Sommigen werden daartoe gedwongen door blessures of dopingaffaires, maar voor de meesten is de tijd gekomen om te stoppen.
Michael Boogerd
13 jaar lang rekte zijn profcarriere en de renner stond er altijd wanneer hij er moest staan.
Elk jaar in de Amstel Gold Race, Luik - Bastenaken - Luik, de Tour de France en het WK.
en altijd was hij een man die de koers tekende.
Hij won "slechts" (gezien zijn kracht) 2 touretappes, 1 Amstel Gold Race,2 Brabantse pijlen, 1 Ronde van emilië, 1 Catalaanse Week 1x Parijs - Nice en 3 Nederlandse kampioenschappen, maar haalde ook een grote berg ereplaatsen.
Dat hij niet zoveel wist te winnen lag met name aan de feiten dat Michael boogerd geen uitmuntend koersinzicht had (ook vaak te wijten aan zijn nervositeit), hij was een strijkijzer in de sprint en tijdrijden was ook helemaal niet zijn ding.
Desalniettemin was (en is) hij geliefd vanwege zijn jaarlijkse nadrukkelijke aanwezigheid in de klassiekers en zijn uitgesproken karakter.
Peter van Petegem
Een van de grootste klassiekerrenners uit België van het afgelopen decennium.
De laatste jaren was de glans van "de zwarte van Brakel" toch wel aan het verdwijnen, hoewel hij toch nog vaak voorin te vinden was.
De periode dat Van Petegem zijn talent het beste tentoonspreidde was met name van 1997 tot 2003, toen hij vrijwel altijd om de overwinning kon strijden in de kasseienklassiekers.
Maar daarnaast pakte hij ook zilver op het WK in Valkenburg 1998 en Brons in het Canadese Hamilton (2003).
Het winnen van de Ronde van Vlaanderen en een week later Parijs - Roubaix in 2003 was al met al de grootste prestatie, eentje die slechts 8 andere renners tot dusver neer wisten te zetten.
Axel Merckx
De zoon van 's werelds beste wielrenner ooit, een last die je eigenlijk niet van je af kan schudden.
Axel was verre van de topper die Eddy Merckx was, maar een pannenkoek mag het zeker niet genoemd worden.
Jonkheer Axel reed in 1996 op het WK naar de vierde plek en in 2004 pakte hij achter Bettini en Paulinho het brons in de olympische wegrace.
Ook reed de Belg eenmaal bij de eerste tien in de Tour (de eerste grote dopingeditie in 1998).
Z'n meest opzienbarende zege was de achtste etappe in de Giro d'Italia.
Door een stuurfout van Enrique Guttierez schiet hij in de afdaling een ravijn in, maar kan terugkeren in de kopgroep om vervolgens weg te rijden en solo de etappe te winnen, terwijl zijn vader op die dag de Co-commentator was in de liveuitzending van deze etappe op de Belgische TV.
Giuseppe Guerini
De Italiaanse klimmer met een 14 jarige staat van dienst was vooral een knecht, maar wel eentje die jaren aan de zijde van Ullrich diende.
Guerini stond in de jaren '90 tweemaal op het podium in de Giro en won ook een etappe.
Daarbuiten won hij zelden, maar een van zijn zeldzame zeges maakte hem wel redelijk beroemd.
Dat was in de Tour van 1999 waar hij op de flanken van de Alpe d'huez wegreed uit de kopgroep.
Echter, vlak voor de finish kwam hij een overenthousiaste fotograaf tegen en ging Guerini tegen de vlakte.
Alsnog won hij en toen de fotograaf zich 's avonds kwam verontschuldigen schudde de Italiaan hem vergevend de hand.
Saul Raisin
Minder leuk is het verhaal van Saul Raisin.
De jonge Amerikaan was namelijk een groot talent, hij klom al gauw met de besten mee en reed op het WK van 2005 lang in de aanval.
Maar meer zou hij niet laten zien.
Begin april 2006, in de circuit de la Sarthe viel hij zwaar.
Terwijl hij in het ziekenhuis lag om daarvan te herstellen verslechterde plotseling zijn toestand.
Hij had namelijk een acute ophoping van vocht in zijn hersenen en de artsen besloten hem een tijdlang in coma te houden.
Een lange, maar hoopgevende revalidatie volgde, maar in november raadden verschillende artsen het af om zijn wielercarriere te vervolgen.
Alexandr Vinokourov
Een vrij recente stopper is Vinokourov.
Dit besloot de renner nadat bekend was dat hij er met één jaar schorsing (weliswaar door de kazachse sportbond!) mild vanaf kwam na zijn positieve dopingtesten in de Tour.
"Vino" was altijd een van de smaakmakers door op de meest uiteenlopende momenten de aanval te kiezen en de aanval ook vrijwel altijd met succes afsloot.
Zo won de kazach diverse etappes in rittenkoersen en won hij ook de amstel gold race en Luik - Bastenaken - Luik, de laatste door vroeg in de finale weg te rijden met Jens voigt.
Zijn ultieme doel was het winnen van de Tour de France, nadat hij in 2003, na een spannende tour waarin hij regelmatig de aanval koos, derde was geworden.
Hoewel hij in 2006 de Vuelta won kwam er nooit meer iets van de tourzege, in 2005 kwam hij in de bergen tekort, maar veroverde toch de vijfde plaats door spectaculair op de Champs elysees te winnen.
Nadat hij in 2006 de tour moest missen maakte hij zich op voor de tour in 2007, met de bekende afloop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten