Plaatsvervangende pijn

Wielrennen volgen betekent ook het leed van de renners aanschouwen.
Elke koers betekent naast de winnaars ook altijd wel iemand die gehavend uit de strijd strompelt.
De eerste keer horen over een gebroken sleutelbeen en het is "aah, dat is toch hartstikke pijnlijk!?"

Na een aantal rondes en eendaagsen gekeken te hebben is het beeld van de gevallen renner die zijn arm ondersteunend naar de kant strompelt  vrij gewoon geworden,  alsof het een kleine schaafwond betreft die morgen wel weer over is.

De meeste blessures gaan makkelijk langs je heen, je bouwt toch een hardheid op als wielervolger.

Maar sommige (ge)vallen raken je toch.
Zo was er die vreselijke val van Hoogerland in het prikkeldraad.
Afschuwelijk was dat, alleen het idee al om zo lelijk terecht te komen.
De beelden heb ik ook nooit meer bekeken,  nadat ik een herhaling op tv zag  en mijn maag ongeveer omkeerde van alleen al de manier waarop Johnny door de lucht vloog.

Bovendien weet ik een beetje hoe het is om in een prikkeldraad te belanden,  met de mountainbike.
Dat leverde voor mij een paar sneetjes op in mijn vingers en bovenbenen en een kapotte versnellingskabel.
Hoewel het even erg leek  stelde het niets voor bij Hoogerland.
De schrammetjes die ik had hoefden niet eens gehecht te worden.

Om nog maar te zwijgen over de val van Beloki, die na jaren onzichtbaar volgen eindelijk ging aanvallen en veel sympathie won. 
Schreeuwend van de pijn lag hij daar, terwijl ik vol ongeloof naar de tv staarde:  wielrennen is soms zo hard..

Vandaag zat ik dan plots een tijdje met kromme tenen bij het horen van wat Chris Anker  Sorensen overkwam.
Hoewel hij als een bikkel doorfietste (of kon hij toch maar beter stoppen, met dat bloedverlies?)  droop het bloed van zijn hand, over zijn stuur en over zijn been.

Wat was er gebeurd: de ongelukkige had een krant in zijn wiel gekregen in een afdaling en  hij probeerde het vod te verwijderen in volle afdaling, maar kwam met zijn vingers tussen de spaken.
Nu kan hij het ziekenhuis in voor een huidtransplantatie.

Hoewel ik zelf niet iets dergelijks heb meegemaakt vind ik nare blessures aan vingers blijkbaar pijnlijker en enger dan andere wielerblessures

Sorensen is overigens niet de eerste.
Oud ONCE -en Banestorenner Mikel Zarrabeitia ging hem ooit eens voor en moet het nu doen met een ringvinger (of een deel er van: de verhalen zijn tegenstrijdig en de foto's ontbreken) minder.