritten.
Sommige heuvels in Luxemburg of de Waalse Ardennen lenen zich goed voor een korte (proloog) klimtijdrit.
Te denken aan de Rosier en de Vecquee en in Luxemburg Munshausen, Pafebierg of Weisse Wak
De overwinningsroes
Bradley heeft gepresteerd wat nog niemand eerder wist te presteren: de Tour winnen en vervolgens ook goud op de Spelen van datzelfde jaar.
Om dat kracht bij te zetten ging er ook goud door de keel van de Brit, goudgele rakkers welteverstaan.
De vergiste appel valt niet ver van de boom in deze: vader Wiggins luste ook iets te graag een alcoholische versnapering en waar Voecklers vader verdween op de oceaan verdronk deze man toen hij weer eens te diep in het pintglaasje had gekeken.
Vaderlief kon ook hard fietsen en deed dit vooral in de zesdaagsen waarin hij toch een aantal prijzen in de wacht wist te slepen, voordat hij af zou zakken in het dal van veel verdovende middelen.
Bradley deed dit niet, maar zat na de Spelen in Athene wel een tijdje op het randje van het verdrinken in het goudgele gevaar.
Echter wist hij zich van het lonkende dal te redden en uiteindelijk voor andere geel te gaan, hoewel de voorliefde voor de alcohol wel is gebleven.
Maar op zijn tijd is dat niet verkeerd, zeker na de lange tijd toegewijd naar de Tour en het olympische goud toegeleefd te hebben.
Om dat kracht bij te zetten ging er ook goud door de keel van de Brit, goudgele rakkers welteverstaan.
De vergiste appel valt niet ver van de boom in deze: vader Wiggins luste ook iets te graag een alcoholische versnapering en waar Voecklers vader verdween op de oceaan verdronk deze man toen hij weer eens te diep in het pintglaasje had gekeken.
Vaderlief kon ook hard fietsen en deed dit vooral in de zesdaagsen waarin hij toch een aantal prijzen in de wacht wist te slepen, voordat hij af zou zakken in het dal van veel verdovende middelen.
Bradley deed dit niet, maar zat na de Spelen in Athene wel een tijdje op het randje van het verdrinken in het goudgele gevaar.
Echter wist hij zich van het lonkende dal te redden en uiteindelijk voor andere geel te gaan, hoewel de voorliefde voor de alcohol wel is gebleven.
Maar op zijn tijd is dat niet verkeerd, zeker na de lange tijd toegewijd naar de Tour en het olympische goud toegeleefd te hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)