Fedrigo staat bekend om de juiste gok.
Met een neus voor de juiste ontsnapping richting het einde van de Tour en dat in combinatie met het juiste koersinzicht.
Je wint nooit vier touretappes wanneer je talent mist en vooral de geslepenheid als het op een vlucht aankomt.
Tenzij je natuurlijk het domme geluk hebt dat je met nog slechtere renners op pad bent, Flecha heeft zo bijvoorbeeld eens een Touretappe gewonnen.
Maar het kwartet haal je nooit met alleen stom geluk en dat weet Devenyns inmiddels ook.
Gezegend met een prima sprint en een neus voor het juiste moment om weg te springen flikt Fedrigo het bijna jaarlijks.
In andere gevallen dan dit jaar was het telkens een bergetappe over een aantal zware cols waarin Pierrick rook dat het peloton die dag wel zou laten begaan.
Net als de laatste keer, in 2010, won hij in wat zo ongeveer hoofdstad van de overgangsetappe is: Pau.
Toen in een sprint met een behoorlijke groep, waaronder ook Lance Armstrong in zijn oude dagen.
Nu sprong hij eerder weg en kreeg Vande Velde mee, die echter totaal kansloos strijkijzerde in de sprint die Fedrigo gewoon van kop af inzette.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten