Verticaal belijnd maakt slanker en sneller: een aantal oude wielertricots.

Een herfstdag die nog voorzichtig grenst aan nazomer.
De ene helft van de mensen op het perron heeft al een jasje of trui aan,  terwijl de andere helft (waaronder ik) nog in een t-shirt loopt.
Tijdens het wachten op de trein valt mijn oog op een tijdschrift dat op een muurtje is blijven liggen.
Verhalen over mode-ontwerpers en creatieve processen klinken interessant.

Nog beter is het deel verder in het blad waarin oudrenner Peter Winnen  zijn voorkeur qua wielershirts uitspreekt.
Een voorkeur waarin ik me voor een groot deel wel kan vinden:  simpele vormgeving  en het liefst met verticale lijnen.

Zelf ben ik van mening dat ook shirts als die van Bianchi en Molteni (met een of meer horizontale vlakken),  of een patroon, zoals bij Ag2r, ook erg mooi kunnen zijn.
Het artikel inspireerde me in elk geval om eens te gaan zoeken naar mooie (voornamelijk oude) truien met verticaal lijnenwerk.

Milram kwam enkele jaren geleden nog met een dergelijk design.
Het Milram Logo had wat mij betreft dan zonder het omkaderingetje en de rode lijn gemogen.
Petacchi en Zabel, ondanks zijn nadagen, leken er toch een beetje extra sneller door te sprinten.



Winnen sprak zijn voorkeur uit over een shirt van de Carpano-ploeg.
Deze heeft indertijd  het gebruik van logo en het lijnenspel inderdaad beter doorgehad dan Milram.
Waar shirts van Italiaanse ploegen tegenwoordig  vaker uitblinken in drukte  was het bij Carpano in die dagen Zwitserse strakheid.




In zijn geval was het niet alleen het ontwerp wat hem trof, maar een foto van een gevallen held in Carpanostrepen gehuld die gehavend van het strijdtoneel werd gedragen.

Roger de Vlaeminck speelde met de kasseien in de Amerikaanse stripes van Brooklyn.





Wat jaartjes later was dezelfde De Vlaeminck  ploegleider bij Tonton Tapis.
Zijn koersen voor Brooklyn hebben wellicht invloed gehad op de ontwerpers van het shirt van deze ploeg.
Dit was namelijk ook  een legendarisch tenue waarin verticale strepen en een kerel met tapijt gecombineerd werden.




Ook niet verkeerd, hoewel meer diagonaal,  was het lijnenspel van de Belgische ploeg Vermeer - Thijs.
Het lettertype maakt het hier ook wel af moet ik zeggen.
Tegenwoordig zou je het "lekker retro"  noemen, of iets van die strekking.
Let ook op het petje, waar de lijnen wel horizontaal zijn.



In diagonaalheid, tot slot, mogen de tenues van Renault-Elf  ook niet ontbreken.
Fignon won er verscheidene prijzen in (tenzij hij de gele variant mocht aantrekken, want 1984 was ook het jaar van zijn tweede Tourzege).