De eerste etappe gaat naar de oosterburen en dan naar Münster.
Voer voor het sprintersgilde en helaas ook voor een flinke valpartij waarin Michael Boogerd en Michele Bartoli twee belangrijke slachtoffers blijken te zijn.
Boogerd kan na een ziekenhuisbezoek opnieuw opstappen, maar voor Michele Bartoli zijn de druiven zuurder: met een gebroken heup kan hij voor een tijd het wielrennen vergeten.
Cipollini ondergaat in twee etappes drie metamorfoses: van het luipaardenpak naar zijn normale koersshirt, naar de Maglia Rosa vanwege de etappewinst en de bijbehorende bonificaties.
Boogerd had wellicht de roze trui over willen nemen in de volgende rit, maar verloor teveel tijd met de val.
In Luik kon hij toch goed mee en werd zesde in de sprint van een elitegroepje met onder meer Garzelli, Casagrande, Heppner, Verbrugghe, Rebellin, Hamilton, Scarponi, Frigo en Evans.
Gilberto Simoni moet een kleine halve minuut toegeven, in een groepje waarin zich ook Savoldelli bevindt.
De Giro terug in Italië
Garzelli brengt het roze naar Italië alwaar de eerste bergen meteen voor de wielen zijn geworpen.
Stefano verdedigt de trui in deze prima en heeft al een redelijke marge opgebouwd op zijn achtervolgers Casagrande en Simoni (43 seconden en 1 minuut).
De volgende dag moet hij echter niet alleen de trui verdedigen (wat hij overigens niet doet door een vluchtersgroep weg te laten rijden).
Stefano blijkt namelijk een "niet negatieve" test te hebben afgelegd op een maskeringsmiddel.
Na alle schandalen van 2001 beginnen we dus alweer erg positief aan deze editie.
Garzelli mocht in de Giro blijven, tot de contra-expertise uitsluitsel zou geven op gebruik van een middeltje dat Pedro Delgado way back in de jaren '80 ook al eens bijna uit de Tour liet verdwijnen.
Echter stond het destijds nog niet op de zwarte lijst van de UCI en mocht hij ongestraft doorkoersen.
In afwachting van de resultaten ging het natuurlijk niet al te lekker met de snelle Italiaan, maar aanklampen kon hij desondanks toch wel.
Uiteindelijk valt het doek een paar dagen na de eerste positieve berichten: ook de contra is positief en Garzelli mag opkrassen.
In de zaak die volgt is er nog de verklaring dat hij een verontreinigde waterhoen heeft gegeten, terwijl de ploegleiding nog probeert met een indianenverhaal over iemand die het middel in de melk zou hebben gegooid.
Garzelli niet alleen in de problemen.
Een aantal tussenritten waren prooi voor Rik Verbrugghe en Aitor Gonzalez, Cipollini en McEwen.
Saai is het echter niet, want er volgt opnieuw een positief plasje tussen de bedrijven door.
Ditmaal is het afkomstig van de regerend winnaar Gilberto Simoni, die niet in de Giro d' Italia maar in Trentino nat ging.
Ook hij mag nog blijven zolang het tegendeel nog bewezen kan worden.
Bij Gibo is cocaine het gevonden verboden middeltje en de verklaring voor het aantreffen van het witte goud zou leiden tot een van de leukste smoezen in de wielergeschiedenis.
Het zou de tandarts zijn geweest die hem wat coke toediende tijdens een verdoving.
Maar in latere versies kon het ook de koffie van zijn schoonmoeder zijn geweest die uit Colombia afkomstig was, of zelfs nog een vreemd honingsnoepje van tantelief.
De volgende dag zet hij in elk geval de woede over zijn positieve test maar eens om in een driemansportie Grinta (zonder Colombiaanse toevoegingen?) en wint de bergrit naar Campitello Matese.
Roze wordt in die dagen met hand en tand verdedigd door "osso duro" Jens Heppner.
Achter hem in het klassement volgen Casagrande, Simoni en Savoldelli en ook jonge talenten als Popovych en Evans klimmen de top tien binnen.
Nagenieten van de overwinning deed Simoni niet meer in het Giropeloton: de volgende dag besluit Saeco dat het voor Gibo beter is om de race te verlaten.
Achter Jens Heppner, die het grootste deel van de Giro het roze zal dragen, schuift het veld knusjes bijeen, met Casagrande als grootste kanshebber om de trui uiteindelijk over te nemen.
Cadel Evans en Tyler Hamilton hebben de betere tijdrit gehad, maar er komen nog een aantal bergetappes om alsnog het verschil te maken.
Meer controverse
In de vlakke rit, tussen de tijdrit en de Dolomieten in, wordt het peloton opgeschrikt door een zware valpartij.
Slachtoffer van de crash is de Colombiaan Fredy Garcia, die bewusteloos en met een flinke hoofdwond achterblijft.
De dader van de val blijkt Casagrande te zijn, die hem in een sprint om bergpunten in de hekken zou hebben gereden: voor de organisatie reden om hem per direct uit de wedstrijd te gooien.
In de Dolomieten neemt Cadel Evans het roze over van de moedige Heppner en Savoldelli toont zijn valkenafdalingen om eens een aantal kostbare seconden goed te maken.
Seconden zijn belangrijk in een Giro waarin het tot het einde spannend lijkt te blijven met slechts een bergetappe te gaan, twee vlakke ritten en 44 tijdritkilometers terwijl de eerste zes binnen een minuut van elkaar staan.
Beslissing op het einde
Wat volgt is een warme dag waarin er wat bergjes overwonnen moeten worden, alvorens de slotklim op de Passo Coe wellicht uit moet wijzen wie de Giro wint.
Anders wordt het wachten tot de tijdrit op de voorlaatste dag.
Cadel Evans heeft dan wel de roze trui, maar voor hem is het de allereerste grote ronde en als knecht van Garzelli aan de missie begonnen.
De koers breekt open op die slotklim en al gauw begint het bij Dario Frigo (op dat moment derde) te piepen en te kraken: einde topambities voor de volgende man.
Hamilton is wel in goede doen en valt aan, in de hoop de rest voorgoed op achterstand te zetten.
In het geval van Cadel lukt dat overduidelijk: het Australische licht dooft langzaam, een gat van meters wordt een gat van hectometers.
Hoe leeg de Aussie is blijkt wel uit het feit dat hij een kwartier verliest in die laatste 9 kilometer.
Lijden op de fiets wordt andermaal mooi verbeeld.
Vooraan heeft Savoldelli nog meer over dan Hamilton en vouwt de Giro in een beslissende plooi.
In de tijdrit kan vervolgens niemand de valk nog bedreigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten