Af en toe komen er relatief onbekende renners plots bovendrijven in een grote ronde.
Renners die daarvoor weinig tot niets op dat vlak hadden bewezen en plots wel érg goed reden.
Een renner die een goede dokter had, of eens zelf aan het experimenteren ging.
De Phonakploeg is er groot mee geworden.
In het oude EPO-tijdperk had je dit soort mannen al rondrijden, maar konden ze in meerdere koersen dat trucje herhalen, verscheidene jaren op rij, tot die zeepbel uiteenspatte in de Tour van 1998.
Sindsdien hebben dergelijke instant-toppers minder speelruimte gekregen en doen ze het doorgaans maar één keer voordat het dopinglab of de politie ontdekt waar ze de mosterd hebben gehaald.
Raimundas Rumšas is de man die het flikte in de Tour van 2002.
Buiten een keertje vijfde in een Vuelta en het winnen van Lombardije in 2000 was hij een relatief onbekende renner.
Hij bleef goed plakken in de bergen en ook bij de dopingcontroles waar men het verloop van zijn hematocrietwaarden een beetje vreemd vindt.
Desondanks weet Lampre en Raimundas met de smoes dat een buikloop die vreemde curve kan verantwoorden buiten schot te blijven.
In de tijdrit blijkt het nog beter te kunnen met de Litouwer: op het eerste tussenpunt blijkt Lance Armstrong 17 seconden toe te geven op zijn snelle tijd.
Het is dat in de tweede helft zijn tijdritstuur er de brui aan geeft en hij hierdoor uiteraard snelheid verliest, maar anders had hij het zomaar kunnen flikken om met Lance te strijden om de dagzege.
Op de Champs elysees probeert hij alsnog de teleurstelling om te buigen in succes met een gewaagde, vergeefse aanval op de tweede plek van Beloki.
Wanneer Raimundas goed en wel van het erepodium is gestapt en Jan-Marie Leblanc bekomen van de verbazing dat die man ineens zo goed rijdt, blijkt de auto van diens vrouw Edita een controle te hebben ondergaan door de Franse douane.
In de auto wordt een kleine apotheek aan doping aangetroffen.
Uiteraard speelt de Litouwer de vermoorde onschuld en verklaart dat de medicijnhandel bedoeld is voor zijn zieke schoonmoeder.
Edita zit een tijdlang vast in Frankrijk, Raimundas is ontslagen bij Lampre maar mag het in 2003 nog eens proberen omdat de dopingtests gewoon negatief zijn.
Even gaat dat goed, tot hij na een zesde plek in de Giro opnieuw tegen de lamp loopt.
In zijn bloed wordt EPO aangetroffen en zodoende mag Rumšas definitief opkrassen.
Terwijl Rumšas nog amper drie maanden geleden positief werd bevonden begint de Vuelta.
In de vijfde etappe rijdt er een groepje weg om ook weg te blijven.
Ergens in dat groepje bevindt zich Isidro Nozal: een vrij onbekende knecht uit de ONCE-stal.
Nozal krijgt door deze vlucht de gouden trui om zijn schouders.
Een voorsprong op de favorieten van een paar minuten, dat lost zich wel op in de bergen, zo denken de andere favorieten wellicht.
Als ze sowieso al rekening hielden met tegenstand van deze onbekende renner.
Twee dagen na zijn ontsnapping is er een tijdrit en iedereen bij ONCE rijdt goede tijdritten, dus ook Nozal.
Sterker nog: Isidro wint de tijdrit met een minuut voorsprong op de tweede: David Millar..
De favorieten moeten toch wel even slikken en zeker nadat de Spanjaard ook in de bergen aan kan klampen.
Zelf blijft hij volhouden dat hij voornamelijk in dienst blijft rijden van kopman Igor Gonzalez de Galdeano.
Vanuit deze gouden underdogpositie houdt hij prima stand en wint ook de tweede tijdrit.
Roberto Heras lijkt de enige die hem kan bedreigen, door in de aanval te gaan en wat tijd te snoepen.
Het lijkt onvoldoende: Isidro staat namelijk met nog één tijdrit te gaan 1:55 voor Heras, heeft de eerdere tijdritten gewonnen en 11 kilometer klimtijdrit zou niet genoeg zijn voor Heras om er nog overheen te komen.
Nozal ziet echter zijn voorsprong met seconden per kilometer slinken, maar lijkt het tot het einde nog te kunnen waarmaken.
Op de laatste hellende kilometers blijft Heras prima ronddraaien, maar Nozal begint te harken en rechthoekig te trappen.
Het kwartje valt in de parkeermeter: Nozal verliest ruim twee minuten en vanzelfsprekend ook de Vuelta 2003.
Gelukkig hebben we de podiumfoto's nog, want na zijn sensationele Vuelta verdwijnt hij vrijwel geruisloos in de vergetelheid.
In 2009 komt hij nog even in het wielernieuws wanneer hij plotseling nog een positief plasje op CERA heeft gepleegd, maar dat is dan ook de laatste stuiptrekking van Nozal.
De Vuelta van exact één jaar later kent een volgende revelatie.
Roberto Heras heeft aanvankelijk de gouden leiderstrui stevig om zijn schouders, maar plots duikt een landgenoot in Phonakkleuren op tijdens een bergetappe, om hier eens uit te pakken met een ritzege en sprong in het klassement: Santiago Perez.
Santi Perez had nooit meer gepresteerd dan een ritzege in de Ronde van Portugal drie jaar eerder.
Wat aanvankelijk een leuke ritzege leek verandert in complete verbazing wanneer dezelfde Perez één dag later ook de tijdrit op zijn naam schrijft.
De Phonakrenner klampt daarna netjes aan en reduceert zijn achterstand op Heras naar 30 seconden tijdens de laatste tijdrit, die hij ook nog eens wint.
Amper anderhalve maand na dit opmerkelijke succes is de verklaring gevonden in de bloedstalen van de Spanjaard.
Ook hij mag twee jaar aan de kant staan.
Terugzien doen we hem niet meer, tenzij je koersen volgt van het kaliber Clasica Vieira do Minho of de GP Llodio.
Wat jaren later hebben we in de Giro een andere Phonakrevelatie te pakken.
Terwijl Ivan Basso de stenen uit de strade rijdt kan naarmate de Giro vordert maar één renner hem een beetje volgen: de Spanjaard José Enrique Gutiérrez.
Het domineren van Basso is al vrij opmerkelijk te noemen, maar gezien de voorgeschiedenis was hij toch wel één der favorieten.
José Enrique komt echter op geen favorietenlijstje voor.
Het enige lijstje waarop de Spanjaard voorkomt is te vinden in een schimmig laboratorium.
Dit ontdekt ook de ploegleiding van Phonak en de Spanjaard kan iets eerder wegwezen dan de rest van Phonak zou doen toen in de volgende grote ronde Floyd Landis voor het positieve labnieuws zorgde.
Sindsdien schijnt Guttierez nog wel ergens rond te fietsen, maar daarmee is ook alles gezegd.
Ten slotte konden we in de Tour van 2008 plots genieten van Bernhard Kohl, die naast wat kleine prijsjes nauwelijks had getoond dat hij kon wat hij daar ineens liet zien in de bergen.
Naast het grijpen van de bolletjestrui bleef hij ook gewoon netjes bij de favorieten meeklimmen en stond op een gegeven moment tweede in het klassement.
Sastres raid op de Alpe voorkwam een spannende driestrijd om het geel tussen Schleck, Evans en Kohl tijdens de laatste tijdrit.
Echter werd de Oostenrijker nog altijd derde op slechts 14 seconden van Evans, een uitslag die voor degene die het had durven te voorspellen bij de bookmakers ongetwijfeld een klein fortuin had opgeleverd.
Minder rijk zou degene worden die vervolgens in zou zetten op een bevestiging uit de hoek van de dopingtesten.
Kohl eindigde helaas wel naast het podium in het algemene pakklassement tijdens de bewuste Tour: Piepoli, Ricco en Schumacher gingen hem namelijk voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten