Bradley heeft gepresteerd wat nog niemand eerder wist te presteren: de Tour winnen en vervolgens ook goud op de Spelen van datzelfde jaar.
Om dat kracht bij te zetten ging er ook goud door de keel van de Brit, goudgele rakkers welteverstaan.
De vergiste appel valt niet ver van de boom in deze: vader Wiggins luste ook iets te graag een alcoholische versnapering en waar Voecklers vader verdween op de oceaan verdronk deze man toen hij weer eens te diep in het pintglaasje had gekeken.
Vaderlief kon ook hard fietsen en deed dit vooral in de zesdaagsen waarin hij toch een aantal prijzen in de wacht wist te slepen, voordat hij af zou zakken in het dal van veel verdovende middelen.
Bradley deed dit niet, maar zat na de Spelen in Athene wel een tijdje op het randje van het verdrinken in het goudgele gevaar.
Echter wist hij zich van het lonkende dal te redden en uiteindelijk voor andere geel te gaan, hoewel de voorliefde voor de alcohol wel is gebleven.
Maar op zijn tijd is dat niet verkeerd, zeker na de lange tijd toegewijd naar de Tour en het olympische goud toegeleefd te hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten