Milaan - San Remo is lang, maar voor de huidige generatie sprinters en de ploegen die om deze mannen zijn gebouwd geen groot probleem meer te noemen.
Het logische gevolgd: we kregen we ieder jaar een massasprint te zien, met een enkele uitzondering tussendoor toen een ontketende Pozzato de sprinters net achter zich hield.
De organisatie moest in 2008 de route een beetje wijzigen door een aardverschuiving en de omleiding ging over een heuvel met de naam Le manie.
Toeval of niet, maar de wedstrijd leverde voor het eerst in jaren geen massasprint op: een groep met aanvallers en punchers maakten het verschil op de Poggio en hieruit reed Cancellara naar de bloemen op de Lungomare, die in deze editie ook voor het eerst de aankomst was dankzij werkzaamheden op de Via Roma.
Ook de volgende edities mocht Le Manie blijven, maar in 2009 en 2010 liep de wedstrijd opnieuw uit op de ouderwetse massasprint.
Vorig jaar zorgde Le Manie dan op een andere manier voor de schifting in de wedstrijd: in de natte afdaling vielen een aantal renners en ontstond er een breuk in het peloton.
De meeste topsprinters zaten in het verkeerde deel en deze kwam nooit meer terug bij de kop.
Er volgde een mooie finale met een groepje waaruit iedere renner zo ongeveer om beurten een aanval plaatste.
Matthew Goss was de laatste die zijn kruit ontstak.
Of Le Manie dit jaar direct of indirect een rol gaat spelen is de vraag.
De kans is wel groot dat Le Manie nog wel eens opgevolgd wordt door een andere beklimming in de aanloop naar de Capi.
De editie van 2011 deed in ieder geval hunkeren naar meer en het liefst niet door een natte afdaling, maar door de zwaarte van de koers op zich.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten