Dit gezegde is ook van toepassing op Mauricio Soler, de klimgeit uit Colombia.
Na in zijn thuisland al zijn landgenoten op een letterlijke hoop te hebben gereden pikte Acqua e Sapone hem op om in Europa de bandensporen op de cols te trekken.
Al gauw won hij Circuit de Lorraine en moest hij in de bergen van Burgos en Piemonte nog enkel Di Luca en Iban Mayo voor zich laten.
De Britse Barloworldploeg, waar hij dan bij rijdt, krijgt een wildcard voor de Tour de France in 2007 en komt met een vrij diverse ploeg aan de start: Hunter mag het proberen in de massasprint,met wat hulp van onder meer Geraint Thomas.
Soler, Efimkin en Sivtsov kunnen dan proberen in een overgangs - of bergetappe mee te gaan in de vlucht.
In de alpen wint Gerdemann, die in tranen het geel om zijn ranke schouders krijgt maar achter hem bolt er naast Landaluze en bergkoning van 2006 De La Fuente ook even later eentje van Barloworld over de streep die door de commentatoren aangemerkt wordt als Sivtsov, maar het is toch echt Soler en hij kwam niet vanuit de kopgroep maar is in de afdaling weggereden uit het peloton.
Drie dagen later springt Soler naar de kopgroep toe die bezig is aan het zware voorgerecht van de Galibier: de Telegraphe.
Zijn voorwachten kunnen niet aanklampen en zien de Colombiaan in de zwarte sneeuw verdwijnen.
Meer dan twee minuten voor zijn eerste achtervolgers: het Discoveryduo Popovych en Contador is hij bij de Souvenir Henri Desgrange, maar at niet zoals Bahamontes ooit deed met een dergelijke voorsprong een ijsje.
Nee; Soler dook de ellenlange afdaling via de Lauteret in en zag zijn voorsprong langzaam smelten als was het een Cornetto in de zon.
Hoewel hij met al die punten genoeg bolletjes zou krijgen.
Uiteindelijk zijn er nog ruim 30 tellen over bij het zegegebaar in Briançon.
Bolletjes en de zwaartekracht
Om goed te klimmen moet de verhouding tussen lichaamsgewicht en de te leveren kracht wat meer richting dat laatste hellen zodat de kracht zo min mogelijk wordt opgeheven door het gewicht waaraan de aarde zit te trekken.
Dit gegeven leverde Soler een eerste Tour op met 1 etappe en ook de bollen, die Rasmussen door zijn gele trui aanvankelijk al minder kon verdedigen maar toen de Deen ook nog eens uit de Tour verdween definitief aan Soler toebehoorden.
Na de succesvolle Tour kreeg Soler echter vaker last van een ander aspect van de zwaartekracht: het feit dat fietsen niet altijd overeind blijven.
Dit gooide zijn Giro in 2008 in de war en ook in de Tour van dat jaar lag hij al in de eerste etappe zodanig op het asfalt dat hij het Franse hooggebergte vanaf de zijlijn kon bekijken.
De komende seizoenen gaat het eveneens matig en het heeft er schijn van dat Soler een eendagsvlieg is gebleven en alsmaar voortsukkelt met blessures en slecht stuurmanswerk.
Ter overmaat van pech wordt hij in een training geschept door een auto en verschijnt niet eens in de Tour door een val in de Dauphiné.
Een kort lichtpuntje
De ronde van Zwitserland 2011, etappe 2.
Fränk Schleck en Damiano Cunego trachten elkaar uit het wiel te rijden op de slotklim naar Crans - Montana.
Soler zit op het einde van deze klim nog in het wiel van Fränk en Damiano en besluit een vinnige demarrage om de twee van zich af te schudden.
Hierin slaagt Juan Mauricio ook en heeft ook de gele trui als bonus.
Wat dagen later, na een andere klim is de top die Soler bereikte opgevolgd door een nieuw dal, een diep dal.
De Colombiaan mist met een aantal anderen een bocht en vliegt het publiek in.
Het doet erg dramatisch aan met overal supporters die op de grond liggen en een renner die niet meer opstaat: Juan Mauricio soler.
Soler wordt naar het ziekenhuis gebracht met een gebroken schedel, beschadigde long en gebroken enkel.
Vooral de longschade baart de artsen op het eerste moment zorgen en houden de Colombiaan in een kunstmatige coma.
Maar de schade aan zijn hersenen is ernstig genoeg om hem tot in oktober in het ziekenhuis te houden.
Aan een comeback hoeft hij ook nog niet te denken aangezien hij alles weer opnieuw aan moet leren en daarbij duizelingen hem nog parten spelen.
Het belangrijkste is in elk geval dat het kind van Soler zijn vader nog mee kan maken en dan ook van diens (wieler)verhalen zal kunnen genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten