Daar lagen ze op de weg.
Niet de renners deze keer, maar spijkers.
Het kan de broer van Albert zijn geweest die de term "aan de weg timmeren" iets te letterlijk had genomen, maar meer waarschijnlijk is een groepering die tegen het een of ander dat met de Tour en/of Frankrijk te maken had dit op zijn geweten heeft.
Of gewoon een figuur dat zijn of haar visie op het begrip humor even wilde tonen, ook dat kan anno 2012.
Evans was de eerste die stilstond en vele minuten leek te gaan verliezen, maar omdat er plots veel meer renners lek reden en dat Wiggins de lieve vrede wilde bewaren, in plaats van een spijkerharde koers werd het spel lamgelegd in de afdaling.
Intussen zullen de nagels in huize Evans ook opgeraakt zijn, maar dan door al het gestuntel bij BMC.
Cadel stond dan wel al ver achter, maar wanneer hij dichter zou staan, of zelfs voor op de kopman van Sky was het maar de vraag of er gewacht zou worden.
één piraat besloot laque te hebben aan de wapenstilstand en in zijn uppie er vandoor te muizen: Pierre Rolland.
Dit wordt hem niet in dank afgenomen en Rolland zal blij mogen zijn dat hij al zijn etappe binnen heeft, want nu laten ze hem natuurlijk niet zomaar meer rijden.
Hoeveel Ducrot ook roept over het nieuwe wielrennen: spijkers op de weg komen nog altijd voor en dit verschijnsel is nog ouder dan ploegen, doping, Longo en televisieuitzendingen, laat staan oortjes.
Het stamt uit het prille begin van de Tour.
In die oertijd had je nog heuse wielerhooligans, die niet alleen spijkers op het parcours strooiden. Soms gingen ze ook de, met hun favoriet, concurrerende renners letterlijk te lijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten