Een zaterdagmiddag in juli, in het bruisende Londen.
Een Kazak stapt op het hoogste treetje van een Olympisch podium, nadat hij de Colombiaan naast hem zijn blauwe achterwerk had getoond.
Hoewel de blonde Kazak in elke koers wel de aanval kiest had niemand, behalve Vino zelf, hem nog een Olympische titel toegedicht.
Toch weet je het met de aanvallende klasbak nooit, hij valt tevergeefs aan, moet een ander laten gaan en verliest een paar koersen.
Dan plots, als je even niet oplet, is zijn moment daar.
Weer volgt er een fantastische overwinning.
Zijn koersdagen waren geteld en in de Tour waren er wat pogingen tot een laatste stunt die echter op niets uitliepen.
Een jaar eerder leek het in dezelfde ronde zelfs al over met de wielercarrière van Alexandre toen hij daar, ergens in het Centraal Massief, zwaar gehavend uit een ravijn moest worden getild door zijn ploegmaten.
Een gebroken dijbeen op 37-jarige leeftijd klinkt als een doodvonnis voor de gemiddelde wielrenner.
Vinokourov is en was echter geen gemiddelde wielrenner en liet in Londen nog een keer zien waartoe hij in staat was als hij zijn duivels ontbond.
Vlak na de val riep hij dan wel dat hij per direct zou stoppen met koersen, maar een aantal maanden later kwam hij hier weer op terug zoals hij al eens eerder had gedaan na een verkeerde transfusie.
Nog een jaar koersen en dan verder bij Astana als ploegleider en/of de politiek in.
In Kazachstan uiteraard, bij ongeveer de enige partij die het parlement kent: Nur Otan.
Voor het wielrennen was Vinokourov een echte aanwinst met zijn immer aanvallende koerstactiek.
Nimmer vergeten zijn de optredens in de Tours van 2003 en 2005 in positieve zin -en ook zijn Tour van 2007- in negatieve zin van het woord positief.
Vino had in 2003 geen Ullrich bij Telekom om voor te koersen en zo kon hij dus zelf op pad gaan.
Vrij gemakkelijk volgde hij Armstrong bergop op Alpe d'huez, om later er nog van weg te rijden ook.
Alleen Iban Mayo was nog iets beter die dag.
Dan maar een nieuwe poging in de volgende etappe, met aankomst na een, door gesmolten asfalt, verradelijke afdaling in Gap.
Solo ging hij er in die laatste klim en afdaling vandoor, terwijl het groepje met Armstrong, Ullrich en Beloki het elkaar ook nog even moeilijk maakte om vervolgens de schade op de ontketende Kazach te beperken.
Terwijl Vino naar zijn eerste Touretappe reed werd de afdaling voor Beloki een ander verhaal..
Eerder in 2003 had Alexandre verkondigd om voor het podium te gaan in de Tour.
Vino had zojuist Parijs - Nice gewonnen; een wedstrijd die werd overschaduwd door het tragische ongeluk van diens landgenoot Andrei Kivilev.
In rouw om de dood van Andrei reed hij naar de eindzege om vervolgens in tranen de foto van de, in het harnas overleden, renner te tonen op het podium.
Veertig dagen na de fatale val wordt de Amstel Gold Race verreden.
In Kazachstan is de veertigste dag na de dood van een dierbare een bijzondere dag.
Hoe kan het ook anders dan dat Vinokourov deze wedstrijd op zijn naam schrijft.
De arme Kivilev had ook al eens nipt dat podium gemist in de Tour van 2001 en grote vriend Vinokourov zou voor hem dat podium wel gaan bereiken.
Dit deed hij dan ook, met slechts een handvol minuten achterstand op Ullrich en Armstrong.
Op de dag af exact een jaar na Kivilevs noodlottige val wint hij een etappe in de gewraakte Parijs - Nice.
Echter zal hij de Tour moeten missen door een zware valpartij in de Ronde van Zwitserland.
Ondanks dat hij later dat jaar nog brons pakt op het WK tijdrijden is het een weinig succesvol seizoen waarop hij in 2005 wraak besluit te nemen.
In La Doyenne sprong hij, nog vrij ver van de finish, achter Jens Voigt aan om vervolgens samen de rest zonder antwoord achter te laten.
Jens heeft geen antwoord in de laatste kilometer op Vino en zo volgt een tweede heuvelklassieker in twee jaar op het palmares.
Met het zojuist door hem veroverde Kazachstaanse kampioenstenue kan hij in de Tour niet zo overtuigen als in 2003.
Enerzijds zijn anderen sterker, anderzijds ontstaat er wrijving in de ploeg omdat Vino voor zichzelf wil rijden en niet voor kopman Ullrich.
Vino pakt een ritzege in de alpen, maar koerst daarna achter de top aan, wegrijden lukt hem niet.
Een derde plek in de afsluitende tijdrit geeft hem wel moed, om vervolgens de Champs elysees op te draaien als zesde in het algemeen klassement op een handvol seconden van nummer vijf Levi Leipheimer.
Er broeit een plannetje in het hoofd van Vino, nu de champs elysees er nat bijligt en iedereen die niet voorzichtig koerst begint te glibberen over de keitjes.
De laatste ronde ligt deze er wel weer droog bij, maar het plannetje krijgt toch zijn uitvoering: Vino springt mee met de laatste vluchterspoging om een massasprint te omzeilen.
Als dan vlak voor de slinger om de fontein Bradley McGee een fikse versnelling plaatst stoempt Vino er heen, om hem in de laatste rechte lijn achter zich te laten.
Een overwinning op epische wijze die zelden is vertoond: het sprintersbal verstoord door een partycrasher in het blauw van Kazachstan.
Vino kiest vervolgens voor Liberty Seguros om hier vanaf 2006 zijn kunnen te tonen.
Geen Ullrich of andere topper die hem in de weg zal rijden tijdens de Tour.
Het zal echter anders lopen: ploegbaas Manolo Saiz wordt gepakt in verband met het grote dopingschandaal rond Eufemanio Fuentes..
Naast Saiz zijn een boel renners uit de ploeg betrokken in deze zaak, maar Vino gaat vrijuit.
Liberty Seguros verdwijnt als sponsor en de ploeg leeft voort met de Kazachstaanse sponsoring van Astana.
De gemiste Tour wordt in de Vuelta ingehaald.
Aanvankelijk verliest Vino nog wat tijd in de eerste aankomst boven en wordt niet veel later in een eerste serieuze aanvalspoging glashard geremonteerd door Valverde.
Die klap tergt Vino dermate dat hij de volgende twee etappes wint.
"Zo doen we dat!" moet hij in het Kazachs gezegd hebben.
De achterstand op Valverde poetst hij vervolgens in een overgansetappe weg, waar hij aanvalt voor de top van een beklimming in de finale van de dag.
In de afdaling wordt hij bijna teruggepakt, maar vindt met Tom Danielson een prima hulpje om vervolgens toch weer uit te lopen.
In de verdere Vuelta rijdt Alexandre zijn Spaanse naamgenoot op verder afstand, zodat Vino nu ook een grote ronde te pakken heeft.
2007 moet het succes dan vervolging krijgen in de Tour.
Het voorspel is de Dauphine waarin Vino twee etappes en het puntenklassement pakt.
In de Tour valt de Astanadroom echter in een heuvelachtige tussenrit gedurende de eerste week al in duigen.
Zowel Vino als Andreas Klöden vallen hard en lopen zowel fysiek als in het klassement aardige schade op.
Met hangen, wurgen en ingepakte knieen komt hij de Alpen over om daarna te recupereren.
De tijdrit, die door regen wordt opgeschud, is voor hem.
Het is een spectaculaire wederopstanding die in de tweede pyreneeenrit een vervolg krijgt.
Ook hier wint Vino, op mooie wijze vanuit een grote vluchtersgroep.
De volgende dag komt er een andere verrassing: de dopingtest op de dag van de winnende tijdrit blijkt positief te zijn.
Vino blijkt bloeddoping te hebben gebruikt en vanwege een boel dopinggerommel in aanloop naar de Tour kan niet alleen de betrapte renner, maar ook de complete ploeg, naar huis.
Achteraf blijkt Vino nog goed weg te zijn gekomen: hij had per ongeluk het bloed van teamgenoot Kashechkin ingespoten en vice versa.
Gelukkig voor hen was het dezelfde bloedgroep en rhesusfactor, anders had het aardig naar kunnen aflopen voor beide mannen.
Of ze nu willen of niet, bloedbroeders zijn het nu wel.
De schorsing is voor Vino aanleiding om voor de eerste keer "einde carrière" aan te kondigen.
In 2009 staat hij echter gewoon weer aan de start om onder meer een etappe in de Tour de L'Ain te winnen.
Een klassiek voorjaar verder komt hij ook terug bij de klassieker die hij vijf jaar eerder won.
Ditmaal komt hij met de Rus Alexandr Kolobnev voorop te zitten.
Hij verslaat deze vrij gemakkelijk in de eindsprint.
Wat later komen sterke geruchten bovendrijven dat Vino de Rus zou hebben betaald om te mogen winnen.
Niet iets dat zelden voorkomt in de wielrennerij, maar nu toch de geruchtenmolen meer dan waard zo blijkt.
Deze verhalen zetten bij menigeen ook vraagtekens wat betreft de Olympische zege.
Echter blijft wel staan dat Vinokourov een groots renner is geweest.
Mooie overwinningen, spectaculaire come-backs en met zijn nimmer aflatende aanvalslust een renner die de koersen waarin hij van start ging kleur gaf.
Missen zal ik hem dan ook zeker.
Tot slot nog de bewegende beelden van zijn laatste etappezege in de Tour (2010).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten