Terugblikkend op het voorbije seizoen blijken de spannende koersen en meesterlijke staaltjes vrij dunbezaaid (of overschaduwd door dopingschandalen, zoals bijvoorbeeld een Michael Rasmussen in de tour).
Toch heb ik er vier uit weten te pikken die me echt bijbleven en (tot dusver nog) zonder nare bijsmaak.
Te beginnen met Omloop het volk.
Dé openingswedstrijd van het Noord-europese wegwielrennen en gelijk een mooie.
Eentje waarin (in tegenstelling tot de klassiekers van april) de weergoden ook een handje meehielpen door de wind aan te wakkeren.
In de finale ging Phillipe Gilbert er vandoor op een kasseienstrook, op jacht naar Bert Roesems.
Vervolgens gingen Boonen en Flecha verhaal halen en ook O'grady, Steven de jongh en Gardeyn sloten zich aan bij deze uitvlucht.
Als het stilvalt slaat O'grady een gaatje en "Jan Anton Pijl" weet daar naartoe te rijden, Boonen moet echter passen en krijgt versterking van Pozzato, Nuyens en Baden Cooke.
Het lijkt alsof Flecha en O'grady om de zege gaan strijden, maar Nick Nuyens kan nog bijna bij de koplopers komen, tot hij ineens een Italiaan voorbij ziet vliegen: Fillipo Pozzato.
Pozzato is niet bij te houden en wint, daarachter pakt Flecha nog de tweede plaats voor Boonen.
Contador vs. Rebellin
Decor: Parijs - Nice.
In de vierde etappe begint de leuke strijd tussen de aanvaller en de plakker (de haas en de schildpad).
Bergop op de "Montee Laurent Jalabert" valt Contador aan, Rebellin kan als enige enigszins volgen en geeft 2 seconden toe.
Hoewel Contador een betere proloog reed dan Rebellin, verloor de Spanjaard luttele seconden toen het peloton in stukken brak tijdens de tweede etappe.
In de volgende rit besloot Discovery Channel een gewaagde zet.
Yaroslaw Popovych werd meegestuurd in een vluchtersgroep en reed op een heuveltje, zo'n 35 kilometer voor de meet genadeloos hard weg.
Zo hard dat de Gerolsteinerploeg van Rebellin aardig werd gesloopt, terwijl het even leek alsof de Oekraïner de gele trui ging pakken kreeg gerolsteiner hulp van andere ploegen, maar Popovych begon zelf ook wat in te storten, geen geel maar wel de etappe.
De laatste twee bergachtige ritten aan de middelandse zee gaven daarna het nodige vuurwerk.
In de etappe naar Cannes maakte Discovery Channel al gauw de koers voor Gerolsteiner hard door Leipheimer en Danielson in de aanval te gooien.
Dat lukte, want Rebellin kwam alleen te zitten en de Amerikanen fungeerden vervolgens als springplank voor Contador.
Deze kwam met Luis leon Sanchez en David Lopez over de top van de laatste klim (Tanneron), maar de twee mannen van Caisse d'epargne hadden geen boodschap aan de klassementsaspiraties van Contador en reden van hem weg, waardoor de Spanjaard in zijn eentje tegen de wind in moest en de groep daarachter met Rebellin haalde hem weer bij.
Dan maar in de rit naar Nice.
Contador was kwaad op Luis Leon Sanchez, waarmee hij had afgesproken om samen naar de streep te rijden. Sanchez zou de etappe mogen winnen en Contador pakte dan het geel, maar Luis reed dus vervolgens doodleuk weg.
Wederom maakten de mannen van Discovery de koers hard en op de Col d'eze, de laatste klim in deze etappe vloog Contador weg.
Rebellin had geen antwoord en hoopte op medewerking van de groep waarin hij belandde.
Neen, die hadden andere belangen, zoals demarreren en hopen zelf de etappe te kunnen winnen of klimmen in het klassement.
Uiteindelijk werd het op de vlakke weg naar Nice nog een echte man tegen man race, maar Alberto Contador hield meer dan genoeg seconden over om Parijs - Nice alsnog te winnen.
De girorit naar Bergamo
De Giro d'italia was sowieso de mooiste grote ronde van 2007, maar met name de etappe naar Bergamo was er een om je vingers bij af te likken.
Di Luca rijdt in het roze en het lijkt een overgangrit te worden, de volgende dag wordt namelijk de koninginnenrit verreden met 5 zware klimmen.
Niet van dat alles, koersen met die hap!
Gilberto Simoni valt aan in de afdaling van de San Marco en rijdt met Eddy Mazzoleni, Paolo Savoldelli en Stefan Garzelli naar de kopgroep met daarin onder andere Paolo Bettini en Michael Rasmussen.
Na een volgende klim blijven veel namen over die eindigen op ..i : onder meer Garzelli, Mazzoleni, Savoldelli, Baliani en Bettini terwijl Liquigas geen mannen meer overheeft en het geluk heeft dat Lampre met Cunego en Bruseghin ook belang heeft om de aanvallers zo min mogelijk ruimte te geven.
In Bergamo moet het "muurtje" van de stad nog beklommen worden, met zelfs een kasseistrook.
Simoni explodeert op dat laatste klimmetje en Garzelli volgt op een handvol seconden terwijl Bettini tegen verwachting in moest lossen.
Di Luca is echter alweer vrij veilig, want de achterstand is aardig ingelopen.
Maar Gibo stevent af op de dagbloemen.. tot er vanachter een scooter Stefano Garzelli komt aanzetten. Garzelli steelt de winst weg voor de neus van Simoni.
Dat is, door de hulp van de scooter, toch een smet op deze "onverwacht" prachtige rit.
Tour de France: etappe 3, Waregem - Compiègne
Lange tijd, hele, hele lange tijd was de etappe naar Compiègne niet eens de vermelding waard, alhoewel misschien voor de langzaamste etappe in jaren of iets dergelijks.
In de eerste week van de Tour reed het peloton een uur achter op het langzaamste tijdschema voor de 230 kilometer lange rit.
4 vluchters reden rustig vooruit, vier mannen waar het peloton met gemak overheen kan denderen in de finale.. finale.. finale, het duurt nog uren voor die finale komt.
Maar ineens is die finale er.
En het wordt dan toch spannend, het langzame tempo lijkt bij de sprintersploegen in de benen geslagen en ze halen de vluchters die (verstandig als ze waren) ook hun tempo verlaagd hadden maar mondjesmaat terug.
Gaat er in Compiègne nu ineens een Frederik Willems, Matthieu Ladagnous, Stéphane Augé of Nicolas Vogondy met de ritwinst heen?!
In de straten van Compiègne rijden de vier nog voorop en het jagende peloton, dat bijna over de kop gaat in alle haast, volgt op 200 meter.
Op een kasseienstrookje probeert Frederik Willems nog een gooi te doen naar een stunt, maar er is een betere stuntman die ook nog eens weet dat Compiègne de startplaats is van Parijs - Roubaix; de koers die hij al eens heeft gewonnen: Fabian Cancellara.
Notabene in de gele trui, die hij nog draagt omdat hij de proloog met overmacht won knalt hij voorbij de vier van het eerste uur, de sprinters komen dichter en dichter maar Cancellara wint!
Een unieke afsluiting van een even unieke etappe, de geletruidrager rijdt de sprinters eruit en wint in de start en finishplaats van zijn geliefde klassieker.
Het kan zijn dat ik iets vergeet, maar in elk geval hoop ik in 2008 meer van dit soort actie te kunnen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten