3 juni 1989.
Eeen peloton staat andermaal aan de start van een koude en regenachtige etappe.
In de barre omstandigheden komen herinneringen naar boven van bijna exact één jaar geleden, toen de Gavia het witte toneel werd van de cima coppi voor heroïek.
Het weer lijkt er vandaag ongeveer op en Erik Breukink heeft de beste papieren: hij had immers gewonnen in die vreselijke rit, dus daarmee vergeleken is alles zomers.
Bovendien werd hij gisteren derde, vlak achter Fignon en Herrada, waarmee hij het roze aardig om zijn schouders heeft.
Dat hij daarvoor wel een tijd moest wachten in de kou en regen alvorens hij gehuldigd kon worden, in plaats van vrij vlug de warme hotelkamer op te zoeken nam hij voor lief.
De etappe is niet heel lang: slechts 130 kilometer, maar met het hondenweer al geen pretje, laat staan dat van die 130 kilometer bijna de helft geklommen moet worden is het een recept voor een veldslag.
De Passo Giau, Colle Santa Lucia en de Passo di Fedaia hebben het peloton al danig uitgedund.
Op de Pordoi blijft nog een elitegroepje over, een groep met daarin de zeven die op dat moment ook bovenaan staan in het algemeen klassement.
Breukink is gerust: hij lijkt de Pordoi goed te doorstaan en na de afdaling volgt nog een klim van derde categorie, eentje die niet echt lastig is in vergelijking met de gemene hellingen die er verteerd zijn:
Passo di Campolongo.
In de afdaling richting die beklimming voelt Breukink dat er iets niet helemaal klopt.
Is het de kou, de regen of toch wat te weinig voeding tot zich genomen?
De Breuk eet nog gauw iets en draait met de overige favorieten de Campolongo op.
Andy Hampsten versnelt meteen en Breukink komt mee, maar niet gemakkelijk.
Duidelijk is dat het al vanuit zijn tenen moet komen en Laurent Fignon ziet dit gebeuren.
Natuurlijk plaatst de Fransman een volgende versnelling en dat is er eentje teveel voor Erik.
Hoewel het "slechts" regent ziet hij zwarte sneeuw verschijnen in de tunnel waar hij dan doorheen ploetert.
Breukink staat op het, op het eerste oog, bijna onbeduidende klimmetje compleet geparkeerd.
De roze trui verborgen onder een geel regenjack, zodat de renners die hem in die half uur durende lijdensweg passeren geen benul hebben welk lijk ze op die natte en vuile weg voorbijrijden, als ze al meer zagen dan een paar meter voor zich.
Dat half uur lijkt een half leven en in eenmaal het dal bereikt kan de roze trui naar Laurent Fignon.
Breukink kan zich wel voor zijn hoofd slaan.
De Giro verloren door een stomme hongerklop, in combinatie met de barre kou.
Een fout waardoor je als renner nog jaren blijft denken: "had ik toch maar wat vaker gegeten, toch die bidon nog gepakt, toch dat ene jackje iets eerder aangetrokken."
Het overkomt iedere renner vroeg of laat.
De één in de ronde van Qinghai Lake, de ander in de Ronde van Drenthe en soms de Roze trui, in een belangrijke bergetappe.
Op 4:58 zien we de pijnlijke beelden van hoe Breukink lijdend en harkend in beeld op komt doemen.
Zelfs de immer ratelende Italiaanse commentator valt stil bij het aanzien van de verloren roze truidrager.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten