Op voorhand was het wel te verwachten dat het geen Giro zou worden met veel meeslepende actie.
Het zwaartepunt van het parcours lag pas op het eind en er waren weinig grote mannen voor het klassement aanwezig.
Contador geschorst en zonder schorsing zou hij waarschijnlijk ook niet meedoen, Nibali had andere plannen, Evans evenzeer, Schleck lag weer tegen de grond en de andere richt zich tegenwoordig alleen maar op de 3 weken in juli.
Of ze waren over de top heen (Basso, Kreuziger).
Ook met een minder sterke bezetting had het een mooie koers kunnen worden, met verrassingen vanuit onverwachte hoek, of een tussenrit waarin alles onverwacht op zijn kop wordt gezet (zoals de beruchte rit naar L'aquila in 2010).
Uiteraard waren er wel een aantal mooie dingen te zien in de voorbije drie weken.
Rabottini bijvoorbeeld, die na een monsterontsnapping bijgehaald wordt door Joaquin Rodriguez maar zijn karretje aan kan haken, om toch nog de etappe te winnen.
In de laatste massasprint Guardini, die Cavendish eens goed wakker schudde.
Mark verwijtte zichzelf dat hij te lui was, wat ook wel eens kan gebeuren wanneer je het gewend bent om bijna elke sprint te winnen en je door dat (ogenschijnlijk) makkelijke succes soms wat te gemakzuchtig wordt.
Dus kon Guardini daar van profiteren en is Cav ook weer met beide wielen op de grond.
Eerder in de giro ging hij ook al tweemaal onderuit en werd een keer gehinderd door een val, maar desondanks had Cavendish 3 ritzeges te pakken.
De rit naar de Stelvio was uiteraard ook een rit om te onthouden.
Alle favorieten konden elkaar niet losrijden op de Mortirolo, terwijl een gevaarlijke man voor het klassement een aardige voorsprong had opgebouwd: Thomas de Gendt.
De Belg reed op de Stelvio ook de rest van zijn vluchters kwijt en daarachter lieten de favorieten lange tijd Vandevelde het tempo maken.
De Gendt klom sneller dan de meesterknecht van Hesjedal en kroop virtueel alsmaar dichter naar het roze.
Pas in de slotkilometers durfden ze eindelijk weer eens wat meer elkaar te testen en dat resulteerde in toch nog aardig wat tijdverlies voor De Gendt.
Uiteindelijk levert het hem wel de derde plek op in Milaan, de Cima Coppi en de ritzege op de top van de alpenreus.
De Gendt is de eerste Belg op het podium van een grote ronde sinds Bruyneels derde plek in de Vuelta van 1995, om over Nederlanders nog maar te zwijgen (Breukink, Tour 1990).
Hesjedal daarentegen wint deze Giro zonder etappezeges, een evenaring van het aantal etappes dat Scarponi won vorig jaar in de versie waarbij Contador uit alle uitslagen is geschrapt.
De Canadees mag wel van geluk spreken dat het bij één slechte dag bleef en dat de rest toen ook te afwachtend koerste.
Dat geluk moet je als renner wel eens hebben, ook als de mindere dag betekent dat je een stijgend vormpeil hebt ten opzichte van de concurrenten later in de ronde.
Voor volgend jaar is de hoop gevestigd op een parcours dat iets minder de nadruk op het slotweekend legt, met daarbij een deelnemersveld dat niet eens wacht tot de laatste vijf kilometer van de klim.
Echter is dat een probleem dat in bijna iedere grote ronde wel eens of meerdere jaren voorkomt, bij het gebrek aan aanvallers in vorm en/of de juiste dokter of als het parcours gewoonweg loodzwaar is en het meer een slijtageslag is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten