Meestal schrijf ik over het wielrennen in een algemene vorm, maar af en toe zal ik ook wat stukjes plaatsen over hoe ik zelf een wielerwedstrijd beleefde of dat ik er ook bij aanwezig was.
De bewuste etappe vond plaats op een maandag en ik was vrij, zoals ik momenteel eigenlijk elke maandag vrij heb.
In de middag zet ik dan de tv aan en wanneer de etappe vlak en saai is zit ik nog eerst wat te lezen op internet, of huiswerk te maken.
De finishplaats Rapallo vond ik daarbij ook interessant: hier was ik namelijk zelf geweest in de zomer van vorig jaar en vanuit daar voeren we met een bootje naar het rijkeluisoord Portofino.
Deze keer leek een saaie aanloop ook het geval, maar net na het inschakelen hoorde ik dat Wouter Weylandt in een zware valpartij betrokken was en het niet duidelijk was hoe zijn toestand was.
Het commentaar klonk niet bepaald vrolijk, maar op het begin had ik het eigenlijk niet door omdat ik ook nog wat met andere dingen bezig was.
Op het begin ging het voorval nog redelijk langs me af: er zijn vaker flinke valpartijen en dat is erg vervelend en naar voor de renner, maar hopelijk kan hij na een tijdje revalideren weer het peloton in.
Tot ik even inlas over de lopende etappe op het Fok!forum en de volgende reacties las:
"OMG! dit is niet goed..."
"ik denk dat we kunnen neutraliseren"
"Bloed stroomde vethard uit zijn neus en was bewusteloos... "
"Wat een hoop bloed zeg. :X
"Dam reanimatie :'( "
"Zeer waarschijnlijk te laat. Zag er erg slecht uit."
"Al dat bloed deed me terugdenken aan Casartelli. "
"Heb wel vaker renners zwaar zien vallen, maar vaak zag je dan toch redelijk snel tteken van leven.. Was hier niet te zien. "
"Als dat bloed zo gutsend uit je neus komt is het wel heel erg met de verwondingen. Trieste dag zo. "
Meteen werd de rest van wat ik deed bijzaak en ging ik voor de tv zitten, met het zeer sombere commentaar op Sporza.
Tijdens de etappe al een besluit om de podiumceremonie af te lasten, genoeg tekenen om aan te nemen dat dit geen gewone huis, tuin en keukenval was.
Iemand won de etappe, maar dat was niet meer boeiend, het was wachten op meer nieuws over de arme Wouter die nota bene een jaar eerder op de eerste maandag van de Giro won..
Mensen gooiden ondertussen beelden van de tragedie op internet, maar ik besloot wijselijk niet te kijken, ik was al opgelucht dat ik de close-up van de bloedende Weylandt niet had gezien en ging er ook maar niet naar op zoek.
Na een lange tijd volgt het nare bericht dat hij is overleden.
Ik maak mijn eten klaar en voel me toch wat vreemd.
Iemand die je niet persoonlijk kent, maar deel uitmaakt van een sport die je dagelijks volgt komt toch nog vrij dichtbij en zeker wanneer je hem in verschillende toestanden hebt zien verkeren: vreugde na een overwinning, teleurstelling of zelfs verdriet na een opgave of nipt verlies en in sommige gevallen woede, angst of hoop.
De Giro zal in elk geval niet de Giro worden waar ik naar uitkeek en ook grotendeels en een deel daarvan is alweer vergeten, wel herinner ik me het lichtpuntje Pieter Weening over de strade bianche.
Het komt overigens, eerlijk gezegd, niet alleen door Weylandt, maar ook omdat Contador vrij snel de boel besliste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten