Wielrennen in het Franse Morzine, ergens in het midden van juni 2003.
Col de Ramaz is de naam van de berg waartegen het peloton omhoog ploetert in de Dauphiné en naast de gele truidrager Lance Armstrong rijdt een jongeling, een onbevangen Nederlands talent in een Raboshirt: "Remmert" Wielinga.
Hij kijkt naar het verzetje van de viervoudig Tourwinnaar die een maand later zijn vijfde tourzege kan pakken en probeert hier een lesje klimmen uit te trekken.
Iban Mayo versnelt, Armstrong reageert terwijl Leipheimer en Wielinga het wiel proberen te houden.
Beiden moeten er af en Wielinga houdt zijn eigen tempo aan waardoor hij weer bij ploegmaat Leipheimer geraakt.
Remmert neemt Levi op sleeptouw en loodst de Amerikaan terug naar de kop van de wedstrijd.
Na dit klusje komt de Eindhovenaar als dertiende binnen en lijkt er een lichtpuntje in de donkere dagen van het Nederlandse wielrennen in de rondes in de maak.
Remmert is op dat moment al eens weggestuurd bij de Rabobank vanwege tegenvallende resultaten en had het een paar jaren geprobeerd bij een Italiaanse ploeg toen Rabobank hem toch weer zag staan.
Het winnen van de Trofeo Calvia en een etappe in de Ruta Del Sol (voor Joaquim Rodriguez en Ivan Parra) bevestigden het vertrouwen dat de Rabobank in hem had wedergevonden.
Dankzij de prestaties in de Dauphiné mocht Remmert mee naar de Tour de France, maar daar is hij een schim van de hoop die hij een paar weken eerder leek te zijn.
Al in de eerste vlakke etappes kan hij het peloton niet bijhouden en komt steeds met andere redenen waarom het nu weer niet lukte.
Even lijkt hij in de pyreneën op de weg terug, maar dat is kort: hij geeft in de laatste week toch op.
Achteraf blijkt het voornaamste probleem te zijn dat Remmert zijn voornaam iets teveel eer aandoet: hij heeft angst in het peloton, bang voor het gedrang, de kans op valpartijen en het niet kunnen overzien van de situatie in zo'n op hol geslagen kudde wielrenners, dus rijdt hij achterin de groep en verspilt hiermee kostbare energie.
Erg zonde wanneer je beseft dat hij tijdens de trainingen bewees over veel vermogen te beschikken.
Van Rabobank hopt Remmert naar Quickstep en vervolgens naar Saunier Duval om bij beide ploegen soms veelbelovend te beginnen, maar daarna weer weg te zakken en de redenen zijn naast "pelotonvrees" (zou er ook een naam voor zijn ala Cyclodemofobie?) ook een knieblessure en liefdesverdriet.
Wanneer Saunier Duval zijn contract niet verlengt is het voor Remmert ook goed geweest: fiets aan de wilgen en een ander leven opbouwen.
Tijdens deze periode ontmoet hij een Russische waarbij de vonk overspringt.
Ze trouwen en Remmert begint ook een bedrijfje voor toerfietsers.
Vrijwel onopgemerkt kruipt zijn bloed waar het niet gaan kan en keert de in de vergetelheid geraakte renner weer even terug in het peloton en ditmaal in de continentale ploeg van Katusha.
Dit alles gebeurde vorig jaar, maar gauw was dit verhaal een herhaling van zetten: bij de ploeg ontslagen wegens te weinig resultaten.
Dit lijkt het definitieve einde van de profcarrière, maar met Remmert weet je het eigenlijk nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten