De honderdste Tour de France wordt woensdag gepresenteerd.
Een Grand Depart op Corsica, gevolgd door wellicht een aantal spectaculaire etappes.
Zo zou er volgens geruchten een etappe komen met tweemaal de beklimming van Alpe d'huez erin, een klimtijdrit op Le Semnoz en een tijdrit naar Mont Saint Michel.
Wat er allemaal gaat gebeuren is dan nog wel even de vraag.
In elk geval zouden ze alvast extra gele truien kunnen reserveren.
Zoals iedere schaatser die de elfstedentocht uitrijdt (op tijd) een kruisje krijgt, krijgt elke renner die de Tour uitrijdt gewoon de gele trui omdat steevast na een aantal weken, maanden of jaren de uitslag toch aangepast wordt.
maandag 22 oktober 2012
vrijdag 19 oktober 2012
Voor wie de weg inmiddels kwijt is.
Alle dopingverhalen, alle verdenkingen en alle doktoren zorgen ervoor dat je soms door de spuiten het bos niet meer ziet.
Een netwerk aan toprenners die op hun beurt gelinkt zijn aan dubieuze artsen, zaken of ploegleiders kan hierbij helpen.
Dit alles uitgezet door een andere fanaat.
Inmiddels is het lijstje alweer wat achterhaald: aan Ferrari kunnen nu (waarschijnlijk) ook Menchov, Petrov, Gusev, Scarponi (ik dacht dat hij al langer daarmee in verband was gebracht), Ignatiev, Petrov en Ongarato worden gelinkt, als ook ongeveer de hele Astana en Radioshack-ploegen.
Een netwerk aan toprenners die op hun beurt gelinkt zijn aan dubieuze artsen, zaken of ploegleiders kan hierbij helpen.
Dit alles uitgezet door een andere fanaat.
Inmiddels is het lijstje alweer wat achterhaald: aan Ferrari kunnen nu (waarschijnlijk) ook Menchov, Petrov, Gusev, Scarponi (ik dacht dat hij al langer daarmee in verband was gebracht), Ignatiev, Petrov en Ongarato worden gelinkt, als ook ongeveer de hele Astana en Radioshack-ploegen.
Sponsoren die stoppen: Rabobank
Na een boel "renners die stoppen" verhalen, is het nu eens tijd om te schrijven over een vertrekkende sponsor.
Een sponsor die eigenlijk wel tot het meubilair van de wielersport hoorde.
De oranje, witte blauwe tenues vormden een vaste waarde in de grote koersen.
Soms als mikpunt van hoon, maar ook vaak succesvol.
Het was allemaal begonnen in 1984 toen Jan Raas en Peter Post uiteen waren gevochten en Raas met een aantal volgelingen een nieuwe ploeg begon, met Kwantum als de hoofdsponsor.
Na 1984 werd Jan Raas teammanager en zou dat ook blijven, sponsoren als Buckler, Superconfex, Wordperfect (Novell) verslijtend voordat Rabobank de hoofdsponsoring op zich zou gaan nemen.
Een ploeg met grote ambities om de wisselende successen van de ploeg om te zetten in constantere prestaties.
Iets dat ze al gauw prima zou lukken.
Ook de beruchte dopingtour van 1998 werd zonder kleerscheuren doorstaan, waar de andere Nederlandse ploeg -met sponsorgeld van verzekeringsmaatschappij TVM- de genadestoot kreeg en de gehele wielersport haar eerste van een serie zwarte bladzijden omsloeg.
Een eerste deukje in het zuivere imago van de Raboploeg kwam met een te hoog hematocriet van Erik Dekker, vlak voor een WK.
Een te strak stuwbandje tijdens het bloedprikken zou de oorzaak zijn geweest, dus "we" konden wel weer rustig verder slapen.
Tot rond 2005 er weer meer beroering in de dopingschandalen begon te komen.
Rory Sutherland bleek positief te zijn en werd meteen de oranje-blauwe deur gewezen.
Het kon niet uitblijven, hoewel velen dat wel gedacht hadden en het was eigenlijk niet de vraag of er nog eens een schandaal zou komen, maar wanneer.
We zitten twee jaar verder, in de Tour als Michael Rasmussen in het geel belandt na een monsterontsnapping.
De voorsprong kan hij prima verdedigen en de kans groeit zelfs zienderogen dat hij de Tour ook gaat winnen.
Echter is er een probleem met de Deen: hij heeft een aantal malen te laat zijn whereabouts ingeleverd en de laatste keer dat hij de whereabouts moest geven zelfs gelogen dat hij in Mexico was, terwijl hij in de dolomieten bleek te zitten en ook ging trainen in de Pyreneeën.
De ploegleider en directeur (Breukink en Theo de Rooij) wisten dat hij dit van plan was, aangezien Rasmussen hen mailde om dit allemaal stil te houden.
Ondanks dit gegeven en een aantal waarschuwingen van de Deense wielerbond en de UCI mocht Rasmussen gewoon van start gaan.
Toen dit nieuws even later toch de Tour bereikte was er eerst nog de reactie van het ASO dat de UCI de Tour zou proberen te beschadigen.
Na zijn goede tijdrit beginnen de Fransen -en ook Duitsers- steeds harder te protesteren tegen Rasmussen.
Ook de feiten lijken zich steeds meer tegen hem te keren, maar de ploeg blijft als een blok achter Rasmussen staan.
Pas wanneer Davide Cassani voor een Deense zender vertelt dat hij Rasmussen in Italië zag trainen op het moment dat hij in Mexico zou verblijven confronteert Theo de Rooij Rasmussen met dat verhaal.
Michael geeft toe en pas dan besluit hij, na overleg met de sponsor, Rasmussen in zijn gele tricot uit de Tour te zetten en ook meteen te ontslaan.
Theo de Rooij stapt als gevolg van deze affaire zelf ook op en Rabobank likt de wonden.
Wellicht al een eerste moment van twijfel om de sponsoring voort te zetten.
Met een nieuwe directeur gaat de ploeg netjes door.
Echter komen er naast enkele nieuwe successen ook meer dopinggeruchten -en affaires.
Langzamerhand zelfs meer dopinggeruchten dan successen zelfs.
Bernhard Kohl, inmiddels in dienst van Gerolsteiner en gepakt na een onwaarschijnlijk sterke Tour.
Deze Oostenrijker blijkt tijdens zijn opleidingsperiode bij Rabo al aan de doping te hebben gezeten.
Ook staat Thomas Dekker plotseling buiten en de geruchten dat de oorzaak bij het D-woord gezocht kan worden worden een tijd later bevestigd wanneer Dekker opnieuw gepakt blijkt te zijn.
In 2009 worden dezelfde Dekker, samen met Boogerd en Menchov ook nog eens verdacht van het verrijken van hun bloed bij het Weense Lab Humanplasma.
Eerder dit jaar komt de Volkskrant al eens met een bericht waarin verteld wordt dat Rabobank het gebruik van doping tolereerde, tot 2007 (toen Chicken Rasmussen aan het dopingspit ging).
Rabo legt het verhaal naast zich neer en alles blijft zijn gangetje gaan.
Tot de volgende bom barst rondom Lance Armstrong, Bruyneel en zijn hele gevolg.
Leipheimer bekent namelijk in het USADA-rapport ook in zijn Rabojaren niet clean rond te hebben gekoerst.
Vervolgens liggen ook Barredo en Menchov onder vuur met bij de Spanjaard afwijkende bloedwaarden en bij de Rus is het de connectie met de beruchte "Epo is niet gevaarlijker dan sinaasappelsap" dokter Ferrari.
Het onderzoek naar deze dubieuze dokter begint binnenkort en zal waarschijnlijk een volgende klap gaan geven in de wielersport.
Rabo wacht het in elk geval niet langer af.
Ditmaal geen verleden om achter zich te laten en met een schone lei te beginnen, want in een schone wielersport gelooft de directie van Rabobank (eindelijk) niet meer.
Volgend jaar geen Rabobank meer op de tenues van de renners, maar een blanco exemplaar als was het witgewassen.
Tot 2016 wordt nog wel betaald door de bank, maar daarna gaat de geldkraan definitief dicht.
Overigens is het niet uit te sluiten dat er meer sponsoren gaan verdwijnen naar aanleiding van het USADA-rapport en andere grote zaken zoals de aankomende onderzoeken naar Michele Ferrari..
maandag 15 oktober 2012
Verdacht of niet verdacht: wie is niet (Dirk) de mol?
Na jaren wielrennen bekijken en als in Wie is de Mol? vele executies (lees positieve plasjes en bekentenissen) gezien te hebben ben ik nog altijd op zoek naar wie de mol is.
De mol als renner die niet gebruikt en gewoon clean meepeddelt tussen de spuitende junkies.
Wie kan of kon deze mol zijn?
Er zijn slechts enkele namen die hiervoor in aanmerking komen.
Meestal zijn het renners waarvan anderen beweren dat ze niet of nauwelijks gebruikten, of renners die gewoon nooit genoemd of betrapt werden.
Ook het rijden voor dubieuze ploegleiders (lees: Bruyneel, Saiz, Riis, Gianetti, Lefevre) is vrijwel in elk geval voldoende om de renners uit te vlakken.
We houden nog over:
David Moncoutie:
Volgens ploeggenoten was hij clean in de tijd dat Cofidis door een groot dopingonderzoek rolde.
Hij gold daarnaast als een eeuwig rondetalent en won een aantal leuke etappes door de jaren heen.
Christophe Moreau:
Wordt genoemd door Vaughters in een chat met Frankie Andreu, waarin men het volgende over de Fransman zegt:
En daarnaast won Moreau wel de proloog in 2001, voor mannen als Igor gonzalez de Galdeano en Lance himself.
Verder kan ik nog wel wat namen noemen die tot dusver buiten verdenkingen of positieve testen bleven.
Dan komen we op renners als: Kurt van de Wouwer, Steve de Wolf, Grischa Niermann, Marc Wauters, Walter Beneteau, Sandy Casar, Inigo Chaurreau, en eeuwig talent Benoit Salmon.
Veel Fransen, subtoppers en knechten.
Nederlandse renners die wellicht niet gebruikten zijn er weinig, maar wie weet vielen jongens als Engels, Eltink, Wielinga en ook Weening in de jaren tussen zijn ritzege in de Tour en de volgende in de Giro vaak tegen of verdwenen zelfs in de vergetelheid omdat ze minder of niet mee wilden doen aan het spuit -en slikwerk.
Uiteraard kan het ook gewoon glashard zijn dat ze ondanks het spul niet konden uitgroeien tot een goede klimmer of goede klassiekerrenner (zie ook Marc Lotz).
De mol als renner die niet gebruikt en gewoon clean meepeddelt tussen de spuitende junkies.
Wie kan of kon deze mol zijn?
Er zijn slechts enkele namen die hiervoor in aanmerking komen.
Meestal zijn het renners waarvan anderen beweren dat ze niet of nauwelijks gebruikten, of renners die gewoon nooit genoemd of betrapt werden.
Ook het rijden voor dubieuze ploegleiders (lees: Bruyneel, Saiz, Riis, Gianetti, Lefevre) is vrijwel in elk geval voldoende om de renners uit te vlakken.
We houden nog over:
David Moncoutie:
Volgens ploeggenoten was hij clean in de tijd dat Cofidis door een groot dopingonderzoek rolde.
Hij gold daarnaast als een eeuwig rondetalent en won een aantal leuke etappes door de jaren heen.
Christophe Moreau:
Wordt genoemd door Vaughters in een chat met Frankie Andreu, waarin men het volgende over de Fransman zegt:
FDREU: look at why everyone leaves, it's way to controlling
Cyclevaughters: once I went to CA and saw that now all the teams got 25 injections
every day, i felt really guilty
Cyclevaughters: hell, CA was ZERO
FDREU: you mean all the riders
Cyclevaughters: Credit Agricole
FDREU: it's crazy
Cyclevaughters: So, I realized lance was full of shit when he'd say everyone was
doing it
FDREU: You may read stuff that i say to radio or press, praising the Tour and lance
but it's just playing the game
Cyclevaughters: believe me, as carzy as it sounds - Moreau was on nothing. Hct of
39%
FDREU: when in 2000-2001
Cyclevaughters: so, that's when you start thinking... hell, kevin was telling me
that after 2000 Ullrich never raced over 42%--- yeah moreau in 2000-2001
Echter wil een hematocriet van 39 nog niet alles zeggen, er zijn ook andere middeltjes.En daarnaast won Moreau wel de proloog in 2001, voor mannen als Igor gonzalez de Galdeano en Lance himself.
Verder kan ik nog wel wat namen noemen die tot dusver buiten verdenkingen of positieve testen bleven.
Dan komen we op renners als: Kurt van de Wouwer, Steve de Wolf, Grischa Niermann, Marc Wauters, Walter Beneteau, Sandy Casar, Inigo Chaurreau, en eeuwig talent Benoit Salmon.
Veel Fransen, subtoppers en knechten.
Nederlandse renners die wellicht niet gebruikten zijn er weinig, maar wie weet vielen jongens als Engels, Eltink, Wielinga en ook Weening in de jaren tussen zijn ritzege in de Tour en de volgende in de Giro vaak tegen of verdwenen zelfs in de vergetelheid omdat ze minder of niet mee wilden doen aan het spuit -en slikwerk.
Uiteraard kan het ook gewoon glashard zijn dat ze ondanks het spul niet konden uitgroeien tot een goede klimmer of goede klassiekerrenner (zie ook Marc Lotz).
zondag 14 oktober 2012
Beerput, de leuke plaatjes.
Uiteraard is het hele gebeuren rondom Lance en de zijnen goed voor cartoons en andere grappen.
Chasse patat en Mayo zet er een paar op een rijtje.
En tot slot een eigen bedenksel:
Chasse patat en Mayo zet er een paar op een rijtje.
En tot slot een eigen bedenksel:
vrijdag 12 oktober 2012
Terugkijken met de feiten die we nu weten.
Alle beerputten worden weer opengetrokken, alle wielervolgers, critici en de haters zijn erbij om hun mening te ventileren.
Het jaarlijkse dopinggala valt in elk geval laat ditmaal.
Daarnaast zijn er nog steeds mensen die verbaasd kunnen zijn dat Armstrong en zijn aanhang toch niet zonder de stimulerende middelen als een machine konden koersen.
Zo goedgelovig kan ik helaas niet naar de koers kijken, maar desondanks probeer ik altijd maar lekker van de koers te genieten en niet te denken dat de winnaar en andere toppers die op dat moment de koers maken over een jaar of wat allemaal gepakt zijn of minstens zwaar verdacht.
In sommige gevallen kan ik tijdens de koers al niet geloven dat een renner dat op de legale middelen deed (Sella in de Giro, de wederopstanding van Landis en Ricco in 2008 om er een paar te noemen).
In andere gevallen werd ik er op geattendeerd door andere users op internetfora of de schaarse vrienden die ook wielrennen leuk vinden.
Oude gedrogeerde koeien opvissen
In 1999 tekende ik, nog min of meer kind zijnde, al een Lance Armstrong die achter een ploegleiderswagen fietste waaruit vele armpjes staken die hem pillen en spuitjes aanreikten.
Helaas was het een vrij lelijke tekening en heb ik deze een aantal jaren terug weggegooid.
Ook maakte ik een alternatief dopingklassement van de Tour 2000.
De renners achter Lance Armstrong eindigden in dat klassement niet op minuten en seconden achterstand, maar op doses EPO of andere middelen die ze minder hadden gebruikt.
Dat het nog eens de waarheid dicht zou benaderen had ik destijds waarschijnlijk niet door..
Dan ontdek je internet en de fora waar men ook met een dopingkritische blik naar de prestaties van de renners kijkt.
Mensen posten interessante visies die door anderen vaak weggelachen werden, maar waarvan ik toch al zoiets had "dat zou zomaar eens waar kunnen zijn"!
Een paar van deze mooie postings uit de tijden dat we nog keken naar schier oneindige reeks van Tourzeges van "The Boss" en de daaropvolgende aanloop naar de barstende Puertozaak.
Zo viel het in het begin van de Tour in 2005 op dat de renners van Discovery Channel door het ijs zakten tijdens een tussenrit in de Vogezen waarin plots wat harder werd gekoerst.
en user JohnDDD reageerde daar als volgt op:
We gaan verder met postings uit de zomer van 2005 waarin dezelfde John, met andere users, wat rake opmerkingen plaatst:
Vooral die ex-verzorgster van hem is opvallend. Schijnt een vrij vriendelijke dame te zijn.
Dingen die zij gezegd heeft zijn dat de hematocriet van Armstrong op een gegeven moment 41 was en dat ze vroeg wat hij ging doen en dat hij zei dat hij ging doen wat de anderen ook deden. Ook heeft ze gezegd dat ze eens een zak met spuiten moest dumpen voor hem.
Ik vraag me wel af hoe je EPO kunt gebruiken zonder dat men erachter komt, zeker als je 1e staat in het klassement en elke dag moet plassen.
Later ook:
Hmm nu ik over Armstrong nadenk ga ik het ook verdacht vinden. Vooral Hamilton die eerst super rijdt bij Lance en dan ook de Dauphiné wint, daarna voor CSC rijdt en ietsje minder is, maar wel goed, en daarna voor Phonak vreselijk slecht is en gaat bloeddopen.
Livingston, die super is voor Armstrong en daarna bij Telekom en Cofidis gewoon zeer matig is.
Hincapie, die het peloton leidt op de Galibier en daarna nog een minuut van het tijdsverschil affietst in de afdaling. Oh ja, in de Dauphiné was die ook niet slecht en in de klassiekers ook niet.
In de Dauphiné rijdt Armstrong nog matigjes, en moet hij bij mensen als Leipheimer blijven en kan hij Vino niet eens volgen. Daarna traint hij wat en in de tijdrit knalt hij opeens de stenen uit de straat met zijn hele team. In de ploegentijdrit is zijn hele team super. Daarna wordt zijn team verrast en komen ze nauwelijks een berg van 2e categorie over. De dag erna is het team weer super.
Daarnaast werden ook vraagtekens gezet bij Quickstep en in het bijzonder Patrick Lefevre.
Lefevre heeft natuurlijk wel opvallend proteges in huis gehad die betrapt zijn of in verband zijn gebracht met doping. Musseeuw, Lotz, VDB, Virenque, ploegdokter van Mol, Garzelli.
Het zijn in ieder geval opvallende tempobeulen die rijden bij Quick Step, doen soms denken aan de tijden van Gewiss Ballan. En we weten waar die op reden in die jaren. In de Mapei tijd was met 3 man als eersten eindigen in Parijs Roubaix een mooi kunststukje, maar tegelijkertijd een prestatie waar je vraagtekens bij kan zetten.
Overigens boeit het me geen ruk wat ze gebruiken, maar zit soms wel met verbazing te kijken wat die gasten presteren. Een Tankink die na de HEW Classic van 250 Km nog even beweert dat hij zich nog best wel goed voelde. Iets wat je ook duiidelijk kon zien aan het op kop sleuren in de laatste ronde. Misschien een niet al te zware koers, maar het peleton had ook niet stilgestaan in het laatste uur voor die doorkomst.
Met al deze verhalen in het achterhoofd en verschillende believers die denken dat er anno 2012 minder wordt gebruikt ben ik al benieuwd naar wat we over pakweg 7 jaar weten van de renners die nu in de top meedoen.
Zou dan bijvoorbeeld de Sky-ploeg gefileerd zijn, het erg goed presteren van Omega Pharma - Lotto vorig jaar in tegenstelling tot dit jaar verklaard zijn en weten we dan waar Europcar de mosterd haalde?
Welke doping wordt er dan gebruikt, of is bijvoorbeeld dit seizoen al mee geëxperimenteerd (te denken aan gendoping).
De tijd zal het uitwijzen.
Of is de wielersport ondertussen gewoonweg een langzame dood gestorven als was het een offer aan de sporten waarin het dopinggebruik totaal onder de (gras)mat wordt geveegd?!
Het jaarlijkse dopinggala valt in elk geval laat ditmaal.
Daarnaast zijn er nog steeds mensen die verbaasd kunnen zijn dat Armstrong en zijn aanhang toch niet zonder de stimulerende middelen als een machine konden koersen.
Zo goedgelovig kan ik helaas niet naar de koers kijken, maar desondanks probeer ik altijd maar lekker van de koers te genieten en niet te denken dat de winnaar en andere toppers die op dat moment de koers maken over een jaar of wat allemaal gepakt zijn of minstens zwaar verdacht.
In sommige gevallen kan ik tijdens de koers al niet geloven dat een renner dat op de legale middelen deed (Sella in de Giro, de wederopstanding van Landis en Ricco in 2008 om er een paar te noemen).
In andere gevallen werd ik er op geattendeerd door andere users op internetfora of de schaarse vrienden die ook wielrennen leuk vinden.
Oude gedrogeerde koeien opvissen
In 1999 tekende ik, nog min of meer kind zijnde, al een Lance Armstrong die achter een ploegleiderswagen fietste waaruit vele armpjes staken die hem pillen en spuitjes aanreikten.
Helaas was het een vrij lelijke tekening en heb ik deze een aantal jaren terug weggegooid.
Ook maakte ik een alternatief dopingklassement van de Tour 2000.
De renners achter Lance Armstrong eindigden in dat klassement niet op minuten en seconden achterstand, maar op doses EPO of andere middelen die ze minder hadden gebruikt.
Dat het nog eens de waarheid dicht zou benaderen had ik destijds waarschijnlijk niet door..
Dan ontdek je internet en de fora waar men ook met een dopingkritische blik naar de prestaties van de renners kijkt.
Mensen posten interessante visies die door anderen vaak weggelachen werden, maar waarvan ik toch al zoiets had "dat zou zomaar eens waar kunnen zijn"!
Een paar van deze mooie postings uit de tijden dat we nog keken naar schier oneindige reeks van Tourzeges van "The Boss" en de daaropvolgende aanloop naar de barstende Puertozaak.
Zo viel het in het begin van de Tour in 2005 op dat de renners van Discovery Channel door het ijs zakten tijdens een tussenrit in de Vogezen waarin plots wat harder werd gekoerst.
en user JohnDDD reageerde daar als volgt op:
Ik vind hem niet negatief klinken over zijn eigen prestaties; wel over het team natuurlijk maar ja.
Wie denkt met mij dat de ploeg van Armstrong vandaag nog niet belangrijk genoeg vond om de hematocriet naar 49 bij te stellen?
God ik hoop maar dat Armstrong doping gebruikt en dat hij en zijn team hadden besloten pas vanaf morgen te beginnen.
Jaren later blijken de postings behoorlijk waar te zijn, zo werd het spelletje in kamp Armstrong gewoon gespeeld.
Wie denkt met mij dat de ploeg van Armstrong vandaag nog niet belangrijk genoeg vond om de hematocriet naar 49 bij te stellen?
God ik hoop maar dat Armstrong doping gebruikt en dat hij en zijn team hadden besloten pas vanaf morgen te beginnen.
Jaren later blijken de postings behoorlijk waar te zijn, zo werd het spelletje in kamp Armstrong gewoon gespeeld.
We gaan verder met postings uit de zomer van 2005 waarin dezelfde John, met andere users, wat rake opmerkingen plaatst:
Vooral die ex-verzorgster van hem is opvallend. Schijnt een vrij vriendelijke dame te zijn.
Dingen die zij gezegd heeft zijn dat de hematocriet van Armstrong op een gegeven moment 41 was en dat ze vroeg wat hij ging doen en dat hij zei dat hij ging doen wat de anderen ook deden. Ook heeft ze gezegd dat ze eens een zak met spuiten moest dumpen voor hem.
Ik vraag me wel af hoe je EPO kunt gebruiken zonder dat men erachter komt, zeker als je 1e staat in het klassement en elke dag moet plassen.
Later ook:
Hmm nu ik over Armstrong nadenk ga ik het ook verdacht vinden. Vooral Hamilton die eerst super rijdt bij Lance en dan ook de Dauphiné wint, daarna voor CSC rijdt en ietsje minder is, maar wel goed, en daarna voor Phonak vreselijk slecht is en gaat bloeddopen.
Livingston, die super is voor Armstrong en daarna bij Telekom en Cofidis gewoon zeer matig is.
Hincapie, die het peloton leidt op de Galibier en daarna nog een minuut van het tijdsverschil affietst in de afdaling. Oh ja, in de Dauphiné was die ook niet slecht en in de klassiekers ook niet.
In de Dauphiné rijdt Armstrong nog matigjes, en moet hij bij mensen als Leipheimer blijven en kan hij Vino niet eens volgen. Daarna traint hij wat en in de tijdrit knalt hij opeens de stenen uit de straat met zijn hele team. In de ploegentijdrit is zijn hele team super. Daarna wordt zijn team verrast en komen ze nauwelijks een berg van 2e categorie over. De dag erna is het team weer super.
Daarnaast werden ook vraagtekens gezet bij Quickstep en in het bijzonder Patrick Lefevre.
Lefevre heeft natuurlijk wel opvallend proteges in huis gehad die betrapt zijn of in verband zijn gebracht met doping. Musseeuw, Lotz, VDB, Virenque, ploegdokter van Mol, Garzelli.
Het zijn in ieder geval opvallende tempobeulen die rijden bij Quick Step, doen soms denken aan de tijden van Gewiss Ballan. En we weten waar die op reden in die jaren. In de Mapei tijd was met 3 man als eersten eindigen in Parijs Roubaix een mooi kunststukje, maar tegelijkertijd een prestatie waar je vraagtekens bij kan zetten.
Overigens boeit het me geen ruk wat ze gebruiken, maar zit soms wel met verbazing te kijken wat die gasten presteren. Een Tankink die na de HEW Classic van 250 Km nog even beweert dat hij zich nog best wel goed voelde. Iets wat je ook duiidelijk kon zien aan het op kop sleuren in de laatste ronde. Misschien een niet al te zware koers, maar het peleton had ook niet stilgestaan in het laatste uur voor die doorkomst.
Met al deze verhalen in het achterhoofd en verschillende believers die denken dat er anno 2012 minder wordt gebruikt ben ik al benieuwd naar wat we over pakweg 7 jaar weten van de renners die nu in de top meedoen.
Zou dan bijvoorbeeld de Sky-ploeg gefileerd zijn, het erg goed presteren van Omega Pharma - Lotto vorig jaar in tegenstelling tot dit jaar verklaard zijn en weten we dan waar Europcar de mosterd haalde?
Welke doping wordt er dan gebruikt, of is bijvoorbeeld dit seizoen al mee geëxperimenteerd (te denken aan gendoping).
De tijd zal het uitwijzen.
Of is de wielersport ondertussen gewoonweg een langzame dood gestorven als was het een offer aan de sporten waarin het dopinggebruik totaal onder de (gras)mat wordt geveegd?!
donderdag 11 oktober 2012
Coming Out Day(s) in de wielerwereld.
11 oktober is coming out day, dé dag waarin het uit de kast komen
voor je homo -danwel biseksualiteit speciale aandacht krijgt.
Een grote stap nog steeds voor velen.
Net op -en rond die dag komen er een riedel aan nieuwe dopingverhalen uit de kast rollen.
Zoals bij een aantal homo's het geval is: een groot deel van de buitenwereld had al een donkerroze vermoeden en zat te wachten op de verlossende woorden.
De voorgeschiedenis was al neergelegd: Lance Needleinarmstrong gaf zijn strijd tegen het USADA op en een andere oud-zondaar had een boek geschreven dat ook het een en ander aan prikkelende verhalen over een leven in het wielerpeloton bevatte.
Veel wielerfans zijn als de bekenden van de homo of lesbo die allang wisten dat hij of zij het is, maar alleen nog van degene moesten horen om het ook echt openlijk te kunnen zeggen.
George Hincapie, Levi Leipheimer, Tom Danielson, Christian Vandevelde, David Zabriskie en uiteraard ook Johan Bruyneel waren niet bepaald de laatste namen die je zou verwachten om uit de kast te komen.
Bruyneel, Hincapie en Lance koersten uiteraard zelf nog in de dagen dat men aan tafel voor de koers opschepte over hoe hoog men het hematocriet wist te spuiten en de anderen reden onder diezelfde Bruyneel en de zijnen leuke wedstrijden bijeen.
Hoewel Levi Leipheimer ook aan de EPO zat in zijn jaren bij Rabobank, Rasmussen gepakt werd, Thomas Dekker kind aan huis was bij dottore Ferrari, Erik Dekker wel eens een te strak bandje om zijn arm had en er ook geruchten gingen over een Weense (Rabo)bank met net iets andere liquide middelen blijft Michael Boogerd beweren dat hij niets gebruikt heeft.
Juist: vijfde in een Tour met alle niet gepakte dopeurs van dat jaar, winnen van Lance in de Amstel Gold Race en jaar in jaar uit meedoen om de grote knikkers met Di Luca, Vinokourov, Rebellin, Sinkewitz, Schleck, Basso, Frigo, Mazzoleni, Hamilton, VDB en nog een rits van dat soort namen die door de jaren de revu passerden.
You do the math, zou je zeggen.
Niet dat dopinggebruik zo erg is, wanneer op wellicht Moncoutie en een paar andere brave mannen na, iedereen gebruikte en zo dus met gelijke wapens streed.
Als iedereen uit de kast komt zou je toch ook moeten durven, of zou het toch, zou het echt zo zijn dat Boogie toch clean ten strijde trok ?
Ijdele hoop, maar een mens mag fantaseren.
Het probleem is vooral de gezondheid van die mannen: naast dat het beoefenen van topsport sowieso al niet bepaald gezond is zal dopinggebruik ongetwijfeld bijgedragen hebben aan verslavingen, depressies, hartkwalen en god weet wat nog meer.
Een grote stap nog steeds voor velen.
Net op -en rond die dag komen er een riedel aan nieuwe dopingverhalen uit de kast rollen.
Zoals bij een aantal homo's het geval is: een groot deel van de buitenwereld had al een donkerroze vermoeden en zat te wachten op de verlossende woorden.
De voorgeschiedenis was al neergelegd: Lance Needleinarmstrong gaf zijn strijd tegen het USADA op en een andere oud-zondaar had een boek geschreven dat ook het een en ander aan prikkelende verhalen over een leven in het wielerpeloton bevatte.
Veel wielerfans zijn als de bekenden van de homo of lesbo die allang wisten dat hij of zij het is, maar alleen nog van degene moesten horen om het ook echt openlijk te kunnen zeggen.
George Hincapie, Levi Leipheimer, Tom Danielson, Christian Vandevelde, David Zabriskie en uiteraard ook Johan Bruyneel waren niet bepaald de laatste namen die je zou verwachten om uit de kast te komen.
Bruyneel, Hincapie en Lance koersten uiteraard zelf nog in de dagen dat men aan tafel voor de koers opschepte over hoe hoog men het hematocriet wist te spuiten en de anderen reden onder diezelfde Bruyneel en de zijnen leuke wedstrijden bijeen.
Hoewel Levi Leipheimer ook aan de EPO zat in zijn jaren bij Rabobank, Rasmussen gepakt werd, Thomas Dekker kind aan huis was bij dottore Ferrari, Erik Dekker wel eens een te strak bandje om zijn arm had en er ook geruchten gingen over een Weense (Rabo)bank met net iets andere liquide middelen blijft Michael Boogerd beweren dat hij niets gebruikt heeft.
Juist: vijfde in een Tour met alle niet gepakte dopeurs van dat jaar, winnen van Lance in de Amstel Gold Race en jaar in jaar uit meedoen om de grote knikkers met Di Luca, Vinokourov, Rebellin, Sinkewitz, Schleck, Basso, Frigo, Mazzoleni, Hamilton, VDB en nog een rits van dat soort namen die door de jaren de revu passerden.
You do the math, zou je zeggen.
Niet dat dopinggebruik zo erg is, wanneer op wellicht Moncoutie en een paar andere brave mannen na, iedereen gebruikte en zo dus met gelijke wapens streed.
Als iedereen uit de kast komt zou je toch ook moeten durven, of zou het toch, zou het echt zo zijn dat Boogie toch clean ten strijde trok ?
Ijdele hoop, maar een mens mag fantaseren.
Het probleem is vooral de gezondheid van die mannen: naast dat het beoefenen van topsport sowieso al niet bepaald gezond is zal dopinggebruik ongetwijfeld bijgedragen hebben aan verslavingen, depressies, hartkwalen en god weet wat nog meer.
maandag 8 oktober 2012
Renners die stoppen: Oscar Freire
Oscar Freire was een renner wisselvallig als het weer.
Hij was er eentje die wanneer juist als je er heel veel van ging verwachten zwaar geblesseerd aan zijn billen (derde bal) of aan zijn knie -zijn zwakke plekken- afhaakte en maandenlang van de leg kon zijn.
Echter wanneer iedereen hem dan niet meer verwachtte sprong hij plots, haast uit het totale niets, met een prachtige jump of aanval terug op het erepodium.
Freire had namelijk weinig nodig om weer in topvorm te zijn, een godsgeschenk dat hem uiteraard geen windeieren zou doen leggen.
1999 is het, wanneer het allemaal begint voor de dromerige renner uit Torrelavega.
In het najaarszonnetje, ergens in het Italiaanse Verona, waant Freire zich voor het eerst in deze droom.
Na een selectieve koers is hij nog steeds bij de overlevenden: een elitegroepje anno 1999, dus met Ullrich, Camenzind, VDB, Boogerd en Casagrande.
Freire reageert op een aanval van Camenzind, maar die reikt niet ver.
Het groepje komt weer samen en valt in de aanloop naar de schier onvermijdelijk eindsprint stil.
Behalve één renner die aan de rechterkant van het groepje besluit vol door te rijden.
Oscar Freire.
De rest komt veel te laat en is, net als het wielerminnende publiek, verbaasd.
Niemand zou eigenlijk vermoeden dat hij het nog eens tweemaal zou herhalen, waaronder zelfs een tweede maal in de stad waar hij zijn eerste won.
Een groots wielerleven was geboren.
Een wielerleven omhuld door verschillende mythes, maar ook getekend door veel overwinningen.
Verscheidene koersen zouden op bijna identieke manier verlopen als zijn eerste WK.
Niet door onbekendheid, maar juist na een blessure of het prima kunnen verbergen van zijn ranke lijf kon hij als een Diablo uit de doos tevoorschijn komen.
Zijn stijl, zijn manier van vallen en opstaan en de grappige akkefietjes met vergeten schoenen, vergeten fietsen op training of zelfs verdwalen tijdens een trainingstocht zorgden voor het onuitwisbare beeld van een dromerige renner.
Het equivalent van een verstrooide professor, maar dan eentje die verdomd snel kan fietsen.
Rabobank had een makkelijke aan de Spaanse knikkebol: hij had namelijk geen sprinttreintje nodig, maar zocht doodleuk zijn eigen weg wel in dat nerveuze gedrang.
Freire vond met zijn ogen dicht wel de weg in de koers, met wellicht een mix van hogere wiskunde en aan gekte grenzende genialiteit.
Ondertussen kon de ploeg zich voor de rest richten op een klassement voor Menchov, terwijl Freire en passant een aantal mooie ritten en klassiekers greep.
Met name de heuvelachtige finales van Milaan - San Remo en de Brabantse pijl lagen hem perfect.
Een Cycling Myth kan het verhaal van Boogerd uit die laatstgenoemde wedstrijd wel genoemd worden.
Hier zou de dromende Oscarito namelijks ineens wakker zijn geschrokken en aan Boogerd gevraagd hebben hoeveel rondes er nog te gaan waren.
Boogerd zou hem vervolgens verbaasd toegeschreeuwd hebben dat het de allerlaatste ronde was, waarop Freire meteen uit zijn slof schoot en de sprint wist te winnen.
Nader onderzoek van allerlei Mythbusters wees uit dat dit voorval nooit kan hebben plaatsgevonden in die wedstrijd, maar het zegt genoeg dat het verhaal in het geval Freire niet ongeloofwaardig in de oren klinkt.
Het is misschien (zeg maar: hoogstwaarschijnlijk) hem wel eens overkomen in een andere wedstrijd.
Hoewel de jaren duidelijk begonnen te tellen zat Oscarito afgelopen seizoen nog eens dicht bij een stunt in de Amstel Gold Race.
Zijn vlucht had iets weg van een poging tot sportieve wraak op de Raboleiding.
Deze had hem geen nieuw contract aangeboden nadat Freire had gezegd dat 2012 zijn laatste seizoen zou worden, tenzij hij nog eens wereldkampioen zou weten te worden.
Oscarito vond het een kille, onvriendelijke behandeling van een ploeg die hij vele successen had bezorgd.
Zijn aanval reikte ver, tot op de steile meters van de Cauberg.
Terwijl de anderen rap naderden leken de benen, als door Salvador Dali geschilderd, samen met de tijd te smelten.
Met de grootste moeite kon hij zich nog naar een vierde plek slepen.
Verschillende valpartijen en nederlagen in het voorbije jaar duidden eigenlijk wel aan dat het tijd is om op te stappen en aan een volgende droom te beginnen.
Ondertekende zal Freire ook gaan missen..
donderdag 4 oktober 2012
Paolo Bettini 2006, een nare vloek.
Een veelbesproken mythe is het in de wielerwereld: die vloek van de regenboogtrui.
Meestal treft de vloek de renner letterlijk tijdens of buiten de koers.
Dit kan ook een deels psychische vloek zijn, waarin druk en de wil om vorm te behouden regelmatig de desbetreffende renner de Das omdoet.
Waar vaak de renner zelf het meest last heeft van de vloek kan er in een bizar geval ook sprake zijn van het feit dat een ander zwaar getroffen wordt.
Dat laatste zou het geval zijn bij Paolo Bettini.
Paolo was nog in een roes van hetgeen hij bleefd had in Salzburg.
De regenboogtrui pronkte trots in het huis van de Krekel en voor familie en vrienden zou er ook een groot feest komen.
Bettini had uiteraard de trui al dagelijks gedragen en vol Italiaanse trots geshowed aan zijn familie e gli amici.
Paolo had nog een wens dat seizoen: schitteren in Lombardije, op de manier zoals hij vorig jaar iedereen in de sprint zijn wil oplegde.
Of beter nog: solo, wijzend naar de welverdiende regenboog op zijn buik.
Na de laatste koers van het jaar moest dan het grote feest komen.
Broer Sauro zou het allemaal organiseren terwijl Paolo ondertussen zich klaarmaakt voor de koers van de vallende bladeren en uiteraard ook de Coppa Sabatini die hij een week voor de laatste afspraak aan wil doen.
Op een herfstavond heeft Sauro met vrienden vergaderd over het organiseren van het grote feest.
Als iedereen er wel over uit is hoe dat feest vorm gaat krijgen stapt Sauro in zijn Subaru om naar vrouw en zoon terug te rijden.
Echter, vlakbij huis slaat het noodlot toe.
Sauro verliest de macht over het stuur, slipt en vliegt via een muurtje in een sloot.
Hoewel de brandweer er vlug bij is om hem te bevrijden en de ambulance hem met spoed naar het ziekenhuis brengt komt de hulp te laat.
Sauro overlijdt in het ziekenhuis..
Paolo komt met een harde klap terug op aarde.
Zwaar aangeslagen kan hij en de familie zich gaan richten op het begraven van een naaste.
Koersen is slechts een nietige bijzaak die dagen.
Het liefst zou de krekel zijn fiets aan een stel wilgentakken hebben gehangen.
Zonder zijn broer waarmee hij ook nog eens een zeer hechte band had was het toch niets meer waard die koers, dat afzien.
Nadat Sauro begraven was besefte Paolo echter dat zijn broer niets liever zou willen dan dat hij wel door bleef koersen.
Dus Bettini trok die vervloekte trui toch weer aan, haalde de fiets uit de schuur, vond zijn helm terug in het hoekje waarin hij hem uit alle onmacht en verdriet neer had gesmeten en besloot gewoon van start te gaan in die laatste grote koers van het jaar.
Steun, lieve woorden en schouderklopjes van ploegmaten, vrienden en collegas waren zijn deel.
Hij werd respectvol omsloten voor het cocon van het peloton, voor even dan, want uiteraard zou er wel gestreden worden in de 250 kilometer lange koers door het Lombardije dat daar zo prachtig bijlag in volle herfstkleuren.
Paolo had deze wedstrijd al vet omlijnd toen hij de wereldtitel had gewonnen, maar met de dramatsiche gebeurtenissen kreeg het nog eens een diepere betekenis voor de Italiaan.
Iets anders dan winnen was geen optie meer.
Op vijftig kilometer van de aankomst is de voet van de Madonna del Ghisallo; dé heilige wielerberg.
Bijna vanzelfsprekend dat Bettini hier zijn eerste aanval plaatst, hoewel het ver is kan eens flink aan de boom schudden wellicht geen kwaad: maar gewoon eens kijken hoeveel hij er nog meekrijgt.
Wellicht gaat er tegelijk ook iets religieus van uit en voelt Paolo extra kracht in het geloof dat Sauro meekijkt.
De aanval levert een aardige groep medevluchters op, een groep om nog wel kilometers mee rond te draaien aangezien hij mannen als Rebellin, Boogerd en Di Luca mee heeft weten te krijgen.
Op een volgende klim, de Civiglia, schudt hij met bovenaardse grinta het gros van die kleppers van zich af.
Als een wilde valk duikt hij richting de volgende klim.
Bijna vliegt ook hij uit de bocht, maar Paolo weet het spoor nipt te houden.
Enkel Fabian Wegmann probeert hem nog bij te houden op de San Firmo di Battaglia.
Maar hoewel de Duitser ongeveer huilend van de pijn probeert bij te blijven beseft hij dat hij niet de macht zal hebben om een verbeten en geëmotioneerd man bij te houden.
In de laatste honderden meters, als Bettini beseft dat zijn achtervolgers hem niet meer zullen pakken volgt de emotionele ontlading.
Diepe droevenis is zelden zo goed van een renner afgespat als op dat moment.
Het moment dat Bettini over de finish komt en de camera zijn door vele emoties getekende en huilende gezicht vol in beeld toont.
Kippenvel..
Meestal treft de vloek de renner letterlijk tijdens of buiten de koers.
Dit kan ook een deels psychische vloek zijn, waarin druk en de wil om vorm te behouden regelmatig de desbetreffende renner de Das omdoet.
Waar vaak de renner zelf het meest last heeft van de vloek kan er in een bizar geval ook sprake zijn van het feit dat een ander zwaar getroffen wordt.
Dat laatste zou het geval zijn bij Paolo Bettini.
Paolo was nog in een roes van hetgeen hij bleefd had in Salzburg.
De regenboogtrui pronkte trots in het huis van de Krekel en voor familie en vrienden zou er ook een groot feest komen.
Bettini had uiteraard de trui al dagelijks gedragen en vol Italiaanse trots geshowed aan zijn familie e gli amici.
Paolo had nog een wens dat seizoen: schitteren in Lombardije, op de manier zoals hij vorig jaar iedereen in de sprint zijn wil oplegde.
Of beter nog: solo, wijzend naar de welverdiende regenboog op zijn buik.
Na de laatste koers van het jaar moest dan het grote feest komen.
Broer Sauro zou het allemaal organiseren terwijl Paolo ondertussen zich klaarmaakt voor de koers van de vallende bladeren en uiteraard ook de Coppa Sabatini die hij een week voor de laatste afspraak aan wil doen.
Als iedereen er wel over uit is hoe dat feest vorm gaat krijgen stapt Sauro in zijn Subaru om naar vrouw en zoon terug te rijden.
Echter, vlakbij huis slaat het noodlot toe.
Sauro verliest de macht over het stuur, slipt en vliegt via een muurtje in een sloot.
Hoewel de brandweer er vlug bij is om hem te bevrijden en de ambulance hem met spoed naar het ziekenhuis brengt komt de hulp te laat.
Sauro overlijdt in het ziekenhuis..
Paolo komt met een harde klap terug op aarde.
Zwaar aangeslagen kan hij en de familie zich gaan richten op het begraven van een naaste.
Koersen is slechts een nietige bijzaak die dagen.
Het liefst zou de krekel zijn fiets aan een stel wilgentakken hebben gehangen.
Zonder zijn broer waarmee hij ook nog eens een zeer hechte band had was het toch niets meer waard die koers, dat afzien.
Nadat Sauro begraven was besefte Paolo echter dat zijn broer niets liever zou willen dan dat hij wel door bleef koersen.
Dus Bettini trok die vervloekte trui toch weer aan, haalde de fiets uit de schuur, vond zijn helm terug in het hoekje waarin hij hem uit alle onmacht en verdriet neer had gesmeten en besloot gewoon van start te gaan in die laatste grote koers van het jaar.
Steun, lieve woorden en schouderklopjes van ploegmaten, vrienden en collegas waren zijn deel.
Hij werd respectvol omsloten voor het cocon van het peloton, voor even dan, want uiteraard zou er wel gestreden worden in de 250 kilometer lange koers door het Lombardije dat daar zo prachtig bijlag in volle herfstkleuren.
Paolo had deze wedstrijd al vet omlijnd toen hij de wereldtitel had gewonnen, maar met de dramatsiche gebeurtenissen kreeg het nog eens een diepere betekenis voor de Italiaan.
Iets anders dan winnen was geen optie meer.
Op vijftig kilometer van de aankomst is de voet van de Madonna del Ghisallo; dé heilige wielerberg.
Bijna vanzelfsprekend dat Bettini hier zijn eerste aanval plaatst, hoewel het ver is kan eens flink aan de boom schudden wellicht geen kwaad: maar gewoon eens kijken hoeveel hij er nog meekrijgt.
Wellicht gaat er tegelijk ook iets religieus van uit en voelt Paolo extra kracht in het geloof dat Sauro meekijkt.
De aanval levert een aardige groep medevluchters op, een groep om nog wel kilometers mee rond te draaien aangezien hij mannen als Rebellin, Boogerd en Di Luca mee heeft weten te krijgen.
Op een volgende klim, de Civiglia, schudt hij met bovenaardse grinta het gros van die kleppers van zich af.
Als een wilde valk duikt hij richting de volgende klim.
Bijna vliegt ook hij uit de bocht, maar Paolo weet het spoor nipt te houden.
Enkel Fabian Wegmann probeert hem nog bij te houden op de San Firmo di Battaglia.
Maar hoewel de Duitser ongeveer huilend van de pijn probeert bij te blijven beseft hij dat hij niet de macht zal hebben om een verbeten en geëmotioneerd man bij te houden.
In de laatste honderden meters, als Bettini beseft dat zijn achtervolgers hem niet meer zullen pakken volgt de emotionele ontlading.
Diepe droevenis is zelden zo goed van een renner afgespat als op dat moment.
Het moment dat Bettini over de finish komt en de camera zijn door vele emoties getekende en huilende gezicht vol in beeld toont.
Kippenvel..
maandag 1 oktober 2012
Rodriguez vs. de (vervloekte) regenboog
Het gevecht was vlug bekeken.
De regenboogtrui kwam in een Lombardische afdaling ten val en bonjourde zo zichzelf de wedstrijd uit.
Rodriguez ging dus, voor een zoveelste keer dit seizoen, af op de hoofdprijs.
Niemand kon hem daarvan weerhouden, zelfs niet door achter zijn gevlogen veren aan te zitten met een redelijke favorietengroep.
Achter hem is Samuel Sanchez degene die voor de derde maal in zijn wielerleven tweede wordt in deze, tot voorheen laatste, herfstklassieker.
Het was altijd de koers van de vallende bladeren, van de lonkende winter en maandenlang geen wielrennen.
Nu vielen er enkel helden met een regenboog om de schouders.
De meeste bladeren dachten nog aan nazomer.
Gilbert heeft al gauw door dat als de ene traditie wegvalt, een andere oude traditie opgepakt moet worden: de vloek van de regenboogtrui.
donderdag 27 september 2012
RIP Victor Cabedo
Onlangs kwam er, in de stroom van WK berichten, een vervelend bericht meedrijven.
Een jonge renner van Euskaltel heeft een aanrijding op training niet meer na kunnen vertellen.
Victor Cabedo was 23 jaar jong en bezig aan zijn tweede profseizoen.
Toen Contador in de herboren klassieker Milaan - Turijn als eerste over de finishlijn schoot besloot de Spanjaard zijn zege op te dragen aan zijn jonge landgenoot.
Victor had een vrij maagdelijke wielercarriere, waarin hij vooral succes wist te boeken in Spaanse veldritten -en kleine Spaanse koersen.
maandag 24 september 2012
In de (laatste lijn) der verwachting.
Alle codewoorden van de Nederlandse ploegleiders, de moraal van een eindelijk weer eens regenboogkleurige Vos en de voornemens om de koers hard te maken ten spijt.
De favorieten wisten het meest voor de hand liggende scenario niet te voorkomen.
Een scenario met een renner die voor de Vuelta afgeschreven leek.
In 2011 reed de Waal de stenen en de concurrentie uit de weg, maar in de winter bevroor zijn vorm.
In het voorjaar dooide deze vorm nauwelijks en zelfs de Tour kon hem niet echt warm krijgen, maar wel al lichtjes laten ontdooien.
Geruchten over doping bij zijn vorige werkgever of zelfs het opbranden van krachten gingen de rondte.
Het werd pas in het hete Spanje waar Gilbert loskwam.
De tests op de korte steile klimmetjes, zo vlak voor het WK doorstond hij als beste en ik zag hem al schitteren in Valkenburg.
Na die Vuelta was het een kwestie van zeven uur koers waarin je slechte seizoen nog helemaal goedgemaakt kan worden, aldus Phillipe.
Dat is hetgene wat hij dan ook deed, met hulp van zijn sterke landgenoten.
Tom Boonen, die dit jaar het voorjaar reed in de Vlaamse klassiekers op een manier zoals Gilbert vorig jaar de Waalse klassiekers domineerde, liet voor zijn Waalse landgenoot een gat vallen.
Valverde en Boasson Hagen wisten al gauw dat ze voor zilver konden strijden.
Lars Boom probeerde de Nederlandse eer hoog te houden met een vijfde plek.
De favorieten wisten het meest voor de hand liggende scenario niet te voorkomen.
Een scenario met een renner die voor de Vuelta afgeschreven leek.
In 2011 reed de Waal de stenen en de concurrentie uit de weg, maar in de winter bevroor zijn vorm.
In het voorjaar dooide deze vorm nauwelijks en zelfs de Tour kon hem niet echt warm krijgen, maar wel al lichtjes laten ontdooien.
Geruchten over doping bij zijn vorige werkgever of zelfs het opbranden van krachten gingen de rondte.
Het werd pas in het hete Spanje waar Gilbert loskwam.
De tests op de korte steile klimmetjes, zo vlak voor het WK doorstond hij als beste en ik zag hem al schitteren in Valkenburg.
Na die Vuelta was het een kwestie van zeven uur koers waarin je slechte seizoen nog helemaal goedgemaakt kan worden, aldus Phillipe.
Dat is hetgene wat hij dan ook deed, met hulp van zijn sterke landgenoten.
Tom Boonen, die dit jaar het voorjaar reed in de Vlaamse klassiekers op een manier zoals Gilbert vorig jaar de Waalse klassiekers domineerde, liet voor zijn Waalse landgenoot een gat vallen.
Valverde en Boasson Hagen wisten al gauw dat ze voor zilver konden strijden.
Lars Boom probeerde de Nederlandse eer hoog te houden met een vijfde plek.
donderdag 20 september 2012
Nederland op zijn smalst
De term Nederland op zijn smalst was wel weer van toepassing op het wielrennen.
Verkeersremmers, vluchtheuvels en bloembakken hadden er niets mee te maken ditmaal.
Wel de politie in ons kleine stukje aardkloot.
De Noorse delegatie voor het WK kreeg namelijk een prentje uitgereikt wegens fietsen over het WK-parcours.
Dat ze er reden om te verkennen, zoals iedere weldenkende renner doet, was niet in de hoofden van deze heldere dienders opgekomen.
Verkeersremmers, vluchtheuvels en bloembakken hadden er niets mee te maken ditmaal.
Wel de politie in ons kleine stukje aardkloot.
De Noorse delegatie voor het WK kreeg namelijk een prentje uitgereikt wegens fietsen over het WK-parcours.
Dat ze er reden om te verkennen, zoals iedere weldenkende renner doet, was niet in de hoofden van deze heldere dienders opgekomen.
maandag 17 september 2012
WK in Valkenburg: 1998
Veertien jaar geleden: zelfde plaats, andere tijden.
Aankomst bij Vilt, na de laatste beklimming van de Cauberg: een bijna standaard aankomst voor dit soort koersen.
Bij de beloften had een jonge en schattige, maar toen al beresterke Thor Hushovd de tijdrit gewonnen.
De wegwedstrijd was een prooi voor Ivan Basso in een triple voor de Azzurri: Rinaldo Nocentini en Danilo di Luca completeren daar met speels gemak het podium.
Bij de elite ontwaakt menig renner niet al te vrolijk, hoewel er ook een aantal zich beter zouden voelen: de herfst is namelijk netjes op de afspraak met een overvloed aan hemelwater.
Voor Armstrong, niet al te lang terug van weggeweest en met een vierde plek in de Vuelta bewezen dat het wel goed zit met de vorm, komen herinneringen bovendrijven aan een soortgelijke dag in Oslo vijf jaar eerder.
Een ingepakt peloton begint aan de vijftien ronden over de Bemeler -en Cauberg in striemende regen.
Regen die het publiek niet weerhoudt om toch massaal naar Valkenburg te trekken, in de hoop dat Leon van Bon die tweede plek van vorig jaar misschien wel kan verbeteren.
Nog meer kansen zijn weggelegd voor de regerend -en tweevoudig- nationaal kampioen Michael Boogerd, die zijn titel niet ver van Valkenburg binnensleepte en ook nog eens vijfde werd in de Tour.
De slechte weersomstandigheden laten zich niet ongemerkt in de koers.
Renners, in besmeurde, meer van cyclocross weghebbende tenues op pad.
De schifting volgt: mannen stappen met kou op het lijf af,moeten laten lopen of vinden zichzelf terug op het koude en natte asfalt.
Eén groep houdt stand in dit gevecht met de elementen, een groep met haast vanzelfsprekend Lance Armstrong en in zijn gezelschap Peter van Petegem, Michele Bartoli, Niki Aebersold, Oscar Camenzind en dé Nederlandse topfavoriet Michael Boogerd.
Boogerd heeft die dag gewoon weer superbenen en er wordt al hardop gehoopt dat Jan Raas een opvolger van eigen bodem zal krijgen.
Camenzind is de eerste die zijn pijl schiet met een sterke demarrage.
Lance Armstrong probeert met zijn, sinds niet al te lange tijd, herstelde krachten naar de Zwitser te springen en Boogerd lijkt in dit spel mee te gaan.
Een split-second later is Boogerd inderdaad los.
Achteruit welteverstaan..
Een klein, geniepig steentje heeft de lucht uit zijn band geslagen.
De groep splijt achter Camenzind in tweeën.
Met alleen nog de Cauberg is de voorste helft van de achtervolgende groep 10 seconden verwijderd van die hardrijdende Zwitser, maar hoewel Van Petegem en Bartoli mannen zijn die dit terrein beheersen komen ze niet meer bij Oscar.
Boogerd heeft Armstrong en Aebersold inmiddels gevonden, maar al ver voor die Cauberg is duidelijk dat zij die dag niet eens meer aan eremetaal hoeven te denken.
Achteraf zal blijken dat van de zes slechts één man nog eens zijn prestatie op een WK zal herhalen, danwel verbeteren: Michael Boogerd met een vijfde plek in 2003.
Aankomst bij Vilt, na de laatste beklimming van de Cauberg: een bijna standaard aankomst voor dit soort koersen.
Bij de beloften had een jonge en schattige, maar toen al beresterke Thor Hushovd de tijdrit gewonnen.
De wegwedstrijd was een prooi voor Ivan Basso in een triple voor de Azzurri: Rinaldo Nocentini en Danilo di Luca completeren daar met speels gemak het podium.
Bij de elite ontwaakt menig renner niet al te vrolijk, hoewel er ook een aantal zich beter zouden voelen: de herfst is namelijk netjes op de afspraak met een overvloed aan hemelwater.
Voor Armstrong, niet al te lang terug van weggeweest en met een vierde plek in de Vuelta bewezen dat het wel goed zit met de vorm, komen herinneringen bovendrijven aan een soortgelijke dag in Oslo vijf jaar eerder.
Een ingepakt peloton begint aan de vijftien ronden over de Bemeler -en Cauberg in striemende regen.
Regen die het publiek niet weerhoudt om toch massaal naar Valkenburg te trekken, in de hoop dat Leon van Bon die tweede plek van vorig jaar misschien wel kan verbeteren.
Nog meer kansen zijn weggelegd voor de regerend -en tweevoudig- nationaal kampioen Michael Boogerd, die zijn titel niet ver van Valkenburg binnensleepte en ook nog eens vijfde werd in de Tour.
De slechte weersomstandigheden laten zich niet ongemerkt in de koers.
Renners, in besmeurde, meer van cyclocross weghebbende tenues op pad.
De schifting volgt: mannen stappen met kou op het lijf af,moeten laten lopen of vinden zichzelf terug op het koude en natte asfalt.
Eén groep houdt stand in dit gevecht met de elementen, een groep met haast vanzelfsprekend Lance Armstrong en in zijn gezelschap Peter van Petegem, Michele Bartoli, Niki Aebersold, Oscar Camenzind en dé Nederlandse topfavoriet Michael Boogerd.
Boogerd heeft die dag gewoon weer superbenen en er wordt al hardop gehoopt dat Jan Raas een opvolger van eigen bodem zal krijgen.
Camenzind is de eerste die zijn pijl schiet met een sterke demarrage.
Lance Armstrong probeert met zijn, sinds niet al te lange tijd, herstelde krachten naar de Zwitser te springen en Boogerd lijkt in dit spel mee te gaan.
Een split-second later is Boogerd inderdaad los.
Achteruit welteverstaan..
Een klein, geniepig steentje heeft de lucht uit zijn band geslagen.
De groep splijt achter Camenzind in tweeën.
Met alleen nog de Cauberg is de voorste helft van de achtervolgende groep 10 seconden verwijderd van die hardrijdende Zwitser, maar hoewel Van Petegem en Bartoli mannen zijn die dit terrein beheersen komen ze niet meer bij Oscar.
Boogerd heeft Armstrong en Aebersold inmiddels gevonden, maar al ver voor die Cauberg is duidelijk dat zij die dag niet eens meer aan eremetaal hoeven te denken.
Achteraf zal blijken dat van de zes slechts één man nog eens zijn prestatie op een WK zal herhalen, danwel verbeteren: Michael Boogerd met een vijfde plek in 2003.
zaterdag 15 september 2012
Verticaal belijnd maakt slanker en sneller: een aantal oude wielertricots.
Een herfstdag die nog voorzichtig grenst aan nazomer.
De ene helft van de mensen op het perron heeft al een jasje of trui aan, terwijl de andere helft (waaronder ik) nog in een t-shirt loopt.
Tijdens het wachten op de trein valt mijn oog op een tijdschrift dat op een muurtje is blijven liggen.
Verhalen over mode-ontwerpers en creatieve processen klinken interessant.
Nog beter is het deel verder in het blad waarin oudrenner Peter Winnen zijn voorkeur qua wielershirts uitspreekt.
Een voorkeur waarin ik me voor een groot deel wel kan vinden: simpele vormgeving en het liefst met verticale lijnen.
Zelf ben ik van mening dat ook shirts als die van Bianchi en Molteni (met een of meer horizontale vlakken), of een patroon, zoals bij Ag2r, ook erg mooi kunnen zijn.
Het artikel inspireerde me in elk geval om eens te gaan zoeken naar mooie (voornamelijk oude) truien met verticaal lijnenwerk.
Milram kwam enkele jaren geleden nog met een dergelijk design.
Het Milram Logo had wat mij betreft dan zonder het omkaderingetje en de rode lijn gemogen.
Petacchi en Zabel, ondanks zijn nadagen, leken er toch een beetje extra sneller door te sprinten.
Winnen sprak zijn voorkeur uit over een shirt van de Carpano-ploeg.
Deze heeft indertijd het gebruik van logo en het lijnenspel inderdaad beter doorgehad dan Milram.
Waar shirts van Italiaanse ploegen tegenwoordig vaker uitblinken in drukte was het bij Carpano in die dagen Zwitserse strakheid.
In zijn geval was het niet alleen het ontwerp wat hem trof, maar een foto van een gevallen held in Carpanostrepen gehuld die gehavend van het strijdtoneel werd gedragen.
Roger de Vlaeminck speelde met de kasseien in de Amerikaanse stripes van Brooklyn.
Wat jaartjes later was dezelfde De Vlaeminck ploegleider bij Tonton Tapis.
Zijn koersen voor Brooklyn hebben wellicht invloed gehad op de ontwerpers van het shirt van deze ploeg.
Dit was namelijk ook een legendarisch tenue waarin verticale strepen en een kerel met tapijt gecombineerd werden.
Ook niet verkeerd, hoewel meer diagonaal, was het lijnenspel van de Belgische ploeg Vermeer - Thijs.
Het lettertype maakt het hier ook wel af moet ik zeggen.
Tegenwoordig zou je het "lekker retro" noemen, of iets van die strekking.
Let ook op het petje, waar de lijnen wel horizontaal zijn.
In diagonaalheid, tot slot, mogen de tenues van Renault-Elf ook niet ontbreken.
Fignon won er verscheidene prijzen in (tenzij hij de gele variant mocht aantrekken, want 1984 was ook het jaar van zijn tweede Tourzege).
De ene helft van de mensen op het perron heeft al een jasje of trui aan, terwijl de andere helft (waaronder ik) nog in een t-shirt loopt.
Tijdens het wachten op de trein valt mijn oog op een tijdschrift dat op een muurtje is blijven liggen.
Verhalen over mode-ontwerpers en creatieve processen klinken interessant.
Nog beter is het deel verder in het blad waarin oudrenner Peter Winnen zijn voorkeur qua wielershirts uitspreekt.
Een voorkeur waarin ik me voor een groot deel wel kan vinden: simpele vormgeving en het liefst met verticale lijnen.
Zelf ben ik van mening dat ook shirts als die van Bianchi en Molteni (met een of meer horizontale vlakken), of een patroon, zoals bij Ag2r, ook erg mooi kunnen zijn.
Het artikel inspireerde me in elk geval om eens te gaan zoeken naar mooie (voornamelijk oude) truien met verticaal lijnenwerk.
Milram kwam enkele jaren geleden nog met een dergelijk design.
Het Milram Logo had wat mij betreft dan zonder het omkaderingetje en de rode lijn gemogen.
Petacchi en Zabel, ondanks zijn nadagen, leken er toch een beetje extra sneller door te sprinten.
Winnen sprak zijn voorkeur uit over een shirt van de Carpano-ploeg.
Deze heeft indertijd het gebruik van logo en het lijnenspel inderdaad beter doorgehad dan Milram.
Waar shirts van Italiaanse ploegen tegenwoordig vaker uitblinken in drukte was het bij Carpano in die dagen Zwitserse strakheid.
In zijn geval was het niet alleen het ontwerp wat hem trof, maar een foto van een gevallen held in Carpanostrepen gehuld die gehavend van het strijdtoneel werd gedragen.
Roger de Vlaeminck speelde met de kasseien in de Amerikaanse stripes van Brooklyn.
Wat jaartjes later was dezelfde De Vlaeminck ploegleider bij Tonton Tapis.
Zijn koersen voor Brooklyn hebben wellicht invloed gehad op de ontwerpers van het shirt van deze ploeg.
Dit was namelijk ook een legendarisch tenue waarin verticale strepen en een kerel met tapijt gecombineerd werden.
Ook niet verkeerd, hoewel meer diagonaal, was het lijnenspel van de Belgische ploeg Vermeer - Thijs.
Het lettertype maakt het hier ook wel af moet ik zeggen.
Tegenwoordig zou je het "lekker retro" noemen, of iets van die strekking.
Let ook op het petje, waar de lijnen wel horizontaal zijn.
In diagonaalheid, tot slot, mogen de tenues van Renault-Elf ook niet ontbreken.
Fignon won er verscheidene prijzen in (tenzij hij de gele variant mocht aantrekken, want 1984 was ook het jaar van zijn tweede Tourzege).
vrijdag 14 september 2012
WK ploegentijdrit
Terug van weggeweest is de ploegentijdrit op het WK wielrennen en ook als (grote) eendaagse koers in Nederland.
Op zondag 16 september starten eerst de dames voor een 34 kilometer lange tijdrit, waarna de mannenploegen twee uur later om beurten van start gaan voor een 19 kilometer langere ploegentijdrit.
Dit is een schijntje vergeleken met de ploegentijdritten om de wereldtitel van vroeger.
Tot en met 1994 was deze ploegentijdrit, voor amateurs, een nette 100 kilometer lang.
Met landenploegen van vier man werd dit beslecht: koersen zul je en niet zeuren!
De klasse "amateurs" verdween en ook de ploegentijdrit werd vervangen door een individuele tijdrit.
18 jaar verder is men weer toe aan de ploegentijdrit op het WK, nu naast die individuele tijdrit.
Helaas is er niet gekozen om uniform aan de andere onderdelen van het WK met landenteams te rijden.
Er wordt gestreden tussen de gebruikelijke wielerploegen die we het hele seizoen zien.
Dat wel met twee man (of vrouw) meer dan achttien jaar geleden het geval was.
Een beetje vergeten is, overigens, de ploegentijdrit uit de tijd dat de World-tour nog Pro-tour heette en de UCI overhoop lag met het ASO.
Drie edities kende de ploegentijdrit die werd gehouden rond Eindhoven, maar Eindhoven trok zich terug vanwege tegenvallend animo vanuit de toeschouwers -en sponsorenkant.
Die laatste editie ben ik nog gaan bekijken, heerlijk in de regen.
Op zondag 16 september starten eerst de dames voor een 34 kilometer lange tijdrit, waarna de mannenploegen twee uur later om beurten van start gaan voor een 19 kilometer langere ploegentijdrit.
Dit is een schijntje vergeleken met de ploegentijdritten om de wereldtitel van vroeger.
Tot en met 1994 was deze ploegentijdrit, voor amateurs, een nette 100 kilometer lang.
Met landenploegen van vier man werd dit beslecht: koersen zul je en niet zeuren!
De klasse "amateurs" verdween en ook de ploegentijdrit werd vervangen door een individuele tijdrit.
18 jaar verder is men weer toe aan de ploegentijdrit op het WK, nu naast die individuele tijdrit.
Helaas is er niet gekozen om uniform aan de andere onderdelen van het WK met landenteams te rijden.
Er wordt gestreden tussen de gebruikelijke wielerploegen die we het hele seizoen zien.
Dat wel met twee man (of vrouw) meer dan achttien jaar geleden het geval was.
Een beetje vergeten is, overigens, de ploegentijdrit uit de tijd dat de World-tour nog Pro-tour heette en de UCI overhoop lag met het ASO.
Drie edities kende de ploegentijdrit die werd gehouden rond Eindhoven, maar Eindhoven trok zich terug vanwege tegenvallend animo vanuit de toeschouwers -en sponsorenkant.
Die laatste editie ben ik nog gaan bekijken, heerlijk in de regen.
maandag 10 september 2012
Renners die stoppen: Grischa Niermann
In het wielrennen heb je naast kopmannen en vrijbuiters ook een boel knechten.
Knechten voor de gelegenheid, meesterknechten en geboren knechten.
Van dat laatste soort was de renner Grischa Niermann.
Een onmisbare spil in een wielerploeg en vooral wanneer de betreffende renner deze functie zich ook met plezier toe-eigent.
Het grootste deel van diens carrière trok Grischa een raboshirt aan, maar in den beginne kwam de Duitser uit voor het Duitse Die Continentale - Olympia.
In dat kleine ploegje boekt hij enkele zeges in onder meer de Hessen Rundfahrt en de Ronde van de Algarve.
Rabobank ziet aanvankelijk wel iets in hem als een potentiele klassementsrenner, of anders wel een prima knecht voor mannen als Michael Boogerd.
Dat bevestigt Grischa ook in zijn eerste Tour: met plek 24 in het algemeen klassement is er hoop op meer in de volgende jaren.
Tevens is hij, door het wegvallen van Boogerd dat jaar de beste Raborenner in het klassement.
Grischa geniet van dit wielerspektakel, waarin de Raboploeg veel te vieren heeft dankzij een ontketende Erik Dekker en naast hem Van Bon die ook een etappe op zijn naam schrijft.
Dat de vierentwintigste plaats het maximaal haalbare blijkt (goed, hij eindigt in een Giro van een paar jaar later nog twee plekken hoger) zou hij nog niet vermoeden.
Een echte veelwinnaar blijkt Grischa evenmin, dus besluit hij zich met evenveel plezier in de rol van knecht te schikken.
Een rol die hem minstens zoveel waardering oplevert binnen de ploeg.
Met de Raboploeg deelt hij toch het nodige lief en leed, terwijl hij zijn kopmannen uit de wind houdt of voorziet van verse bidons.
Knechten voor een renner als Boogerd of Menchov, die etappes in de Tour winnen, Robert Gesink begeleiden en helpen in zijn betere en mindere dagen.
Maar ook werken voor een Rasmussen in het geel tot de leugens aan het licht komen en de Deen buiten wordt gemieterd.
Om daarna toch met de overgebleven mannen naar Parijs te koersen.
Vooral met Gesink bouwt de Duitser een goede band op, wat hem ook inspireert om, na het aan de wilgen hangen van zijn koersfiets, jonge talenten te gaan begeleiden en trainen bij de continentale ploeg.
Afgelopen zondag reed Grischa zijn laatste meters.
Dat werd gevierd met een gouden stuurlint en een ereronde in Madrid, omringd door een ploeg waarin twee van zijn kompanen de top 10 van het algemeen klassement wisten te bereiken.
Renners die stoppen: David Moncoutié
In de wielersport zijn het aantal renners die een lange carrière bij dezelfde ploeg, met ook nog eens dezelfde hoofdsponsor, maken waarschijnlijk maar op één hand te tellen.
Ploegen die erg lang dezelfde hoofdsponsor hebben zijn ook vrij dunbezaaid: Rabobank, Lotto en Cofidis: de ploeg waarbij David Moncoutié de voorbije 15 jaar heeft gekoerst, zijn drie voorbeelden van hoofdsponsoren met een lange wieleradem.
Wat jaren voor de eerste koerskilometers bij Cofidis:
David besluit met zijn vrienden een wedstrijdje te doen.
In plaats van een pot voetballen, zoals hij in zijn jeugd gewoon was, maar eens zijn krachten meten op twee wielen.
Een gewone zaterdagmiddag in Provins, een schilderachtig middeleeuws stadje in de Champagnestreek.
Even middeleeuws leek zijn fiets, tussen alle dure racefietsen van zijn maatjes.
"Jij denkt ons te verslaan met dat aftandse brique?" lachten ze.
Echter vergaat het lachen ze al vlug na het vertrek, Moncoutié peddelt gemakkelijk van ze weg.
De rit ontsteekt in het hart van de Fransman de liefde voor het wielrennen en hoopt hier ook dusdanig uit te pakken als tegen zijn vrienden.
Eenmaal het profpeloton bereikt komt er de eerste jaren nog bar weinig van.
In zijn derde jaar is het raak, in de Dauphiné.
Hier is het waar hij voor Livingston en Beloki op de Plaine Joux zegeviert.
Voor de Fransen geldt hij vanaf ongeveer het begin van zijn carrière als een talentvolle renner, die toch wel de top 10 van de Tour moet kunnen halen binnen niet al te lange tijd.
Echter, David mist de monnikenmotivatie om het hele jaar door te trainen en af te zien.
Liever kiest hij een paar etappes uit om ten aanval te trekken en verder vooral van het fietsen te genieten als was hij een recreatieve fietser.
Desondanks eindigt hij in 2002 dertiende in de Tour de France en zou hij, volgens mijn USADA-redenatie zelfs deze Tour winnen aangezien alle renners voor hem eens betrapt of serieus verdacht zijn op het gebruik van doping.
Moncoutié is inderdaad vooralsnog zuiver van dopingverdenkingen.
Hoewel in 2004 Cofidis door een diep dal moest vanwege een intern dopingschandaal (iets dat begon te rollen toen Masimilliano Lelli toegaf in doping te hebben gehandeld) verklaarde oud teamgenoot Phillipe Gaumont dat van alle renners in de ploeg alleen David Moncoutié van de stimulerende middelen af is gebleven.
In datzelfde jaar volgt voor Moncoutié dan het eerste ritsucces in de Tour.
Een heuvelachtige overgangsrit, in een kleine vluchtersgroep en een venijnige demarrage in de finale.
Niemand heeft er antwoord op: David rijdt in tien kilometer twee minuten weg van het nog weinig tot achtervolgen gemotiveerde groepje.
In 2005 wint hij in een vrijwel vergelijkbare etappe en nu op Quatorze Juillet.
In de alpen had hij gemerkt dat hij niet meekan met de toppers en besluit zich te sparen voor die ene overgangsrit waarin de vluchters hun kans krijgen.
Aan de hand van de etappe zou je het misschien niet zeggen, maar de Fransman is van nature een matige daler.
Dit wordt er niet beter op in de Ronde van Romandië van 2007: terwijl commentatoren zijn matige daalkunsten bespreken en de regen de dalende mannen tergt slipt Moncoutié onderuit.
Opstaan lukt niet meer: de dag eindigt voor David in het ziekenhuis met een gebroken heup.
Gevreesd wordt dat dit het einde betekent van diens carrière.
Gelukkig blijkt het tegendeel waar: Moncoutié mist dan wel de rest van het seizoen, maar keert in 2008 weer terug.
Rustigaan begint het wielrennen op het hoogste niveau weer goed te voelen en om na de Tour de Vuelta aan te doen bevalt hem prima.
Zijn inmiddels bekende vluchtpogingen in bergachtige ritten leveren hem al vlug succes.
De achtste etappe met aankomst op Pla de Beret wint hij en ook de resterende Vuelta kan hij prima meekomen.
Dit gegeven levert hem zijn beste resultaat ooit op in een grote ronde: achtste.
Naast de top-10 klassering verdient hij genoeg bergpunten voor de bergtrui.
Een reeks is begonnen: niet de klassering in het algemene klassement, maar wel het winnen van één etappe én het bergklassement herhaalt de sympathieke Fransman nog driemaal op rij in de Vuelta!
Naast dit kwartet is hij ook regelmatig de winnaar geweest van bergklassementen in Parijs - Nice of de Dauphiné.
Dit jaar besluit hij voor de Tour de France dat het genoeg is geweest wat betreft het wielrennen op professioneel niveau.
Een besluit dat eigenlijk ook niet veel later genomen had moeten worden: in de Tour valt hij uit, door opnieuw een valpartij in de afdaling.
Hiervan hersteld rijdt hij een vrij anonieme Vuelta zonder enig dagsucces; het zal bij het kwartet blijven.
zondag 9 september 2012
De Vuelta als goedmaker van je seizoen.
Stel: je hebt je zinnen in een wielerseizoen gezet op een voorjaar, Giro of de Tour.
Hard werk geleverd om die topvorm te verkrijgen op het juiste moment, toegeleefd naar het moment waar je er moet staan.
Ook je sociale leven moest het ontgelden en alles leek prima te verlopen.
Tot ineens dat ene fatale foutje waardoor je onderuit ging of die ene training in de stromende regen waardoor je de volgende dag net wat zwakker en vatbaarder was voor dat ene virus, of vul maar een reden in waardoor je niet meekon op het beslissende moment of zelfs al eerder de bezemwagen moest opzoeken.
Tegenwoordig kan aan dit rijtje ook de dopingschorsing of uitsluiting vanwege een schandaal waar je zelf nog niet van werd verdacht worden toegevoegd, maar het idee is hetzelfde: in de Vuelta komt het allemaal goed.
Een aantal winnaars van de edities in de voorbije twintig jaar voldoen aan dit plaatje.
Alberto Contador, 2012:
Zat een schorsing uit, kwam terug en de Vuelta was zijn eerste grote ronde als vegetariër.
Ook zonder biefstuk wint Contador.
Alejandro Valverde, 2009:
Presteerde niet naar behoren in het voorjaar (desondanks won hij wat ritten in Spaanse koersen) en het CONI besloot Valverde voor twee jaar te laten weren uit alle wedstrijden in Italië vanwege zijn deel in Operación Puerto .
Het wilde zo zijn dat de Tour een etappe had waarbij men een stuk door Italië reed: geen Tour voor de Spanjaard.
De Vuelta werd echter de plek om een verloren seizoen toch netjes op te poetsen.
Denis Menchov, 2007:
Na de affaire Rasmussen gedemotiveerd uit de Tour gestapt.
In de weken daarna genoeg motivatie opgebouwd om de Vuelta naar zijn hand te zetten.
Alexandre Vinokourov, 2006:
De kazak had zijn hele seizoen afgestemd op de Tour, maar plotseling is daar een schandaal waarin zijn ploegleider betrokken is en met hem een waslijst aan renners.
Vino treft geen blaam, maar omdat ongeveer de hele Tourselectie aan teammaten wel verdacht is in Operación Puerto is het exit Liberty Seguros.
Met Astana als hoofdsponsor van zijn werkgever maakt Vino echter een doorstart in de Vuelta.
Na een moeizame start knokt hij zich naar de eindzege.
Denis Menchov (officieel tweede), 2005:
Denis richtte zich op de Tour, maar een keelonsteking zet al gauw een streep door ambitieuze klassementsplannen.
In Spanje gaat het beter, met etappezeges en -dankzij een geslepen Heras- de tweede plaats.
Jan Ullrich, 1999:
Der Jan moet in 1999 de Tour laten schieten vanwege een geblesseerde knie.
In de Vuelta bewijst hij des te meer dat dit gewricht weer in orde is.
Abraham Olano, 1998:
Tweede in de proloog en gedegen onderweg in de Tour, tot hij valt in de afdaling van de Aubisque.
De volgende dag blijkt de val er teveel aan en Abraham stapt af.
Achteraf zal hij er wellicht blij om zijn, gezien zijn ploeg een aantal etappes verder voortijdig de spullen in zou pakken naar aanleiding van het hele gebeuren dat de geschiedenis in zou gaan als de Tour de Dopage 1998.
Olano pakt vervolgens maar de Vuelta met beide handen beet.
Alex Zülle, 1997:
Komt de Vuelta voor de tweede maal op rij winnen en overtuigend.
Dit nadat hij in de Tour al vroegtijdig wegviel.
Hard werk geleverd om die topvorm te verkrijgen op het juiste moment, toegeleefd naar het moment waar je er moet staan.
Ook je sociale leven moest het ontgelden en alles leek prima te verlopen.
Tot ineens dat ene fatale foutje waardoor je onderuit ging of die ene training in de stromende regen waardoor je de volgende dag net wat zwakker en vatbaarder was voor dat ene virus, of vul maar een reden in waardoor je niet meekon op het beslissende moment of zelfs al eerder de bezemwagen moest opzoeken.
Tegenwoordig kan aan dit rijtje ook de dopingschorsing of uitsluiting vanwege een schandaal waar je zelf nog niet van werd verdacht worden toegevoegd, maar het idee is hetzelfde: in de Vuelta komt het allemaal goed.
Een aantal winnaars van de edities in de voorbije twintig jaar voldoen aan dit plaatje.
Alberto Contador, 2012:
Zat een schorsing uit, kwam terug en de Vuelta was zijn eerste grote ronde als vegetariër.
Ook zonder biefstuk wint Contador.
Alejandro Valverde, 2009:
Presteerde niet naar behoren in het voorjaar (desondanks won hij wat ritten in Spaanse koersen) en het CONI besloot Valverde voor twee jaar te laten weren uit alle wedstrijden in Italië vanwege zijn deel in Operación Puerto .
Het wilde zo zijn dat de Tour een etappe had waarbij men een stuk door Italië reed: geen Tour voor de Spanjaard.
De Vuelta werd echter de plek om een verloren seizoen toch netjes op te poetsen.
Denis Menchov, 2007:
Na de affaire Rasmussen gedemotiveerd uit de Tour gestapt.
In de weken daarna genoeg motivatie opgebouwd om de Vuelta naar zijn hand te zetten.
Alexandre Vinokourov, 2006:
De kazak had zijn hele seizoen afgestemd op de Tour, maar plotseling is daar een schandaal waarin zijn ploegleider betrokken is en met hem een waslijst aan renners.
Vino treft geen blaam, maar omdat ongeveer de hele Tourselectie aan teammaten wel verdacht is in Operación Puerto is het exit Liberty Seguros.
Met Astana als hoofdsponsor van zijn werkgever maakt Vino echter een doorstart in de Vuelta.
Na een moeizame start knokt hij zich naar de eindzege.
Denis Menchov (officieel tweede), 2005:
Denis richtte zich op de Tour, maar een keelonsteking zet al gauw een streep door ambitieuze klassementsplannen.
In Spanje gaat het beter, met etappezeges en -dankzij een geslepen Heras- de tweede plaats.
Jan Ullrich, 1999:
Der Jan moet in 1999 de Tour laten schieten vanwege een geblesseerde knie.
In de Vuelta bewijst hij des te meer dat dit gewricht weer in orde is.
Abraham Olano, 1998:
Tweede in de proloog en gedegen onderweg in de Tour, tot hij valt in de afdaling van de Aubisque.
De volgende dag blijkt de val er teveel aan en Abraham stapt af.
Achteraf zal hij er wellicht blij om zijn, gezien zijn ploeg een aantal etappes verder voortijdig de spullen in zou pakken naar aanleiding van het hele gebeuren dat de geschiedenis in zou gaan als de Tour de Dopage 1998.
Olano pakt vervolgens maar de Vuelta met beide handen beet.
Alex Zülle, 1997:
Komt de Vuelta voor de tweede maal op rij winnen en overtuigend.
Dit nadat hij in de Tour al vroegtijdig wegviel.
vrijdag 7 september 2012
Een dag later: Coup van El Pistolero
Schrijf je de ene dag een stukje over Menchov die in de luren werd gelegd door Heras.
De volgende dag zit je te kijken naar een prachtige interpretatie van Contador op het begrip "aanvallend koersen".
In het begin van de rit springt Contador samen met Valverde mee in een vluchtersgroep, spektakel in de maak al voordat de tv-uitzending er in zou komen.
Katusha kan het gat weer dichtrijden.
Donder in de lucht, maar wel een lucht die langzaam lijkt op te klaren voor de Russische formatie met Spaans rood in het midden.
Schijn bedriegt.
Op een klim van de tweede categorie een tweede poging van Alberto.
Nu geen Valverde in zijn nabijheid, Rodriguez verrast en te laat voor de tegenaanval.
Paulinho zat ook in het plan en met de verbeten Contador was het tweetal in rap tempo bij de vroege vluchters.
De koers spat open en Contador neemt, eerst nog met goede vriend Tiralongo, op Fuente Dé het voortouw in de koers.
Rodriguez breekt niet, maar buigt.
Purito moet wel Valverde laten gaan maar de schade lijkt niet gigantisch te worden.
Wel genoeg om het rood met een aardige achterstand weg te moeten geven, maar niet dat hij nou naar boven strompelt als Menchov in een verregende achtervolging op Heras.
Contador is (ook) nog niet de Contador van de Zero zero zero zero periode en dat merkt vooral Valverde.
Met Verdugo, Nocentini en Henao in het wiel nadert El imbatido El Pistolero zienderogen in de slotkilometers.
Contador kijkt om, ziet achter zich het groepje vervaarlijk naderen en spreekt zijn reserves aan.
Bertje redt het.
Een klassieke dubbelslag en een goed einde aan een etappe die om in te lijsten was.
Voor de verandering was de ontlading bij Contador zo groot dat hij zijn schietgebaar vergat en bewaarde voor de podiumceremonie.
De volgende dag zit je te kijken naar een prachtige interpretatie van Contador op het begrip "aanvallend koersen".
In het begin van de rit springt Contador samen met Valverde mee in een vluchtersgroep, spektakel in de maak al voordat de tv-uitzending er in zou komen.
Katusha kan het gat weer dichtrijden.
Donder in de lucht, maar wel een lucht die langzaam lijkt op te klaren voor de Russische formatie met Spaans rood in het midden.
Schijn bedriegt.
Op een klim van de tweede categorie een tweede poging van Alberto.
Nu geen Valverde in zijn nabijheid, Rodriguez verrast en te laat voor de tegenaanval.
Paulinho zat ook in het plan en met de verbeten Contador was het tweetal in rap tempo bij de vroege vluchters.
De koers spat open en Contador neemt, eerst nog met goede vriend Tiralongo, op Fuente Dé het voortouw in de koers.
Rodriguez breekt niet, maar buigt.
Purito moet wel Valverde laten gaan maar de schade lijkt niet gigantisch te worden.
Wel genoeg om het rood met een aardige achterstand weg te moeten geven, maar niet dat hij nou naar boven strompelt als Menchov in een verregende achtervolging op Heras.
Contador is (ook) nog niet de Contador van de Zero zero zero zero periode en dat merkt vooral Valverde.
Met Verdugo, Nocentini en Henao in het wiel nadert El imbatido El Pistolero zienderogen in de slotkilometers.
Contador kijkt om, ziet achter zich het groepje vervaarlijk naderen en spreekt zijn reserves aan.
Bertje redt het.
Een klassieke dubbelslag en een goed einde aan een etappe die om in te lijsten was.
Voor de verandering was de ontlading bij Contador zo groot dat hij zijn schietgebaar vergat en bewaarde voor de podiumceremonie.
dinsdag 4 september 2012
Vueltageschiedenis: de coup van Heras
Denis Menchov is blijkbaar ook aanwezig in de Vuelta, op de fiets in het peloton.
Zijn rol is nu vooral het berewerk verzetten voor Rodriguez, maar uiteraard is dit wel eens anders geweest.
Zo moet voor Denis de rit naar Pajares, die dan wel op een andere plek eindigde dan destijds, een aantal nare herinneringen op hebben gerakeld.
Op 11 september 2005 kende hij hier namelijk zijn wielervariant op 9/11.
De leiderstrui op die bewuste zondagmiddag vrij stevig om de schouders, maar in een Rabobankploeg die naast Menchov enkel wat renners mee had genomen voor een leuke ontsnapping en niet voor het verdedigen van een gouden trui in de bergen.
Roberto Heras had dit uiteraard gewoon wel: in de kleuren van pre-Fuentesschandalen Liberty Seguros had hij een klein leger Spaans berggeweld om zich heen.
Op die elfde september mag er een flinke groep vluchters vooruit in de vrij zware bergetappe.
Hierin sluipt soepeltjes en buiten het vermoeden van de ploegleiding van Rabo een belangrijk kwartet Libertyrenners mee.
Een slinks plannetje van Manolo Saiz ontvouwt zich.
In de voorlaatste klim prikt Heras een aantal keren, maar komt niet weg.
Wel ziet hij, dat bij de demarrages Menchov met steeds wat meer moeite kan aanklampen.
Bovendien gokt hij op de mindere daalkunsten van de Rus en dus gaan in de afdaling alle remmen los bij Heras.
Beneden is het al een aardig gat met Denis en Manolo heeft de knechten uit de kopgroep netjes in een voortuintje laten wachten op Heras.
Er volgt namelijk nog een lang stuk vallei naar de slotklim.
Menchov heeft Bram de Groot die moedig probeert de schade te beperken én een boel gniffelende Spanjaarden in zijn achterwiel.
Eenmaal aan de voet van die slothelling is de schade al groot: 2 minuten.
Weinig hulp van een zwakke ploeg en een jagend Libertycollectief hebben de Rus schaakmat gezet.
Inmiddels is het ook nog begonnen met regenen, goed voor een extra heroisch tintje.
Heras, inmiddels solo, wint de rit terwijl het lange wachten op een stille Rus in goudkleurig tenue begint.
Renners druppelen binnen en een, voor het gevoel, eeuwigheid later ook de gebroken en verzopen goudkleurige Rus.
Liberty kaapt de Vuelta en Heras gaat op weg naar vier eindzeges: een record.
Zijn rol is nu vooral het berewerk verzetten voor Rodriguez, maar uiteraard is dit wel eens anders geweest.
Zo moet voor Denis de rit naar Pajares, die dan wel op een andere plek eindigde dan destijds, een aantal nare herinneringen op hebben gerakeld.
Op 11 september 2005 kende hij hier namelijk zijn wielervariant op 9/11.
De leiderstrui op die bewuste zondagmiddag vrij stevig om de schouders, maar in een Rabobankploeg die naast Menchov enkel wat renners mee had genomen voor een leuke ontsnapping en niet voor het verdedigen van een gouden trui in de bergen.
Roberto Heras had dit uiteraard gewoon wel: in de kleuren van pre-Fuentesschandalen Liberty Seguros had hij een klein leger Spaans berggeweld om zich heen.
Op die elfde september mag er een flinke groep vluchters vooruit in de vrij zware bergetappe.
Hierin sluipt soepeltjes en buiten het vermoeden van de ploegleiding van Rabo een belangrijk kwartet Libertyrenners mee.
Een slinks plannetje van Manolo Saiz ontvouwt zich.
In de voorlaatste klim prikt Heras een aantal keren, maar komt niet weg.
Wel ziet hij, dat bij de demarrages Menchov met steeds wat meer moeite kan aanklampen.
Bovendien gokt hij op de mindere daalkunsten van de Rus en dus gaan in de afdaling alle remmen los bij Heras.
Beneden is het al een aardig gat met Denis en Manolo heeft de knechten uit de kopgroep netjes in een voortuintje laten wachten op Heras.
Er volgt namelijk nog een lang stuk vallei naar de slotklim.
Menchov heeft Bram de Groot die moedig probeert de schade te beperken én een boel gniffelende Spanjaarden in zijn achterwiel.
Eenmaal aan de voet van die slothelling is de schade al groot: 2 minuten.
Weinig hulp van een zwakke ploeg en een jagend Libertycollectief hebben de Rus schaakmat gezet.
Inmiddels is het ook nog begonnen met regenen, goed voor een extra heroisch tintje.
Heras, inmiddels solo, wint de rit terwijl het lange wachten op een stille Rus in goudkleurig tenue begint.
Renners druppelen binnen en een, voor het gevoel, eeuwigheid later ook de gebroken en verzopen goudkleurige Rus.
Liberty kaapt de Vuelta en Heras gaat op weg naar vier eindzeges: een record.
maandag 3 september 2012
Contador en Purito
Het verhaal van de Vuelta is het verhaal van twee mannen die dit jaar een Giro verloren.
Twee mannen die hem inderdaad in hetzelfde jaar verloren, maar beide met een eigen verhaal.
De ene verloor hem in een tijdrit, de ander in de rechtzaal.
In een vuelta a medio Espana vol aankomsten bergop en weinig tijdritkilometers zorgt de slopende aanwezigheid van vele klimmen dat deze twee mannen overblijven.
Contador probeert "Purito" op te roken, maar telkens als hij er aan trekt komt die dekselse puncher toch weer plaatsnemen in het achterwiel.
Rodriguez heeft dan ook de kracht om er nog een laatste jump uit te smijten voor een paar seconden, plus bonificatie extra.
De aankomst was ditmaal ook erg steil.
Harkend kwamen de renners vooruit op de laatste stroken.
Het deed denken aan de beruchte Angliru, maar zo bont maakte deze weg naar cuitu negru het echter ook weer niet.
Cuitu Negru is een nieuwe aankomst in de lijst van de "nieuwe wielerontdekkingen" van de afgelopen jaren.
Ditmaal een klein weggetje naar een skistation, dat niet lang geleden opnieuw werd geasfalteerd.
Hiermee werd aan de klim naar Pajares, waar eens Menchov zijn Vuelta in de stromende regen moest afstaan aan Heras, opgepoetst met een extra steile uitsmijter.
Na een rustdag kom de volgende aankomst bergop alweer aan bod, met de Fuente De: een klim die als een loper mag worden beschouwd.
Twee mannen die hem inderdaad in hetzelfde jaar verloren, maar beide met een eigen verhaal.
De ene verloor hem in een tijdrit, de ander in de rechtzaal.
In een vuelta a medio Espana vol aankomsten bergop en weinig tijdritkilometers zorgt de slopende aanwezigheid van vele klimmen dat deze twee mannen overblijven.
Contador probeert "Purito" op te roken, maar telkens als hij er aan trekt komt die dekselse puncher toch weer plaatsnemen in het achterwiel.
Rodriguez heeft dan ook de kracht om er nog een laatste jump uit te smijten voor een paar seconden, plus bonificatie extra.
De aankomst was ditmaal ook erg steil.
Harkend kwamen de renners vooruit op de laatste stroken.
Het deed denken aan de beruchte Angliru, maar zo bont maakte deze weg naar cuitu negru het echter ook weer niet.
Cuitu Negru is een nieuwe aankomst in de lijst van de "nieuwe wielerontdekkingen" van de afgelopen jaren.
Ditmaal een klein weggetje naar een skistation, dat niet lang geleden opnieuw werd geasfalteerd.
Hiermee werd aan de klim naar Pajares, waar eens Menchov zijn Vuelta in de stromende regen moest afstaan aan Heras, opgepoetst met een extra steile uitsmijter.
Na een rustdag kom de volgende aankomst bergop alweer aan bod, met de Fuente De: een klim die als een loper mag worden beschouwd.
vrijdag 31 augustus 2012
Nieuwe smeuïge dopingverhalen met "the secret race"
Af en toe zijn de mooie dopingverhalen aan vervanging toe.
De peertjes van Pollentier, het gesneden brood, de stroop in de aderen van Riis en andere wilde verhalen zijn zo vaak de revu gepasseerd dat er wel weer eens tijd is voor nieuw voer.
Voer voor leuke woordgrappen, verhalen tijdens een lange koers en nieuwe insteken (hij zei insteken!) voor dit blog.
Tyler Hamilton; de man van wellicht de vaagste dopingsmoes ooit en een volgespoten tour waarin hij zogenaamd met een gebroken sleutelbeen vijfde werd en een etappe won.
Deze oud CSC, Us Postal en Phonakrenner doet een letterlijk boekje open over het hoe en wat qua dopinggebruik in zijn nabije wieleromgeving.
De vraag is natuurlijk wat er allemaal van waar is, gezien zijn verklaringen voor de lichaamsvreemde bloedcellen die bij hem werden aangetroffen ook zo smeuïg klonken.
Toch lijkt het me wel een vermakelijke weglezer voor tijdens de wielerloze donkere dagen die er weer aan zitten te komen.
Zo zouden renners van US Postal een mannetje op een motor mee hebben laten rijden in de karavaan, met thermosflessen vol EPO, om zo gauw na de etappe de ploeg te kunnen bevoorraden.
Ook zouden de renners na een etappe meteen op de hotelkamer aan de bloedzak, die bij ieder bed klaarhing, kunnen bijtanken.
De pil waarin deze verhalen voorkomen komt dus in de winkels te liggen onder de naam "the secret race".
Vanaf 5 september gaat ie in de roulatie, op het getimede moment dat Lance net zijn strijd met de USADA heeft opgegeven.
De peertjes van Pollentier, het gesneden brood, de stroop in de aderen van Riis en andere wilde verhalen zijn zo vaak de revu gepasseerd dat er wel weer eens tijd is voor nieuw voer.
Voer voor leuke woordgrappen, verhalen tijdens een lange koers en nieuwe insteken (hij zei insteken!) voor dit blog.
Tyler Hamilton; de man van wellicht de vaagste dopingsmoes ooit en een volgespoten tour waarin hij zogenaamd met een gebroken sleutelbeen vijfde werd en een etappe won.
Deze oud CSC, Us Postal en Phonakrenner doet een letterlijk boekje open over het hoe en wat qua dopinggebruik in zijn nabije wieleromgeving.
De vraag is natuurlijk wat er allemaal van waar is, gezien zijn verklaringen voor de lichaamsvreemde bloedcellen die bij hem werden aangetroffen ook zo smeuïg klonken.
Toch lijkt het me wel een vermakelijke weglezer voor tijdens de wielerloze donkere dagen die er weer aan zitten te komen.
Zo zouden renners van US Postal een mannetje op een motor mee hebben laten rijden in de karavaan, met thermosflessen vol EPO, om zo gauw na de etappe de ploeg te kunnen bevoorraden.
Ook zouden de renners na een etappe meteen op de hotelkamer aan de bloedzak, die bij ieder bed klaarhing, kunnen bijtanken.
De pil waarin deze verhalen voorkomen komt dus in de winkels te liggen onder de naam "the secret race".
Vanaf 5 september gaat ie in de roulatie, op het getimede moment dat Lance net zijn strijd met de USADA heeft opgegeven.
woensdag 29 augustus 2012
Cobo mist Gianetti
Vorig jaar was hij, met Froome, de verrassende topper in een vrij mager bezette Vuelta.
Dit jaar komt hij er niet echt van te pas.
Elke rit moet hij toegeven op de top van het veld, maar echt dramatisch verliezen heeft hij tot dusver ook niet gedaan.
Vrij opmerkelijk aan het presteren van Cobo is het wel of niet rijden voor ploegleider Mauro Gianetti.
Cobo reed jarenlang bij het vrij beruchte Saunier Duval, waar hij regelmatig leuke dingen liet zien.
In 2007 won Cobo voor diezelfde Gianetti bij de Saunier Duvalploeg de ronde van het Baskenland, Het was die editie waarin Bjorn Leukemans riep dat "de Spanjaarden" reden als brommers.
Leukemans werd niet veel later zelf gepakt en Saunier Duval ging een jaartje later tegen de vlakte tijdens de Tour.
Cobo zelf was niet positief en vervolgde met Gianetti in de Fuji - Servetto formatie.
Ook hier goed voor een ritzege in de Vuelta.
Caisse d'epargne trok hem vervolgens aan voor 2010, maar hier werd het helemaal niets met Cobo.
Inmiddels had de ploeg van Gianetti nog een paar malen van hoofdsponsoren gewisseld en ging nu door het leven als "de schoen die ademt".
Meer lucht voor Juanjo, die zich weer bij zijn oude vriend voegde.
De daaropvolgende Vuelta is geschiedenis.
Echter is ook de ploeg opnieuw geschiedenis, toen in december bleek dat Gianetti geen sponsor meer kon vinden.
Terug naar de ploeg waarin Cobo in 2010 zo onopvallend meepeddelde.
Wat dat oplevert zien we dit seizoen netjes terug.
Al is het nog wel de goden verzoeken met nog een halve Vuelta te gaan.
Dit jaar komt hij er niet echt van te pas.
Elke rit moet hij toegeven op de top van het veld, maar echt dramatisch verliezen heeft hij tot dusver ook niet gedaan.
Vrij opmerkelijk aan het presteren van Cobo is het wel of niet rijden voor ploegleider Mauro Gianetti.
Cobo reed jarenlang bij het vrij beruchte Saunier Duval, waar hij regelmatig leuke dingen liet zien.
In 2007 won Cobo voor diezelfde Gianetti bij de Saunier Duvalploeg de ronde van het Baskenland, Het was die editie waarin Bjorn Leukemans riep dat "de Spanjaarden" reden als brommers.
Leukemans werd niet veel later zelf gepakt en Saunier Duval ging een jaartje later tegen de vlakte tijdens de Tour.
Cobo zelf was niet positief en vervolgde met Gianetti in de Fuji - Servetto formatie.
Ook hier goed voor een ritzege in de Vuelta.
Caisse d'epargne trok hem vervolgens aan voor 2010, maar hier werd het helemaal niets met Cobo.
Inmiddels had de ploeg van Gianetti nog een paar malen van hoofdsponsoren gewisseld en ging nu door het leven als "de schoen die ademt".
Meer lucht voor Juanjo, die zich weer bij zijn oude vriend voegde.
De daaropvolgende Vuelta is geschiedenis.
Echter is ook de ploeg opnieuw geschiedenis, toen in december bleek dat Gianetti geen sponsor meer kon vinden.
Terug naar de ploeg waarin Cobo in 2010 zo onopvallend meepeddelde.
Wat dat oplevert zien we dit seizoen netjes terug.
Al is het nog wel de goden verzoeken met nog een halve Vuelta te gaan.
maandag 27 augustus 2012
Op de feiten voorlopen: wie hoort de zeven Tours van Lance te winnen?
Gelukkig is de uitspraak van het USADA niet bindend, ook het WADA en de UCI zullen zich erover moeten buigen en dan pas zullen we weten of Lance ook daadwerkelijk op papier zijn tourzeges kwijtraakt.
Als we de Tourzege aan de rechtmatige renners geven moet dat wel een renner zijn die nooit in opspraak kwam.
Geen dingen waar we, ook zonder enig hard bewijs, deze renner op zijn Yanks voor kunnen schrappen uit alle uitslagen waarin zijn naam voorkomt.
Iemand die geen straf kreeg voor dopinggebruik, niet bij een ploeg reed waar stelselmatig gepakt werd en alleen daar erg goed was en niet in allerlei zaken rondom dubieuze artsen genoemd werd.
Om over nog meer pillen aan feiten om door te lezen alvorens de juiste conclusie te trekken nog te zwijgen.
Daar gaan we dan..
1999: Kurt van de Wouwer
2000: Kurt van de Wouwer
2001: Andrei Kivilev (een postume gele trui..)
2002: David Moncoutie (tenminste als de verhalen over zijn cleanheid waar zijn, want hij zat wel bij Cofidis tijdens een dopingschandaal rondom die ploeg)
2003: Haimar Zubeldia
2004: Sandy Casar
2005: Cadel Evans
Als we de Tourzege aan de rechtmatige renners geven moet dat wel een renner zijn die nooit in opspraak kwam.
Geen dingen waar we, ook zonder enig hard bewijs, deze renner op zijn Yanks voor kunnen schrappen uit alle uitslagen waarin zijn naam voorkomt.
Iemand die geen straf kreeg voor dopinggebruik, niet bij een ploeg reed waar stelselmatig gepakt werd en alleen daar erg goed was en niet in allerlei zaken rondom dubieuze artsen genoemd werd.
Om over nog meer pillen aan feiten om door te lezen alvorens de juiste conclusie te trekken nog te zwijgen.
Daar gaan we dan..
1999: Kurt van de Wouwer
2000: Kurt van de Wouwer
2001: Andrei Kivilev (een postume gele trui..)
2002: David Moncoutie (tenminste als de verhalen over zijn cleanheid waar zijn, want hij zat wel bij Cofidis tijdens een dopingschandaal rondom die ploeg)
2003: Haimar Zubeldia
2004: Sandy Casar
2005: Cadel Evans
Pieken richting het WK.
Op de montjuich in Barcelona was het tijd voor Rodriguez om zijn voorsprong in het klassement te vergroten en in de aanval kon hij de diensten van een dit jaar werkelijk telkens tekort schietende toprenner goed gebruiken: Phillipe Gilbert.
Purito meer voorsprong en Gilbert zijn eerste seizoenszege (!)
De vorm van de Waalse veelvraat van 2011 lijkt precies op tijd gearriveerd.
Daar het vaak voorkomt dat de mannen in vorm tijdens de Vuelta de regenboogtrui mogen aantrekken kan Gilbert toch een klim maken richting de 5, op de sterrenlijstjes onder vele voorbeschouwingen voor de strijd in Valkenburg.
De concurrentie, waaronder ook Rodriguez, is gewaarschuwd.
We zagen in het verleden wel eens vaker renners een matig seizoen rijden voor hun doen, maar op tijd voor het WK toch de juiste vorm vinden.
Paolo Bettini deed dit bijvoorbeeld in jaar twee van zijn regenboogtweeluik, door vrijwel niets te winnen en ineens in de Vuelta te zegevieren.
Een jaar later deed Alessandro Ballan dit zelfde kunstje: hij won, in tegenstelling tot 2007, niets.
Tot aan de Vuelta.
Om dan vervolgens te schitteren op het WK.
Purito meer voorsprong en Gilbert zijn eerste seizoenszege (!)
De vorm van de Waalse veelvraat van 2011 lijkt precies op tijd gearriveerd.
Daar het vaak voorkomt dat de mannen in vorm tijdens de Vuelta de regenboogtrui mogen aantrekken kan Gilbert toch een klim maken richting de 5, op de sterrenlijstjes onder vele voorbeschouwingen voor de strijd in Valkenburg.
De concurrentie, waaronder ook Rodriguez, is gewaarschuwd.
We zagen in het verleden wel eens vaker renners een matig seizoen rijden voor hun doen, maar op tijd voor het WK toch de juiste vorm vinden.
Paolo Bettini deed dit bijvoorbeeld in jaar twee van zijn regenboogtweeluik, door vrijwel niets te winnen en ineens in de Vuelta te zegevieren.
Een jaar later deed Alessandro Ballan dit zelfde kunstje: hij won, in tegenstelling tot 2007, niets.
Tot aan de Vuelta.
Om dan vervolgens te schitteren op het WK.
vrijdag 24 augustus 2012
Armstrong: het stokpaardje van de USADA
Een groot sportman als Lance A geeft nooit op: niet om nog een Tourzege te halen, niet tegen een vreselijke ziekte en ook niet tegen de voortdurende dopingaantijgingen en rechtzaken.
Tot nu: de strijd tegen de gerechtelijke stappen en aantijgingen sleept inmiddels al 13 jaar voort, sinds Lance terugkeerde van een slopende strijd tegen kanker en zich in de gele trui reed, ergens in Le Puy de Fou.
Hoewel er geen onomstoten bewijs is dat hij aan de oppeppende snoepjes heeft gezeten heeft het USADA er, jaren nadien nog steeds niet genoeg van gehad om te blijven jagen op de zevenvoudige Tourwinnaar.
Voor het USADA was het geen prioriteit, nee: het lijkt meer op een principekwestie.
Lance moet eraan, desnoods blijven we doorgaan tot het einde der wielertijden maar die zeges zal hij verliezen!
Lance heeft er na al die jaren wel zijn afgetrainde buik vol van.
De strijd heeft hij opgegeven en de diknekkige, veelkoppige tegenpartij kraait de victorie.
Niet dat deze nog niet even bij de UCI en/of ASO langs moet om daar nog hun gesterrenstreepte waarheid te halen, maar de kans is aardig groot dat hij een aantal titels gaat inleveren.
The Boss himself heeft hierop te zeggen wat ik als wielerfan ook van mening ben:
"Zij kunnen de controle over een professionele internationale sport niet overnemen en zo mijn Tourzeges afnemen. Ik weet wie die zeven Tours won, mijn ploeggenoten weten dat, en iedereen tegen wie ik reed weet wie er won. We reden samen. [...] Het zwaarste evenement ter wereld waarbij de sterkste man wint. Niemand kan daar ooit iets aan veranderen. En Travis Tygart al helemaal niet.”
Bovendien, de Tourzeges worden uitgedeeld aan de volgende mannen: Alex Zülle, Jan Ullrich (3x), Joseba Beloki, Andreas Klöden en Ivan Basso.
Renners die, met dezelfde behandeling van het USADA even hard al hun resultaten mogen schrappen, eigenhandig, op hun blote knieen met een gummetje of typ-ex.
Om nog maar eens terug te kijken naar Tourzege 1 van Armstrong en te beoordelen met het oog op verdenkingen, bewezen feiten of dubieuze verledens/ploegen.
Wat eindigde achter de sterke arm der wielersport?
2. Alex Zülle (Festina affaire 1998, dopinggebruik bekend)
3. Fernando Escartin (Reed bij Kelme: een van de ploegen waar stelselmatig dopinggebruik voorkwam en zo ongeveer de testploeg voor bloeddoping was).
4. Laurent Dufaux (Ook Festina 1998).
5. Angel Casero (Reed oa bij Vitalicio Seguros: een ploeg die uit koersen stapte wegens dopingcontroles, of uit de tour van 1998 na de Festinasoap en andere dubieuze verhalen en was last but not least betrokken in Operacion Puerto).
6. Abraham Olano (Gepakt op cafeine in een Ronde van Catalonie).
7. Daniele Nardello (had Sassi als arts, die een redelijk dubieuze naam heeft qua doping).
8. Richard Virenque (Derde renner op 7 in het Festinaschandaal 1998).
9. Wladimir Belli (Heeft dopinggebruik toegegeven).
10. Andrea Peron (Kwam in opspraak in een zaak rondom cafeinepillen).
Pas nummer 11, destijds naast VDB de Belgische hoop in die dagen: Kurt van de Wouwer, is vrij van geruchten en verdenkingen.
We zullen nog maar zwijgen over de Tours die daarop volgden.
Tot nu: de strijd tegen de gerechtelijke stappen en aantijgingen sleept inmiddels al 13 jaar voort, sinds Lance terugkeerde van een slopende strijd tegen kanker en zich in de gele trui reed, ergens in Le Puy de Fou.
Hoewel er geen onomstoten bewijs is dat hij aan de oppeppende snoepjes heeft gezeten heeft het USADA er, jaren nadien nog steeds niet genoeg van gehad om te blijven jagen op de zevenvoudige Tourwinnaar.
Voor het USADA was het geen prioriteit, nee: het lijkt meer op een principekwestie.
Lance moet eraan, desnoods blijven we doorgaan tot het einde der wielertijden maar die zeges zal hij verliezen!
Lance heeft er na al die jaren wel zijn afgetrainde buik vol van.
De strijd heeft hij opgegeven en de diknekkige, veelkoppige tegenpartij kraait de victorie.
Niet dat deze nog niet even bij de UCI en/of ASO langs moet om daar nog hun gesterrenstreepte waarheid te halen, maar de kans is aardig groot dat hij een aantal titels gaat inleveren.
The Boss himself heeft hierop te zeggen wat ik als wielerfan ook van mening ben:
"Zij kunnen de controle over een professionele internationale sport niet overnemen en zo mijn Tourzeges afnemen. Ik weet wie die zeven Tours won, mijn ploeggenoten weten dat, en iedereen tegen wie ik reed weet wie er won. We reden samen. [...] Het zwaarste evenement ter wereld waarbij de sterkste man wint. Niemand kan daar ooit iets aan veranderen. En Travis Tygart al helemaal niet.”
Bovendien, de Tourzeges worden uitgedeeld aan de volgende mannen: Alex Zülle, Jan Ullrich (3x), Joseba Beloki, Andreas Klöden en Ivan Basso.
Renners die, met dezelfde behandeling van het USADA even hard al hun resultaten mogen schrappen, eigenhandig, op hun blote knieen met een gummetje of typ-ex.
Om nog maar eens terug te kijken naar Tourzege 1 van Armstrong en te beoordelen met het oog op verdenkingen, bewezen feiten of dubieuze verledens/ploegen.
Wat eindigde achter de sterke arm der wielersport?
2. Alex Zülle (Festina affaire 1998, dopinggebruik bekend)
3. Fernando Escartin (Reed bij Kelme: een van de ploegen waar stelselmatig dopinggebruik voorkwam en zo ongeveer de testploeg voor bloeddoping was).
4. Laurent Dufaux (Ook Festina 1998).
5. Angel Casero (Reed oa bij Vitalicio Seguros: een ploeg die uit koersen stapte wegens dopingcontroles, of uit de tour van 1998 na de Festinasoap en andere dubieuze verhalen en was last but not least betrokken in Operacion Puerto).
6. Abraham Olano (Gepakt op cafeine in een Ronde van Catalonie).
7. Daniele Nardello (had Sassi als arts, die een redelijk dubieuze naam heeft qua doping).
8. Richard Virenque (Derde renner op 7 in het Festinaschandaal 1998).
9. Wladimir Belli (Heeft dopinggebruik toegegeven).
10. Andrea Peron (Kwam in opspraak in een zaak rondom cafeinepillen).
Pas nummer 11, destijds naast VDB de Belgische hoop in die dagen: Kurt van de Wouwer, is vrij van geruchten en verdenkingen.
We zullen nog maar zwijgen over de Tours die daarop volgden.
donderdag 23 augustus 2012
Uit de oude doos: Vuelta 2001
In 2001 moesten we in de klas een krantenwerkstuk bijhouden.
Uiteraard moest dit net gebeuren toen we in de dagen vlak na de aanslagen in New York zaten.Iedereen koos dus meteen om hier een werkstuk van te maken, maar ik besloot om het over de sportieve boeg te gooien aangezien ik anders vreesde om enerzijds de zoveelste met hetzelfde onderwerp te worden en anderzijds kregen we op school kranten aangereikt en bleef er al gauw niets van de foto's en artikelen over de aanslagen over, terwijl andere katernen en artikelen ongeschonden overbleven.
De Vuelta was immers ook bezig en hoewel het nieuws in vergelijking met de ontwikkelingen in en buiten Amerika karig was wist ik er, voor een puber die destijds nog niet echt over internet beschikte, nog een leuk werkstuk van te maken.
Roberto Heras in de US Postal"kleuren".
Destijds kende ik niet alle rennersnamen, waardoor ik een paar keer "Jan Pronk" in plaats van Matthe Pronk schreef en Addy Engels werd Oscar Engels!
Levi Leipheimer zou de nieuwste aanwinst worden van Rabobank, in de Vuelta van 2001 werd hij derde.
Dat hij pas zes jaar later, alweer voor een andere werkgever, pas weer op het podium van een grote ronde zou staan vermoedde ik als beginnende wielervolger nog niet.
Een beetje lui bleek ik, zoals ik hierboven ook vermeldde, bij het zoeken naar de rennersnamen (die mijn leraar overigens ook niet kende, dus het zou wel loslopen dacht ik waarschijnlijk destijds).
Zo heet Plaza plotseling ook Oscar, evenals Rubiera en Mercado die een andere voornaam mogen dragen.
Uiteraard zijn het wel leuke namen van een wielerperiode die alweer lang vervlogen lijkt.
Ik bedoel: Casero (Festina), Sevilla (Kelme), Heras (Us Postal), Mercado (Banesto) en consorten, je kunt er mooie "vergeten wielrenners" stukken over schrijven, zoals op hetiskoers wel eens gedaan wordt.
woensdag 22 augustus 2012
Te laat juichen, blijft pijnlijk.
Niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste keer zal het lachwekkende fenomeen voorbijkomen in Chasse patat en Mayo: renners die aan de meet denken gewonnen te hebben terwijl de winnaar al lang en breed binnen is.
Je zou maar niet hebben vernomen dat er een groepje vooruit is gebleven, of zelfs een solist.
Vervolgens steven je af op de finishlijn.
Grinta tot over je oren, een tunnelvisie met als licht aan het einde die felbegeerde witte streep.
Je gaat het nog redden ook, want wat sprint je goed vandaag!
Niet vermoedende dat de rest al wist wat jij pas zal weten wanneer je al juichend over de finish bent gebold.
Wat een mooie zege leek blijkt vooral een leuk vermaak voor de toekijkende medemens.
Echter, je bent wel in goed gezelschap daar het de besten is overkomen.
Na 4 minuten zien we Garcia van Caja Rural denken dat hij een mooie vis binnen heeft.
Wat langer terug flikte Kolobnev in Parijs - Nice een stunt door solo voorop te blijven.
Daarachter volgde nog een massasprint voor plek 2.
En ook Bauke Mollema weet hoe dit voelt, nadat hij tegen het einde van dit filmpje een sprint voor plaats twee wint.
Je zou maar niet hebben vernomen dat er een groepje vooruit is gebleven, of zelfs een solist.
Vervolgens steven je af op de finishlijn.
Grinta tot over je oren, een tunnelvisie met als licht aan het einde die felbegeerde witte streep.
Je gaat het nog redden ook, want wat sprint je goed vandaag!
Niet vermoedende dat de rest al wist wat jij pas zal weten wanneer je al juichend over de finish bent gebold.
Wat een mooie zege leek blijkt vooral een leuk vermaak voor de toekijkende medemens.
Echter, je bent wel in goed gezelschap daar het de besten is overkomen.
Na 4 minuten zien we Garcia van Caja Rural denken dat hij een mooie vis binnen heeft.
Wat langer terug flikte Kolobnev in Parijs - Nice een stunt door solo voorop te blijven.
Daarachter volgde nog een massasprint voor plek 2.
En ook Bauke Mollema weet hoe dit voelt, nadat hij tegen het einde van dit filmpje een sprint voor plaats twee wint.
dinsdag 21 augustus 2012
Wat je niet moet doen als toeschouwer.
Het grote voordeel aan wielrennen is het feit dat je als toeschouwer dicht op de koers kan staan.
Je kunt op veel plekken gratis bij de renners komen en er een praatje mee maken of op de foto met je held, je kunt nog vlak voor de koers passeert vaak de beklimming zelf fietsen tussen de overige toeschouwers en uiteraard kun je dicht op de wedstrijd staan.
Waar je bij veel sporten op een tribune plaats moet nemen, ver van het veld of de baan, kun je je favoriete renner van centimeters afstand toejuichen of zelfs een zetje geven als er geklommen wordt.
De keerzijde is natuurlijk dat de toeschouwers in hun enthousiasme, onwetendheid of baldadigheid nog wel eens een negatieve invloed op de koers hebben.
Duidelijke don'ts voor toeschouwers:
- Meerennen met de renners, vooral wanneer je dat ook nog eens leuk lijkt om dit met je hele vriendengroep te doen.
Als het niet te druk is (Alpe d'huez met z'n mierenhoop, om maar iets te noemen) kun je het wel doen, maar let op dat je alle motoren en renners achter je niet hindert.
De toeschouwers op tv mogen wel wat te lachen hebben uiteraard.
- Je hond meenemen en al helemaal niet onaangelijnd.
- Net voordat de renners passeren besluiten dat het volgen van de koers aan de andere kant van de weg interessanter is.
- Met een fotocamera op het parcours gaan staan en dan door de lens kijkende wachten op het goede moment voor het shot: je kunt de diepte en afstand veel minder inschatten.
- Renners vlak voor de top van een klim trakteren op een verfrissende douche: kans is er dat ze kou vatten in de afdaling.
- Niet goed op je kinderen en jezelf letten wanneer de reclamekaravaan passeert en allerlei prullaria naar het publiek gooit: bijna elk jaar wordt er wel iemand aangereden.
Je kunt op veel plekken gratis bij de renners komen en er een praatje mee maken of op de foto met je held, je kunt nog vlak voor de koers passeert vaak de beklimming zelf fietsen tussen de overige toeschouwers en uiteraard kun je dicht op de wedstrijd staan.
Waar je bij veel sporten op een tribune plaats moet nemen, ver van het veld of de baan, kun je je favoriete renner van centimeters afstand toejuichen of zelfs een zetje geven als er geklommen wordt.
De keerzijde is natuurlijk dat de toeschouwers in hun enthousiasme, onwetendheid of baldadigheid nog wel eens een negatieve invloed op de koers hebben.
Duidelijke don'ts voor toeschouwers:
- Meerennen met de renners, vooral wanneer je dat ook nog eens leuk lijkt om dit met je hele vriendengroep te doen.
Als het niet te druk is (Alpe d'huez met z'n mierenhoop, om maar iets te noemen) kun je het wel doen, maar let op dat je alle motoren en renners achter je niet hindert.
De toeschouwers op tv mogen wel wat te lachen hebben uiteraard.
- Je hond meenemen en al helemaal niet onaangelijnd.
- Net voordat de renners passeren besluiten dat het volgen van de koers aan de andere kant van de weg interessanter is.
- Met een fotocamera op het parcours gaan staan en dan door de lens kijkende wachten op het goede moment voor het shot: je kunt de diepte en afstand veel minder inschatten.
- Renners vlak voor de top van een klim trakteren op een verfrissende douche: kans is er dat ze kou vatten in de afdaling.
- Niet goed op je kinderen en jezelf letten wanneer de reclamekaravaan passeert en allerlei prullaria naar het publiek gooit: bijna elk jaar wordt er wel iemand aangereden.
Abonneren op:
Posts (Atom)