In deze verkiezing komen de tenues tevoorschijn die alleen maar mooier kunnen worden wanneer je er Parijs - Roubaix mee rijdt in de regen, of er een keer mee door het prikkeldraad rolt (sorry Johnny!)
Het eerste shirt is er eentje voor tijdens een koers die toevallig tijdens carnaval plaatsvindt.
Een bakfiets erbij maakt het plaatje dan compleet.
De ploeg? gewoon de castoramaploeg, begin jaren '90, je weet wel: met Riis, Durand, Moncassin, Thierry Marie en Leblanc.
Het is nog niets vergeleken met de oude Sprinterstrui in de Vuelta.
Men vond het leuk om de sprinters een trui te geven die teruggaat naar de zee (het waarom ontgaat me even), maar het idee had mooier uitgevoerd kunnen worden dan wat het uiteindelijk werd.
De bolletjestrui in de Tour is al niet moeders mooiste en zeker om de schouders van iemand die niet goed kan sturen meer een clownstrui, maar dat kan nog cult genoemd worden.
Nadat Thor Hushovd het ding droeg en er spontaan niet meer als een sterke Noor uitzag ging men het jaar daarna maar voor een rode trui, het volgende voor een blauwe en vanaf 2009 de groene trui zoals we die van de Tour kennen.
Ook zo'n leuk idee was het combinatieklassement in de Tour de France, anno de eighties.
Daar hoorde een trui bij met daarop alle kleuren van de truienboog en ging in de volksmond al snel door het leven als de lapjestrui.
Lelijk, maar toch wel cult en niet in de laatste plaats omdat Eddy, Joop, Greg, Bernhard en Steven hem ooit wonnen.
Nog beter: ik zag er vorig jaar! nog iemand in fietsen.
Ook minder sexy ogen de renners van Lampre sinds de kleur Roze wel ernstig ging overheersen.
Nu mag ik als homo zijnde geassocieerd worden met die kleur: in wielertenues is het, buiten het Roze van de Giro, zelden een gelukkige keuze.
Alleen ONCE kon het redelijk mooi laten zijn, tot ocharme Beloki er mee over het asfalt stuiterde.
Michele Scarponi ziet er in elk geval beter uit in het witblauw van Diquiovanni.
Maar won er wel de Giro mee, omdat Contador door de verblinding de mazen in de wet niet meer kon vinden.
Minder verblindend, maar niet minder lelijk is hetgene waarmee Jean Delatour in 2000 voor de proppen kwam.
Het is doet denken aan een willekeurig kerstproduct uit een Duitse prijsvechter en was wellicht ook de reden dat de ploeg geen wildcard kreeg voor de Tour de France.
Een ander Arty-farty grapje kwam uit de handen van de ontwerper van het tenue waarin de Mapeiploeg in de jaren '90 vele klassiekers onveilig maakte.
Met een dergelijk pakje ga je inderdaad wel harder rijden, want des te eerder kun je het weer uittrekken: werkte wellicht net zo goed als EPO.
En dan te bedenken wat voor lelijk tenue, met een soort zonnebloemetjes de voorganger van Mapei het peloton en het volk voorschotelde.
Als Vincent van Gogh het zou kunnen horen, dan draaide hij zich om in zijn graf.
Voor het laatste shirt raad ik je aan om een zonnebril op te zetten.
De ontwerper van de shirts van de Chazalploeg gebruikte namelijk wat andere doping dan de renners van de ploeg om tot de uitvoering van zijn ontwerp te komen.
Je zou zeggen: de andere renners worden verblind door het pakje, waardoor de mannen van chazal verschillende overwinningen zouden boeken.
Het liep anders: de concurrentie ging harder rijden en ondanks Kirsipuu, Moreau en Kasputis kwamen ze met dit shirtje in 1994 en 1995 slechts tot 4 overwinningen.
Postuum verdient de ploeg de prijs van het allerlelijkste shirt en dat maakt nog een boel goed.
Overigens is er nog een troostprijs voor verblindende shirts weggelegd voor ISD - Neri.
Deze Italiaanse ploeg was goed voorbereid op alle omstandigheden met deze outfit: ook een eventuele nachtelijke proloog, of een Erwtensoep Goldrace kon er zonder verdwalen mee gereden worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten