De voorlaatste etappe in de Giro is een waarin de laatste loodjes ook echt de meeste inspanning vereisen.
Eerst komen de renners al de Tonale, Teglio en nog een paar onbekende heuvels tegen voordat ze na 151 kilometer beginnen aan een van de zwaarst mogelijke combines in het Italiaanse land.
Eerst zal de Mortirolo korte metten maken met de benen.
De klim wordt niet vanuit Mazzo aangevangen (de bekendste zijde), maar vanuit Tovo di Sant'Agatha.
Niet dat het voor de beleving veel zal uitmaken, want deze is evengoed gruwelijk steil!
In een goede 12 kilometer stijgt de weg 1300 meter! waarbij de weg ook nog eens bijna een kilometer daalt, dus technisch gezien klim je de 1300 meter in 11 kilometer.
Na de afdaling volgt een aanloop richting het nokje van de Giro: Passo dello Stelvio.
Een ellenlange klim vanuit Bormio, waarbij de weg langzaam de soep uit je benen draait: in het begin nog 4 a 5%, maar langzaam maar zeker loopt dat gemiddelde op, tot je op het einde met gemiddeld 8,8% boven de boomgrens zit af te zien.
Aanklampen is er niet meer bij, het is dan echt ieder voor zich.
Na 2005 is dit beest niet meer opgenomen in de Giro, destijds waren diverse deelnemers aan deze Giro wel aanwezig: Jose Rujano zag als eerste de top, maar Ivan Basso heeft mindere herinneringen aan de eindeloze slingerweg in de ijle hoogten.
Basso was ziek en stond totaal geparkeerd op de Stelvio, nadat hij de dag daarvoor ook al tijd had verloren was de roze trui nu compleet gaat vliegen.
Marco Pinotti beleefde de Stelvio als volgt: "Het was afzien, voorbij de boomgrens denk je dan dat het wel bijna voorbij is met de ellende, tot ik naar boven keek.
Die teleurstelling!
De allereerste beklimming in 1953 van de Stelvio zorgde er meteen voor dat de hoge pas in de harten van de Girotifosi werd gesloten.
Fausto Coppi was degene die de beklimming in de voorlaatste etappe aangreep om succesvol de roze trui van Hugo Koblet aan te vallen.
Vanaf het begin van de klim reed de regerend Girowinnaar weg van de anderen en kon, al uitlopend, een paar haardspeldbochten onder zich Koblet zien zwoegen, hetgeen een heerlijke aanblik moet zijn geweest.
Dat de eerste renner die de hoogste pas in de Giro slecht vanaf 1965 de Cima Coppi krijgt uitgereikt mag uiteraard geen wonder heten.
Die eerste Cima Coppi lag destijds ook op de Stelvio, maar door een lawine kon niet de hele klim gereden worden.
Op 1900 meter werd een alternatieve finish gelegd.
Dit jaar kan het zomaar gebeuren dat de winnaar van de Cima Coppi meteen een driedubbelslag slaat met de etappezege, aangezien het ook meteen de finish is en daarnaast zou het goed mogelijk kunnen zijn dat hij ook de Roze trui ver -of herovert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten