Jarenlang geldt deze als de afsluiter van het wegseizoen, tot het jaar van de verandering 2012: geen muren van Geraardsbergen in de Ronde, Parijs - Tours op het tweede plan en de Ronde van Lombardije verschuift naar het weekend dat na het WK valt.
Dat is allemaal ver na de tijd van Jo de Roo, die in zowel 1962 als 1963 schitterde op de Lombardische wegen.
In 1962 had de organisatie van de Ronde van Lombardije besloten om de koers maar eens een flinke tikkel zwaarder te maken nadat deze al een aantal malen op een massasprint was uitgelopen.
De aankomst werd van Milaan naar Como verlegd en zo kwam bijvoorbeeld de Muur van Sormano (een kuitenbijter van 1700 meter met een gemiddelde stijging van 17% met op zijn steilst een stuk 25%) beter tot zijn recht.
Jo de Roo had zijn zinnen gezet op de vernieuwde Giro di Lombardia om zo nog een gooi te doen naar het Superprestigeklassement.
Dus de Zeeuw ging in de aanval en had lokale held Livio Trape mee.
Aanvankelijk reed de Roo weg van Trape op de muur, maar plots liep zijn ketting af en moest ook nog eens zijn wiel worden gewisseld.
Toen de mecaniciens hem weer in gang duwden viel de tifosi hen lastig en kwam de Roo ook nog eens ten val.
Trape was hem weer voorbijgetrapt en voordat Jo weer in zijn ritme was en de top van de Muur had bereikt keek hij al tegen 30 secondi achterstand aan.
Echter in de afdaling en een goede vlakke twintig kilometer wist hij de Italiaan bij zijn lurven te grijpen en te winnen.
Een jaar later herhaalt de Roo zijn succes (ook in Parijs - Tours) maar ditmaal wint hij een sprint vanuit een negenkoppige kopgroep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten