De meerdagsvlieg Jacky Durand

In mijn zoektocht naar de eendagsvliegen dacht ik ook aan Jacky Durand, echter is het bij hem zo dat hij toch vaker prijs had dan ik vermoedde.

Jacky was het type dat eigenlijk maar een ding deed: meervoudig houdini spelen en de juiste ontsnapping pakken of forceren.
Dit zou hij vervolgens proberen te perfectioneren tot een vaker slagend kunstje.

Aanvankelijk was hij de zoveelste grapjurk die voor het peloton uit mocht stoempen.
Tot hij in de lente van 1992 samen met Wegmüller nog in de finale een leuke voorsprong had in de Ronde van Vlaanderen.
Durand had het bordje en het toetje van Wegmüller leeg gegeten en de Duitser zag Durand aan de horizon verdwijnen richting de bloemen van Meerbeke.



Een klassiek succes zou "dudu" ook in 1998 herhalen in Parijs - Tours.
Vanuit een kopgroep sprong hij met Giro-eendagsvlieg (één ritzege in 1997 ,verder een erg mager palmares) Mirko Gualdi weg.
Dit duo wist het tot Tours te halen, waar Durand de Italiaan makkelijk baas kon.
Nog eens vier jaar later bleef hij vooruit met een andere renner in de herfsklassieker: Jacob Storm Pill.
Deze Piil was echter in de sprint wel een maatje te groot voor Jacky, ondanks dat hij de Deen het meeste werk liet doen.


Ook in de Tour genoten de Fransen uiteraard volop van de vele malen dat Jacky in de aanval ging en als ultieme underdog meestal op 10 kilometer van het einde bijgehaald werd.
Toch slaagde hij er tweemaal in om een Touretappe in lijn te winnen en daarvoor in 1998 ook de prijs voor de strijdlust nog bij te pakken en in 1999 daarbij ook de rode lantaarn.

In het tijdrijden scoort hij wel een eendagsvliegenoverwinning.
Dit gebeurt wanneer hij als één van de eersten start in de proloog van de Tour van 1995 en een scherpe tijd neerzet.
Niet lang na zijn rit slaat het weer om en de regen en harde wind zorgen ervoor dat niemand nog vooruitkomt.
Durand draagt de gele trui nog één dag alvorens hij hem aan Laurent Jalabert moet geven: een andere populaire Fransman.



Daarnaast had hij in de Vuelta in 1999 ook een keer de gouden trui om zijn schouders: puur door ook te profiteren in een natte proloog en een ontsnapping te forceren in de volgende etappe met als beloning de nodige bonificatieseconden.

Ook veroverde Durand tweemaal de kampioenstrui van zijn vaderland.
Al met al geen kansloze ontsnapper, maar een renner die wist dat hij het niet kon redden in de bergen, tijdritten of sprints en toch een boel overwinningen wist te pakken.