Peter begon in de jaren '50 aan het wielrennen.
Als prof kwam hij terecht bij de R.I.H. ploeg en begon hier aan een lange reeks van overwinningen in criteriums en baanwedstrijden.
In totaal zou de "keizer van de zesdaagsen" 65 zesdaagsen op zijn naam schrijven!
Mede dankzij Post won Rik Van Looy tien zesdaagsen, van de twaalf die deze grootheid op zijn rekening had genomen.
Peter Post met Rik van Looy op de baan
Peter was een perfectionist en zeer fanatiek, wat uiteraard een boel bijdroeg aan het succes.
Dit was ook een mazzel voor de mensen om hem heen, want als hij eens verloor was hij totaal niet te genieten.
Op de baan een fenomeen , op de weg ook niet uit te vlakken.
Verschillende zeges in kleine ronden en vervolgens de klassieker.
Parijs - Roubaix 1964 wordt verreden in niet al te mooi weer, maar wel gunstig genoeg voor een hoog tempo, waar al gauw 30 renner wegrijden van het peloton. Zonder favoriet Rik van Looy.
Kasseien zijn zoals altijd de scherprechter waarin het peloton wordt uitgedund door valpartijen, lekke banden en een renner als Anquetil die het niet heeft die dag.
Een kwartet blijft over: Beheyt, Molenaers, Bocklant en Peter Post.
De vier rijden en groupe de velodroom van Roubaix binnen, waar Post de anderen er met gemak uitsprint.
De editie van de Hel van het noorden is dusdanig snel, dat het record nu nog steeds staat.
Daar er nu meer kasseistroken zijn opgenomen in de route is het record ook niet officieel meer te noemen en is Tom Boonen de recordhouder in de modernere versie.
Zijn lange carrière als wielrenner komt aan zijn einde tijdens de zesdaagse van Rotterdam in 1972.
Op de tweede avond komt de keizer hard ten val en breekt zijn sleutelbeen en bekken.
Na een carrière van 16 jaar is het op een harde manier duidelijk dat voor hem de tijd is gekomen voor een nieuw leven binnen de wielersport.
Succesvolle ploegleider
Een jaar na de valpartij is Peter leider geworden van dezelfde zesdaagse.
Onder zijn leiding worden grote namen aangetrokken als Eddy Merckx en zijn de wedstrijden een nog grotere publiekstrekker.
Naast deze taak zal hij vooral bekend worden vanwege zijn talent om een wielerploeg boven zichzelf uit te laten stijgen.
Zo perfectionistisch en gedreven als hij was als wielrenner, zo perfectionistisch en gedreven was hij ook als ploegleider.
Renners werden door hem gedrild als militairen en vanuit de ploegleiderswagen schreeuwde hij felle commando's.
Daarbij kon een renner uit zijn ploeg de ene dag de kopman zijn, maar de volgende dag mocht, nee moest, hij op kop beulen voor een andere gelegenheidskopman.
Niet iedereen kon hier mee omgaan, maar die het wel konden gebruiken haalden vele successon onder Post.
De ploegentijdrit was diens favoriete discipline en de TI-Raleigh ploeg won ze dan ook aan de lopende band.
Het hoogtepunt van deze ploeg mag bekend zijn: het haast onwerkelijke presteren in de Tour van 1980.
Dat het bijna elke dag wel regende tijdens die Tour zal ongetwijfeld meegeholpen hebben, evenals het uitvallen van Bernhard Hinault.
Toch komt geen enkele ploeg nog in de buurt van deze etappeverslinders met 11 etappes, het eindklassement en jongerenklassement in 1980.
Ook de volgende jaren scoort de ploeg een boel overwinningen, maar wanneer Ti-Raleigh stopt met sponsoren stapt ook Raas op, met een grote groep ploeggenoten.
Zij starten een nieuwe ploeg (Kwantum) en Peter Post gaat verder met Panasonic.
Deze breuk zorgt dan ook voor een ruzie tussen Raas en Post die nog jaren zal voortduren, waarbij de ploegen van beide kemphanen elkaar vaak tegen zullen werken.
De kinderachtige spelletjes kosten beide ploegen zeker een boel overwinningen.
Peter en Jan beloven na verloop van tijd de strijdbijl te begraven om elkaar toch te leven en te laten leven.
Echter zal de vete nog eens behoorlijk opspelen.
Tijdens een etappe in de Tour van alweer 1992 komen Frans Maassen (renner van de ploeg van Raas) en Marc Sergeant (renner van de panasonicploeg) voorop met de Fransman Colotti.
Het loopt uit op een schandalige vertoning: Maassen mag van zijn ploegleider niet rijden en Sergeant idem dito.
Het gevolg is uiteraard dat Colotti lont ruikt en een demarrage plaatst.
Kamp Raas en kamp Post kijken naar elkaar en de haas is gevlogen.
Mart Smeets merkt terecht op dat dit totaal geen reclame is voor het Nederlandse wielrennen.
Voor de ploegen van Post en Raas was het al onzeker of ze een sponsor konden vinden en nu konden ze het eigenlijk vergeten.
Post ging nog wel door met de historploeg, maar echt succesvol zal hij dan niet meer zijn.
Uiteindelijk leggen Raas en Post hun jarenoude ruzie wel bij, na een "kort en goed gesprek" in een bos ergens in Frankrijk.
In de laatste jaren is de oud-ploegleider nog adviseur voor de Rabobankploeg en voorzitter van de club van '48 die ieder jaar de Gerrit Schulte prijs voor de beste Nederlandse wielrenner van het jaar uitreikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten