In de wielersport zijn het aantal renners die een lange carrière bij dezelfde ploeg, met ook nog eens dezelfde hoofdsponsor, maken waarschijnlijk maar op één hand te tellen.
Ploegen die erg lang dezelfde hoofdsponsor hebben zijn ook vrij dunbezaaid: Rabobank, Lotto en Cofidis: de ploeg waarbij David Moncoutié de voorbije 15 jaar heeft gekoerst, zijn drie voorbeelden van hoofdsponsoren met een lange wieleradem.
Wat jaren voor de eerste koerskilometers bij Cofidis:
David besluit met zijn vrienden een wedstrijdje te doen.
In plaats van een pot voetballen, zoals hij in zijn jeugd gewoon was, maar eens zijn krachten meten op twee wielen.
Een gewone zaterdagmiddag in Provins, een schilderachtig middeleeuws stadje in de Champagnestreek.
Even middeleeuws leek zijn fiets, tussen alle dure racefietsen van zijn maatjes.
"Jij denkt ons te verslaan met dat aftandse brique?" lachten ze.
Echter vergaat het lachen ze al vlug na het vertrek, Moncoutié peddelt gemakkelijk van ze weg.
De rit ontsteekt in het hart van de Fransman de liefde voor het wielrennen en hoopt hier ook dusdanig uit te pakken als tegen zijn vrienden.
Eenmaal het profpeloton bereikt komt er de eerste jaren nog bar weinig van.
In zijn derde jaar is het raak, in de Dauphiné.
Hier is het waar hij voor Livingston en Beloki op de Plaine Joux zegeviert.
Voor de Fransen geldt hij vanaf ongeveer het begin van zijn carrière als een talentvolle renner, die toch wel de top 10 van de Tour moet kunnen halen binnen niet al te lange tijd.
Echter, David mist de monnikenmotivatie om het hele jaar door te trainen en af te zien.
Liever kiest hij een paar etappes uit om ten aanval te trekken en verder vooral van het fietsen te genieten als was hij een recreatieve fietser.
Desondanks eindigt hij in 2002 dertiende in de Tour de France en zou hij, volgens mijn USADA-redenatie zelfs deze Tour winnen aangezien alle renners voor hem eens betrapt of serieus verdacht zijn op het gebruik van doping.
Moncoutié is inderdaad vooralsnog zuiver van dopingverdenkingen.
Hoewel in 2004 Cofidis door een diep dal moest vanwege een intern dopingschandaal (iets dat begon te rollen toen Masimilliano Lelli toegaf in doping te hebben gehandeld) verklaarde oud teamgenoot Phillipe Gaumont dat van alle renners in de ploeg alleen David Moncoutié van de stimulerende middelen af is gebleven.
In datzelfde jaar volgt voor Moncoutié dan het eerste ritsucces in de Tour.
Een heuvelachtige overgangsrit, in een kleine vluchtersgroep en een venijnige demarrage in de finale.
Niemand heeft er antwoord op: David rijdt in tien kilometer twee minuten weg van het nog weinig tot achtervolgen gemotiveerde groepje.
In 2005 wint hij in een vrijwel vergelijkbare etappe en nu op Quatorze Juillet.
In de alpen had hij gemerkt dat hij niet meekan met de toppers en besluit zich te sparen voor die ene overgangsrit waarin de vluchters hun kans krijgen.
Aan de hand van de etappe zou je het misschien niet zeggen, maar de Fransman is van nature een matige daler.
Dit wordt er niet beter op in de Ronde van Romandië van 2007: terwijl commentatoren zijn matige daalkunsten bespreken en de regen de dalende mannen tergt slipt Moncoutié onderuit.
Opstaan lukt niet meer: de dag eindigt voor David in het ziekenhuis met een gebroken heup.
Gevreesd wordt dat dit het einde betekent van diens carrière.
Gelukkig blijkt het tegendeel waar: Moncoutié mist dan wel de rest van het seizoen, maar keert in 2008 weer terug.
Rustigaan begint het wielrennen op het hoogste niveau weer goed te voelen en om na de Tour de Vuelta aan te doen bevalt hem prima.
Zijn inmiddels bekende vluchtpogingen in bergachtige ritten leveren hem al vlug succes.
De achtste etappe met aankomst op Pla de Beret wint hij en ook de resterende Vuelta kan hij prima meekomen.
Dit gegeven levert hem zijn beste resultaat ooit op in een grote ronde: achtste.
Naast de top-10 klassering verdient hij genoeg bergpunten voor de bergtrui.
Een reeks is begonnen: niet de klassering in het algemene klassement, maar wel het winnen van één etappe én het bergklassement herhaalt de sympathieke Fransman nog driemaal op rij in de Vuelta!
Naast dit kwartet is hij ook regelmatig de winnaar geweest van bergklassementen in Parijs - Nice of de Dauphiné.
Dit jaar besluit hij voor de Tour de France dat het genoeg is geweest wat betreft het wielrennen op professioneel niveau.
Een besluit dat eigenlijk ook niet veel later genomen had moeten worden: in de Tour valt hij uit, door opnieuw een valpartij in de afdaling.
Hiervan hersteld rijdt hij een vrij anonieme Vuelta zonder enig dagsucces; het zal bij het kwartet blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten