De Ronde van 1985: een slagveld

Een Ronde met onvervalst hondenweer: het komt niet vaak (meer) voor.
De edities die geteisterd werden door de elementen zijn de laatste jaren vrij schaars geworden, maar wie weet hebben we er volgende jaren wel weer een onvervalste tussen zitten.

Wat dat betreft is 1985 een van de meest helse Rondes geweest.
De regen kwam niet alleen uit de lucht vallen, het maakte verschillende beklimmingen tot kleine riviertjes.
Daarbij was het uiteraard ook bar koud.

Het (r)hondeweer maakt de koppenberg eens te meer een halve zeephelling.

Nico Verhoeven leidt de dans op deze, in droge omstandigheden al lastige klim, gevolgd door Phil Anderson en Eddie Planckaert.
De rest belandt in een wirwar van slippende en vallende renners en moet te voet omhoog.
Tussen deze chaos is er nog een renner die al fietsend de koppenberg pakt: Eric Vanderaerden in de Belgische kampioenstrui.

Vlak voor de Koppenberg had hij een lekke band en worstelt zich vervolgens van achteren richting de voorste gelederen.
De koers valt niet meer stil na de koppenberg en dus blijft het hele veld verdeeld in een aantal kleine groepjes.

Vanderaerden vindt in de natte blubber Hennie Kuiper, waarmee hij richting de kopgroep trekt.
Hennie Kuiper is vervolgens degene die vindt dat deze groep niet hard genoeg doorrijdt en demarreert.

Niet lang daarna komt zijn eerdere metgezel Vanderaerden achter Kuiper aan.
Eric heeft nog eens het voordeel van zijn ploegmaat Anderson die ook meespringt in de jacht op Kuiper.
Waar iedereen in de natte kou zoveel mogelijk kledingstukken aanhoudt trekt Vanderaerden op weg naar De Muur nog een jasje uit.

Het is een teken van vorm, die we later nog vaker zouden zien in het wielrennen.
De Muur is een bevestiging van de vorm van Eric: diens medevluchters zien hem op weg naar het kapelletje, op de spekgladde keitjes en tussen kleine waterstromen door, verdwijnen voor een solo richting Meerbeke.

Achter de legendarische winnaar komen nog slechts 23 renners aan in Meerbeke.
Vanderaerdens overwinning wordt vergeleken met de beste dagen van Merckx, maar Eric is er zelf iets bescheidener over.
Het is dan nog geen Merckx anno 1969, maar desalniettemin één van de mooiste stukken wielrennen die de Ronde heeft gezien.