Dit leverde hier en daar discussie op en de nodige watertandende fans.
Ook in het verleden moesten koersen opgeleukt worden met een nieuwe puist die een fanaat had ontdekt in de buurt van het oorspronkelijke parcours of wilde een organisatie met een nieuw stukje afzien de pers halen.
dit begon al met de allereerste beklimmingen in de Tour de France waarover diverse renners en volgelingen schande spraken.
Hoe konden ze die mannen nu een berg laten beklimmen op de fiets!?
De ronde van Lombardije moest wat meer steil krijgen
Organisator Vincenzo Torriani vond het parcours van de Ronde van Lombardije niet boeiend genoeg en besloot de Muur van Sormano in het parcours op te nemen. (zie mijn verhaal over Jo de Roo)
Een Muur waar die van Huy nog een puntje aan kan zuigen: gemiddeld 15% over twee kilometer, met een strook van ruim 25%!
De eerste edities ging het goed, maar in 1962 werd het buiten de gebeurtenissen rond Jo de Roo ook voor andere renners een puinhoop. De klim verdween uit de Ronde en is tot op vandaag de dag ook niet meer gebruikt.
Een verborgen venijn in Vlaanderen
Eens was het Walter Godefroot die hem ontdekte: de Koppenberg.
Hij vertelde dit aan de organisatie van de Ronde van Vlaanderen, maar liet in het midden waar deze kasseientrap lag.
Een aantal jaren later was de mysterieuze bult gevonden en ook maar in de Ronde opgenomen.
Dit leverde regelmatig chaos op wanneer één renner verkeerd schakelt en stil komt te staan op de steile flanken. De achteropkomende helden staan dan massaal stil en kunnen alleen nog te voet verder.
Dit overkwam zelfs Eddie Merckx een keer, maar het was de legendarische val van Jesper Skibby waardoor de koppenberg voor lange tijd uit de Ronde is verdwenen.
In 2002 is hij geherintroduceerd en daarna vrijwel jaarlijks een zware hindernis.
De Vuelta kreeg haar legendarische klim
Waar de Tour de France de Mont Ventoux en Alpe d'huez heeft en de Giro de Stelvio, Zoncolan en Mortirolo miste de organisatie van de Vuelta eind jaren '90 een eigen spraakmakende col.
Tot men er een vond in de Asturias: De Angliru.
Deze werd in 1999 voor het eerst opgenomen in de Vuelta en loog er niet om: na een vrij normale aanloop volgt een zeer steile finale van 6 kilometer in een gemiddelde van 13,5% met daarin de befaamde strook Cueña les cabres die de weg doet hellen tot ruim 23%
Zowel in 1999 en 2000 ging het goed, maar twee jaar later werd de klim afgelegd in de regen.
De wegen waren vrijwel onbegaanbaar voor de volgwagens en motoren, waardoor renners met lekke banden verder moesten klimmen op de velg.
Door gestrande wagens ontstond ook nog een grote puinhoop en problemen met renners die er met moeite nog langs konden.
Dientengevolge werd dit beest dan ook jarenlang in zijn Asturische kooi gelaten, tot in 2008 het kriebelde bij de organisatie.
Naast 2008 werd hij ook afgelopen Vuelta bedwongen: beide malen zonder problemen.
De Giro gaat nog een stapje verder
Voor de oorlog was het normaal: klimmen op een grindpad.
Maar in 2005 was de organisatie van de Giro in een retrostemming en besloot de Colle Delle Finestre op te nemen in deze editie.
Een beklimming die deels over gravelpaden gaat en ook nog aardig steil is (9,1%).
De andere zijde werd geasfalteerd zodat de afdaling veilig voltooid kon worden.
Het leverde mooie plaatjes op en een legendarische etappe waarin de gravelpaden geen problemen opleverden en de renners er een mooie koers van maakten.
Een jaar later was er opnieuw commotie over de beklimming van de Kronplatz.
Deze klim, eveneens deels onverhard, overtrof de finestre in steilheid.
Richting de top komen stijgingspercentages van 24% voor en dat op gravel!
2006 zou echter niet het jaar zijn waarin de klim daadwerkelijk bedwongen kon worden: slecht weer was de doodsteek voor de spraakmakende kronplatz.
Twee jaar later mocht het wel zo zijn in een klimtijdrit: het werd meteen ook de langzaamste rit in de recente Girohistorie: een gemiddelde van 19 km per uur was de snelheid van de winnaar.
Doe dat maar eens na als amateur of toerist!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten