Op het eerste oog lijkt het een gewone etappe voor de Giro.
Een rit die wat weg heeft van Milaan - San Remo, met een lange valsplatte klim, gevolgd door een snelle afdaling en wat kleine heuveltjes alvorens de finish wordt bereikt in een kuststadje: Rapallo.
Meer "Giro" kun je het eigenlijk niet krijgen.
Lange tijd gebeurt er ook niet veel noemenswaardigs: het zonnetje schijnt, publiek staat af en toe te klappen en te juichen naast de weg, renners keuvelen wat en een kopgroepje met wat leuke renners die een leuke finale kunnen rijden krijgt de ruimte om er vandaag het beste van te maken.
Het peloton neemt op een redelijke afstand van de vluchters de Passa del Bocco en daalt af richting de finale van dag drie.
Het is het soort snelle afdaling die ze nog wel vaker krijgen voorgeschoteld en de kans geeft om de benen even te strekken, misschien zelfs een energiereepje aan te spreken om goed door dat laatste deel van de etappe te raken.
Overmorgen zijn namelijk de strade bianche en dan kan er echt gekoerst gaan worden.
De wielerfan volgt het schouwspel als een aanloop naar hopelijk een mooie strijd die wel eens op die strade bianche kan beginnen en als aanloop naar die roze droom wie weet ook wel een leuk einde van deze etappe.
Heuveltjes en afdalingen in het einde beloven wel eens een leuke aanval vanuit het peloton, of anders wel in de kopgroep.
Zou Contador een serieuze concurrent kunnen BAM.. een renner ligt ergens op de grond, op een vreemde manier die verraadt dat het niet de dagelijkse valpartij "zonder erg" is.
Met een klap valt het wielrennen van de dromerige roze zijde naar de keiharde realiteit.
De roze wolk is veranderd in een donkere donderwolk.
Plots geen vraag meer wie om de rit kunnen strijden, of om een trui met een bepaald kleurtje, maar wie daar zo lelijk is gevallen en belangrijker nog: gaat het nog goedkomen met deze jongen?
De strijd vooraan minder belangrijk dan de strijd om een mensenleven.
De koers wordt niet meer bekeken, maar wel het commentaar en alle andere mogelijke nieuwsgaring nauwlettend gevolgd.
Wouter Weylandt wordt lang gereanimeerd, maar het mag helaas niet baten.
Niet alleen nummer 108, maar ook het persoon achter dat startnummertje is niet meer.
Een zwangere vrouw blijft achter..
Haar kind kan nooit van zijn vader horen hoe hij door waaiers en vallende renners te trotseren de derde etappe won in de Giro van 2010, maar zal te horen krijgen hoe de derde etappe van een jaar later een jaar van verschil tussen vreugde en verdriet kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten