In een Vuelta-etappe, begin september 2011, zit Sep Vanmarcke in een vrij grote kopgroep.
Met deze spankracht eentje die het wel eens tot de finish zou kunnen halen.
Sep ziet wel wat er komen gaat, er zitten drie stevige klimmen in waarvan de laatste tot de finish reikt en hij is niet bepaald de beste klimmer in de groep.
Tijdens het dalen richting de finale met de twee langste beklimmingen valt vlak voor Vanmarcke een renner van lampre in een verraderlijke bocht.
Voordat Sep beseft wat er gebeurt slaat hij met zijn fiets over de vangrail, weg vaste grond.
Een heel lang moment ziet hij de dood in de ogen.
Gelukkig breken de bebladerde kruinen van bomen zijn val en komt hij zonder noemenswaardig letsel tot stilstand, vlak voor een rivier.
Nadat hij weer het hele eind omhoog is geklommen en getrokken door helpers komt de mentale klap.
De rest van de rit rijdt Sep in tranen en shock, maar komt met hulp van ploeggenoten Klier en Devolder aan de finish.
Fysiek blijkt er weinig aan de hand en uiteindelijk haalt de Belg zelfs Madrid.
Vandaag stond hij dan op het hoogste treetje van het erepodium in Gent.
Dat, nadat hij in de juiste groep zat, de groep die op kop kwam te zitten vanaf de Taaienberg.
De Taaienberg is voor Boonen wat de Eyserbosweg was voor Boogerd: de plaats van de traditionele aanval.
Lars Boom dacht even via de berm Boonen voorbij te kunnen crossen en dat resulteerde in een korte rentree in het veldrijden, bekroond een niet zo'n zachte kennismaking met het feit dat het geen veldrit was, maar een rit met Vlaamse kasseien.
Sep was daarna degene die telkens het tempo opvoerde op zowel Molenberg, Paddenstraat als Lange Munte en van de oorspronkelijke groep kreeg hij na die laatste versnelling nog Boonen en Flecha mee.
Boonen ging vroeg aan in Gent, maar werd verrast door de betere benen van zijn 24-jarige landgenoot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten