donderdag 31 mei 2012

Geel via de groene tafel

Andy zat zich na de Tour van 2010 nog wel achter zijn oren te krabben.
"Had ik maar een betere proloog gereden,  wat beter gestuurd en iets beter voorbereid op een rondje Rotterdam in altijd onvoorspelbare omstandigheden.
En dan die stomme schakelfout op de Port de Bales..  die 39 seconden die ik daar uiteindelijk verloor  is het aantal tellen die Contador minder over de tour heeft gedaan."

39 miezerige seconden op drie weken fietsen.
Het is te vergelijken met vanuit leidende positie de pitstop verkloten in een Formule 1 race,  waarna je bijna in de slipstream van de koploper over de finish komt, of de beslissende strafschop op een centimeter naast schieten:  bijna gewonnen, ofwel helemaal glashard verloren.

Nog minder is de hoeveelheid Clenbuterol die wordt aangetroffen in een bloedstaal van Contador.
50 picogram.
Om op sarcastische wijze in Maarten Ducrots woorden te zeggen: "of je een emmer leeggooit!"

50 picogram,  een miljoenste van een miljoenste gram  en dat maal 50.
Hulde aan de wetenschap dat men dat soort nanoscopische hoeveelheden kan meten, maar "El pistolero" zal ongetwijfeld gewenst hebben dat de wetenschap in de tijd van pistolen paultje was blijven steken.

Bijna twee jaar na de bewuste Tour krijgt Andy de gele trui, die hij verloor toen hij zichzelf letterlijk uitschakelde op de hellende wegen in het zuiden van Frankrijk,  toch terug.
De jongste Schleck baalt:  wel een Tour gewonnen  maar niet in het geel kunnen triomferen met de bekende arc op de achtergrond.
De trui krijgt hij uitgereikt, ergens in Luxemburg.
In mei notabene,  wanneer je liever in de buurt van een bekende Duomo een roze tricot zou krijgen uitgedeeld.

Het past wel prima in het plaatje van de eeuwige tweede: wel winnen, maar dan pas op een manier waarbij de mosterd na de maaltijd uit overjarigheid naar Schleck is toe komen lopen.

Mocht Andy nu de komende jaren tweede plaatsen blijven sprokkelen, dan is Joop zijn eretitel als de eeuwige tweede definitief kwijt:  hij won de Tour  nadat Hinault in het geel afstapte, maar hij mocht tenminste wel in datzelfde geel juichen in Parijs.

In tegenstelling tot Schleck richtte Zoetemelk zich niet enkel op drie weken Frankrijk, maar bleef ook in andere wedstrijden zijn neus aan het venster steken  om ze ook te winnen.
Wedstrijden op de baan, met heuvels,  zonder heuvels  en zelfs kasseien schuwde Joop niet (vierde in Parijs - Roubaix 1979, vijfde in de Ronde van 1973:  kom daar met de Schlecks maar eens mee!)

Andy daarentegen zie je hooguit drie weken in een jaar serieus koersen  en zelfs dan durft hij nog te zeuren dat de kasseien gevaarlijk zijn, de afdaling niet in de Tour hoort  of de tijdrit te lang is.

Verwend divagedrag,  dat eigenlijk ook nooit meer zou moeten opleveren dan de tweede plaats.

Toch was er vorig jaar ook wel een lichtpunt, toen Andy na het klagen, miepen en zeuren ineens besloot om eens de aanval te kiezen in de Alpen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten