Renners die stoppen: Gorazd Štangelj

De naam Štangelj dook regelmatig op tijdens de koers: vaak wanneer de Sloveen weer meezat in een vlucht.

Verder wist ik niet veel van deze renner en nam een duik in de voorbije carriére van de man met deze interessante naam.

Een van zijn eerste wapenfeiten stamt uit 1993 toen hij achter Jens Voigt de tweede plaats greep in een rittenkoers voor beloften: De Steiermark Rundfahrt.
Voordat hij in 1997 prof werd won hij de Giro di Belvedere.

Van de kleinere Sloveense ploegjes ging Štangelj naar Italiaanse stallen met achtereenvolgens: Mobilvetta, Liquigas, Fassa Bortolo, Saeco, Lampre en weer Liquigas voordat hij nog twee jaar Kazachstan deed bij Astana.

In zijn vroege profjaren lagen ook de grootste successen: etappes in kleine en middelgrote koersen zoals de Midi Libre, Ronde van Oostenrijk en de Trofeo Melinda.
Daarna wist hij nog wel in 2010 Sloveens kampioen te worden.

Meestal was het knechten geblazen voor zijn kopmannen van het klassement in de grote ronden.

Gorazd op avontuur in de Sloveense kampioenstrui

Waar we hem nog meer konden bewonderen?

Het WK van 2005 waarin hij op een enkele tientallen meters van de streep werd ingerekend, na een bijna succesvolle aanval van een groepje medevluchters met onder meer Boogerd, Vinokourov en Bettini.

Aangezien dat waarschijnlijk een van de weinige keren is dat hij in beeld kwam bekijk je het hier (vanaf 2:36)

Renners die stoppen: Mario Aerts

Een volgende ervaren rot gaat in 2012 zijn ervaringen gebruiken in dienst als ploegleider van de ploeg waar hij 12 seizoenen voor uitkwam: Lotto.

Zijn eerste profseizoenen waren nog voor Vlaanderen 2002, waar hij in september 1995 instroomde en een aantal successen wist te boeken zoals de GP d'isbergues en het eindklassement van Franco-Belge.

Lotto pikte de bergminnende Belg daarna op, om hem daarna ongeveer de rest van zijn wielerbestaan te houden (op een vrij tegenvallende affaire met de Telekomploeg in 2003 en 2004 na).

In 1999 klimt Aerts naar de derde plaats op de Muur van Huy en drie jaar later zal hij de Waalse Pijl ook winnen.
Deze zege kwam tot stand door mee te zitten in een kopgroepje dat vlak voor de Muur ontstond, met daarin ook Bartoli, maar de Italiaanse klassiekerspecialist kon niet antwoorden op de demarrage van Mario.
Met recht kan dat zijn grootste overwinning genoemd worden.

Daarnaast wint hij in 2001 de Giro Di Lucca.

Waalse pijl 2002

In de grote ronden doet hij het gedegen door aardig mee te kunnen in de bergen en daardoor vaak te eindigen bij de eerste 30, wat gezien kan worden als anoniem meerijden.
Anoniem meerijden deed hij vooral in 2002 allerminst door verschillende keren in de aanval te gaan.
Het leverde hem telkens een tweede plaats: Botero kon hij niet aan, Frigo sprintte beter en Jalabert was nog gretiger in het verzamelen van bergpunten.

De jaren die volgenden waren jaren waarin de Belg meestal in de middenmoot was te vinden of de grote knecht was van onder andere Jurgen Vandenbroeck en Cadel Evans.

Afgelopen seizoen kwam er helaas niet meer veel van terecht door aanhoudende hartritmestoornissen.
Het "snertjaar" van Mario krijgt vervolgens geen vervolg meer op de fiets, maar in de wagen.