Homoseksuele wielrenners, bestaan ze?

Strakke pakjes, roze truien, nee zelfs regenboogtruien en geschoren benen: het wekt een licht vermoeden van gayheid op.

Niets lijkt minder waar: wielrennen is een sport voor stoere mannen die niet huilen om een schaafwond, zo hard gaan dat ze na de finish flauwvallen of nog liever doorrijden dan stoppen met een gebroken sleutelbeen.

Hoewel de meeste renners zo hetero zijn als het maar zijn kan, is de kans groot dat ook in deze sport wat bi's of homo's rondkoersen, maar het nog niet durven, kunnen of willen zeggen.

Over sommige renners kan ik alleen maar gissen: Linus Gerdemann en Heinrich Haussler zien er bijvoorbeeld behoorlijk gay uit, maar dat kan ook gewoon Duits zijn, evenals het voor ons nuchtere Noordelingen bij een Cipollini, Pozzato, Riccò en Nibali lijkt alsof hij graag een kwak aan een andere kerel geeft buiten de koers.

Wel is het zo dat Graeme O'bree een jaar geleden uit de wielerkast kwam.
De arme Sch(a)(o)t had een geweldige opvoeding op dat vlak.
Hem werd namelijk verteld dat je "beter dood kon zijn dan op mannen vallen".
Dat is iets dat Graeme dus ook tot tweemaal toe probeerde.
Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen, maar moest hij helaas wel van een vrouw scheiden met wie hij twee kinderen heeft.


Of de toenemende tolerantie en openheid over homoseksualiteit ook de eerste homorenner in de Roze -of regenboogtrui, of gewoon in het peloton gaat opleveren is waarschijnlijk een kwestie van tijd.

Daarvoor moeten we het voornamelijk hebben van renners die uitkomen voor het gebruik van andermans spuit, in de bekendste wielerzin van het woord.