Terwijl de Giro gaande is begon er afgelopen week aan de overkant van de oceaan een andere aardige wielerkoers, met een leuk deelnemersveld: de Ronde van Californië.
De meeste ritten hadden een vast stramien: het liep uit op een sprint, gewonnen door Peter Sagan, voor Heinrich Haussler en Tom Boonen.
Dit trio herhaalde dezelfde prestatie een aantal keer, tenzij Boonen een lekke band had waardoor good old Fred Rodriguez die derde plaats opeiste.
Robert Gesink was ook naar Californië gekomen om maar eens te tonen waar hij nu werkelijk staat.
Vorig jaar september zag het er namelijk allesbehalve rooskleurig uit voor de Varssevelder.
Op training een ongelukkige val gemaakt, bovenbeen gebroken en dus voor langere tijd uit de koers.
Sowieso al een van de blessures waar je als wielrenner totaal niet op zit te wachten, evenmin op de vraag of je nog zo goed bent na het herstel.
Gelukkig in zijn geval was de schade naar verhouding niet te groot en het herstel prima en putte hij nog wat extra kracht uit de geboorte van een dochtertje.
Zo was Gesink weer op tijd terug, om weer naar vermogen te kunnen koersen.
Voorzichtig begonnen in de kleine koersjes, meegedaan aan de heuvelklassiekers zonder echt mee te doen om de topposities omdat de fysieke gezondheid hem niet wilde meewerken.
Vervolgens is het dan maar zaak om in de juiste vorm te zijn voor de Ronde van Californië.
Hier de vraag hoever hij kon komen.
Na het voorspel van Sagan en Haussler gingen de gordijnen opzij in de tijdrit.
In de tijdrit was het snel duidelijk dat het weer goed is met Gesink: vierde op 39 seconden van specialist Zabriskie.
Hoge verwachtingen dan ook voor de aankomst bergop op Mount Baldy.
Chris Horner had veel tijd verloren en besloot dan maar om in de aanval te gaan met de Colombiaan Atapuma, in de hoop op nog een succes.
BMC deed achter het duo in de aanloop van de steile slotklim het beulswerk, om Horner niet voorbij Vangarderen te laten komen en Rabobank wachtte eens netjes haar beurt af.
Aan het begin van de steile slotkilometers kon Rabo BMC aflossen, om met LL Sanchez, Tankink en Kelderman het tempo hoog te houden en er zoveel mogelijk mannen vanaf te rijden.
Een mooi vertoon van de ploeg, die na een mindere seizoensstart toch warmgedraaid is.
Nota bene de eerstejaars prof Kelderman bleef het langste over, tot Gesink besloot het tempo nog een paar tandjes omhoog te slingeren.
Zabriskie en Vangarderen probeerden nog aan te klampen, maar nee.. het was Gesinktime!
Geen enkele favoriet kon het verschroeiende tempo nog volgen en ook Horner werd opgeraapt.
Atapuma was een lastigere kluif: het venijnige klimmertje werd bijna per centimeter bijgehaald en pas in de laatste 500 meter was deze eraan, hoewel de laatste bocht van Gesink wel bijna in de hekken leek te eindigen.
Vandaag volgt dan de, waarschijnlijk, ereronde van Beverly Hills naar Los Angeles.
Gesink mag hier zijn Yellow Jersey showen als was hij de herrezen ster.
Een ster die maar eens op hoogte mag blijven en niet opnieuw vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten