Vier vreemde manieren om een koers te verliezen.

In de historie van het wielrennen is een koers iets van vele verhalen: hoe de winnaar de weg richting zijn overwinning geplaveid zag worden, hoe zijn ploeggenoten meegeholpen hebben aan het succes en de mensen die achter hem eindigden vertellen hun eigen verhaal: ze zijn teleurgesteld, konden niet beter of hebben allerlei excuses.
Sommige zijn zelfs blij dat ze ondanks het een en ander toch nog zo hoog wisten te eindigen, of tevreden omdat er geen maat stond op de winnaar.

In sommige gevallen is de reden om een koers te verliezen echter een samenloop van bijzondere omstandigheden.

Ik heb vier vreemde manieren om een koers te verliezen gevonden en wie weet is het nog een toepasselijke lijst voor de Ronde op de vreemdste dag van het jaar.



"Ik wilde niet dat hij won en hij wilde niet dat ik won"

Okee, dit komt vaker voor in de wielersport: twee of meer renners voorop die uit angst om te verliezen van de ander de benen stilhouden.
Soms wordt dit surplassende groepje ingelopen door het peloton, soms is de derde in de groep degene die wegrijdt naar de bloemen en wel vaker is de rest zo ver achter dat het toch op een sprint uitloopt.
Maar af en toe levert het ook echt pijnlijke beelden op.

Het decor: de straten van Luik, het jaar: 1987 en de namen van dit duo: Stephen Roche en Claude Criquielion.
Beiden voorop, beiden aan elkaar gewaagd die dag.

Onder de rode vod start de ellende.
Begint de één als eerste aan de sprint, dan wint de ander.
Kijken, wachten, kijken, de benen stil, nog meer kijken.

Het was een soort schaakspel dat alleen maar op remise kon uitlopen, maar ditmaal was er nog een derde speler.
Terwijl de twee ongeveer stilstaan doemt de geklopt gewaande Moreno Argentin uit de achtergrond op, ziet de twee surplassen en vliegt er in volle vaart voorbij.

Een zo mogelijk nog pijnlijkere variant op dit verhaal vond plaats in de Tour van 1992.
In dit verhaal zijn het niet de renners die elkaar doodkijken, maar is het een oude rivalenstrijd tussen ploegleiders Jan Raas en Peter Post, die oplaait over de ruggen van twee van de drie renners in de kopgroep.

De één mag niet rijden van zijn ploegleider Raas (Bucklerploeg) en de ander mag niet rijden van zijn ploegleider Post (Panasonicploeg).
Dus de twee houden de benen stil, steggelen en onderhandelen over dit vreemde probleem die door deze, al jarenoude, ruzie tussen twee ploegleiders onmogelijk opgelost kan worden.
De derde hond (Colotti, uit de Z-ploeg) gaat er uiteraard met de vette kluif vandoor en lacht in zijn vuisje, die hij later in de lucht steekt om zijn ritzege te vieren.



"Er liep een paard voor mijn wiel"

Erik Zabel was in 2000 één van de grote kanshebbers in zo ongeveer iedere wedstrijd waarin hij startte.
Zo kan de Duitser dus moeilijk aankomen met een smoes om niet te winnen in Gent - Wevelgem, maar er kan viel passieren in radsport.

Halfweg koers besluit een pony een kijkje te willen nemen in de koers en dat ook nog eens op de niet bestaande bagagedrager van Erik Zabel.
Zabel gaat in de sloot, de pony rent nog een paar kilometer met het peloton mee.



"ik viel in slaap onder een boom"

Langer geleden, toen er nog geen ellenlange tv-uitzendingen waren reed het peloton in de Tour de France een wandeletappe in snikhete omstandigheden.
Twee Algerijnen (toen nog een kolonie van de Fransen) mochten wel vooruit rijden, die konden immers wat beter tegen een zomers aandoende 40 graden celsius.

Abdel-kader en Marcel heette het duo.
Eentje zou het niet halen: de wijn aangeboden door een supporter onderweg was té verleidelijk voor Abdel-kader.
Hitte en alcohol is geen geweldige combinatie en de barman met de hamer sloeg Abdel-kader dan ook genadeloos tegen de vlakte.
Na even geslapen te hebben onder een boom komt hij bij en rijdt de andere kant op, om na een kort stukje zigzaggen als een puber na een avond stappen in de sloot te eindigen.



"Ik was verdwaald"

Proloog in de Tour van 1989.
Nog één renner moet vertrekken: de winnaar van vorig jaar, Pedro Delgado.
Minuten verstrijken, maar het podium blijft leeg en de paniek slaat toe: waar is Pedro?!
Sommigen zeggen dat hij is verdwaald op weg naar de start, anderen beweren dat hij van de zenuwen nog even naar het toilet moest en boze tongen reppen over een complot.
Het feit is dat de Spanjaard pas tweeënhalve minuut na zijn officiele starttijd aan het startpodium verschijnt.

Deze tijd, plus tijd die hij nog verliest in de ploegentijdrit kosten hem waarschijnlijk een tweede opeenvolgende tourzege.